Hoeperdepoep zat op de stoep en laat ons vrolijk wezen.
Ik maak me zorgen.
Zorgen over het Nederlandse volk.
Ik heb het nagekeken en het lied blijkt al een honderd jaar oud te zijn.
Honderd jaar!
Honderd jaar stoepzitten.
In weer en wind en niemand, ik herhaal niemand, heeft zich daar zorgen om gemaakt.
Ook het Leger des Heils niet.
In tegendeel.
Men heeft zich over de zitter vrolijk gemaakt.
Kijk, daar word ik nou verdrietig van.
Dus veegde ik de tranen uit mijn ogen.
Tijd voor actie.
Incognito heb ik alle Hengelose stoepen nagekeken op zoek naar een skelet.
Meer zal het niet zijn na een eeuw.
Niets gevonden.
Wel uitgegleden maar evenwicht bewaard.
Hondenpoep!
Met honden maar zonder Hoeper.
Dus óf de stoep waar de betreffende figuur zat, is gesloopt, bevindt zich niet in Hengelo óf het skelet is met staal versterkt en met scharnieren voor de beweging in gebruik in het onderwijs.
Ik kan onmogelijk alle Nederlandse stoepen nakijken.
Laat staan ook nog eens alle Belgische.
Want ook België wordt in oude annalen genoemd.
Ik druip.
Af.
Teleurgesteld.
