Liefde?

Heel vaak, vanmorgen nog, hoor ik van Christenen dat ze de leiding van God ervaren.
Er is dan iets gebeurd in hun leven waarin ze de hand van God zien.
Moeilijke, ondoorzichtige situaties waar dan "plotseling" een oplossing voor is.
Ook kan men met zeer veel overtuiging beweren dat God hen heeft duidelijk gemaakt dat..........

Nu heb ik niet de arrogantie om dit alles te ontkennen of weg te verklaren maar ik heb wel bedenkingen bij de stelligheid van deze beweringen.
Ik begrijp die stelligheid ook niet.
Als je niet blind bent voor het verleden dan kan je zien wat dit soort beweringen hebben opgeleverd.
Van kerkscheuringen tot godsdienstoorlogen.
En dat niet alleen in het verleden.
Helaas.

Nog steeds zie en hoor ik van Christenen die andere Christenen de maat (hun maat) nemen, oordelen en veroordelen.
Ben daar zelf ook wel slachtoffer van geworden.

Hoe is dit mogelijk?
Hoe is het mogelijk dat men zo goed weet wat God tegen jou persoonlijk zegt en dat jij daarom dus de waarheid hebt?
Waar blijft de liefde, die naar mijn idee één van de hoofdzaken is waar het in het Christelijk geloof om draait.

Ken je dat?:
"De liefde van God dwingt me om je te zeggen dat...........".
En dan komt het!!

Let wel, ik zeg niet dat het onmogelijk is dat God tegen jou persoonlijk iets zegt.
Maar het verplicht je tot buitengewone voorzichtigheid.
Voorzichtigheid naar je zelf en nog veel meer voorzichtigheid naar de ander.
Jouw zekerheid is niet de zekerheid van de ander.

Als men de overtuiging heeft dat God achter je staat en dat je DUS Zijn wil doet dan kunnen er de vreselijkste dingen gebeuren.
In de naam van God.
In de naam van Allah.

Dingen die, naar mijn overtuiging, niet gebeuren als men de liefde centraal stelt.
Geen gezwijmelde liefde.
Nee, een strijdbare liefde.
Hoe tegenstrijdig dat ook klinkt.

Een kerk hier in Hengelo heeft de naam: GOD IS LIEFDE.
Die naam getuigt van lef en die naam verplicht.
Immers, de manier waarop God Zijn liefde kan geven is dóór zijn volgeling.
De Christen!

DQ
.