Het WOORD.

Vaak hoor ik de logische vraag:
"Als God bestaat waarom is er dan zoveel leed in deze wereld?".
Een zeer begrijpelijke vraag die nog versterkt wordt als het leed op dat moment bij je in huis woont.
Toch is een logische vraag niet altijd een zinnige vraag.
Leven zonder leed is immers onmogelijk.

Mensen kunnen niet eeuwig blijven leven.
De planeet is nu al overvol.
Eens zal er een eind aan een leven moeten komen.
Simpelweg om ruimte te maken voor nieuw leven.
Dat einde zal meestal verdriet bij de nabestaanden opleveren.
Verdriet om het verlies van een geliefde lijkt een negatieve emotie maar is het gevolg van liefde.
Liefde is positief.
De begrippen positief en negatief zijn afhankelijk van elkaar en kunnen niet zonder elkaar bestaan.

Goed, okay, ik dwaal af, wat te denken van jong of betrekkelijk jong leven dat beëindigd wordt?
In de eerste plaats is een leven zonder risico's ondenkbaar.
Slechts in Amerikaanse fantasiefilms is het mogelijk om supermensen te kweken.
Merkwaardig genoeg zijn ze dat vaak pas na een ongelukje in een laboratorium of iets dergelijks.
Dus meestal na een negatieve gebeurtenis...........

De onmogelijk ingewikkelde machine die mens heet kan stuk gaan, zoals alles kapot kan gaan.
We leven op een geweldig fraaie planeet maar die kan slechts functioneren door af en toe flink van zich te laten horen.
En daar kunnen we danig last van hebben.

Voor ingewikkelde noodzakelijke chemische processen hebben we onweer nodig.
Om het land te bevloeien hebben we regen nodig.
Soms lastige, soms bedreigende en soms dodelijke natuurprocessen.
En wij?
Wij helpen de onstuimigheid van de natuur een handje door flink de boel te bevuilen en te vergiftigen.
En oorlogen?
Door wat minder hebzucht en meer naastenliefde zouden we de lijdende armen kunnen helpen en veel conflicten kunnen voorkomen.
Niet alle conflicten.
Maar God veroorzaakt ze niet.
Wij doen dat!

Dan had God de mens toch anders kunnen maken?
En dan?
Een mens zonder eigen wil?
Dat lijkt me ook niets.

Nee, zoals het nu loopt in deze wereld is het naar mijn idee de enige wijze waarop het kan en zou kunnen lopen.
Daar komt nog iets bij.

Als ik boeken bestudeer en zelf mijn hersens gebruik kom ik tot de overtuiging dat we wanneer we proberen God te begrijpen tegen ondoordringbare muren aanstuiteren.
Al eerder schreef ik daar over.
Wij kleine, arrogante, tijdelijke mensjes zijn gewoon niet in staat om een onbegrensde, niet aan tijd gebonden intelligentie te begrijpen.
Net als een kind van drie nooit de relativiteitstheorie van Einstein zal kunnen bevatten.
(Ik ook niet.)
Dat kan niet en dat vinden we vanzelfsprekend.
Dat we God niet kunnen begrijpen vinden we heel wat minder vanzelfsprekend.
Terwijl we in dezelfde of in een nog veel geringere positie als dat kind verkeren.

We kunnen overigens niet anders dan in menselijke termen denken.
Dat is geen punt, mits we onze hoogmoed kunnen afleggen.
Daarom kunnen we praten over de Vader en de Zoon en de Heilige geest als een Drie-eenheid.
We geven dan een naam aan iets dat we niet kunnen bevatten.
Trouwens het begrip zelf is al een onmogelijkheid.
In de Bijbel komt het niet voor, bij mijn weten.

God is geen mensachtig iets.
Toch kunnen we er het best mee omgaan als dat wel onze voorstelling is.
Stel je een God voor die niet mensachtig is en z'n zoon die dat wél is en dan nog ergens een geest en samen zijn ze één.
Niet voor te stellen, althans niet door mij.
Dus moeten we dat ook maar niet doen.

De evangelist Johannes komt er nog het dichtst bij als hij de grootse woorden schrijft:
In de beginne was het WOORD en het WOORD was God en het WOORD was bij God.
Dit was in de beginne bij God.
Alle dingen zijn door het WOORD geworden en zonder dit is geen ding geworden, dat geworden is.
Ook dan begrijp ik het niet maar het komt dicht bij wat ik voel.

DQ
.