Geweld roept geweld op.

In de Gazastrook zijn minimaal 22.000 gebouwen beschadigd of liggen helemaal in puin.
Honderdduizenden Palestijnen hebben geen huis en elektriciteit meer.
Tienduizenden hebben geen dak boven hun hoofd.
Israël heeft waarschijnlijk voor 1,5 miljard euro in de poeier geschoten.
Het is onmogelijk om de ellende te beschrijven.
Het is onmogelijk om het verdriet te bevatten.

Alle geweldsverhoudingen tussen het misdadig optredende Israël en de Palestijnen zijn zoek.
Zelfgebouwde Hamasraketjes, waar ik overigens ook bang voor zou zijn, tegen f16's, tanks, ander oorlogstuig en verboden wapens.

Israël is bezig de eigen ondergang te bewerkstelligen.
Ik kijk er naar en ben verdrietig.
Verdrietig en bang want de haat is weer versterkt.

Ik ken de geschiedenisboekjes van Israël niet maar vermoed dat er weinig tot niets aan de jongeren wordt geleerd over de onrechtvaardigheden waarop de staat Israël is gebouwd.
Ik vind niet dat Israël weg moet maar ben er van overtuigd dat geweld, geweld oproept.

In Spanje werden na acht eeuwen de Moren uit het land verjaagd.
Je zou zeggen dat na acht eeuwen alles wel zo gestabiliseerd zou zijn dat de situatie normaal werd gevonden.
Niet dus.
Wat dan te denken van zestig jaar Israël?
Eveneens gebouwd op geweld.

Als er al een oplossing mogelijk is dan start het met de erkenning van Israël van dit gegeven.
Ophouden met discriminatie en kolonalisering.
Hulp bij de opbouw van het Palestijnse land.
Niet het haatvuurtje opstoken maar met begrip minderen en hopelijk doven.

Israël die het lef heeft een moorddadige oorlog uit te voeren op het moment dat Bush niets meer betekent en stoppen op het moment dat Obama aantreedt.
Laf.

Het is zondermeer laf om met zoveel geweld in een gevangenis als Gaza te keer te gaan.
Bah.

DQ
.