Sommige plekken in Israël hebben voor mij een bijzondere betekenis.
Dat komt door de christelijke opvoeding die we mee kregen.
Niet een dwingende, niet een indoctrinerende maar een vanzelfsprekendheid.
Aan dat vanzelfsprekende zijn inmiddels wat rafelrandjes verschenen.
Maar dat doet niets af of aan bij de herkenning van plekken die geen verhalen meer waren maar werkelijkheid werden.
Zo waren we een boottochtje aan het maken op het meer van Galilea.
Dan komen de bijbelse verhalen heel dichtbij.
In mijn hoofd vermengden ze zich met het water waar we ons op bevonden en de kust in de verte.
Een bijna religieuze ervaring.
Toen, plotseling, klonk het Wilhelmus.
Weg was de magie van deze plek.
In een keer was ik weer de toerist die in een ander land wat rondkeek.
Kennelijk had de schipper in de gaten dat we uit Nederland kwamen.
