Wanklanken

De stem van het volk heeft lang niet altijd een fraaie klank.
De stem van een leider die deze klanken verzamelt, gebruikt en misbruikt is een dirigent van een koor met alleen wanklanken.

Mensen, makke schapen

Mensen.
Dat zijn die wezens waarvan velen als makke schapen achter hun leiders aan lopen.

Vredespijp

Als je dan toch wilt roken.....
Rook dan de vredespijp!

Onschuld

Vannacht geprobeerd de slaap der onschuldigen te slapen.
Foei, wat heb ik slecht geslapen.

Oordelen

Hoe meer men over een ander oordeelt hoe vaker men iets over zichzelf prijs geeft.

Lange tenen

Sommigen maken een principe van hun lange tenen.

Geschiedenis en techniek

Lid van Oud Enkhuizen,
Lid Zuiderzeemuseum.
Lid Oud Alkmaar.
Abonnee nieuwsbrief Oud Alkmaar.
Bezoek in Hengelo museum Old Hengel en museum het Heim.

Nee.
Heeft niets met mijn leeftijd te maken.
Was als kind al geïnteresseerd in geschiedenis.
(En techniek)

Beredeneerde emoties

Mensen,en dus ook ik,willen altijd smaak en voorkeuren beredeneren.
Is het niet simpelweg emotie die bepaald en volgt de beredenering achteraf?

Horatius

Horatius:

Pallida mors aequo pulsat pede pauperum tabernas, regumque turres.

De bleke dood stampt met gelijke voet op de hutten der armen en de paleizen der koningen - oftewel: de dood maakt geen onderscheid tussen arm en rijk.

En zo is het.
Al is de rijke vaak wel beter in staat om het onafwendbare uit te stellen.

Dichterlijke vrijheid

Soms maak ik een gedichtje.
Dat geeft me de vrijheid om in andere gevallen te zeggen.
"Ach... dichterlijke vrijheid."
Handig.

Vanzelfsprekend

Vanzelfsprekend is niets vanzelfsprekend.

Bril

Mijn linkeroog bezag de wereld anders dan het rechteroor.
Plotseling.
Vreemd doch logisch.
Naast een minuscuul schroefje bleek de bril ook een glas kwijt te zijn.
Oei, waar was dat glas?
Schoenen uit, je weet maar nooit, en sluipend op kousenvoeten laag bij de grond de vloer afgezocht.
En ja hoor, na korte tijd blikkerde het verloren glas mij via het behouden glas pal het rechteroog in.
Linker glas heroverd en secuur opgeborgen.
Nu het micro schroefje nog.
Wederom laag bij de grond enz.
Onnodig bleek want, hoe is het mogelijk, ook dat lukte.
Lukte echter niet op de grond.
Lag op de werkbank aldaar waar ik de vermissing van beiden eerder had ontdekt.
Met behulp van een klein schroevendraaiertje en wat handigheid vervolgens het zaakje wederom aan elkaar geklonken.
Zicht hersteld!

Polders en Twente

Objectief gezien is Twente veel mooier dan een oud kaal polderlandschap dat doorsneden is door smalle slootjes.
Maar het is het landschap waar ik  opgroeide.
Waar ik stekelbaarsjes en salamanders uit slootjes haalde en waar ik diverse malen in flikkerde.
Waar ik in de zon op het gras lag te luisteren naar de zoemende insecten.
En de geur van bloemen opsnoof.

Ik woon in Twente al ruim 60 jaar.
Twente is prachtig.
De mensen zijn leuk.
Maar ik ben hier nog steeds de toerist die van de natuur geniet.
Daar, in de Noord-Hollandse polder, daar is mijn thuis.

Wat overigens niet wil zeggen dat ik er zou willen wonen.
Ben te lang hier.
Geniet er nu van als ik weer eens die kant op ga.

En van mijn geboorte plaats.
Enkhuizen.
En van de plaats waar ik opgroeide.
Alkmaar.
.

Houwen van

Ik houw
Van jouw.
Blijf je eeuwig trouw.
Tot ik weg ga van jouw.
Als ik niet meer van je houw.

Hengelose Olifant

Een Hengelose olifant.
Kreeg steeds meer het land.
Als hij in de spiegel keek.
En zich met zijn trouwfoto vergeleek.
"Het is nu mooi geweest",
Sprak het lieve beest.
't Is afgelopen met dat bier!"
Ik ben normaal al een dik dier.
Slechts sla en vis komt in mijn huis.
Wat dacht je?
Wat verwacht je?
Voelt hij zich nu in geest en lichaam thuis?

