Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
dinsdag 8 juli 2008
Van Woensel. Schande
Elders in het log schreef ik in een artikeltje hoe Van Woensel met haar personeel omgaat.
Ik vind het zo belangrijk dat ik geregeld de link naar het berichtje herhaal.
Ik vind het zo belangrijk dat ik geregeld de link naar het berichtje herhaal.
Massamoord
In de Volkskrant van vandaag staat een artikel onder de kop:
Een bewerkt gedeelte uit het artikel:
Er wordt een scène beschreven waarbij een Koreaanse kolonel het plan had om 3.500 mensen te doden. De Amerikaanse kolonel wilde eerst een andere uitweg zoeken maar uiteindelijk vond hij dat, om te voorkomen dat zij zich bij de naderende vijandelijke troepen zouden voegen, het toegestaan was om de politieke gevangenen neer te knallen.
Eén bericht van de velen waarin beschreven wordt hoe militairen zich in oorlogsgebieden kunnen gaan gedragen.
Bovenstaande militairen zijn niet slechter dan jou of mij.
Het betekent slechts dat moord en angst sterk demoraliserend werkt.
Vijanden zijn geen mensen meer maar nummers die bovendien ook nog eens verantwoordelijk zijn voor verminking en dood in eigen gelederen.
Er treedt een sterke bewustzijnsvernauwing op.
Grenzen tussen goed en kwaad vervagen of verdwijnen.
Het kan elke militair in spanningsgebieden overkomen.
De beroepsmilitair is verantwoordelijk voor zijn daden.
Een nog veel grotere verantwoordelijkheid dragen degenen die verantwoordelijk zijn voor z'n uitsturing, in casu de politiek.
Het merkwaardige verschijnsel doet zich voor dat dit in de westelijke wereld vaak z.g.n. christelijke politici zijn.
Dat geeft te denken.
Beroepsmilitair: Weet dat je collega bent van militairen die in opdracht van hun regering afschuwelijke dingen hebben gedaan.
Weet dat je ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je daden ook al ben je gestuurd door je regering.
Het is jouw eigen keuze geweest om militair te worden!
Politiek: Heb in ieder geval het lef om je eigen beslissingen naderhand te evalueren en hier consequenties te trekken.
Laat ook de militairen die geestelijk gewond zijn door jouw beslissing niet in de steek.
Deze wonden laten zien dat mensen geen machines zijn en dat ze kapot kunnen gaan aan menselijk leed dat ze zien en soms zelf veroorzaken.
DQ
.
Massamoord onder ogen
Amerikaanse officieren.
Amerikaanse officieren.
Een bewerkt gedeelte uit het artikel:
Er wordt een scène beschreven waarbij een Koreaanse kolonel het plan had om 3.500 mensen te doden. De Amerikaanse kolonel wilde eerst een andere uitweg zoeken maar uiteindelijk vond hij dat, om te voorkomen dat zij zich bij de naderende vijandelijke troepen zouden voegen, het toegestaan was om de politieke gevangenen neer te knallen.
Eén bericht van de velen waarin beschreven wordt hoe militairen zich in oorlogsgebieden kunnen gaan gedragen.
Bovenstaande militairen zijn niet slechter dan jou of mij.
Het betekent slechts dat moord en angst sterk demoraliserend werkt.
Vijanden zijn geen mensen meer maar nummers die bovendien ook nog eens verantwoordelijk zijn voor verminking en dood in eigen gelederen.
Er treedt een sterke bewustzijnsvernauwing op.
Grenzen tussen goed en kwaad vervagen of verdwijnen.
Het kan elke militair in spanningsgebieden overkomen.
De beroepsmilitair is verantwoordelijk voor zijn daden.
Een nog veel grotere verantwoordelijkheid dragen degenen die verantwoordelijk zijn voor z'n uitsturing, in casu de politiek.
Het merkwaardige verschijnsel doet zich voor dat dit in de westelijke wereld vaak z.g.n. christelijke politici zijn.
Dat geeft te denken.
Beroepsmilitair: Weet dat je collega bent van militairen die in opdracht van hun regering afschuwelijke dingen hebben gedaan.
Weet dat je ten alle tijden verantwoordelijk bent voor je daden ook al ben je gestuurd door je regering.
Het is jouw eigen keuze geweest om militair te worden!
Politiek: Heb in ieder geval het lef om je eigen beslissingen naderhand te evalueren en hier consequenties te trekken.
