Enkhuizen plant

Ruim 30 jaar geleden liep ik in Enkhuizen langs het geboortehuis van mijn moeder.
Omdat ik prachtige herinnering heb aan dat huis bleef ik er vrij lang voor staan.
Vol van herinneringen.
Het viel op, de deur ging open en de bewoner van het pand vroeg argwanend wat er aan de hand was.
Nadat ik het hem had uitgelegd nodigde hij me uit om binnen te komen.
Het was een ontroerende ervaring.
Behalve de inrichting was er niets veranderd.
Tijd verwaaide en ik met haar.
Zelfs de tuin was bijna hetzelfde.
De man zag mijn emotie en vroeg of ik een stekje van een plant mee wilde nemen.
Nu, na al die jaren, verschijnen bij mij in Hengelo op de meest vreemde plaatsen, tussen tegels, onder bomen enz. nakomeling van dit stekje.
Dierbare planten.
Voor velen onkruid.
Voor mij nostalgieplantjes.
Herinneringen, op soms onmogelijke plekken.

Geweld

Geweld roept altijd geweld op.
Het is soms nodig (wie bepaalt het?)  maar het blijft altijd  gevaarlijk om geweld met geweld te bestrijden.

Hoe gelijk is jouw gelijk?

Jouw gelijk is vaak evenveel waard als het gelijk van de ander.
Jouw gelijk heeft veel te maken met de cultuur waarin je bent opgegroeid.
Dat geldt ook voor het gelijk van anderen.

En...
Politiek, gooi geen bommen in een kruidvat.
Ik begreep dat binnen een jaar na de gezamenlijke aanval van Amerika en het Verenigd Koninkrijk op Irak 1.000.000 burgers zijn gedood.
Gek dat er onvoorspelbare gevolgen zijn die  jaren lang voor diepe ellende zorgen?

Onschuldigen zijn vermoord.
De westerse schuldigen lopen vrij rond en praten hun geweten schoon.

Wapenfabrikanten en handelaren spekken verlekkerd hun bankrekening.

Geweten kost immers geld.

Breinpijn

Laatdunkend wordt er gedaan.
Over ziekten die niet bestaan.
Steeds moet men horen.
Ach, het zit tussen de oren.
Maar de hinder.
Wordt daardoor niet minder.
Geest en lichaam.
Werken saam.
Pijn.
Voel je met je brein.
.

Roltrap

Ze komt me tegemoet.
Ik ga van haar vandaan.
Korte blik, spontaan.
Een korte groet.
Een stap.
                      Roltrap!

Oud

De jaren.
Afleesbaar in je haren.
Of, grote strop,
in je kale kop.

Het ongeluk

Hij was een jaar of 13.
Ik was een jaar of 13.
Hij logeerde in het hoekhuis naast ons.
Bij familie.
Ik was buiten voor ons huis.
Ook een hoekhuis.
Hij woonde in Enkhuizen.
Ik kwam uit Enkhuizen maar woonde hier.
Hij kwam aangefietst op zijn nieuwe fiets.
Glunderend.
Trots.
Ik keek naar hem.
Ik keek naar zijn fiets.
Hij glunderde nog steeds.
Tot een vrachtauto daar een eind aan maakte.
En tevens een einde aan zijn leven.

Als ik in Alkmaar kom.
Als ik naar mijn oude buurt loop.
Dan kan ik binnen enkele meters de deadspot aanwijzen.
Nu, na al die lange jaren droom ik er soms nog van.
De klap.
Het bloed.
Een fiets waar niet veel aan mankeerde.

Het verklaart misschien mijn bezorgdheid voor mijn fietsende familieleden.
Het zou zelfs kunnen verklaren waarom ik geen liefhebber van fietsen ben.

Een deadspot.
Een hotspot.
Nog steeds.
.