"Para Hoy"

Na met het nodige gehijg de eerste hindernis, een sterk hellende straat, genomen te hebben komt het café in het zicht
De eerste indruk is niet erg gezellig.
Niets is er te vinden van die merkwaardige zinloze opsmuk uit onze café's,
Geen gedeukte nep muziekinstrumenten.
Geen schreeuwerige bier- of andere reclames.
Geen afgeschermde lampen die verboden worden dat te doen waar ze ooit voor ontworpen zijn n.l. licht geven.
Hier eerlijke, smakeloze TL buizen.
Die overigens zelden branden want de loeiende zon geeft behalve hitte ook voldoende licht.
Een licht waar de Andalusische zuidkust bekend om staat, Costa de la Luz -> Kust van het Licht.
Inderdaad, een zee van licht dat je doet snakken naar een zonnebril.
Een licht dat versterkt wordt door de witgekalkte huizen, een licht dat je, samen met de hitte, de barretjes indrijft.

De ruimte die ik binnentreed is niet meer dan een kantineachtig etablissement.
Rechts wat tafeltjes, links wat tafeltjes.
Helemaal links hangen wat oudere mannetjes onderuit te kijken naar een TV die enkele meters hoog aan de wand is bevestigd.

Het lijkt wel of er slechts drie vormen van ultiem TV kijkgenot bestaan en dat zijn, in voor mij volstrekt willekeurige volgorde, handbal, voetbal en natuurlijk het onverwoestbare stierenvechten.
Je moet wel in dit land, in deze cultuur, zijn opgegroeid om daar naar te kunnen kijken zonder onder de indruk te komen van de martel- en ondergang van dit prachtige beest.

Het geluidsnivo in deze bar valt mee.
Gebruikelijk is dat er in de barretjes meerdere TV's tegen elkaar in staan te blerren.
Uiteraard moet er dan één van de TV's luider worden gezet om die verstaanbaar te maken.
Om te voorkomen dat de andere TV de concurrentie verliest wordt daar vervolgens ook een tandje bij gezet.
Gelukkig staat er dan als compensatie nog een radio te scheidsrechteren.
Het valt niet mee om hier bovenuit te komen maar de Spanjaarden doen hun uiterste best.
Het merkwaardige is dat deze kakafonie van geluiden mede de prettige en ontspannen sfeer bepalen.
Daar is geen gedeukte, oud gemaakte, showtrompet voor nodig.
Hoogstens een paar flamenco posters en het onvermijdelijke Mariaprentje.

Sommige, meestal wat oudere, mannen trekken zich in de schaduw van de patio terug teneinde zich bezig te houden met een ander zeer geliefde vrijetijdsbesteding.
Het Dominospel.
Het wordt met fanatisme en deskundigheid gespeeld.
Ik kijk er met belangstelling naar.
Helaas is mijn Spaans niet toereikend genoeg om iets van de opmerkingen te kunnen volgen.
Dat is jammer, een verslag wordt kleurrijker als je niet alleen met je ogen kunt volgen wat er gebeurt.
Wel is duidelijk te zien dat men het zeer naar de zin heeft.
Wat wil je ook meer?
Zon, oude kameraden en een drankje.
Waarschijnlijk vooral het drankje.

En de hitte maakt dorstig.
Daarom zelf snel aangeschoven aan de bar voor een koud, heel koud, biertje.
De lege glazen worden, reeds voorgekoeld, uit de koelkast genomen.
Het goudbruine vocht heeft behalve smaak en kou, nog een prettige eigenschap.
De prijs.
Hier in het witte dorpje, vrij van toeristen, zijn de kosten de helft van dat wat in Nederland gebruikelijk is.
Ik neem nog een pilsje of zal ik een Tinto de Verano nemen?
Tinto de Verano, vrij vertaald: de rode kleur van de zomer, is een mix van rode wijn met een frisdrank, ijskoud gekoeld met vele ijsblokjes.
Heerlijk.
Dan nog één of meerdere Tapas er bij.
Tapas zijn kleine hartige hapjes.
Dat alles tezamen maakt een simpel bar bezoek tot een uitgesproken feest.

"Cupónes para hoy".
De kreet van een buitengewoon goede kennis en familielid van ons.
Een loten verkoper van de blindenorganisatie de ONCE die aangeeft de loten van vandaag beschikbaar te hebben.
Voor ons is de kreet synoniem geworden met Manolo de bar-baas.
Vandaar dat die voor ons de fiere naam "Para Hoy" draagt.

Mocht je ooit in Valverde del Camino komen, bezoek dan Manolo, "Para Hoy", Meson el Pasaje.

DQ
.