Paus

Een beetje Paus moet een baard dragen vind ik.

De mijne is nog te kort.

Mijn biografie

Al eerder gaf ik dit volmaakt onbelangrijke feit via dit medium door.

Een goede kennis van mij maakte mij er enige tijd geleden op attent dat ik waarschijnlijk een voorkeur had voor biografieën.

Want, had ze gemerkt, die las ik geregeld.

Na diep in mijn ziel gekeken te hebben......

Moest ik haar gelijk geven.

Het blijkt zo.

Dus is het zo.

Hoewel ik ook genoeg ander leesvoer consumeer.

Toch zette de ontdekking me aan het denken.

Het is voor de wereldbevolking misschien van belang dat ik ook een grafie schrijf.

Geen bio- maar een miografie.

Mijn vraag aan de zojuist genoemde w-bevolking luidt als volgt.

Wat zou beter zijn?

Nu met schrijven beginnen of pas als ik al geruime tijd overleden ben?

Immers pas dan kan ik mijn leven van het begin, weet daar trouwens niets meer van, tot het eind overzien?

Zelf hel ik naar het laatste over.

Goed idee?

Kou en hitte

Startte zojuist mijn dagelijkse wandeling.

Ben teruggekeerd om een jasje te halen en aan te trekken.

Zonnig, doch frisser dan ik veronderstelde.

Kreeg vanmorgen een appje van mijn zwager die in Valverde del Camino woont.

Een dorpje een 80 km van Sevilla.

Het wordt er vandaag 42 graden.

De hitte is daar vroeger dan normaal losgebarsten.

Ik huiverde bij die mededeling.

Niet van de kou maar van het idee.

42 graden.....!

Ik trek nu mijn jasje aan, open de deur, stap over de drempel en waag me in het woeste buitenleven van  Hengelo.

Wereldstad.

Ooit en nooit

Ooit.

Het broertje van nooit.

Kopje kleiner

Ik lees een boek over de Romeinse keizers.

Hoe ze rivalen en anderen die ze lastig vinden gewoon, soms letterlijk, een kopje kleiner maken.

Primitieve tijden, inderdaad.

Gelukkig zijn we nu zeer beschaafd.

Gelukkig, want nu gebeurt zoiets niet meer.

Toch??

Energie

We zijn geneigd om bij energie te denken aan ons eigen gebruik.

We willen graag in een warm huis naar de televisie kunnen blijven kijken.

We willen graag onze elektrische hulpmiddelen kunnen blijven gebruiken.

We willen water uit de kraan.

Warm en koud.

En douchen met koud water is ook niks.

We willen ons gemakkelijk kunnen blijven vervoeren.

Liefst in eigen vervoermiddel.

Niet straks maar nu.

We hebben er immers voor gewerkt.

We hebben er dus recht op.

Recht??

In Alkmaar, waar ik ben opgegroeid, leefden we in een polderlandschap.

Een paar honderd meter van ons huis stond een poldermolen.

Volledig onbruikbaar.

Als spille vogelverschrikkers staken de wieken hulpeloos in de lucht.

De molen, hoorde ik, was voor 1 gulden te koop, mits de koper de molen weer in orde zou brengen.

Hoe alles verder verlopen is weet ik niet.

Wel weet ik dat het apparaat er nu vrij goed bijstaat.

Onbruikbaar voor het doel waar het ooit voor gemaakt is?

De molens zijn onnodig geworden.

Relikwieën uit lang vervlogen, primitieve tijden.

Vervangen door met energie aangedreven pompen.

Leve de moderne tijd.

Plots herinner ik me nu dat ik als jochie vluchtig dacht:

"Wat gaat er met de pompen,en de polders, gebeuren als er geen brandstof meer is?"

Een vluchtige gedachte want de grote mensen zouden het natuurlijk wel beter weten dan ik.

(Dacht ik toen.)

De kachels branden op steenkool.

En de locomotieven reden er op.

Vervuiling bestond niet.

Roken was gezond.

En de geitenwollensokkendragers waren onwerkelijke vreemde en abnormale wezens.

Levend in vroeger.

Los geweekt van de moderne werkelijkheid.

Uitslovers en betweters.

Toen ik zojuist vanaf de bank mijn kamer rondkeek realiseerde ik me dat voor het maken van alles wat ik zag energie nodig is geweest.

Om te maken.

Om te vervoeren.

We kunnen niet meer zonder.

We hebben er ons volledig afhankelijk van gemaakt.

Dat is toch wel een wat onbehagelijke gedachte.

Energie…

Tja!