Diversen

Als gepensioneerde ben je over het algemeen niet aan tijd gebonden.
Het wil dus wel eens voorkomen dat ik pas om een uur of 9 mijn sponde verlaat.
Tot leven geroepen door een telefoontje van mijn vader.
Elke morgen belt hij me om mede te delen dat hij nog bestaat.
Ik overtuig hem er dan tegelijkertijd van dat dit met mij ook het geval is.

Hoe warmer het buiten is, hoe vroeger ik opsta.
Zoals iedereen heeft geconstateerd is de buitenwarmte met een terugtrekkende beweging begonnen.
Vanmorgen stond ik wat eerder naast mijn warme bed.
Noodgedwongen.
De vuilcontainer moest aan de straat gezet worden.

Nu zit ik achter de PC met de bedoeling dat niet lang vol te gaan houden.
Er moet n.l. nog geboodschapt worden en de bibliotheek moet worden opgezocht.
Daar liggen de "Twee vrouwen" van Harry Mulisch gratis op haar leden te wachten.
Helaas, ik kan nog niet weg want via een link in mijn mailbox werd me gemeld dat een besteld pakketje elk ogenblik kan worden bezorgd.
Even wachten dus maar.
Maar ook weer niet al te lang.

Het is fris.
De kachel heeft enige warmte gebracht.
Wel schijnt de zon.
Twee uur geleden stond hoog in het westen, scherp afgetekend tegen de hel blauwe lucht, de ronde maan te pronken.
Nog eventjes en hij schijnt door de bomen.
In de winkels staan de Zwarte Pieten al uitnodigend te lachen.
In de straatverlichting branden de sinterklaas symbolen.
Waarom toch zo verschrikkelijk vroeg?
Uiteraard vanwege de poen maar ik heb nog niemand gesproken die zo'n duidelijk winterboodschap prettig vindt.
Het zou daarom wel eens averechts kunnen werken.

Ik heb geen zin in de winter.
En ook geen zin in wintervakanties zoals die door de reiswinkels worden aangeboden.
Geen sneeuw voor mij, geef mij maar zon.
En dan zon zónder sneeuw.
Overwinteren in een warme land lijkt me wel wat.
Maar ja, dat is helaas een praktische onmogelijkheid.

De bomen in de tuin laten steeds meer gekleurde bladeren vallen.
Dode bladeren.
Vreemd dat dood, mooi kan zijn.
Terwijl ik me steeds dikker kleed, kleden de bomen zich steeds verder uit.
Kon het maar andersom.

Er komen wolken aandrijven.
Twintig graden binnen, negen komma acht buiten.
Op een dun takje zit een grote, vette duif.
Een té dun takje zou je zeggen maar het voordeel van vogel zijn is de onmogelijkheid van vallen.
Het is een knoepert van een duif en hij is zich aan het vol eten met besjes.
Mijn besjes.
Eet smakelijk dan neem ik een bakkie troost.

DQ
.