Commentaar, Gastenboek en/of Andere Zaken.

- Commentaar kan geleverd worden door via reacties (onder mijn berichten) te reageren.
- Mail kan via het envellopje dat onder mijn berichten staat.

- Het tekenen van het gastenboek kan met klikken op:

>>>>>>> G A S T E N B O E K <<<<<<<

--> In rechterkolom staat het Blogarchief.
--> In rechterkolom staat het Labelarchief.
--> Voor terug bladeren weblog zie onder de pagina:
Oudere Berichten

================================

================================



Klik op het beeld voor meer gegevens.

================================


================================
>>>> Mijn video's op YOUTUBE <<<<

(Kies video, plaats muis op
beeld en
klik daarna op pijl
of ga rechtstreeks naar mijn
video kanaal KLIK HIER)

Hoi allemaal

Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.

vrijdag 30 november 2018

Oorlog en mijn kelder

Ik denk er zelden aan.
Maar soms, zoals nu...

In de oorlog is het café naast mijn huis door bombardementen zwaar beschadigd.
Foto's bevestigen dat.
Mijn oude huis, gebouwd rond 1900, kocht ik 41 jaar geleden.
De oude eigenaar vertelde dat zijn familie tijdens de oorlog vaak schuilde in de kelder onder de opkamer.

De opkamer is er nog.
De kelder is er nog.
Ik denk er zelden aan.
Maar soms zoals nu, nu ik in die kelder sta.....
.

Plezierige tijden

Enige tijd geleden zijn we een paar dagen in de voorsteden van Hengelo geweest.
   Utrecht, Amsterdam, Alkmaar en Enkhuizen.
Plezier, vrolijkheid, goed eten, goed drinken, prachtige gebouwen, geweldige mensen (vrouwelijk en mannelijk), storm, kou, regen, een hard leeg lopende portemonnee en madame Tussaud getrotseerd.
Zij wilde een aantrekkelijke en knappe, wat oudere heer, met witte baard in de collectie hebben.
Dat zou me echter teveel tijd gaan kosten en daar had ik geen zin in.
Thuis voldaan, met de beentjes op tafel en een boek op schoot.
Muziekje op de achtergrond.
En dat alles in een behagelijke temperatuur.
De kachel in de trein was out of order en ik mocht geen vuurtje aanleggen.
Kinderachtig.
.

Marsepein

Ik vond in een lade een vergeten chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep.
Omdat ik onzeker ben over de gezondheidsaspecten van zo'n chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep
leek het me verstandig om dat eens via Google uit te pluizen.
Ik voerde dus als zoekopdracht in: chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep
Helaas bleek chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep
bij Google onbekend.
Daarom ga ik er maar vanuit dat de wetenschap de chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep onderzocht heeft en de chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep gezond heeft verklaard omdat in een chocoladeachtigemarsepeinHEMAreep slechts gestolde vitaminen zitten zodat ik zonder problemen kan knagen aan mijn
      ChocoladeachtigemarsepeinHEMAreep

Goed voedsel. Afval.

Enige jaren geleden zaten we aan het ontbijt in de eetzaal van een hotel in Amsterdam.
Een luxe en duur hotel.
Té duur voor ons maar nu goed te doen aangezien we de hotelovernachting mét ontbijt aangeboden hadden gekregen.
Het was een prima en uitgebreid ontbijt.
De kunst is dan om niet teveel broodjes en lekkernijen tegelijk op je bord te plaatsen.
Immers meerdere wandelingen naar de vetpotten (bijbelse uitdrukking) kan geen probleem zijn.
Hoort geen probleem te zijn.
Vonden wij.
Enige tafeltjes van ons verwijderd zat een stel dat daar anders over dacht.
Borden zo vol gestapeld dat het te voorspellen was dat de blikken te groot en de magen te klein waren.
Het gevolg was dat de hele voortreffelijke, op elkaar gestapelde, mikmak moest worden opgehaald en weggegooid.

Wij keken er naar en voelde een bijna fysieke pijn.
.

maandag 26 november 2018

Het slootje

Herplaatst:

Tussen ons huis in Alkmaar lag in volgorde van beschrijving:
Een tuintje, een stoep, een straat, een stoep, een soort van struikgewas, een kikkerslootje, terrein van de spoorwegen en het station.

