Politieke onrechtvaardigheid

Natuurlijk, we weten niet beter, we zijn er aan gewend, maar het is eigenlijk bijzonder merkwaardig dat we, het volk, mensen die een meer dan uitstekend salaris hebben de zeggenschap geven over de inkomsten van hen die weinig hebben en steeds minder te besteden krijgen .
Zo gezien betalen deze laatsten met hun steeds groter wordende armoede de salarissen van de eerstgenoemden.
Eerstgenoemden die bovendien nooit last zullen krijgen van de  maatregelen die ze voor de anderen nemen.

Zoenende non

Ooit door een non gezoend?
Mij is het overkomen.
Het was een oude non.
Een beetje merkwaardige non.
Ze kwam op bezoek bij mijn, in het geheel niet katholieke, dochter die toen nog in Italië woonde.
Bam.
Plots had ik het te pakken.
Die zoen.
Nog steeds schiet ik in de lach als ik er aan denk.
Die oude non.
Die enigszins vreemde non.

Helaas....
Waar vind je tegenwoordig nog jonge smakelijk zoenende nonnen?
.

Slapen

Ook al heb ik goed gepit.
Gebeurt het vaak dat als ik zit
Schaamteloos ga gapen.
Verlangend om te slapen.
Maar kom aan.
Er moet nog wat gedaan.
Als niet de deurbel gaat rinkelen.
Dan moet ik nog wel winkelen.
Ook zijn er vele zaken.
Waar ik me voor moet waken.
Moede sla ik dus de ogen op.
Geef mezelf mentaal een schop.
En besluit met slaap te wachten.
Er komen nog vele nachten.
.

Bibber

Ik hauw
Van jauw.
En blijf je trauw.
Maar 'k ga nu gouw.
Want donkerblouw,
Bibber ik van de kauw.

RPI

Uit mijn weblog.
October 2007

Merkwaardig, of misschien juist niet, maar in ieder geval opvallend.
Het lijkt wel of het verleden belangrijker gaat worden naarmate ik ouder word.
Ik merk dat aan mijn dromen.
Het verleden speelt daar een steeds sterkere rol in.
Dingen waar ik nooit aan dacht komen ineens terug.
Belangrijke maar ook onbelangrijke zaken.
Ook zoekmachines kunnen helpen om een stap terug in de geschiedenis te nemen.

Ooit in het grijze verleden heb ik dienstgeweigerd.
Mijn plaatsvervangende dienst heb ik uitgezeten in de Rijks Psychiatrisch Inrichting, de RPI in Eindhoven.
Nou klinkt dit zo geformuleerd een stuk erger dan het was.
Als broeder werkte ik in het paviljoen
Mannen B.
Eigenlijk was het een heel goeie tijd, al wilde ik dat toen nooit goed toegeven omdat ik er verplicht te werk was gesteld.

Merkwaardig idee dat de mensen die in het paviljoen verbleven inmiddels allemaal zijn overleden.
Het waren toen al bijna allemaal oude mensen.

Al nostalgisch bezig zijnde vond ik op Internet enkele oude foto's.
Dat het bepaald niet zo'n gezellige plek was is me toen eigenlijk volledig ontgaan.
Het is zo lang geleden.
De tijden waren anders.
En ik wist niet beter.
Duidelijk
Bij het zien van de foto komen er wel allemaal gevoelens terug.

Het verleden is pas dood als je zelf dood bent.

-

De dikke olifant

Een Enschedese olifant.
Kreeg steeds meer het land.
"Het is nu mooi geweest",
Dacht het lieve beest.
't Is afgelopen met dat bier!"
Ik ben een te dik dier.
Slechts sla en vis nog in mijn huis.
Wat dacht je?
Wat verwacht je?
Voelt hij zich nu in z'n lichaam thuis?

Er gebeurde niets...

