Toen

Gezien vanuit het heden.
Is de ene 'toen'.
Wat langer geleden.
Dan de andere 'toen'.
Hoe dan ook, het is verleden.
We zullen het er gewoon mee moeten doen.

Kneus

En heus.
Een bril op je neus.
Maakt je niet amoureus.
Ambitieus.
Of religieus.
En zeker geen kneus.

Pek en veren

Ik zag twee heren.
Zich amuseren.
Door zich in te smeren.
Om met pek en veren.
Te flaneren.
Ik kon het niet waarderen.
En ging ze leren.
Te proberen.
Accepteren.
Dat pek en veren.
Niet staat bij heren.
Maar dat veren.
Bij dames horen.
Om heren te bekoren.

Dinosaurus

Nou moet het niet gekker worden.
Dit is gevaarlijk.
Dit is rottig.
Zéér!

Het is niets dat men, nu de hondenbelasting zo hoog is, overgaat tot de aankoop van dinosaurusjes.
Het lijkt immers zo leuk.
Het lijkt immers zo schattig.
Máár kleine dinootjes worden grote dino's.
En dan komen de problemen.
Waar laat je bijv. een dinosaurusmand van 15 meter in doorsnee?
En wat de denken van Dinosaurus poep?
Kubieke meters.....!
Dat kan toch niet?

Bovendien de opvoeding van een dinosaurus is geen sinecure.
Lees bijv.:
"Hoe breng ik een dinosaurus tot volwassen wasdom?"
Zesduizend bladzijden.
Kleine lettertjes.
Wie heeft tegenwoordig nog tijd om dat te lezen?
Laat staan te bestuderen.

Bezint eer ge begint.
Waar blijven onze volksvertegenwoordigers?
Link.
Bloedlink.
En duur ook.
Ze lusten slechts gevulde koeken van de Hema.
Voor mij, voor ons, blijven slechts slagroomtaarten over.

Dit kan echt niet langer.
Maak je sterk en protesteer mee.
Laat uw stem horen.
Stem de ADP.
De Anti Dinosaurus Partij.
Stem nu!
Voor het te laat is.
.

Yvonne Teekamp.

22 december 2017
Yvonne Teekamp:

Drie jaar lang ben ik cliënt van de voedselbank geweest. Van 2010 tot en met 2013. En dat was zwaar. Vooral het laatste jaar stond ik vaak thuis huilend de tassen met gratis boodschappen uit te pakken. Verraden en in de steek gelaten voelde ik me. Want je woont in een rijk Westers land en hoe is het dan in vredesnaam mogelijk dat je inkomen dermate laag is dat je niet zelf kunt zorgen voor eten op tafel? Ik schaamde me ook en wilde liever niet dat mensen het wisten. Dan stond ik te wachten in de rij bij het afhaaldepot hier in de buurt en vroeg ik me af: 'Wat doe ik hier? Hoe kan dit?' en propte ik de boodschappen in tassen van AH of de Dirk zodat het net leek alsof ik naar de winkel was geweest. Het waren moeilijke jaren. Ik heb het nog steeds niet breed en ik moet elke cent omdraaien en nog kom ik niet uit maar de bittere armoede van destijds heb ik overleefd en achter me gelaten. De herinneringen blijven en tegen al die mensen die niet weten hoe het is om voor je eten op die manier afhankelijk te zijn van liefdadigheid wil ik zeggen dat het je blijvend verandert. Je eigenwaarde maar ook je vertrouwen in de samenleving waarin je woont krijgen zo'n opdonder, je kunt je er zó klein, vernederd, onzichtbaar en eenzaam door voelen. Drie jaar lang. Omdat mijn jongste (die toen nog thuis woonde) en ik anders honger moesten lijden. In Nederland. En rond kerst mochten we kiezen. 'Wilt u een rollade of een hele kip, mevrouw?', want dan kon je tenminste iets 'speciaals' op tafel zetten met de feestdagen.