Interessant voor alle kinderen was het slootje.
Daarin gonsde het van leven.
Stekelbaarsjes, kevertjes, torretjes, vliegjes, kikkers en het mooist van al...... salamanders.
Prachtige beestjes waarvan het mannetje een soort kam had en een rood borstje.
Veel heb ik er gevangen.
Dat ging niet zo gemakkelijk zodat elke vangst een overwinnaarsgevoel teweeg bracht.

Kees was mijn buurjongen.
Hij was niet direct een vriendje van me maar soms trokken we samen op.
Zonder overdrijving was ik de betere salamandervanger.
Maar dit keer was Keesie in vorm.
Dat kan natuurlijk.
En ik gunde het hem van harte maar toch........

Toen hij zo voorover gebukt, hangend aan een takje, boven het slootje hing...........
Verleiding was groot en een duwtje zomaar geschied.
Plons!
Aangezien ik van nature een aardig, vriendelijk en vredelievend mens ben, kan ik me de exacte feiten niet meer herinneren.

Gillend en poedelnaakt werd hij scheldend door z'n moeder voor het huis afgeborsteld.
Nogal ruw veronderstelde ik.

Aan het begin van de Fabrieksweg, verderop stond een conservenfabriek, was de kolenhandel  van Wokke.
Moeilijk over milieuvervuiling deed men toen nog niet moeilijk. zodat er een dikke laag kolenstof over de omgeving en dus ook over het water lag.
Het eerder vermelde slootje eindigde bij dit bedrijf.

"Wokke heeft meer werkruimte nodig en heeft daarom het einde van het slootje ingekort, gedempt met zand en kolen" vertelde Kees me.
Dat kwam mooi uit want daardoor kon je makkelijker en sneller naar de overkant van het slootje.
"Ga jij maar voor" zei Kees.
Plons.

"Nou, kijk daar nou Gré",
zei mijn oom, hoofdonderwijzer op een lager school in Haarlem, die samen met mijn tante op bezoek was:
"Dat lijkt Johan wel".
Zo bleek ik ondanks de vieze, vuile smerigheid toch nog enigszins herkenbaar.

De wereld was toen al erg onrechtvaardig.
.

zondag 25 november 2018

Maatschappij

Is de samenleving in de loop der eeuwen in diepste wezen veranderd?
Ik denk het niet.
Samenleving, samen leven.
Samen leven met anderen.
Mensen met de zelfde deugden en ondeugden, de zelfde hartstochten en egoïsmen als de mensen van nu.
Nog steeds houden ze van elkaar.
Nog steeds bedrijven ze de liefde.
Nog steeds haten ze elkaar.
Nog steeds vechten ze elkaar de tent uit.
Nog steeds vinden mensen met veel bezit dat ze daar het volste recht op hebben.
Nog steeds is het zo dat armen wanneer ze meer bezittingen krijgen eveneens vinden dat ze daar het volste recht op hebben.
Nog steeds zijn ze in staat gruwelijke dingen te doen als het hen wordt opgedragen.
Nog steeds zijn ze in staat om zich weg te cijferen ten koste van zichzelf en ten behoeve van anderen.
Allemaal net als vroeger.
Rijke gemeenschappen/landen.
Arme gemeenschappen/landen.
Net als toen.
Verder is alles bij het oude gebleven.
Slechts de uiterlijke vorm is veranderd.
Niet de mensen die de samenleving uitmaken.

zaterdag 24 november 2018

Het gelijk

Mensen zijn vreemde wezens.
Ze hebben zo hun principes.
Soms lijkt het wel of die principes hun persoonlijkheid uitmaken.
Uit die principes handelen ze.
Zijn ze zeker van hun gelijk.
Het opvallende is dat overtuigende bewijzen van het ongelijk heel vaak niet worden geaccepteerd.
Inplaats daarvan worden de meest vreemde argumenten bij elkaar gezocht om het gelijk te bewijzen.
Je ziet dit gedrag in het klein bijvoorbeeld bij  je familie, vrienden of kennissen.
Je ziet dit in het middelgroot in de gemeentelijke en landelijke politiek.
Je ziet dit in het groot bij landen alwaar het afschuwelijke consequenties kan hebben.

Je ziet het ook bij jezelf!
.