Ooit, lang geleden, zei een kameraad tegen mij:

"Zo zou het altijd moeten blijven".
Hij had gelijk.
Niet zo vaak hebben mensen hetzelfde gevoel.

Een situatie waarin niets gebeurt.
Een situatie waarin alles klopt.
Soms ontstaat dat.
Onverwachts en ongezocht.

Nee, er gebeurde niets.
Wat gebeurde er ontzettend veel.

Toen.
.
.

Lezen

Ik lees.
Ik lees een boek.
Het grijpt me bij de strot.
Ik wil niet lezen.
Ik wil andere dingen doen.
Ik lees!

Alkmaar 700 jaar stad

Viering Alkmaar 700 jaar stad.
1954.
Ik kwam de film op YouTube tegen.
(Lang leve YouTube)
Zo lang geleden.
Ik kan het me nog zo goed herinneren.
Ter gelegenheid van het feest lieten vele mannen hun snor staan.
                          SNORRENDAM.

Kijkend naar het filmpje viel me nog eens op hoeveel er is veranderd.
Wat een schokkend slechte filmkwaliteit vergeleken met dat wat we nu zelfs met de goedkoopste telefoon kunnen produceren.
Maar vooral een beeld van een tijd die duidelijk voorbij is.
Een tijd die ook toen de moderne tijd
was.
Elke tijd is een moderne tijd.

Ik heb al heel wat moderne tijden meegemaakt.

Verhuizing

Herhaling:
========

Ik wilde niet.
Ik moest.

Ik groeide op in Alkmaar en bracht de vakanties door bij opa en oma in Enkhuizen.
Dat er een buitenland bestond was me bekend maar dat was zo oneindig ver weg dat het amper in mijn fantasieën een rol speelde.
Ja, Duitsland.
Nog zo vlak na de oorlog kon ik daar niet met grote hunkering aan denken.
Duitsers waren voor mij mensen die bijna met vuur en zwaard hun kuilen op het strand van Bergen- of Egmond aan Zee verdedigden.
Van de Grieken wist ik slechts iets via Homerus
en zijn ilias.
En dat slechts omdat ik een zeer frequent bibliotheek bezoekertje was en de verhalen me mateloos boeiden.
Dat er ook een modern Griekenland bestond leek me zeer waarschijnlijk maar erg ver, niet te overbruggen, ver weg.
Amerika.
Natuurlijk.
Frankrijk.
Natuurlijk.
Spanje.
Natuurlijk.
Japan.
Ach, ach, allemaal zo ver weg.
Onbereikbaar ver weg.
Tuurlijk, vliegtuigen.
Ha....
Onbetaalbaar, en dat zou altijd wel zo blijven.
Vandaar dus Enkhuizen.
Ook ver weg maar met een behapbare treinafstand.

In die tijd bestond een dagje vakantiekindervreugd uit een bezoek aan het Klimduin in Bergen of aan het strand van Bergen aan Zee.
Bereikbaar per fiets.
Ik denk ook aan schoolreisjes met Bello.
Met het bij de overwegen fluitende stoomuitblazende bellende locomotiefje dwars door de prachtige duinen.
(Dat is raar, nu ik het me voor de geest haal hoor ik het geluid.)
Wat eeuwig zonde dat het spoorlijntje er niet meer ligt.
Bello, jaren lang als standbeeld in Bergen gestaan, is door liefhebbers opgeknapt en is weer in bedrijf.
In Hoorn.
Museumspoorlijn.
Houten konten door keiharde houten banken.
Houten banken, ook in de trein naar Enkhuizen.
Met bijbehorende konten.
Mooie herinneringen.
Die nare....., daar denk ik maar niet aan.
Bovendien vallen ze bij nader inzien ook wel mee.
Rustig en overzichtelijk.