Nou is het Glazen Serieus Request-Huis weer begonnen en dit jaar wil men geld inzamelen voor mensen (gezinnen) die elkaar kwijt zijn geraakt door de gevolgen van oorlogen en (andere) rampen. Ik wil het niet hebben over het salaris van de directeur en de scheve agenda van het Rode Kruis. En ik wil het ook niet hebben over het nut van dit soort acties. Mij gaat het om het doel. De hereniging van mensen en dan heb ik het niet over Miep die al twee jaar haar oom Jaap niet heeft gezien omdat hij naar Australië is verhuisd. Dit gaat om mensen, volwassenen en kinderen, die op de vlucht voor oorlogs -en natuurgeweld gescheiden zijn geraakt van hun dierbaren. Dat kost een hele hoop en daarom vraagt het Rode Kruis om onze financiële steun.

Wat ook weer is begonnen is de stroom aan anti Serious Request berichten op Facebook. Men is verontwaardigd omdat er geld wordt ingezameld voor hulp aan mensen in het buitenland (lees: buitenlanders) in plaats van hulp hier in Nederland (lees: eigen volk), waarbij met name het (inderdaad trieste) feit dat hier mensen leven die zo arm zijn dat ze naar de voedselbank moeten, gebruikt wordt als argument. Dat het schandalig is dat wij sowieso een voedselbank hèbben, daar ben ik het mee eens. Dat in dit land een bepaalde bevolkingsgroep zó genaaid en in de steek wordt gelaten door de overheid, is ook om heel boos van te worden.

Maar ik zal je wat zeggen. Want stel ik zou moeten kiezen. Of weer naar de voedselbank of door bijvoorbeeld een overstroming die doet vrezen dat er toch zoiets bestaat als de zondvloed, gescheiden raken van mijn kleinkind. Doe mij dan maar die voedselbank. Zelfs na die drie jaar mijn handje moeten ophouden voor verdomme de dagelijkse maaltijd, voor tampons, een koekje, kaas, afwasmiddel, noem maar op, zelfs na al die misère. Het idee dat ik bijvoorbeeld Marley, want ik heb haar vaak onder mijn hoede, zou kwijt raken in de chaos... Mijn hart breekt. Ik wil er niet eens aan denken. Haar angst, paniek, ze moet zó bang en in de war zijn, alleen, zonder ouders, zonder oma. En dan wonen wij nog in een land met goede faciliteiten maar je zal toch maar ergens in een dorpje in een arm land leven. Zien we elkaar ooit terug, levend en wel? En zo ja, wanneer en vooral hoe dan want ik zit ergens in een tentje in opvangkamp A en waar is Marley? Ik zou bijkans kapot gaan van de zorgen om haar. Liever moet ik drie jaar terug naar de voedselbank dan dat die kleine meid en ik elkaar drie dagen kwijt zouden zijn, helemaal onder omstandigheden die op zich al traumatiserend genoeg zijn. Laat staan drie maanden, drie jaar... Je ergste nachtmerrie.

Protesteren tegen de armoede in Nederland juich ik toe. Van mij mag je iedere dag laten blijken wat een schande dat is. Maar stop alsjeblieft met het delen en plaatsen van die 'eigen volk eerst'- berichten waarin de ellende van mensen zoals ik destijds gebruikt wordt om je gelijk te halen. Niet over de ruggen van cliënten van de voedselbank (waar trouwens óók mensen, vluchtelingen, komen die gescheiden zijn geraakt van hun gezin). Hou op met het gebruiken van mijn leed om te klagen over steun aan mensen die lijden buiten Nederland. Het maakt me pissig. Je helpt er niemand en niets mee, ook niet de voedselbank zelf. We zijn allemaal mensen, we delen deze wereld en het leed van bijvoorbeeld een eenzaam kind in een vluchtelingenkamp is ook mijn leed. De ver-van-mijn-bed-show is een leugen. Je geografische afkomst bepaalt niet of je recht hebt op hulp of niet. Dát is waar ik in geloof en elke keer wanneer de armoede hier gebruikt wordt als argument om mensen ergens anders niet te helpen voel ik me weer genaaid maar nu om een andere reden. Je praat niet namens of voor mij want dan zou je iets heel anders zeggen. Gun toch verdomme een ander wat je zelf voor geen goud zou willen missen!

