De hoed en het meisje

Enige tijd geleden:

Als je dan de wind en regen trotseert, omdat je toch even naar buiten moet om de beentjes te strekken, dan doe je, dan doe ik, mijn breedgerande leren Australische hoed op.
De regen zal zich niet bot mogen vieren op mijn grijze haardos.

Mooi bedacht maar minder mooi en zegevierend uitgevoerd
Wat doet een stormachtige wind met een zo fraai gevormde, breedgerande leren en ook nog eens Australische hoed?
Juist, rukken.
Dus hand aan hoed.
Hoofd gebogen.

Daarom kwam de klap ook volkomen onverwachts.
Het meisje van een jaar of 16 lag te spartelen op de grond.
Vlak voor me.
Als gevolg van botsing met een zwaar gemotoriseerde fiets.
Het was haar schuld ook nog.
Geen richting aangegeven.

Beide voertuigen stopten.
De ene gedwongen en wieldraaiend op de grond.
Met een niet wieldraaiend maar wel een door de omstandigheden gedwongen berijdster er naast.
De andere gedwongen door de berijdster.
Met de berijdster en passagiere er nog op.

Gelukkig was er weinig schade althans materieel.
Lichte lichamelijke schade in de vorm van bijna onzichtbare schaafwondjes.
De emotionele impact op de gevallene was veel groter.

Het meisje was overstuur.
Enorm.
Dan is het toch prettig als je wat ouder bent.
En daardoor als een rustige kalme vader overkomt
De kalmte hielp.
Het geschrokken trillen verminderde.
De kleur herstelde zich.
Gelukkig.

De andere partij gedroeg zich heel schappelijk.
Er was schade maar er werd geen probleem van gemaakt.
Rustig optreden hielp.
Ook naar die partij toe.

En mijn hoed?
Die hield zich standvastig en uit zichzelf op mijn hoofd geklemd.
.