Hond- en oppassersleed

Een paar dagen geleden had ik me opgeworpen als stoere begeleider en beschermer van het hondje van Marijke.
Rechts in de kolom staat een foto van Boris in volledige wapenrusting.
Het was prachtig weer en we liepen genoegelijk te slenteren en te snuffelen, de hond, aan al de heerlijke luchtjes die andere honden hadden achtergelaten.
Boris kreeg visioenen van alles wat mogelijk was in de pretparken van een hondenbestaan.
Ik had andere visioenen, was niet de enige die aan het wandelen was........

Net was Boris uitgebreid bezig toilet te maken toen hij onverhoeds werd aangevallen door een Labrador.
Waarschijnlijk een Labrador met speelplannen maar die kwam hij zo onverwachts aankondigen dat wij ons wild schrokken.
Boris sprong op uit een min of meer zittende houding, de Labrador vloog boven op hem en terwijl diens baas riep: "hij doet niets", droop het bloed al onder het kinnetje van het hondje vandaan.
En niet zo'n beetje, mijn handen zaten direct vol onder het bloed.
Daar schrokken de baas van de Labrador en ik behoorlijk van.
De zon leek net wat minder te stralen en de atmosfeer veranderde.

Gelukkig bleek de chef van de Labrador een eerlijk mens, hij stelde onmiddelijk voor om het hondje naar de dierenarts te brengen.
Goed idee, maar dan sta je met je roodgeverfde handen toch wat raar te wachten op iemand die je niet kent, die z'n hond eerst moet wegbrengen, die een afspraak met de dokter zal maken om ons dan vervolgens op te komen halen teneinde per auto naar de dierenarts te gaan.
En dat terwijl de hond bijna leeg liep en het groen van het gras zonsondergangskleuren aan het aannemen was.

Het autotochtje met een bibberend bloedend hondje met een lappie rond het nekkie was geen vreugdetochtje maar voldeed aan de opzet ons naar de dierenartsenpraktijk te brengen.
Na het vervullen van allerlei administratieve handelingen werd het beestje op een onderzoektafel gelegd.
Het onderzoeken viel niet mee want het was duidelijk dat pijn en angst de overhand hadden.
Daarom nam de arts het besluit Boris daar te houden om hem eerst te verdoven zodat het onderzoek makkelijker zou gaan en de behandeling beter zou kunnen verlopen.
Aan het eind van de middag kon hij opgehaald worden.

Er bleek inderdaad het nodige aan de hand te zijn.
De hoektand van de grote hond was vanonder de keel omhoog dwars door de tong gegaan.
Boven op de kop was eveneens een wondje.
Dat betekende dus dat de grote hond het koppie van zijn kleinere soortgenootje in z'n geheel in de bek had gehad.
Logisch dat er veel bloed was gevloeid.
"Maar" verklaarde de arts "als er geen ontstekingen of andere narigheden bijkomen dan komt alles weer goed".
Hopen maar.
Over twee weken de hechtingen laten verwijderen.

Ik had Marijke nog niets verteld, eerst maar eens afwachten hoe alles zou verlopen.
Anders werkte ze niet prettig meer.
Ze is stapelgek op het beestje.
In familieoverleg is ze later op de hoogte gebracht door onze dochter vanuit Italië.
Afstanden zijn er wat dat betreft niet meer.
Marijke was net op tijd bij de arts om, samen met ons, haar hondje op te halen.
Sinds dat moment fungeert mijn huis als ziekenhuis en ik als verplegend personeel.

Als je in aanmerking neemt wat er gebeurd is gaat het behoorlijk goed met Boris.
Wij zouden waarschijnlijk enige dagen in het ziekenhuis moeten verblijven om daarna in alle rust thuis te genezen.
Maar die oude Boris (12 jaar) sjokt rustig mee om de behoeften ter juister plaatse af te leveren.
Wel, inderdaad, het sjokken gaat een stuk rustiger dan anders.

Vanmiddag liep er een jongen met een Labrador; aangelijnd.
Ik denk dat het de bewuste Labrador was want Boris liep te beven als een rietje.
Wie zei er ook al weer dat beesten geen emoties hebben?

Moraal:
Bedenk je twee maal als je je wilt opofferen als hondenhoeder.
Het geeft een knap lullig gevoel als je dit overkomt.
Arme Boris, arme Marijke en arme ik (en de eigenaar van de Labrador niet te vergeten. Tweehonderd Euro is niet niks).

DQ
.