Midden Oosten

Net als de meeste Nederlanders was ik niet bijzonder op de hoogte van het reilen en zeilen in het Midden-Oosten.
Wel was het voor mij duidelijk dat er een zekere stabiliteit was.
Niet volgens onze democratische spelregels maar dat was in eerste instantie hun en niet onze zaak.
Toen besloot het westen onder leiding van Bush de zaak te reorganiseren.
We zien en voelen het resultaat.
Blijf met je poten af van een sluimerend vuur.
Het kan alleen maar opgestookt worden.
Het brandt.
Fel.
Wie zijn de echte oorlogsmisdadigers?

Hoe komt het nou dat de politiek en z.g.n. deskundigen niet zagen wat Jan met de pet wél zag?
.

Overdenking

Herhaalde overdenking
-------------------------------------

Ik liep op straat.
Het schemerde.
Ik keek naar beneden.
Ik zag de tegels.
Ik keek voor me uit.
Ik zag de gesloten winkels, de huizen, de straatlantaarns.
Ik keek omhoog.
De toren van de Lambertus scherp afgetekend tegen de donker wordende hemel.
Respect voor hen die de tegels maakten.
Die de winkels en huizen bouwden waardoor een straat mogelijk was geworden.
Tevreden met hen die de Lambertskerk bouwden.
Zij die nu reeds lang dood zijn.
Tevreden met het kunnen en het kennen van de mens.
Groots.
Ik keek naar de punt van de toren.
Hoog daar boven de lichten van een verkeersvliegtuig.
Ik zag een ster.
Ik zag nog een ster.
Ik zag meerdere sterren.
Ik bevind me in een melkweg.
Onze Melkweg.
Bezaaid met miljoenen sterren.
Eén van de melkwegen in een heelal
Collega van miljoenen andere melkwegen.
Groots in hun eindeloze grootheid.
Hoezo tevreden?
Hoezo trots?
Hoezo de mens en zijn grootheid?
Grootheidswaanzin!
Wij, hele kleine ruzie makende speldeknopjes.
Nietig in tijd en ruimte.
De mens groot?
De mens groots?
Ach kom.
Na ons kleine bestaan weer ruziemakende en moordende generaties.
Groots in hun kleinzielige kleinheid.

Met gelukkig ook veel liefde.
En liefde wint uiteindelijk altijd.
Wat een troost.

Fijne feestdagen en een bijzonder gelukkig 2017

Johan
.

Scheiden

Na het splitsen van hun wegen.
Kwamen ze elkaar na jaren tegen.
                 "Hoi" zei zij.
                 "Hoi" zei hij.
Dat was alles wat ze zeiden.
Ze waren niet voor niets gescheiden.
.

Sabeltandtijger

Met veel geluk was ik vijf jaren geleden in de gelukkige omstandigheid om uit een nest Sabeltandtijgers een keuze te mogen maken.
Ik zocht een fraai mannetje uit.
Inmiddels volwassen.
Aardig beest hoor, daar niet van, maar wat een werk.

Ik heb me nooit gerealiseerd dat drie maal per dag de sabel en andere gebits onderdelen moeten worden gepoetst.
En daar houdt ie niet van.
Wat een klus en wat een tandpasta.
Dat laatste koop ik per treinwagon in maar voor je het weet ben je er weer doorheen.
Pff.
Dure grap.

Nog een geluk bij een ongeluk; hij valt niet onder de hondenbelasting.
Wel bestaat er de mogelijkheid dat dit via een AMVB (Algemene Maatregel Van Bestuur) door onze regering alsnog wordt geregeld.
Dat hangt van drie mensen af

Waarschuwing voor de liefhebbers:
Bezint eer ge begint.