Mens en natuur

Mensen maken hun eigen dagritme.
Dat kan in onze tijd ook moeilijk anders.
Wekkers zijn dingen die niet leuk zijn, waar we nooit aan wennen maar waarvan wij vinden dat ze hun ring moeten doen.
En de mens haar/zijn plicht.
Kunstlicht zijn we aan gewend en we vinden dat ze hun licht moeten laten schijnen.
Maar.....
We zijn, net als alle andere dieren, er op gebouwd om op te staan als we wakker worden en te gaan slapen als het donker wordt.

Misschien zouden we gezonder zijn als we dat, met behoud van alle verworvenheden (wat natuurlijk niet meer mogelijk is) zouden gaan doen.
In ieder geval zou het heel wat minder energie kosten .....
.

De put.

De put.
In een overkapte ruimte.
Een ruimte behorend bij twee huizen.
Een put door de Moren gebouwd
Een put die de tijd verslagen heeft.
Eeuwenoud.
Gevuld met geheimen.
Geheimen van leven en dood.
Van liefde en haat.
Van vreugde en verdriet.
Stenen spreken niet.
Zij omvatten en beschermen.
Beschermen leven brengend water.
Toen.
Nu.
De put waar wij met weemoed en verlangen naar keken.
Sebo en ik.
Die put is er nog steeds.
Die put verzamelt nog geheimen.
Ik denk er aan en kijk naar buiten.
Het regent.
.

donderdag 22 november 2018

Dialoog

Een dialoog voorkomt niet altijd een conflict.
Het voorkomen van een dialoog lokt bijna altijd een conflict uit.

woensdag 21 november 2018

Stille tocht

20 oktober 2018

Donker, koud, nat.
Lichte sneeuw.
Lichte regen.
Fakkels.
Mijn eerste stille tocht.
En hopelijk mijn laatste.

27 jaar.
Sinds enkele jaren eigenaar van een nieuw Mexicaans restaurant.
'Caballero'
Sinds enkele jaren getrouwd.
Sinds enkele maanden vader.
Dood.
Vermoord!

Een stille tocht.
Op de dag dat Maijkel 28 jaar zou worden.
Honderden mensen.
Gestopt bij het restaurant.
Bloemen bij de gevel.
Gekleurd vuurwerk.
Stilte.

Een schuifelende stoet van stille mensen.
Verlicht door het flakkerende en sissende vuur van de vele fakkels.
Mislukte pogingen van wind en water om het vuur te doven.

Op weg naar de verre Syrisch Orthodoxe kerk.
Op het plein een toespraak door de priester.
In het Aramees met een summiere vertaling.
Gevolgd door vuurwerk.

We wilden weg.
Maar bleven op verzoek van een jonge vrouw.

Binnen koffie gedronken.
Fraaie kerk.

Voor ons onverstaanbare toespraak.
Korte vertaling:

"Wij zijn allen Nederlanders.
Wij hebben allen een Nederlands paspoort.
Wij houden van dit land.
Dit is ons land.
Hou van elkaar.
Pas op elkaar.
Wees verantwoordelijk voor elkaar"

Handen gegeven.
Door jongelui met de auto thuis gebracht.

Bijzondere belevenis.
Prachtig belevenis.
Ontroerende belevenis.
Eens maar nooit weer, hoop ik.

Aramees.
De taal niet verstaan.
Maar wel begrepen.
.

zaterdag 17 november 2018

Terugblik

Soms hebben we de neiging om terug te kijken in eigen leven in termen zoals "wanneer dit maar gebeurt zou zijn dan...."
Een begrijpelijke maar onmogelijke redenering, natuurlijk.
Het antwoord is er niet en zal er ook nooit komen.
Toch is in ieders leven, soms na enig zoeken, een heel klein feitje te vinden dat, vaak veel later, een geweldige invloed blijkt te hebben gehad op de rest van je leven.
En op het leven van anderen.

donderdag 15 november 2018

Handarbeiders

Zonder handarbeiders zouden onze regeringsarbeiders het verrekte koud hebben, buiten bibberend in hun nakie.
Rondom een vuurtje waar ze hun geld verbranden om het een beetje warm te hebben.
Smekend om binnen gelaten te worden bij de handarbeiders die hun eigen huizen bouwden.

TV verplaatsen

Een paar jaar geleden maar eigenlijk nog steeds geldig.

