Alibi

In een Interview in Trouw met de tekenaar Peter van Straaten kwam ik de onderstaande opmerking tegen:
„Martin Veltman, de reclameman die ook dichter was, heeft eens in een interview gezegd dat dichten het alibi van zijn bestaan was".

Dat is interessant en zette me weer eens aan het denken.
(Alweer? Ja, alweer!)
Want wat is het alibi van mijn bestaan, is alibi in dit verband hetzelfde als passie?
Wat geeft mijn leven bestaansrecht, kortom de bekende levensvragen waarop ik niet sluitende antwoorden kan vinden.
Maar dat maakt niets uit, het denken er over inspireert en maakt het leven in ieder geval mede de moeite waard.

Er zijn dingen die zo vanzelfsprekend zijn dat het amper een vraag is of ze onder dit etiket vallen .
Bijvoorbeeld partner, kinderen met aanhang, kleinkinderen, familie en vrienden en zo.
Daarom moet ik bij een poging een antwoord te vinden dit niet meewegen.
Maar het blijkt helemaal niet eenvoudig om de vraag te beantwoorden.

Alibi, passie, zin, doel.
Allemaal woorden en berippen die "er toe doen" en elkaar hier en daar overlappen.
Naar mijn overtuiging is het doel van het leven de voortplanting.
Alles staat in dienst van de voortplanting.
Voortplanting is pas mogelijk na overleving.
De drang tot overleven is groot en zit zo diep in onze genen dat we niet geremd worden als er al voldoende bronnen voor overleving beschikbaar zijn.

Doel is wat anders dan zin.
Niemand zal toch kunnen volhouden dat het leven van mensen die, om wat voor reden ook, kinderloos zijn daarom per definitie zinloos is.
Ik heb dat wel eens horen zeggen maar vind het volstrekte flauwe kul en harteloos.
Bovendien blijkt in de praktijk het tegendeel.

Ik heb op dit moment niet helemaal een antwoord maar voel dat het er wel is.
De hobbies, liefhebberijen die ik leuk, prettig en de moeite waard vind vormen geen van allen het alibi van mijn bestaan.
Er komt een moment dat ik de vinger kan leggen op de stukjes die mogelijk al lang op z'n plaats liggen en zal zeggen:
Wauw, dit is het.

DQ
.