Geloof in God of mens

Als ik zo eens rond kijk en de media volg denk ik wel eens dat het gemakkelijker is om in God dan in mensen te geloven.

Christelijk

Is het gek dat de wereld moeite heeft met christenen als ze in de USA een christelijk land zien en in Trump een christelijke leider?

Het dikke meisje

Enige jaren geleden zat ik met een kameraad heerlijk rustig op een zonnig terras.
Een paar tafeltjes verder ging een meisje zitten.
Ik heb nog nooit zo'n dik meisje gezien.
Ik merkte dat dit steeds weer mijn aandacht trok.
En natuurlijk niet bij mij alleen.
Er werd veel gedacht die middag op het terras.

Ik dacht aan de foto's van zeer dikke dames die ik tegenkom op Facebook.
Ik dacht aan de spotlachende commentaren.
Keiharde commentaren.
Commentaren die me verdrietig maakten.
Net zo als dat gebeurde door dat meisje op dat terras.

In gedachten leed ik met haar mee.
In gedachten wenste ik haar sterkte.
In deze conditie zal ze niet oud worden.
Kon ik haar maar helpen.

Even scheen de zon wat minder fel.
Op dat zonnige terras.
.

Imperfect

Omdat perfectie niet bestaat is het verstandig om zo perfect mogelijk met imperfectie om te gaan.

De soldaat

Een ieder maakt zelf uit wie zijn vriend of eventueel zijn vijand is.
Behalve de militair.
Die heeft die keuze niet.
De staat maakt uit wie de vijand is, ook al zou het een vriend kunnen zijn.

Hij en ik. Flauwekul

Merkwaardig.
Elke keer als ik iets doe, doet de vader van mijn kinderen exact hetzelfde.
Vanmorgen viel me dat weer eens op.
Ik keek in de spiegel, kamde mijn haar en wie deed hetzelfde en op hetzelfde moment?
                                    Hij!
.

Zoemende insecten

Zoemende insecten rond mijn hoofd.
Dommelende in de zwartafgetekende schaduw die dat slechts kan zijn omdat de zon doet wat hij behoort te doen.
Schijnen!
Dat alles brengt mij terug naar dat slootje links van de weg van Alkmaar naar Bergen.
Zo ontzettend lang geleden.
Vijftig jaar?
Nee, zeker zestig jaar.
Ruim.
Dat slootje met het groene kroost en net als nu, zomerszoemende insecten.
We zaten daar.
Mijn vriendjes en ik.
Beetje bang want we mochten daar vast niet komen.
Toch was de wereld, onze wereld, mooi en vredig.
Zo'n tien jaar na de oorlog.
Vredig maar spannend.
Eén van ons had een rol closetpapier achterover gedrukt.
Inderdaad.
Achterover gedrukt.
Niet iedereen had zo'n rol in huis.
Krantenpapier, dat wel.
Velen hadden zelfs geen w.c.
Een ton.
Een vies stinkende ton.
Een ton, slechts een keer per week geleegd door de tonnenman.
Terug naar de sloot.
Wat moesten we met w.c. papier?
Tja, je verbeeld je dat je al heel groot bent.
Een echte man.
Een echte kerel, en die rookt.
Roken?
Hoe kwam je aan tabak?
Thuis werd er bij meerderen niet gerookt.
Ook bij mij niet.
Vandaar dat w.c. papier.
Dat kon je roken.
Mits stijf opgerold.
Met de eveneens gesnaaide lucifers.
Van belang i.v.m. fikkie stoken.
Wouw, hoe stoer.
En hoe vies.
Zuig je te hard?
Vlam in de keel.
Als ik de geur weer zou ruiken zou ik weer daar zijn.
Links van de Bergerweg.
Tussen de bosjes.
Bij het groenuitgeslagen slootje.
Onder de zoemende insecten.
.

Nostalgie van een zendamateur

Vaak heb je geen idee waar bepaalde interesses vandaan komen. In mijn geval komt het waarschijnlijk bij mijn opa vandaan. Als er nieuwe technische ontwikkelingen waren dan was hij in Enkhuizen één van de eersten om het, binnen zijn mogelijkheden, uit te proberen.

