Waarom denk ik de dingen die ik denk?
Waarom doe ik de dingen die ik doe?
Waarom heb ik de overtuiging die ik heb?
Waarom denk jij de dingen die je denkt?
Waarom doe jij de dingen die je doet?
Waarom heb jij de overtuiging die je hebt?
Waarom denkt zij de dingen die zij denkt?
Waarom doet zij de dingen die zij doet?
Waarom heeft zij de overtuiging die zij heeft?
Waarom denkt hij de dingen die hij denkt?
Waarom doet hij de dingen die hij doet?
Waarom heeft hij de overtuiging die hij heeft?
Al jaren lang ben ik met deze vragen bezig.
Vanmorgen hoorde ik via de radio een korte discussie over kernenergie.
Dit naar aanleiding van de gebeurtenissen in Japan.
De voorstander van kernenergie bleef voorstander.
De tegenstander van kernenergie bleef tegenstander.
Beiden gebruikten redelijk klinkende argumenten.
In ieder geval argumenten waar men zelf in geloofde.
Je zou toch eigenlijk veronderstellen dat mensen tot dezelfde conclusie zouden moeten komen wanneer alle argumenten vóór en alle argumenten tégen keurig op een rijtje worden gezet.
Zeker wanneer ze beiden dezelfde wetenschappelijke opleiding en dus kennis hebben.
Of dat in dit specifieke geval zo was weet ik niet.
Maar er zijn natuurlijk vaak discussies tussen deskundigen die wel over dezelfde opleiding en kennis beschikken.
Ook dan zijn de conclusies lang niet altijd gelijkluidend.
Dat is toch op z'n minst merkwaardig.
En het werpt, althans voor mij, de vraag op hoe dat mogelijk is.
Door welk mechanisme wordt de mens aangestuurd?
Ik ben er van overtuigd dat de meeste mensen niet beseffen dat er een mechanisme (persoonlijkheid?) is die hen tot bepaalde keuzes drijft.
Ze gaan er vanuit dat ze beslissingen nemen, zuiver gestuurd door de ratio.
Naar mijn mening is de ratio ondergeschikt aan de persoonlijkheid.
Of noem dat voor mijn part, het gevoel.
Iemand die verliefd is wordt gedreven door het gevoel.
Op basis daarvan worden (rationele) beslissingen genomen.
Maar het is gewoon en simpelweg het gevoel dat het mechanisme achter de beslissingen is.
Dit lijkt me een duidelijk voorbeeld.
Meestal is het veel diffuser.
Ik vind discussiëren leuk.
Toch ga ik met sommige mensen een bepaalde discussie niet aan.
Ik weet van te voren dat het niet zal lukken.
De standpunten liggen onoverbrugbaar ver uit elkaar.
Ga je dan toch zo'n discussie aan dan is het resultaat van te voren bekend.
Irritatie.
Zelfs als men elkaar best mag.
Hoe komt het dat een discussie in zo'n geval onmogelijk is?
Gewoon door verschil in persoonlijkheden.
Niet door verschil in intelligentie.
Het is dus de persoonlijkheid die de richting van een discussie bepaald en niet de ratio.
Daarom sta ik niet zonder meer achter het devies om binnen relaties alles uit te praten.
Soms is zwijgen veel verstandiger.
Daar bescherm je de ander en ook jezelf mee.
Ik heb het niet over stiekeme geheimpjes of over beschadigingen die je de ander hebt aangedaan of aandoet.
Daar moet je iets mee, anders blijft het doorwoekeren.
Ik heb het over zaken waarover men zo verschillend denkt dat het zinloos is er over te praten.
Geeft alleen maar ruzie en verdriet.
Verschil in persoonlijkheid en gevoel is op elk maatschappelijk terrein te constateren.
Mijn sociaal gevoel doet mij kiezen voor een linkse politiek.
Anderen, eveneens met een sociale inslag, kiezen voor een veel rechtsere politiek.
Dat doet je toch twijfelen aan zoiets als een vrije wil.
Ik snap niet dat ze rechts zijn.
Zij snappen niet dat ik links ben.
Ik heb de vrije keuze niet om rechts te worden.
Zij hebben de vrije keuze niet om links te worden.
Schelden op elkaar is dus zinloos.
En elkaar de schuld geven al helemaal.
Politiek geeft eigenlijk in versterkte mate weer hoe de mens in elkaar zit.
Politiek is mensenwerk.
Politiek is vies.
Niet de politiek maakt de bedrijvers vies.
Het is andersom.
Dat zegt dus ook iets over jou en mij.
Het was niet mijn opzet om in dit artikeltje over de "vrije wil" te gaan schrijven maar het zegt wel iets dat ik er toch op uitkom.
Kennelijk niet uit eigen "vrije" wil..........
Het is denk ik onmogelijk om te "kiezen" voor iets dat tegen jezelf, wat dat dan ook moge wezen, ingaat.
Daarom is het ook zo moeilijk voor velen om bijvoorbeeld christen te worden.
De mensen waar ik nu aan denk, willen wel.
Maar ze kunnen niet.
Ze kunnen zich door hun persoonlijkheid niet geven aan iets waarvan het echte bewijs ontbreekt.
De simpele opmerking: "je moet gewoon geloven" is voor hen ernstige flauwe kul.
Ze kunnen dat immers niet?
Ook al zouden ze het willen.
In hun keuze worden zo ook niet echt geholpen doordat wat vele christenen laten zien.
Als ik naar de C. kijk van het CDA.
Deze christenen willen het illegalen, die het al moeilijk genoeg hebben, nog moeilijker maken.
Illegaliteit moet strafbaar gesteld worden!
Dus alle mensen die begaan zijn met hun lot, ze opvangen en helpen worden strafbaar.
Ook kerken.
Fatsoenlijkheid en menselijk medeleven wordt gestraft.
Waar zijn wij, waar zijn zij in Godsnaam (bewuste keuze) mee bezig?
Alles wat aan fatsoen is opgebouwd wordt afgebroken.
Deze christenen breken alles af wat in de loop der eeuwen, o.a. door christenen, is opgebouwd.
Is het arrogantie mijnerzijds als ik daar eigenlijk niet bij wil horen?
Natuurlijk weet ik ook wel dat er andere gelovigen zijn maar dit zijn wel de mensen waar naar wordt gekeken.
Ik dwaal af.
Dat besef ik.
Is dat vrije wil, is dat een vrije keuze of is het mijn persoonlijkheid die deze letters aan Internet toevertrouwd?
Enfin, reden genoeg om er voor dit moment een punt aan te draaien.
DQ
.