Laat ook de militairen die geestelijk gewond zijn door jouw beslissing niet in de steek.
Deze wonden laten zien dat mensen geen machines zijn en dat ze kapot kunnen gaan aan menselijk leed dat ze zien en soms zelf veroorzaken.
DQ
.
maandag 7 juli 2008
Negen en negentig jaar luchtvaart in Nederland
Charles de Lambert vliegt zondag 27 juni 1909 bij Etten en Leur de eerste vlucht boven Nederlands grondgebied.
Eén kilometer werd in 2,5 minuut afgelegd met een Wright Flyer.
Dat betekent dat het 27 juni j.l. precies 99 jaar geleden is dat het eerste gemotoriseerde vliegtuig opsteeg boven Nederland.
DQ
.
Eén kilometer werd in 2,5 minuut afgelegd met een Wright Flyer.
Dat betekent dat het 27 juni j.l. precies 99 jaar geleden is dat het eerste gemotoriseerde vliegtuig opsteeg boven Nederland.
DQ
.
zondag 6 juli 2008
zaterdag 5 juli 2008
Zelfkennis?
Terwijl ik zo met mijn weblog bezig ben schieten me plotseling opmerkingen te binnen van een "café"maat.
Meerdere malen zei hij dat ik graag anderen laat praten maar nooit iets over mezelf vertel.
Nu ben ik het niet met hem eens maar ik begrijp de opmerking wel.
Ik ben beter op de hoogte van mijn zwakke punten dan van mijn sterke punten.
Bij de zwakke punten staan mijn onbeholpenheid bij het vertellen van een verhaal, laat staan als het verhaal over mezelf gaat.
Ook begin ik zelden aan het vertellen van een mop.
Ik ben dan zo bezig met de technische kant van het vertellen dat ik de clou vergeten ben op het moment supreme.
Met bewondering kijk en luister ik naar mensen die wel makkelijk praten, zoals de eerder genoemde "drink"maat.
Het maakt de omgang met anderen wel eenvoudiger als je minutenlang aan het woord kunt zijn en de toehoorders dat leuk vinden.
Wat ik tot mijn sterke punten reken is mijn interesse in de verhalen van anderen.
Ook kan ik vrij goed en adrem reageren.
Meestal wel met humor, denk ik, zodat ik niet echt het gevoel heb er als een zoutzak bij te zitten.
Het gevolg is inderdaad vaak dat men vrij gemakkelijk zijn verhaal aan mij kwijt kan.
Ik kan best over mezelf praten maar dan moet dat binnen het gesprek ook van de ander uitgaan.
Dat wil zeggen de ander moet belangstelling tonen en dat laten blijken door bijv. vragen te stellen.
Het moet echt een twee-gesprek worden.
Ik moet gelegenheid hebben om na te denken.
Erg veel moeite om mezelf bloot te geven heb ik denk ik niet.
Zie en lees dit log.
Daarin maak ik zaken letterlijk wereldkundig.
Over het algemeen schrijf ik makkelijker dan ik praat.
Waarschijnlijk omdat ik dan meer de gelegenheid heb om na te denken.
Uiteraard vind ook ik dat er privé dingen zijn die niet iedereen aangaan.
Die dingen houd ik in gewone gesprekken voor me.
Waarschijnlijk nog niet eens als bescherming voor mezelf maar veeleer uit bescherming van de ander die betrokken is of was bij een privé situatie.
Diegene heeft door afwezigheid geen weerwoord en dat is niet juist.
Bovendien bestaat dé waarheid niet en heb je het altijd over je eigen waarheid.
En wat is de waarde van die waarheid?
Oei wat betrekt de lucht.
Wederom moet De Bilt zich weer eens waar maken.
Rap naar boven om de ramen te sluiten.
Jammer van de kleine lekkages die het platte dak toestaan.
Ben nooit zo slecht bij het vinden van openingen.
Ga vaak op mijn gevoel af maar bij dit dak lukt me dat niet.
DQ
.
Meerdere malen zei hij dat ik graag anderen laat praten maar nooit iets over mezelf vertel.
Nu ben ik het niet met hem eens maar ik begrijp de opmerking wel.
Ik ben beter op de hoogte van mijn zwakke punten dan van mijn sterke punten.
Bij de zwakke punten staan mijn onbeholpenheid bij het vertellen van een verhaal, laat staan als het verhaal over mezelf gaat.
