Yvonne Teekamp.

22 december 2017
Yvonne Teekamp:

Drie jaar lang ben ik cliënt van de voedselbank geweest. Van 2010 tot en met 2013. En dat was zwaar. Vooral het laatste jaar stond ik vaak thuis huilend de tassen met gratis boodschappen uit te pakken. Verraden en in de steek gelaten voelde ik me. Want je woont in een rijk Westers land en hoe is het dan in vredesnaam mogelijk dat je inkomen dermate laag is dat je niet zelf kunt zorgen voor eten op tafel? Ik schaamde me ook en wilde liever niet dat mensen het wisten. Dan stond ik te wachten in de rij bij het afhaaldepot hier in de buurt en vroeg ik me af: 'Wat doe ik hier? Hoe kan dit?' en propte ik de boodschappen in tassen van AH of de Dirk zodat het net leek alsof ik naar de winkel was geweest. Het waren moeilijke jaren. Ik heb het nog steeds niet breed en ik moet elke cent omdraaien en nog kom ik niet uit maar de bittere armoede van destijds heb ik overleefd en achter me gelaten. De herinneringen blijven en tegen al die mensen die niet weten hoe het is om voor je eten op die manier afhankelijk te zijn van liefdadigheid wil ik zeggen dat het je blijvend verandert. Je eigenwaarde maar ook je vertrouwen in de samenleving waarin je woont krijgen zo'n opdonder, je kunt je er zó klein, vernederd, onzichtbaar en eenzaam door voelen. Drie jaar lang. Omdat mijn jongste (die toen nog thuis woonde) en ik anders honger moesten lijden. In Nederland. En rond kerst mochten we kiezen. 'Wilt u een rollade of een hele kip, mevrouw?', want dan kon je tenminste iets 'speciaals' op tafel zetten met de feestdagen.

Nou is het Glazen Serieus Request-Huis weer begonnen en dit jaar wil men geld inzamelen voor mensen (gezinnen) die elkaar kwijt zijn geraakt door de gevolgen van oorlogen en (andere) rampen. Ik wil het niet hebben over het salaris van de directeur en de scheve agenda van het Rode Kruis. En ik wil het ook niet hebben over het nut van dit soort acties. Mij gaat het om het doel. De hereniging van mensen en dan heb ik het niet over Miep die al twee jaar haar oom Jaap niet heeft gezien omdat hij naar Australië is verhuisd. Dit gaat om mensen, volwassenen en kinderen, die op de vlucht voor oorlogs -en natuurgeweld gescheiden zijn geraakt van hun dierbaren. Dat kost een hele hoop en daarom vraagt het Rode Kruis om onze financiële steun.

Wat ook weer is begonnen is de stroom aan anti Serious Request berichten op Facebook. Men is verontwaardigd omdat er geld wordt ingezameld voor hulp aan mensen in het buitenland (lees: buitenlanders) in plaats van hulp hier in Nederland (lees: eigen volk), waarbij met name het (inderdaad trieste) feit dat hier mensen leven die zo arm zijn dat ze naar de voedselbank moeten, gebruikt wordt als argument. Dat het schandalig is dat wij sowieso een voedselbank hèbben, daar ben ik het mee eens. Dat in dit land een bepaalde bevolkingsgroep zó genaaid en in de steek wordt gelaten door de overheid, is ook om heel boos van te worden.

Maar ik zal je wat zeggen. Want stel ik zou moeten kiezen. Of weer naar de voedselbank of door bijvoorbeeld een overstroming die doet vrezen dat er toch zoiets bestaat als de zondvloed, gescheiden raken van mijn kleinkind. Doe mij dan maar die voedselbank. Zelfs na die drie jaar mijn handje moeten ophouden voor verdomme de dagelijkse maaltijd, voor tampons, een koekje, kaas, afwasmiddel, noem maar op, zelfs na al die misère. Het idee dat ik bijvoorbeeld Marley, want ik heb haar vaak onder mijn hoede, zou kwijt raken in de chaos... Mijn hart breekt. Ik wil er niet eens aan denken. Haar angst, paniek, ze moet zó bang en in de war zijn, alleen, zonder ouders, zonder oma. En dan wonen wij nog in een land met goede faciliteiten maar je zal toch maar ergens in een dorpje in een arm land leven. Zien we elkaar ooit terug, levend en wel? En zo ja, wanneer en vooral hoe dan want ik zit ergens in een tentje in opvangkamp A en waar is Marley? Ik zou bijkans kapot gaan van de zorgen om haar. Liever moet ik drie jaar terug naar de voedselbank dan dat die kleine meid en ik elkaar drie dagen kwijt zouden zijn, helemaal onder omstandigheden die op zich al traumatiserend genoeg zijn. Laat staan drie maanden, drie jaar... Je ergste nachtmerrie.

Protesteren tegen de armoede in Nederland juich ik toe. Van mij mag je iedere dag laten blijken wat een schande dat is. Maar stop alsjeblieft met het delen en plaatsen van die 'eigen volk eerst'- berichten waarin de ellende van mensen zoals ik destijds gebruikt wordt om je gelijk te halen. Niet over de ruggen van cliënten van de voedselbank (waar trouwens óók mensen, vluchtelingen, komen die gescheiden zijn geraakt van hun gezin). Hou op met het gebruiken van mijn leed om te klagen over steun aan mensen die lijden buiten Nederland. Het maakt me pissig. Je helpt er niemand en niets mee, ook niet de voedselbank zelf. We zijn allemaal mensen, we delen deze wereld en het leed van bijvoorbeeld een eenzaam kind in een vluchtelingenkamp is ook mijn leed. De ver-van-mijn-bed-show is een leugen. Je geografische afkomst bepaalt niet of je recht hebt op hulp of niet. Dát is waar ik in geloof en elke keer wanneer de armoede hier gebruikt wordt als argument om mensen ergens anders niet te helpen voel ik me weer genaaid maar nu om een andere reden. Je praat niet namens of voor mij want dan zou je iets heel anders zeggen. Gun toch verdomme een ander wat je zelf voor geen goud zou willen missen!