Toen ik als jongen een artikel las over zendamateurs was ik er helemaal ondersteboven van. De mogelijkheid om vanuit je kamer kontakt te hebben met de hele wereld deed me huiveren van ontzag. Er waren echter weinig mogelijkheden om iets met dit gevoel te doen. Wel lukte het me om een oude radio zo te verstemmen dat Radio Scheveningen krakend te horen was. Op mijn kamertje lag ik daar 's avonds naar te luisteren. Het oude bakbeest gaf een schemerachtig rood licht en in mijn verbeelding zag ik de boten ploegen door een woest brullende zee.

In een radiozaak in Alkmaar lag een koptelefoon. Slechts van mij gescheiden door een stuk glas maar volledig onbereikbaar. Wat heb ik lang gespaard. Toen kwam de grote dag, ik kon het kopen. Ongeveer 7 gulden. Een immens bedrag.

Aan een koptelefoon alleen heb je niets. Weer sparen, nu voor een kristalontvanger. Ik zie het nog voor me. 
Een  rood kunstof  dingetje  met een glazen buisje erbovenop.
Er moest  gesoldeerd  worden. De dampen  van mijn eerste  soldeer  ruik  ik  nog. Daar  in  de  keuken op  het aanrecht.  Een  van de eerste  momenten  in mijn  leven  dat ik  diep,  diep gelukkig  was. En  oh dat  gemier  met een klein draadje op  een  stukje  kristal.......   Niets te horen,  helemaal niets. Deed de ontvanger het  wel? En  dan, plotseling,  Hilversum. Ongelooflijk. Laaiende vreugde. Mijn eerste  bouwsel. Er zouden er  nog  velen volgen.

Experimenteren  zonder  enig benul van techniek.  Nog  kan ik  me  mijn  verbazing  en de verbazing  van  mijn  opa herinneren  toen ik  hem  via  zijn eigen radio  gedag  zei.  Ik  weet nog  steeds niet  hoe ik  dat  voor elkaar kreeg. 

En  dan  de  gesprekken  die  ik  had met  een buurjongen via over de  weg  gespannen draden en bij elkaar gesprokkelde oude  telefoons. Met elkaar via  die draad schaken  bij een zaklamp  onder de dekens.  Gelukkig  werd  ik  met een signaal gewaarschuwd  als pa of  ma  de trap op  kwam. 

Inmiddels  ben  ik  al ruim  50  jaar gelicenceerd radiozendamateur. 
(Dus geen piraat)
De romantiek  van  de eerste jaren is  er wel af.  Helaas.  Met mijn eerste  zender kon  ik  maar  op 1 frequentie (144.800  MHz)  uitkomen.   (Ik  draai over de band  voor  mogelijke  aanroepen.......)  Wat spannend.  De zender was klein,  de  voeding  was  groot,  de  versterker  was enorm.  Die  kwam  uit  de surplus.  De  stevige houten kist, waar deze in  zat,  heb ik  nog  steeds in  gebruik.  Nu  heb  ik een klein bakje ter  grote  van  een autoradio.  Dat  ding  kan  alles op  veel frequenties  die we als gelicenseerde zendamateurs  mogen  gebruiken.  Een  technisch  wonder.  Maar  geen  groter  wonder dan mijn eerste  kristalontvanger  en  mijn eerste zender. 

De  kinderen  van  nu  hebben  alles.  Maar  kunnen onmogelijk  gelukkiger zijn  dan  ik  met mijn oude radio en mijn kristalontvangertje.

Zie:

www.veron.nl

.

De aubade

De verjaardag van de koningin zat er aan te komen.
Dat betekende verhoogde aktiviteiten op zang- en feestgebied.
Vooral de ongeschoolde stemmetjes van de schoolkinderen moesten worden bijgeschaafd.
Er zou immers een grootse aubade worden gebracht bij het gemeentehuis?
Niet alleen dat de stemmetjes ongeschoold waren, nee ook samenzang moest worden getraind.
Training van honderden kinderen van vele lagere scholen van Alkmaar.
De stemmen moesten tot een unieke samenwerking worden gedwongen.
Dat kon alleen maar onder leiding van een echte dirigent.

Zo vulde de Aula van het Gymnasium zich langzaam met vrolijk kindergeluid.
We spreken over de tijd dat kinderen nog gevoelig waren voor het gezag van ouderen.
Er werd dus goed geluisterd naar de dirigent.
Het zingen ging prachtig en zonder problemen totdat er tweede stem gezongen moest worden.
Toen werd het lastig, heel erg lastig voor sommigen.
Maar....., één van hen liet zich letterlijk en figuurlijk niet van de wijs brengen.
Onder alle groepen mensen vind je dit soort slimme figuren.
Want wat was er eenvoudiger dan je gewoon af te sluiten van de zangmeute.
Simpel toch?
Gewoon goed met de vingers de oren dichtstoppen en de ogen sluiten.
Dan, alsof je volmaakt alleen bent, je partijtje zingen.
Perfect geregeld.
Geen probleem totdat hij zijn ogen open deed en ontdekte dat hij de enige was die luidkeels aan het zingen was.
De dirigent had afgeklopt en dat was hem dus volledig ontgaan.
De anderen niet.