Morgen en vandaag

Maak je geen zorgen.
De week vordert gestaag.
Morgen komt morgen.
Maar vandaag is het vandaag.

Jongleren

Jongeheren, jongleren moet je jong leren leren anders ga je het jongleren nooit goed leren en snel verleren.

Voor je beurt

Een spreekbeurt wordt pas een spreekbeurt als je aan de beurt bent om te spreken.
Vóór die tijd is het hooguit uit een schrijfbeurt, tenminste als je de tijd hebt om je tijd voor die beurt vrij te maken.
Heb je die tijd niet, dan schrijf je de schrijfbeurt vóór je beurt.
De beloning beur je pas als je aan de beurt bent geweest om je schrijfbeurt om te zetten in een spreekbeurt.
Vanzelfsprekend dient het zo te gebeuren.
Nooit dus, ik herhaal, nóóit vóór je beurt spreken.
Anders kom je niet aan de beurt en moet je de beurt aan je voorbij laten gaan.
Er gebeurt dan iets dat niet zo hoort te gebeuren.
En ja, wat gebeurt er dan?
Dan beur je niks.

Buitenlands

Mijn kennis van het buitenlands is extreem groot.
Want.....

Ik raak aardig van de kook.
Want er zat niet in Facebook.
't Gehoopte bericht van Iene.
Waarschijnlijk nog in de pipeline.
Als ik haar moet write.
Zal me dat zeer verdriete.
Iene ga je schamen.
Amen.

DQ

Kerstlicht

Vroeger hadden we een echte boom.
Met echte kaarsjes en een echte emmer.
Vol water.
Toen kwam de echte boom met kunstkaarsen.
Én veilig én niks waard.
Maar...., het went.
Toen kwam de kunstboom met kunstkaarsen.
Én handig én niks waard.
Maar....., het went.

De kunstkaars en de kunstboom.
De kaars is geen echte kaars meer.
De boom is geen echte boom meer.
De lamp is geen echte gloeilamp meer.

Ledjes in allerlei kleuren.
Ach, alles went.
Mijn boom is gekrompen tot 30 cm.
De lampjes krompen mee.
Mijn kerstsfeer past in één AH plastic zak.

Een boom opzetten is nog nooit zo eenvoudig geweest.

Schoolreisje

Ik was jong, zo vlak na de oorlog.
Geld was er niet.
Ook op de lagere school was het aardse slijk niet voorhanden
Dat had gevolgen o.a. voor de schoolreisjes.
Die bereikten afstanden van rond de 10 km.
Het was prima zo.
We wisten niet beter en hadden een plezier dat niets met afstand te maken had.
Dit plezier beleefde zijn hoogtepunt in een speeltuin in Bergen.
We kwamen in Bergen met Bello, het kleine stoomtreintje.

Enige tijd geleden was ik daar weer eens.
Geen speeltuin meer te bekennen.
Weg.
Pleite.
Evenals Bello, hoewel bekend, toch helaas.

Als ik mijn ogen sluit zie ik de speeltuin van toen.
De huidige situatie, zoals ik die kort geleden zag, kan ik niet binnen mijn beeld krijgen.
Hoewel zoveel recenter.
Gek is dat.
.

RPI

Ik heb dienst geweigerd.
Zes en vijftig jaar geleden.
Waar blijft de tijd.
Ben in mijn weigering, gelukkig, erkend
Anders had ik een paar jaar in de bak gezeten.
Te werk gesteld werd ik als verpleger in een psychiatrische inrichting in Eindhoven.
(Achteraf gezien de mooiste en onbezorgdste tijd van mijn leven)

We zaten met onze handen in het haar over een patiënt die altijd alle ramen in gooide.
Tot we het briljante idee kregen om hem koning van de ramen te maken.
Nooit meer kapotte ramen gehad.

Een zwaar gestoorde patiënt praatte niet.
Behalve zondags.
Dan ging hij om 10 uur naar de tuin en hield een lange preek.
Volkomen onverstaanbaar.