Totdat mijn vader zo nodig naar Hengelo moest en wij, uiteraard, mee moesten.
Verschrikkelijk.
Als ik de foto's van de verhuizing zie doet dat me nu nog pijn.
Diep in het verleden.
Dichtbij in mijn geheugen.
In die tijd was Hengelo ver weg.
Heel ver weg.
Dat wil zeggen, heel ver weg van Alkmaar en Enkhuizen.

In Alkmaar woonden we pal achter het station.
Best ver weg van het centrum.
Best ver weg van een carillon of ander soortig klokkenspel.
Maar in Enkhuizen was dat anders.
Daar was het klokkenspel niet ver weg.
Voornamelijk denk ik aan de klokken van de Drommedaris.
Een oude vestingtoren waar ik als kind wel  kwam.
Vlak bij de klokken.
Vlak bij het gordijn van spinrag.
Vlak bij oude vervlogen eeuwen.
Kennelijk heeft mijn onderbewuste, even Sigmund vragen, de klokkenklanken verbonden aan die simpele vakantievreugd in mijn geboortestad, Enkhuizen.

Hier in Hengelo bouwde men een nieuw gemeentehuis.
Waarna men gemakshalve het oude karakteristieke gemeentehuis maar met de grond gelijk maakte.
Iets waar Hengelo patent op had.
Heeft!
Er gebeurde iets met mij toen het nieuwe carillon zijn klanken over de stad en over mij uitstrooide.
Nee, ik was me daar eerst niet zo bewust van.
Later begreep ik dat het thuisgevoel enigszins terug kwam door dat gebeier van grote hoogte.

Kennelijk moet mijn thuisgevoel van boven komen.
.

Het slootje en de peuk

Vorig jaar op deze dag geschreven.

Zoemende insecten rond mijn hoofd.
Dommelende in de zwartafgetekende schaduw die dat slechts kan zijn omdat de zon doet wat hij behoort te doen.
Schijnen!
Dat alles brengt mij terug naar dat slootje links van de weg van Alkmaar naar Bergen.
Zo ontzettend lang geleden.
Vijftig jaar?
Nee, zeker zestig jaar.
Ruim.
Dat slootje met het groene kroost en net als nu, zomerszoemende insecten.
We zaten daar.
Mijn vriendjes en ik.
Beetje bang want we mochten daar vast niet komen.
Toch was de wereld, onze wereld, mooi en vredig.
Zo'n tien jaar na de oorlog.
Vredig maar spannend.
Eén van ons had een rol closetpapier achterover gedrukt.
Inderdaad.
Achterover gedrukt.
Niet iedereen had zo'n rol in huis.
Krantenpapier, dat wel.
Velen hadden zelfs geen w.c.
Een ton.
Een vies stinkende ton.
Een ton, slechts een keer per week geleegd door de tonnenman.
Terug naar de sloot.
Wat moesten we met w.c. papier?
Tja, je verbeeld je dat je al heel groot bent.
Een echte man.
Een echte kerel, en die rookt.
Roken?
Hoe kwam je aan tabak?
Thuis werd er bij meerderen niet gerookt.
Ook bij mij niet.
Vandaar dat w.c. papier.
Dat kon je roken.
Mits stijf opgerold.
Met de eveneens gesnaaide lucifers.
Van belang i.v.m. fikkie stoken.
Wouw, hoe stoer.
En hoe vies.
Zuig je te hard?
Vlam in de keel.
Als ik de geur weer zou ruiken zou ik weer daar zijn.
Links van de Bergerweg.
Tussen de bosjes.
Bij het groenuitgeslagen slootje.
Onder de zoemende insecten.
.

Flauwe kul

Mededeling.
En dat allemaal tijdens een drukke en volle verkoop met 7 mensen min 23 stuks onder de warme tropische zon in Alaska tijdens een optocht van verklede schapen op de Dam in Amsterdam bij het vliegveld in de Hengelose Wetstraat tegenover het Capitool in Washington luid zingende We gaan nog niet naar huis op de melodie van Sinterklaas heeft ook Kapoentjes in het rood op sandalen in een witachtig, doch klein, maar wegens overmacht houten sigarenkistje ondanks dat en vanwege een belastingverhoging van min 103 % per kilometer.
Zodoende.

