Agapé

Denkt hij nu echt dat de mensheid zich niet bewust is van het feit dat we er een bende van maken? Denkt hij nu echt dat veel christenen niet weten dat ze voor spek en bonen in dat clubhuis zitten als men daar al naar toe gaat en zich niet zit te vergapen aan surrogaat “dominee” Dr. Schuller?

Aldus Wiebe op zijn weblog in zijn reactie op mijn weblog.
KLIK HIER
De "hij" in deze reactie ben ik (DQ)

Wiebe schrijft nog veel meer en zegt interessante dingen.
Maar dit soort opmerkingen maken me zo moe en verdrietig.
Niet dat ik de intentie heb om ds Schuller te verdedigen.
Als dat nodig is doet hij dat zelf maar.
Wel weet ik dat heel veel mensen door de uitzendingen van Hour of Power worden gezegend.
Ook mensen die (nog) geen Christen zijn.
De opmerking getuigd van weinig respect voor hen die zich gesteund voelen door de uitzendingen.
Waar halen wij dan het lef vandaan om de zaak onderuit te halen door over surrogaat te spreken?

Wij kennen Gods oordeel niet.
Waarom denken wij Zijn oordeel wel te kennen?
Waarom denken wij het zo vaak beter te weten dan God?
Waarom toch?
Waarom toch?
Ik begrijp het niet.
Zij die zonder zonde zijn, werpe de eerste steen.

Wiebe schrijft dat ik door de satire heen moet lezen om tot zijn echte reactie op mijn weblog te komen.
Mogelijk hoort bovenvermelde aanhaling ook tot satire, voor mij is het een liefdeloze, ongenuanceerde, opmerking.

Wat betreft de wat minder inhoudelijke inhoud (ja, ja, Nederlands) van mijn weblog daar heeft Wiebe wel enigszins gelijk in.
Dat wil zeggen, een lekkend dak waar de oorzaak niet van te vinden is, is bepaald niet onbelangrijk en beïnvloed mijn stemming absoluut.
Het plaatsen van foto's op mijn weblog of filmpjes op youtube hoort ook bij mij.
( www.youtube.com/donqueso )
Fotograferen en filmen doe ik bijzonder graag en mijn weblog is niet gebonden aan één bepaald thema.
Geluk van familie en vrienden haal ik aan op mijn weblog.
Het is immers mijn geluk.
Wetenschap boeit me.
Muziek.
Muziek in ruime zin, van Bach tot flamenco.
Zo kan ik doorgaan.
Omdat ik ben die ik ben zullen er uiteraard bepaalde zaken uitspringen en steeds weer terug keren.

Bovendien ben ik soms moe.
Zo moe.
Moe van me zelf.
Moe van de omstandigheden, die overigens helemaal niet zo slecht zijn.
Moe van het signaleren van mijn eigen gebrek aan liefde en het signaleren van dit gebrek bij anderen.
(Ik zou graag een ander woord voor liefde gebruiken. het klinkt zo zoet. Agapé misschien?
KLIK HIER )
Dat komt omdat ik absoluut overtuigd ben van het feit dat "strijdbare" liefde het enige juiste antwoord is op de narigheid rondom ons heen.

Veel Christenen belijden datzelfde en pakken vervolgens de wapens op.
En inderdaad, dat doet me bijna lichamelijk pijn.
Waar blijft dit belijden?

Als ik zie dat Christenen in onze regering zaken verzwijgen of verdraaien maar wel praten over fatsoen, dan heb ik daar last van.
Als ik zie hoe er met dhr.Spijker werd en wordt omgegaan.
(De klokkenluider die weigerde om te voldoen aan de opdracht van defensie om te liegen. "Google" voor bijzonderheden)
Dat allemaal in tijden waar het hoogste politieke gezag vaak bij Christenen lag en ligt.
Is het gek dat Christenen niet erg serieus worden genomen?

Als je schrijft over zaken die je erg raken ligt het gevaar op de loer dat je te eenzijdig wordt.
Dat weet ik.
Natuurlijk besef ik heel wel dat er andersoortige Christenen zijn.
Zij die wel agape als een hoog goed zien en die zich niet arrogant uitlaten over gemeenschappen waar ze het niet mee eens zijn of waar ze fouten (denken te) zien.
Waar vind je geen fouten?

Zij die zich zelf wegcijferen en dat veel beter doen dan ik.

Mogelijk leest men in mijn schrijfsels ook arrogantie.
Ook ik oordeel en veroordeel.
Maar de basis van mijn verhaal is dat gebrek aan liefde (agape) de boodschap waar alle gelovigen achter zeggen te staan verkracht.

En dat doet pijn.
Bij mij althans.

Het is jammer dat Wiebe en ik communiceren via onze weblogs.
Over het hoe en wat schreef ik al eerder.
Mijn respect voor hem blijft, evenals mijn onmacht.


DQ
.