De tv verplaatsen.
Lijkt zo eenvoudig.
Tenminste als je niet denkt aan een dradenspaghetti van jaaaaren.
En als je niet denkt aan de aan de tv hangende electronica.
En als je niet denkt aan de ooit aan de tv gehangen hebbende  electronica waarvan de draden nog aanwezig zijn omdat je er nooit bij kon.
Als je daar wel aan denkt stel je alles maar even uit.
Tot je last begint te krijgen van de nieuwe tv kast die behoorlijk in de weg staat.

Bijna vier uur later is de zaak getest, in orde bevonden en op de plaats gezet.
Dan genietend kijken en luisteren waarbij het opvalt dat één van de luidsprekers niet werkt.

Moed grijpen.
(Waar vind je die?)
Zaak aan de kant.
Op de knieën.
Graaien in het duister.
Zaklantaarn.
Lastig want niet in het bezit van drie handen.
Wel een mopperende mond.
Nu?
Het werkt.

Alles.
Bijna!

zondag 11 november 2018

De kladden

Waar een borst zit,
ja dat weet ik.
Maar waar zit de inborst?
Vlak bij de lurven of meer in de buurt van de kladden?

zaterdag 10 november 2018

Nachtmerrie

De wijk zag er verlopen en somber uit.
Mistig en donker.
Eeuwenoude huizen.
Dichtgetimmerde ramen.
Mijn wijk, de wijk waar ik in opgroeide.
De huizen die er hoorde te staan waren veel jonger dan de huizen die er stonden.
Het raakte me niet.
Het was gewoon mijn buurt.

Nergens een raam open.
Nergens een deur open.
O ja, toch.
Eén deur stond open.
Een zwak bibberend lichtje wierp zijn schijnsel naar buiten.
Ik stapte naar binnen.
Dat kon blijkbaar zomaar.
In de kamer zat een oud gekreukt vrouwtje.
Ze was verwonderd toen ze me zag.
Logisch natuurlijk.
Na enige tijd ontdooide ze en liet me het huis zien.
Het werd gezellig.
Hartelijk namen we afscheid van elkaar.
Ik zou nog wel eens langs komen.

De volgende dag was ik weer in de omgeving en besloot het mensje nog eens op te zoeken alvorens weer naar huis te gaan.
De buurt en de huizen waren hetzelfde als de dag er voor.
Hoogstens nog wat ouder en wat somberder.
Alleen de open deur van gister was nu een dichte deur.
Hing wat scheef in de scharnieren.
Moeilijk open te krijgen.

Er kriebelde wat aan mijn benen.
Er jankte wat.
Ach goh.
Het hondje van die oude vrouw.
Nu viel het me op.
Het vrouwtje had een hondje.
Ik pakte de riem op die over de grond sleepte.

"Laat maar" zei de buurvrouw "ik zorg er wel voor.
Het arme beest.
Zijn vrouwtje is al jaren dood".

"Dood?" zei ik verbaasd en ongerust.
"Ja" zei de buurvrouw "al jaren, kijk maar".
Ik keek angstig in de richting die ze me wees en ja hoor, daar lag ze.
Niet netjes in een kist maar in een gewone kartonnen doos.
Vreemd?
Kennelijk niet.
Erg prettig voelde ik me niet.

De laaghangende mist trok op.
Hoe duidelijker het oude gerimpelde gezichtje werd, hoe onrustiger ik werd.
Plots trok er een vette grijns over het gezicht.
Mijn bloed stolde in de aderen en werd ijs toen dat wat overgebleven was van de handjes een gebaar in mijn richting maakte.
Ik stoof achteruit.

Na enige tijd besefte ik angstig, en tegelijkertijd opgelucht, dat ik in een droom was beland.
Een droom van een merrie.
Een nachtmerrie.

Wat doe ik normaal in zo'n geval?
Licht aan.
Radio aan en wat lezen.
De ellende was echter nog niet voorbij.
Ik knipte het licht aan.
Het bleef donker.
Pikdonker.
Ik schommelde uit bed.
Aardedonker, geen hand voor ogen te zien.
Zelfs mijn eigen handen niet.
Diep onder indruk van de angstige ogenblikken die ik mee had gemaakt liep ik naar het raam.
Mijn buren gaan altijd laat naar bed, zou daar het licht nog branden?
Niets te zien.
Nergens in de stad brandde licht.
Mij overal stotende schommelde ik naar de wc en op dezelfde wijze weer terug naar bed.