Ook begin ik zelden aan het vertellen van een mop.
Ik ben dan zo bezig met de technische kant van het vertellen dat ik de clou vergeten ben op het moment supreme.
Met bewondering kijk en luister ik naar mensen die wel makkelijk praten, zoals de eerder genoemde "drink"maat.
Het maakt de omgang met anderen wel eenvoudiger als je minutenlang aan het woord kunt zijn en de toehoorders dat leuk vinden.
Wat ik tot mijn sterke punten reken is mijn interesse in de verhalen van anderen.
Ook kan ik vrij goed en adrem reageren.
Meestal wel met humor, denk ik, zodat ik niet echt het gevoel heb er als een zoutzak bij te zitten.
Het gevolg is inderdaad vaak dat men vrij gemakkelijk zijn verhaal aan mij kwijt kan.
Ik kan best over mezelf praten maar dan moet dat binnen het gesprek ook van de ander uitgaan.
Dat wil zeggen de ander moet belangstelling tonen en dat laten blijken door bijv. vragen te stellen.
Het moet echt een twee-gesprek worden.
Ik moet gelegenheid hebben om na te denken.
Erg veel moeite om mezelf bloot te geven heb ik denk ik niet.
Zie en lees dit log.
Daarin maak ik zaken letterlijk wereldkundig.
Over het algemeen schrijf ik makkelijker dan ik praat.
Waarschijnlijk omdat ik dan meer de gelegenheid heb om na te denken.
Uiteraard vind ook ik dat er privé dingen zijn die niet iedereen aangaan.
Die dingen houd ik in gewone gesprekken voor me.
Waarschijnlijk nog niet eens als bescherming voor mezelf maar veeleer uit bescherming van de ander die betrokken is of was bij een privé situatie.
Diegene heeft door afwezigheid geen weerwoord en dat is niet juist.
Bovendien bestaat dé waarheid niet en heb je het altijd over je eigen waarheid.
En wat is de waarde van die waarheid?
Oei wat betrekt de lucht.
Wederom moet De Bilt zich weer eens waar maken.
Rap naar boven om de ramen te sluiten.
Jammer van de kleine lekkages die het platte dak toestaan.
Ben nooit zo slecht bij het vinden van openingen.
Ga vaak op mijn gevoel af maar bij dit dak lukt me dat niet.
DQ
.
vrijdag 4 juli 2008
Verslaving
Over roken ga ik geen discussies aan.
Niet met rokers en niet met niet-rokers.
Zinloos.
De standpunt zijn gebeiteld in ruw en hard graniet.
Tegenover de opa van 95 die z'n hele leven een hartstochtelijke roker is geweest staat een kennis van mij, eveneens een hartstochtelijke roker.
Aan longkanker overleden, 39 jaar.
Een lot dat heel wat vaker voorkomt dan dat in het eerste voorbeeld.
Gaat het me niks aan als iemand rookt?
Mogelijk niet.
Maar ik ben begaan met de jonge kinderen die ik op straat aan een sigaret zie lurken.
Gaat dat me echt niet aan?
Natuurlijk kan ik niets aan hun gedrag veranderen.
Zie zien me aankomen, die oude bok.
Maar wat zou ik graag willen dat ik het kon.
Wel acht ik de rookindustrie, in het bijzonder de fabrikanten, moreel schuldig.
Heel schuldig.
Kapitalen worden er verdiend aan het afschuwelijke leed van anderen.
Maar: Eigen schuld, Dikke bult!
Ieder z'n eigen verslaving en mooi als we er aan kunnen verdienen.
Toch?
Deze fabrikanten zijn gewaardeerde leden van de maatschappij.
Ze wonen in huizen die staan op fundamenten gemaakt uit leed en verdriet.
Dat klinkt overtrokken en dramatisch.
Kan wel zijn, ik voel het zo.
Je vraagt je eigenlijk af in wat voor wereld we leven waar dit mogelijk is.
Ach nee, vraag het je maar niet af.
Je blijft dan bezig.
Geld stinkt niet en heel veel geld al helemaal niet.
Met dit smeermiddel van de maatschappij kunnen immers ook wapenfabrikanten hun handen in onschuld wassen?
Pilatus is hen allen voorgegaan.
DQ
.
Niet met rokers en niet met niet-rokers.
Zinloos.