Een oudere man zat al tientallen jaren in de inrichting.
Niemand heeft hem ooit horen praten.
Behalve ik.
Toen ik afzwaaide gaf hij me met tranen in de ogen  een voorraadje rolletjes pepermunt.
Zelfs nu, als ik er aan denk, ben ik weer ontroerd.

Tja......
.

Draad tussen buur jongens.

Alkmaar.
Ruim 60 jaar geleden.

Samen met de buurjongen hadden we een kabeltje naar elkaars huis aangelegd.
Dwars over de openbare weg.
Vonden we geen probleem en was het ook niet.
Bijna niemand had immers een auto.
Ja, de melkboer.
Die had een dochter die gehandicapt was.
Vervoer was dus belangrijk voor hen.
Mijn vader was wel modern.
Hij was gemotoriseerd.
Hij had een bromfiets.
Een Solex.
Ergens bezit ik nog zijn brommerrijbewijs.
Gehaald met het rijden van een paar rondjes om het politiebureau.

Geen idee meer hoe we aan draad zijn gekomen.
Ergens op de kop getikt.
Evenals twee oude en totaal versleten doch werkende telefoonhoorns.
Eveneens vergeten hoe dat tikken in zijn werk was gegaan.
Moet niet eenvoudig geweest zijn.
Er was niets.
We hadden niets.
En zeker geen geld.

Een schakelaartje op de trap was snel gemonteerd.
Onder de trap bekleding.
Die werd strak gespannen door een roe op elke traptrede.
De bedoeling was dat een zacht zoemertje overging als pa of moe de tap bestegen.
Dat was in de tijd dat kinderen nog vroeg naar bed gingen en in de winter de ijsbloemen op de ramen stonden en het water in de beker bevroor.
Oei, 's nachts naar de wc beneden.
Zoooo koud.
Dat was echter niks vergeleken met de poepdoos bij mijn opa en oma in Enkhuizen.
Die was buiten.
In de tuin.

Beseffen we wel voldoende hoe goed we het nu hebben?
Zelfs kaas en worst op brood.
Wij moesten het met suiker doen.
We waren niet de enigen.
Zelfs, helaas, nu in 2017 in het zo rijke Nederland niet.

Ach, herinneringen aan die tijd borrelen op.
Kan blijven schrijven.
Heb daar nu geen trek in dus pak ik de draad van het verhaal weer op en ga terug naar de draad tussen mij en mijn buurjongen.
Als hij niet beschikbaar was lag ik te lezen.
Onder de dekens.
Een trafo stuurde een fietslampje aan.
Voldoende leeslicht.
Was hij wel beschikbaar dan waren we lekker aan het kletsen.
Zacht!
En soms samen schaken bij het licht van het fietslampje.
Een heel gedoe want wat te doen als het waarschuwende zoemertje zacht zijn gezoem liet horen?
Waar laat je een schaakbord met opgestelde stukken?
Het enige dat je kon doen was het licht uitdraaien en je stil houden.
Net doen of je sliep.
Licht uitdraaien...
Met de hand.
Ha, letterlijk.
Schakelaars hadden we niet.
Dus het hete lampje snel bedekken met de dekens of uitdraaien.
Au!

Buurjongen had ook een microfoon in de huiskamer gelegd.
Zijn ouders vonden dat geen goed idee.
Jammer want wij vonden het juist wel een aardig idee.
Gelukkig ontdekten ze het pas na een week zodat we toch een genoeglijke en leerzame periode hebben gehad

Goh, wat zou dat technisch nu gemakkelijk gaan.
Geen draad.
Geen transformator.
Geen fietslampje.
En geen ouders die moeilijk doen over slapen gaan...
Maar zou er net zoveel spannend plezier zijn?
Ik waag het te betwijfelen.
Ik waag ook te betwijfelen of de kinderen over ruim 60 jaar een vergelijkbaar verhaal op hun mobieltje kunnen gaan schrijven.
Want.....
Hoe ziet de wereld er over ruim 60 jaar uit.
Ik waag het niet te twijfelen.
Ik weet het niet.
Niemand!