Gedachten

Er zijn van die momenten dat er iets met je gebeurt.

Niet vast te stellen hoe dat ontstaat.

Maar het lijkt dan net of je met andere ogen kijkt.

Enige dagen geleden liep ik in de stad.

De zon scheen laag door de bomen.

Bomen die al begonnen te roesten en dat lieten zien door een bruine regen van neergevallen bladeren.

De herfst in aantocht en daarna die lange, lange winter.

Als een berg zie ik er tegenop.

Vroeger niet.

Maar vroeger was het gezin compleet en was er altijd reuring om me heen.

Terug naar de stad.

Ineens zag ik hoe laag en klein alles was, de bomen en de hoge gebouwen.

Laag en klein in verhouding met de blauwe hemel er boven.

Ik dacht aan die keer dat ik boven Madrid vloog en in de verre, verre diepte een groots vuurwerk zag.

Groots vanaf de grond maar slechts kleine spetterende gekleurde vlammetjes vanaf 10 km hoogte.

Wat verbeelden wij ons niet?

Ik liep in de stad, kijkend om me heen.

Ik, een mens, een geweldig goed geconstrueerde technisch, chemisch, electrische machine.

Zoals een ieder om me heen.

Allemaal mensen die het bestaan en het verblijf op deze wereld net zo vanzelfsprekend vinden als ik.

We zijn er zo aan gewend dat we het wonder van dit bestaan en onze nietigheid vergeten.

Het is bijna onmogelijk om alles in de juiste verhouding te zien en in het juiste perspectief te plaatsen.

Ondanks ons voortreffelijk gebouwd lichaam stellen we helemaal niets voor.

Onze 80 levensjaren zijn zandkorreltjes in het licht van de eeuwigheid.

Toch zijn we in staat om het een ander heel erg moeilijk te maken.

Vooral als we er zelf beter van worden.

Hoe komt dat toch?

Egoïsme en mogelijk ook omdat we de kleinheid en beperktheid van ons bestaan niet kunnen of willen zien.

Toen ik mijn Italiaanse schoonzoon oude dingen van Nederland liet zien, dingen waar ik erg trots op ben maar die hooguit uit de middeleeuwen stamden, begreep hij me wel maar schoot toch in de lach.

Als je in Italië een spade in de grond steekt zit je zo al twee eeuwen terug.

En dan nog, wat zijn twee eeuwen? 

Natuurlijk hebben wij mensen knappe dingen gedaan.

De wetenschap ontdekt steeds meer.

Maar let op: je kunt alleen iets ontdekken als het er al is.

Denk daar maar eens over na.

Toen wij de genetische eigenschappen ontdekten en het DNA ontrafelden waren we trots, erg trots.

Terecht.

Maar we ontdekten slechts iets dat er al was!

We ontdekken steeds kleinere deeltjes en we sturen steeds grotere raketten de ruimte in.

Knap, maar speldenprikjes in de oneindigheid.

Bomen in Hengelo.

Een keer of tien groter dan ik.

Daarboven eeuwige oneindigheid.

Toch zijn we in staat om zo'n boom onherstelbaar te beschadigen.

Wat een macht.

Wat een ongelooflijk kleine macht.

Ben je in staat om een handvol zandkorreltjes te tellen?

Er zijn meer sterren dan zandkorrels op aarde!!

DQ

.