De standpunt zijn gebeiteld in ruw en hard graniet.
Tegenover de opa van 95 die z'n hele leven een hartstochtelijke roker is geweest staat een kennis van mij, eveneens een hartstochtelijke roker.
Aan longkanker overleden, 39 jaar.
Een lot dat heel wat vaker voorkomt dan dat in het eerste voorbeeld.
Gaat het me niks aan als iemand rookt?
Mogelijk niet.
Maar ik ben begaan met de jonge kinderen die ik op straat aan een sigaret zie lurken.
Gaat dat me echt niet aan?
Natuurlijk kan ik niets aan hun gedrag veranderen.
Zie zien me aankomen, die oude bok.
Maar wat zou ik graag willen dat ik het kon.
Wel acht ik de rookindustrie, in het bijzonder de fabrikanten, moreel schuldig.
Heel schuldig.
Kapitalen worden er verdiend aan het afschuwelijke leed van anderen.
Maar: Eigen schuld, Dikke bult!
Ieder z'n eigen verslaving en mooi als we er aan kunnen verdienen.
Toch?
Deze fabrikanten zijn gewaardeerde leden van de maatschappij.
Ze wonen in huizen die staan op fundamenten gemaakt uit leed en verdriet.
Dat klinkt overtrokken en dramatisch.
Kan wel zijn, ik voel het zo.
Je vraagt je eigenlijk af in wat voor wereld we leven waar dit mogelijk is.
Ach nee, vraag het je maar niet af.
Je blijft dan bezig.
Geld stinkt niet en heel veel geld al helemaal niet.
Met dit smeermiddel van de maatschappij kunnen immers ook wapenfabrikanten hun handen in onschuld wassen?
Pilatus is hen allen voorgegaan.
DQ
.
Sebo reageerde op mijn "Ontmoetingen" (KLIK HIER) aldus:
Met de regelmaat van de klok gaan Johan en ik er even op uit.
Camera mee, portemonnee mee (we belanden aan het eind altijd ergens op een terrasje) en hups: aan de wandel. Meestal eerst even een kaarsje opsteken voor m'n zus in de Lambertus in Hengelo en daarna verder.
Op één van onze zwerftochten kwamen we op een winterse vooravond in de Paul Krugerstraat terecht. Het begon al te schemeren en hier en daar ontstaken de mensen de lampen al.
Voor een oud huisje zat een man in een dikke jas in een rolstoel. Wij groetten hem en spontaan begon de man te vertellen over zijn jeugd en tienerjaren in diezelfde straat. Hij had er zijn hele leven gewoond. Hij woonde in het huis van z'n ouders en z'n broer woonde naast hem.
"Of hij goed verzorgd werd? Ja hoor, mijn zuster woont hier ook en die kookt altijd voor mij."
Hij vertelde over die ene donkere dag, toen in een oorlogse namiddag het centrum van Hengelo plat gebombardeerd werd. "Ziet u dát huis daarginds? Die met die erker ervoor? Nou, tot aan daar lag alles tegen de vlakte.." We hadden, geloof ik, wel een kwartier, twintig minuten met hem gepraat, voor we verder gingen.
Tijdens weer een andere wandeling kwamen we in gesprek met twee ouwe indonesische mannetjes, die al vrienden waren sinds hun jeugdjaren.
Het was een marktdag en de heertjes zaten op een bankje een visje te eten, terwijl ze ons groetten. Toen we wat later waren neergestreken op een of ander terrasje kwamen ze langsgelopen en besloten spontaan om erbij te komen zitten. Plek zat, maar nee..ze wilden bij ons zitten en begonnen te vertellen over kamp Westerbork, waar ze jaren gewoond hadden als vluchtelingen uit Indonesië. Ze waren beiden bijzonder opgewekt en vrolijk en genoten volop van het leven, ondanks hun hoge leeftijd...
Zo zou ik nóg enkele voorbeelden kunnen noemen.
Eigenlijk lopen de mensen elkaar in rap tempo voorbij, zonder zich iets van elkaar aan te trekken. Heel vaak niet uit gebrek aan belangstelling, maar veel meer omdat men tezeer met zichzelf bezig is om de ander te zien. Misschien stralen Johan en ik het uit dat we best openstaan voor dit soort leuke ontmoetingen, want op de één of andere manier overkomt het ons telkens weer. Misschien ligt het ook wel een beetje aan onze eigen houding.
Beiden zijn we altijd benieuwd naar de achtergrond van iemand. Elke volwassene is ooit een kind geweest. Hoe heeft hij/zij geleefd? Wat heeft hij/zij meegemaakt? Waar komt hij/zij vandaan? En bij een zwerver of dakloze: wat heeft dat kind voor ellende beleefd, dat het als volwassene zo is gaan leven? Zo onverzorgd, aan de zelfkant van de maatschappij, waar hij/zij door niets en niemand meer opgemerkt wordt...
Zelf blijf ik deze toevallige ontmoetingen heel bijzonder vinden. Wat maakt dat mensen ons spontaan hun achtergrond en levensverhaal vertellen? Zo horen we regelmatig de vreemdste verhalen en anekdotes. Soms leuk en grappig, soms erg triest. Verhalen over eenzaamheid, over gestorven partners en verdriet. Verhalen over lang vervlogen tijden, "toen alles nog beter of anders was"
Ik denk er wel eens aan om een goeie mp3 speler mee te nemen en die gewoon vanaf het begin van een wandeling tot aan het moment van naar huis gaan op te laten nemen, zodat ik dat thuis dan kan uitwerken voor de website. Vaak horen we zoveel leuke of bijzondere dingen dat het moeilijk wordt om alles te onthouden.
De weggedronken donderdagavond.
Donderdag, een dag die qua weer vrij goed begon.
Maar de voorspellers uit De Bilt kregen gelijk.
Langzamerhand betrok de lucht en daarmee ook mijn stemming.
Ben heel gevoelig voor het weer.
Toen er nog de nodige roering in mijn huis was had ik er geen last van.
Nu ik veel alleen ben heb ik er wel problemen mee.
Daarom kost het me ook zoveel moeite om de herfst en winter redelijk te doorstaan.
Ik kan uitstekend alleen zijn en kan daar best van genieten maar als ik een hele dag geen mensen zie of spreek kan ik erg onrustig worden.
De enige persoon die ik sprak was vannacht rond 1 uur.
Mijn bed was behaaglijk maar de omgeving niet.
Dat wil zeggen, de geluidsomgeving.
In het café naast me brulde de geluidsinstallatie.
Geheel tegen de afspraken in.
Het behaaglijke bed uit, broek en schoenen aan en naar het café.
Met inderdaad als resultaat dat de geluidskraan werd teruggeschroefd.
Toch zijn dat erg vervelende zaken.
Ik ben geen klager maar wil wel kunnen slapen.
Enfin, toch iemand gesproken maar niet op de manier die ik graag wil.
Terug naar de avond en de wat sombere stemming.
Normaal heb ik geen bier in huis, wel wijn maar ik ben niet een echte wijnliefhebber.
Plots bedacht ik me dat er in de badkamer in een kartonnen verpakking nog een paar flesjes bier stonden.
Het was overgebleven van het feestje en ik denk dat Marijke het had gekocht met het idee dat het donker bier was.
Als zodanig heb ik het tot mij genomen al vond ik wel dat het bier wat licht was voor een donker biertje.
Doet er niet toe.
Na een flesje begon ik wel opgewekter te worden.
Na het tweede flesje nog opgewekter.
Dat was wel een beetje verdacht dus het derde lege flesje ter hand genomen en bestudeerd.
Tsja, 11,6%.
Dat tikt aan.
Sombere stemmingen moet je niet verdrinken.
Dat wil zeggen, niet standaard.
Zo min of meer per ongeluk werkt het wel.
De PC weigerde vanmorgen.
Alles werkte behalve het toetsenbord en dat is toch wel belangrijk..........
Na een uur, verloren uur, had ik de zaak weer draaiend, zoals uit dit stukje blijkt.
En nu welgemoed de vrijdag tegemoet.
DQ
.
Maar de voorspellers uit De Bilt kregen gelijk.
Langzamerhand betrok de lucht en daarmee ook mijn stemming.
Ben heel gevoelig voor het weer.
Toen er nog de nodige roering in mijn huis was had ik er geen last van.
Nu ik veel alleen ben heb ik er wel problemen mee.
Daarom kost het me ook zoveel moeite om de herfst en winter redelijk te doorstaan.
Ik kan uitstekend alleen zijn en kan daar best van genieten maar als ik een hele dag geen mensen zie of spreek kan ik erg onrustig worden.
De enige persoon die ik sprak was vannacht rond 1 uur.
Mijn bed was behaaglijk maar de omgeving niet.
Dat wil zeggen, de geluidsomgeving.
In het café naast me brulde de geluidsinstallatie.
Geheel tegen de afspraken in.
Het behaaglijke bed uit, broek en schoenen aan en naar het café.
Met inderdaad als resultaat dat de geluidskraan werd teruggeschroefd.
Toch zijn dat erg vervelende zaken.
Ik ben geen klager maar wil wel kunnen slapen.
Enfin, toch iemand gesproken maar niet op de manier die ik graag wil.
Terug naar de avond en de wat sombere stemming.
Normaal heb ik geen bier in huis, wel wijn maar ik ben niet een echte wijnliefhebber.
Plots bedacht ik me dat er in de badkamer in een kartonnen verpakking nog een paar flesjes bier stonden.
Het was overgebleven van het feestje en ik denk dat Marijke het had gekocht met het idee dat het donker bier was.
Als zodanig heb ik het tot mij genomen al vond ik wel dat het bier wat licht was voor een donker biertje.
Doet er niet toe.
Na een flesje begon ik wel opgewekter te worden.
Na het tweede flesje nog opgewekter.
Dat was wel een beetje verdacht dus het derde lege flesje ter hand genomen en bestudeerd.
Tsja, 11,6%.
Dat tikt aan.
Sombere stemmingen moet je niet verdrinken.
Dat wil zeggen, niet standaard.
Zo min of meer per ongeluk werkt het wel.
De PC weigerde vanmorgen.
Alles werkte behalve het toetsenbord en dat is toch wel belangrijk..........
Na een uur, verloren uur, had ik de zaak weer draaiend, zoals uit dit stukje blijkt.
En nu welgemoed de vrijdag tegemoet.
DQ
.
donderdag 3 juli 2008
GeUpdate, geslaagd en gefeliciteerd!
Binnen enkele maanden tijd is Marijke in staat geweest om haar diploma diabetische-voet te "updaten" en zojuist ontving ze het bericht dat ze eveneens geslaagd is voor het diploma reumatische-voet.
Petje af en hoge hoed op voor iemand die zo druk is en zich van haar leeftijd weinig aantrekt.
Nu Van Woensel het op alle fronten heeft laten afweten kan ze zich volledig wijden aan haar pedicure praktijk.
Ik hoop echter dat ze een beetje kalm aan doet.
Nu ze niet meer zo gebonden is aan vaste werktijden kan ze zich meer bezig houden met leuke dingen waar ze nooit tijd voor had.
Zoals daar zijn: lezen, schilderen, uitgaan, vacantie(s) plegen e.a.
DQ
.
Petje af en hoge hoed op voor iemand die zo druk is en zich van haar leeftijd weinig aantrekt.
Nu Van Woensel het op alle fronten heeft laten afweten kan ze zich volledig wijden aan haar pedicure praktijk.
Ik hoop echter dat ze een beetje kalm aan doet.
Nu ze niet meer zo gebonden is aan vaste werktijden kan ze zich meer bezig houden met leuke dingen waar ze nooit tijd voor had.
Zoals daar zijn: lezen, schilderen, uitgaan, vacantie(s) plegen e.a.
DQ
.
Ontmoetingen.
Een door mijn kleinzoontje vergeten sleutel, die hier was achtergebleven na de verjaardag van Marijke, bracht me in beweging.
En dat nog met enige snelheid ook omdat ik beloofd had dit stukje gereedschap naar mijn dochter te brengen.
Die was op dat moment bij Marijke en had weinig tijd.
De zon brandde een bruine laag op mijn huid en om te voorkomen dat bruin over zou gaan in rood leek het me beter om de schaduw op te zoeken.
Nog voor ik dat kon doen werd ik onverwachts aangesproken door een oudere dame.
Ze had een zonnebril op en liep achter een wagentje
Ze vertelde me dat ze net wegens staar aan haar ogen was geopereerd.
De operatie van haar ene oog was beter geslaagd dan van het andere.
Daarna vertelde ze in het kort haar levensverhaal.
Ze was in de zending geweest en had haar leven voor een groot gedeelte aan anderen gewijd.
Nu woonde ze al weer een hele tijd in Nederland maar haar draai had ze nog niet echt gevonden.
Ze ging naar de kerk, werd gebracht en gehaald.
Iets wat ze zeer op prijs stelde.
Jammer genoeg voelde ze te weinig spontaniteit en warmte in de kennelijk nogal traditionele kerk.
Er zijn natuurlijk andere mogelijkheden, gemeenschappen en kerken....
Omdat ik weinig tijd had moest ik het gesprek afbreken.
Wel vroeg ik me af waarom iemand zo spontaan een ander aanhoudt en het levensverhaal begint te vertellen.
Na de sleutel afgegeven te hebben, ik bleek tijd genoeg te hebben, en koffie genuttigd te hebben aanvaarde ik de terugtocht.
Denk niet dat ik over grote afstanden spreek.
Marijke woont ongeveer net zover achter het station als ik er voor en ik ben in een minuut of 7 bij het station.
Nog steeds deed de zon z'n best.
Bijna was ik bij mijn huis toen achter mij een mannenstem riep.
Ik keek om en daar stond een lichtbruin gekleurde onbekende man.
Hij vertelde mij dat hij was geopereerd aan z'n hart en dat zijn geheugen nu wat minder werkte.
De ouderdom ging tellen....
Ach, 67 jaar.
Valt nog wel mee.
Bovendien merkte ik niets van geheugen klachten.
Spontaan vertelde hij dat hij een Turk was die inmiddels ruim 40 jaar in Nederland woonde.
Merkwaardig.
Twee mensen die me aanhouden en spontaan over zichzelf beginnen te praten.
Zou dat door het heerlijke weer komen?
DQ
.
En dat nog met enige snelheid ook omdat ik beloofd had dit stukje gereedschap naar mijn dochter te brengen.
Die was op dat moment bij Marijke en had weinig tijd.
De zon brandde een bruine laag op mijn huid en om te voorkomen dat bruin over zou gaan in rood leek het me beter om de schaduw op te zoeken.
Nog voor ik dat kon doen werd ik onverwachts aangesproken door een oudere dame.
Ze had een zonnebril op en liep achter een wagentje
Ze vertelde me dat ze net wegens staar aan haar ogen was geopereerd.
De operatie van haar ene oog was beter geslaagd dan van het andere.
Daarna vertelde ze in het kort haar levensverhaal.
Ze was in de zending geweest en had haar leven voor een groot gedeelte aan anderen gewijd.
Nu woonde ze al weer een hele tijd in Nederland maar haar draai had ze nog niet echt gevonden.
Ze ging naar de kerk, werd gebracht en gehaald.
Iets wat ze zeer op prijs stelde.
Jammer genoeg voelde ze te weinig spontaniteit en warmte in de kennelijk nogal traditionele kerk.
Er zijn natuurlijk andere mogelijkheden, gemeenschappen en kerken....
Omdat ik weinig tijd had moest ik het gesprek afbreken.
Wel vroeg ik me af waarom iemand zo spontaan een ander aanhoudt en het levensverhaal begint te vertellen.
Na de sleutel afgegeven te hebben, ik bleek tijd genoeg te hebben, en koffie genuttigd te hebben aanvaarde ik de terugtocht.
Denk niet dat ik over grote afstanden spreek.
Marijke woont ongeveer net zover achter het station als ik er voor en ik ben in een minuut of 7 bij het station.
Nog steeds deed de zon z'n best.
Bijna was ik bij mijn huis toen achter mij een mannenstem riep.
Ik keek om en daar stond een lichtbruin gekleurde onbekende man.
Hij vertelde mij dat hij was geopereerd aan z'n hart en dat zijn geheugen nu wat minder werkte.
De ouderdom ging tellen....
Ach, 67 jaar.
Valt nog wel mee.
Bovendien merkte ik niets van geheugen klachten.
Spontaan vertelde hij dat hij een Turk was die inmiddels ruim 40 jaar in Nederland woonde.
Merkwaardig.
Twee mensen die me aanhouden en spontaan over zichzelf beginnen te praten.
Zou dat door het heerlijke weer komen?
DQ
.
Weblog
Ooit dacht ik, ach een weblog is wel leuk maar wat moet ik er inzetten?
Inmiddels ligt het aantal items rond de 600.
't Valt dus mee en is minder moeilijk dan ik dacht.
DQ
.
Inmiddels ligt het aantal items rond de 600.
't Valt dus mee en is minder moeilijk dan ik dacht.
DQ
.
Abonneren op:
Posts (Atom)