Toen werd ik wakker.
De stadslichten schemerden door mijn gordijnen.

Drie nachten is het nu geleden en nog ben ik niet helemaal rustig.
.

vrijdag 9 november 2018

Ontmoeting

Zij ontmoette hem.
Hij ontmoette haar.
Maar tot zijn verdriet
Een ontmoeting werd het niet.

Gescheiden

Na het splitsen van hun wegen.
Kwamen ze elkaar na jaren tegen.
                 "Hoi" zei zij.
                 "Hoi" zei hij.
Dat was alles wat ze zeiden.
Ze waren niet voor niets gescheiden.
.

woensdag 7 november 2018

Korte ontmoeting

Hij zei: "Hoi, ik ben Piet".
Zij zei: "Hoi, ik ben Griet ".
Een korte ontmoeting.
Verder kwam het niet.

Robots en oudjes

Meisjes spelen met poppen.
Jongens maken mechanische dingetjes.
Wat een geluk dat bij ouderen, vrouwtjes en mannetjes, deze dingen samen gaan komen in zorgrobots met robotarmen die hen liefderijk robotterig gaan verzorgen.
Robots die zelf hun snoer in de wandcontactdozen stoppen.
Hoeft er niemand op bezoek te komen.
Net als bij een electiciteitscentrale zitten dan elders in het land of, zoals bij callcentra het geval kan zijn, elders op de wereld de deskundigen achter bedieningschermen om de oudjes in de gaten te houden.
Mooi toch?
Heel mooi en een stuk goedkoper.

dinsdag 6 november 2018

Zwarte jurk met witte stippen

Zij was oud.
In mijn ogen.
Zij was ongenaakbaar in mijn ogen.
Mijn oma.

Zij droeg een lange jurk.
De enkels mochten niet gezien worden.
Dat was onfatsoenlijk, bijna zwoel.
De jurk was zwart met witte stippen.
Oude mode.

Eergister kwam ik een leuke jonge meid tegen.
Lange donkere kousen.
Geen enkel te zien.
Dat kwam door de temperatuur.
Die was niet zwoel.
Haar jurk was zwart met witte stippen.
Nieuwe mode.
.

maandag 5 november 2018

Nepkaarsen

Ik kom nog uit de tijd van de brandende kaarsjes in de kerstboom en de emmer water er onder op de grond.
Veiligheid boven alles.
Toen kwamen de electrische kaarsen.
(Volgens mij toen net zo gevaarlijk.)
Ik vond het maar niks.

Kitsch.
Zuivere kitsch.
Nog steeds vind ik het kitsch.
Maar.....
Ik sta er boven.
Want....
Het idee echte kaarsjes in de boom...
Wauw, wat gevaarlijk.

Ik vind in deze donkere tijd kaarsjes leuk.
Gezellig, gemoedelijk, sfeervol.
Leuke bewegende vlammetjes.
Echte kaarsen.

Nep kaarsen met batterijen.
Brrr.
Het idee.....

In mijn kamer branden nu door batterijen gevoede kaarsen.
Met niet van echt te onderscheiden leuke bewegende vlammetjes.
Twee met timer.
Drie met afstandsbediening.
Twee met aan en uit draaiknop.
Daar moet ik voor opstaan. (Verdorie)
Twee keer.
De eerste maal voor AAN.
De tweede keer voor UIT.

Verder gaat het me goed.
Dank u.
.

zondag 4 november 2018

Parel

Vergeet nooit dat een parel zich slechts kan ontwikkelen door een ongerechtigheid
in de kern!

Schijnen

Soms lijkt schijnen
op lijken
maar dat is slecht schijn,
lijkt me.

zaterdag 3 november 2018

Mijn huizen

Mijmeringen.

