Prinses Wilhelmina schreef ooit een boekje met de titel:
"Eenzaam maar niet alleen".
Mijn leven bevindt zich momenteel in een fase die daar verdacht veel op lijkt.
Het schommelt tussen 'Eenzaam maar niet alleen" en "Alleen maar niet eenzaam".
Je kunt je alleen voelen tussen velen.
Je kunt je ook eenzaam voelen tussen velen.
Je kunt je ook eenzaam en/of alleen voelen als je alleen bent.
Mijn humor heeft me niet in de steek gelaten en ik kan best pret hebben en lachen.
Maar ik ben alleen en voel me ondanks die humor bepaald niet vrolijk.
Analyserend en objectiverend kan ik vaststellen dat ik slechts fysiek alleen ben.
Ik heb vrienden en familie genoeg.
Ben niet in de steek gelaten en voel me niet in de steek gelaten.
Hoe kan het dan dat ik me zo rottig voel?
Het heeft ongetwijfeld met het weer te maken, hoewel dat nu perfect is.
Het heeft ongetwijfeld te maken met de naderende winter met al zijn somberheid.
Het heeft ongetwijfeld te maken met de afwezigheid van Marijke die in Italië zit.
Maar het heeft zeker, heel zeker, met mezelf te maken.
De wijze waarop ik, Johan, momenteel in z'n vel zit.
Dat velletje zit niet lekker om de rest heen.
(Misschien een beetje te strak?)
Daarom probeer ik het maar een beetje van me af te schrijven.
Hopende en verwachtende niet in een toestand te komen waar ik jarenlang last van heb gehad.
DQ
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten