Stadswandelingse overdenkingen.

Heb je dat ook wel eens dat al wandelende, je gedachten een beetje op hol slaan?
Ik wel, en meestal naar aanleiding van iets dat ik onderweg tegenkom.
Nu huppelden mijn gedachten met vreemde sprongetjes en via merkwaardige wegen richting geld, salarissen, uitkeringen en dergelijke.

Enige tijd geleden ontmoette ik onverwachts een kennis uit lang vervlogen tijden.
Ik mocht haar wel waardoor het leuk was om haar weer eens te zien.
Hoe is het, blah, blah. Gelukkig getrouwd, ja ja enz.
Ze kon altijd goed leren en bleek de resultaten daar van goed gebruikt te hebben.
Zonder op te scheppen en terloops vertelde ze dat haar salaris lag tussen de € 150.000 en € 200.000 per jaar.
Daar kan je vrij goed mee uit de voeten, lijkt me.
Hoewel ik haar dat van harte gun zit er toch iets heel erg onredelijks in.
Want natuurlijk, zij heeft jarenlang gestudeerd.
Maar ik denk als referentie aan een andere goede bekende van me die in de schooltijd hard moest werken om een bijdrage te kunnen leveren aan een gezin dat aan de rand van de armoede leefde.
Die geen tijd had voor studeren en geen tijd voor pret, maar wel via de belasting een bijdrage leverde aan de opleiding van hen die wel in de gelegenheid waren om te studeren.
Mijn kennis van boven werkt hard, inderdaad, is bovendien wel een sociaal bewogen mens.
De laatste werkt echter ook hard.
Knetterhard om een beetje boven het bijstandsnivo uit te komen, iets wat maar gedeeltelijk slaagt.

Als ik dan bedenk dat zij die de dienst uitmaken in dit land uitstekende salarissen, voorzieningen en pensioenen hebben.
Regelingen die vaak alleen maar beter worden als ze het landsbedrijf verlaten hebben.
(Eén van de reden waarom ze niet al te hard de fabuleuze salaris- en bonusregelingen afvallen?)
Als ik dan vervolgens bedenk dat ze vaak al van "goede" huize komen, althans van huize waar geen gebrek heerste, denk bijv. aan minister Donner waar altijd brood op de plank en geld op de bank was.
Mensen die geboren en getogen zijn in de z.g.n. "betere" milieus.
Deze mensen maken de dienst uit voor hen die weinig hebben zónder enig begrip te kunnen hebben wat het betekent om met weinig geld rond te moeten komen.

Als je er goed over nadenkt vraag je je af waar men het lef en arrogantie vandaan haalt.
Mogelijk is het wel een bepaald type mens dat deze banen ambiëert.
Ik weet het niet maar als ik dan als verdediging van de vette eigen geldregeling hoor dat er zulke goede subsidie en opvangregelingen zijn voor hen bij wie de eind van de maand al aan het begin van dezelfde maand valt, voel ik me opstandig worden.
Nee, geld maakt je niet tot een beter en waardevoller mens.
Dat blijkt uit het feit dat men hogere salaris-eisen van werknemers een slechte zaak vindt en zelf zorgt voor hogere eigen salarissen en pensioenen.
Hoe is dat mogelijk?
Wat gebeurd er dan in je hoofd en met je gevoelsleven?
Hoe kunnen Christenen dat verantwoorden tegenover hun God?
Of ga je dan met jezelf in conclaaf om je te overtuigen van het recht dat je hebt op deze voorzieningen?
Ik hoop het eigenlijk want in dat geval is het ook voor jezelf minder vanzelfsprekend.
Over dat wat iemand wel tot een goed mens maakt heb ik al het nodige geschreven.

Ben ik afgunstig?
Nee, ik zou het best wat breder willen hebben maar zou over het algemeen niet willen ruilen.
Hoe moet je je voelen met behoorlijk wat geld op de bank als je om er te komen langs de voedselbank moet gaan.
Neem je een andere weg?

DQ

.