Ik krijg nog een kleur als ik er aan denk.................
.

Rimpels

De tv biedt ons vermaak en wijst ons de weg om ouderdomrimpeltjes weg te werken.

Op een uur of zes, zeven vliegen worden mensen "vermaakt" met het voorkómen dat mensen ooit ouderdoms rimpeltjes zullen krijgen.

Toeval?

Toeval?

Boeken verzamelen meer stof dan een stofzuiger.
Nu heb ik nogal veel boeken en dus ook nogal veel stof.
Reden waarom ze geregeld stofvrij gemaakt dienen te worden.

Enige tijd geleden was de beurt aan een bijbel.
Een soort familie bijbel waar mijn vader belangrijke familiedata in schreef.
Geboorten, huwelijken, overlijden.
Zelden kijk ik in deze bijbel.
Nu wel en mijn oog viel op de overlijdensdatum van mijn opa van mijn moeders kant.
Hij is al lang geleden overleden maar ik heb hem wel goed gekend.
Omdat dit deel van het verleden zo lang tot het voor ons verre verleden behoort komt hij zelden ter sprake.
Zowel bij mij als bij mijn zuster niet.

Nadat het stof buiten afgeblazen was en de stofdoek in mijn handen de overgebleven rest had verwijderd klapte ik de bijbel dicht en zette het boek weer op zijn vertrouwde plaats terug.
Dag bijbel.
Tot de volgende stofverwijdersessie.

Een kwartier later belde mijn zuster op.
"Zeg, weet jij wanneer opa overleden is?"

Ik was verbijsterd.
Kan me niet herinneren wanneer mijn zus en ik over hem gepraat hebben.
Zo lang geleden.

Als toeval een reden heeft zou ik graag de reden van dit bijna griezelige feit willen weten.
.

Woestijn

Het beeld uit het vliegtuigraam liet zand zien.
Veel, heel veel zand.
Wat een verschil met de groen aangeharkte stukjes land die ik een kleine 6 uur geleden achter me had gelaten.
De Sinaïwoestijn.

Beelden die in mijn jeugd waren opgeroepen rolde zich voor mijn ogen uit.
De Bijbelse verhalen over Mozes die met het Joodse volk 40 jaar lang deze woestenij was doorgetrokken werden voelbare realiteit.

Ondanks het aangename klimaat in de vliegende tube waarin ik me bevond spatte de droogte en de hitte mijn vliegtuigraam binnen.
In de glooiende gloeiende verte leek mijn geestesoog Mozes te zien.
Mozes leider van een lastig volk.
Mozes lijder aan een lastig volk.
Lastig, natuurlijk, ik zou dat ook zijn als ik 40 jaar in zo'n zandbak zou moeten sjouwen.
Zonder supermarkt voor mijn water.
Water, grote porties water.

Er schijnen meer melkwegen te zijn dan er korrels zand op de aarde zijn.
Dat gaat mijn voorstellingsvermogen ver te boven.
In mijn huisje met mijn tuintje in Twente was dat al het geval, maar hier?

Een zandkorreltje, zo klein.
Ontelbare door de natuur samengevoegde zandkorreltjes, zo groot.
Woestijn!
Met miljarden samengebalde korrels die de bergen vormen.
En daarboven een wellustig zijn karakter tonende zon die het af en toe aanwezige water doel- en zinloos de lucht in brandt.

Hier is geen leven mogelijk.
Denk je.
Verwacht je.
Tot je die kleine bewegende stipjes ziet.
Die dankzij het dalende vliegtuig veranderen in mensen en drommedarissen.

Leven is overal.
Ook hier.
Hier waar zand de macht heeft, vindt men leven.
Plantaardig en dierlijk.
Ook hier lijkt de mens de baas.
Echter.
Uiteindelijk is de natuur de grote winnaar.
Overal.
Altijd.

Toen ik het koele vliegtuig uitstapte sloegen de ruim 40 graden me om de oren.

Johan Dammuller