Als ik geld over zou hebben, zou ik in Enkhuizen mijn geboortehuis kopen evenals het huis van mijn opa en oma aldaar wat tevens het geboortehuis van mijn moeder is.
In Alkmaar zou ik het huis kopen waar ik opgroeide.
Waarom?
Eigenlijk weet ik dat niet precies.
Nostalgie speelt mee maar is niet het complete antwoord.
Heb slechts drie jaar in mijn geboortehuis gewoond.
Kan me slechts een lange, wat aflopende, gang herinneren.
Uit de oorlogstijd kan ik me in het huis van opa en oma zwart papieren verdonkeringsgordijnen herinneren.
Beide herinneringen zijn niet absoluut en zouden me aangepraat kunnen zijn.
Ik was zo jong.
Andere herinneringen aan dat huis zijn zeker juist.
Vanuit Alkmaar kwamen we daar tijdens vakanties.
Ik herinner me de geur van een brouwerijtje tegenover het huis.
Geluid van trappelende paardenhoeven en rammelende karren.
Klinkende melkbussen.
Loeiende misthoorns over het onstuimige water van een brullend IJsselmeer.
Ik herinner me al die geluiden die ik waarnam vanuit mijn warme bed.
Ik herinner me de geur van drogende zoete appels die achter een schot onder het schuine dak lagen.
Ik herinner me "struinen".
Het spannend zoeken naar geheime dingen in krakende donkere kasten.
Ik herinner me het beeld van mijn opa die als schoenmaker spijkertjes tussen zijn lippen had.
Lippen als derde handje.
Ik herinner me zijn zware gietijzeren machines.
Ik zie ze nu zelfs voor me.
Ik herinner me een ijskoud hokje buiten in de tuin.
Daar waar behoeften in een houten tonnetje gedaan moesten worden.
Ik herinner me de geur......

Alkmaar, waar ik opgroeide.
Een huis in een bijzondere wijk pal achter het station.
Een bijzondere wijk, in eerste instantie gebouwd voor oorlogsvluchtelingen uit
Den Helder.
Ons huis, wit geverfd  om te verhullen dat het met verschillende soorten stenen was gebouwd.
Stenen die kwamen uit huizen die niet meer bestonden.
Dit in een gebied waar veel vroeger de Spanjaarden tijdens het beleg gelegen hadden.
80 jarige oorlog.
Alkmaar Ontzet.
Ach ja.
Ik herinner me het huis als een plek voor velen.
Een huis waar velen zich welkom voelden.
Een huis waar de jeugd zich prettig voelde.
Een huis waar ook bijzondere dingen gebeurden.
Een huis waar o.a. Anne van der Bijl een huisvriend was.
Hij, voor velen onbekend.
Voor velen wel bekend.
(Wikipedia)
Een huis waar ook anderen kwamen die later de zending in gingen.
Zowel naar het verre Oosten als naar het verre Westen.
Alkmaar, de stad waar ik mijn vrouw ontmoette.
De stad die er daardoor mede voor zorgde dat ik nu in het bezit ben van 6 fantastische kleinkinderen.
Toevallig de mooiste van de wereld.

Ja, ik zou deze huizen willen kopen.
Ik weet niet waarom.
.

vrijdag 2 november 2018

Schreeuwers

Hoe kan het toch dat de grootste schreeuwers zoveel aandacht krijgen?
Je zou toch zeggen dat juist zij het niet verdienen.
Schreeuwen is geen discusseren.
Schreeuwen is overbluffen.
Op zijn minst een poging daartoe.
En omdat schreeuwen geen discusseren is schreeuwen we hard terug.
Dom.
Deze lui verdienen geen aandacht.
Maar ze krijgen het wel.
En de media speelt gewoon mee.
Hoe groter het geschreeuw.
Hoe meer camera's.
Hoe meer microfoons.
Privé doen we hetzelfde via de zogenaamde sociale media.
We geven aandacht.
Ach ach.

Twentse brave borst

Een brave borst uit Twente.
Huppelend in de lente.
Kreeg tot zijn grote schrik.
Plotseling de hik.

Benauwd sprak hij: "Ik stik".
Waarop een mooie assistente.
Hem de rug beklopte
En het hikken stopte.

Haar blik.
Bezorgde hem een kick.
Weg was hik.
"Verliefd ben ik.'
Dacht verschrikt.
Door dit gevoel verplicht.
Er totaal niet aan gewend.
De Twent.

Zo was.
Alras.
De hikkende verstikkende ergenis.
Start van een gelukkige verbintenis.

Schrik dus nooit van pech.
Naderend geluk ligt op je weg.
Beiden lopen dit pad nu samen.
                         Amen.
.

donderdag 1 november 2018

Een jongeman uit Delden.

Een jongeman uit Delden.
Befaamd onder rekenhelden.
Lurkte bedachtzaam aan zijn bier
En dacht, het is gezellig hier.
Laat ik het al mijn klanten melden.