Ik kijk beteuterd en denk aan twee dingen.
Wat is beteuterd eigenlijk een raar woord.
Au!
De lucht betrok en Donar donderde, zij het zeer bescheiden.
En de ramen stonden wijd open.
En de tuindeur eveneens.
Het regende, zij het zeer bescheiden..
Maar bescheidenheid kan over gaan in onbescheidenheid.
De geschiedenis bewijst dat.
Beter om de grote wijde openheid te verkleinen tot een kleine kier.
Een zogenaamde kleine raamkier.
De reis naar boven via de smalle, honderd en tweeëntwintig jaren, oude trap verliep zeer voorspoedig.
De reis naar de slaapkamerramen leverde geen enkel probleem op.
Zodat uiteindelijk de kieren konden kieren.
Ze kierden er stevig op los.
Voldaan liet ik de ramen over aan de voorzienigheid.
Maar ja, daar was kennelijk meer aandacht voor dan voor mij.
Dus besloot een beddenpoot zich voor mijn voeten te verplaatsen.
Languit lag ik op de grond.
Ongegeneerd en ongecontroleerd gevloerd door een beddenpoot.
Het bed lachte.
In plaats van netjes in bed….
Ordeloos op de grond er naast.
Wat moeizaam krabbelde ik overeind.
Na het uiten van minder fraaie woorden.
Dat wel.
Sorry.
Net zo moeizaam betrad ik de trap die nu, merkwaardig, naar beneden leidde.
Ik bevoel mijn knie.
Ik bekijk mijn schaafwond(je).
En de zon schijnt.
En Donar dondert elders.
En de ramen kieren.
Hoezo, regen?
Maar……
De tuindeur is open!
