Mijn baard is er af.
Hoewel voorbereid, toch een schok om dat blotebillengezicht te zien.
Het grootste gedeelte van mijn leven droeg ik een baard.
Je zou bijna zeggen dat ik met een baard ben geboren.
Grappig om de reacties van mensen te zien.
Velen valt helemaal niets op.
Anderen zie ik denken, hé er is iets vreemds.
De kleinkinderen hier hebben het niet opgemerkt of vonden het zo onbelangrijk dat er geen woorden aan vuil werden gemaakt.
Sommigen zie ik uit beleefdheid zeggen "staat je goed".
Anderen laten het omfloerst in het midden.
Zelf vind ik het (nog?) maar niks.
Hoe komen die lijnen in mijn gelaat zo diep?
Bovendien, het is zo koud.
Scheren op een babyface is ook niet prettig.
Wel verlicht babyzalf het branderige gevoel.
Nou ja, zo lang er geen luier om hoeft.........
Ja, zeg je terecht: WAAROM?
Geen idee eigenlijk.
Ik was het gewoon eventjes zat.
De kapper verdiepte de metamorfose.
Het haar was te lang, dat is zeker.
Maar nu zijn mijn fraaie grijze zijlobben ook nog pleite.
Een beetje tevreden stemde me het feit dat er onder de grijze vlokken op de grond nog heel veel donker haar te ontdekken viel.
Zo zie je dat een jeugdige ziel ook iets met je haar doet!
Nou maar de wereld met frisse blik, onverschrokken tegemoet treden.
Ik ben een moedig mens.
Een held!
DQ
.
Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten