Hengelo.
Ik ben thuis.
In Hengelo.
In een 120 jaar oude woning.
Midden in de stad.
En ben tevreden.
Thuis!
Vanmiddag schijnt de zon.
Heerlijk.
Buiten zijn er de zachte geluiden.
Daar ruik je de geuren.
Bloemen.
Daar hoor je het fluiten.
Vogels.
Ik sluimer.
Op de bank.
De huidige geluiden verstommen.
De geuren vervagen.
Fluitende vogels fluiten, maar horen doe ik het niet.
Gerammel van tegen elkaar botsende melkbussen.
Wegstervende geluiden.
Van paardenhoeven.
Paarden die karren voorttrekken.
Klepperend op de klinkerweg.
Hamerslagen.
De smid?
De schoenmaker?
De geur van de kleine brouwerij aan de overkant.
Ik ben weer een jaar of tien.
Ik zit in de tuin van mijn opa en oma.
Ik zie de hoge toren.
Ik hoor de klokken de tijd wegslaan.
Twaalf slagen.
In de verte zingen de klokken van de Drommedaris hetzelfde lied.
Enkhuizen!
.
.