De gevoelige snaar

Waarom trilt elke keer die gevoelige snaar weer?
Waarom doen die traanklieren elke weer hun vochtig werk?
Hoe is dat mogelijk?
Voor de zoveelste keer in even zoveel jaren herlees ik het boek waar de hoofdfiguur smartelijk sneeft.
Wat vele bladzijden verder niet waar blijkt te zijn.
Iets wat ik natuurlijk al jaren weet.
Toch trillen de snaren en klieren de klieren.
Gevoelig ventje?
Goeie schrijver?
Of beiden misschien?

Paterke Pieter

Ik zing nu 't lied van het Paterke Pieter
Een herdertje Gods uit het land van Paliter
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij zat in de zon, liet de bloemekes bloeien
Hij liet er de wijn 's avonds rijkelijk vloeien
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij was elke zondag te laat voor de missen
Dan zat 'ie op snoek en forellen te vissen
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij liet in de biechtstoel de mensen soms lachen
Hij liet in de preken de mensen veel lachen
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

"Die man is niet goed, die leeft niet naar de letter
Die gaat naar de hel", zei men "net als een ketter"
Die heeft over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Men liep op den duur met een boog om z'n huisje
En wie hem voorbij liep, sloeg haastig een kruisje
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij stierf met een glimlach; "Heer, zo moet het wezen
Die is naar de hel", zei men "God zei geprezen"
Die had over U, Heer, zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Nu is hij daarboven gelukkig, tevreden
En glimlacht met God om die dwazen beneden
Want ach, ons Lieve Heer heeft zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Henk Elsink

Computer

If a packet hits a pocket on a socket on a port,
And the bus is interrupted as a very last resort,
And the address of the memory makes your Hard Disk abort,
Then the socket packet pocket has an error to report.
.

De flauwe grap

Ik hou van een goed vertelde grap.
Een flauwekul grap kan ik waarderen.
Telkens weer, ook al is het dezelfde grap.
Mijn grapgeheugen is een zeer korte termijn geheugen.
Ik lach.
Ik lach een gulle lach.
Telkens weer en vergeet dan.
Handig want kan er de volgende keer wederom om lachen.
Behalve een wat flauw raadsel dat mij als kind verteld werd.
Ik begreep het niet maar werd daar zo door geïrriteerd dat ik het nooit ben vergeten.

"Het is warm, is geel, heeft een slurf, en het zit in een boom, wat is dat? "

Ik had nog nooit van een Oliekachelkanariefantje gehoord.
.

De Sinai

Het beeld uit het vliegtuigraam liet zand zien.
Veel, heel veel zand.
Wat een verschil met de groen aangeharkte stukjes land die ik een kleine 6 uur geleden achter me had gelaten.
De Sinaïwoestijn.

Beelden die in mijn jeugd waren opgeroepen rolde zich voor mijn ogen uit.
De Bijbelse verhalen over Mozes die met het Joodse volk 40 jaar lang deze woestenij was doorgetrokken werden voelbare realiteit.

Ondanks het aangename klimaat in de vliegende tube waarin ik me bevond spatte de droogte en de hitte mijn vliegtuigraam binnen.
In de glooiende gloeiende verte leek mijn geestesoog Mozes te zien.
Mozes leider van een lastig volk.
Mozes lijder aan een lastig volk.
Lastig, natuurlijk, ik zou dat ook zijn als ik 40 jaar in zo'n zandbak zou moeten sjouwen.
Zonder supermarkt voor mijn water.
Water, grote porties water.

Er schijnen meer melkwegen te zijn dan er korrels zand op de aarde zijn.
Dat gaat mijn voorstellingsvermogen ver te boven.
In mijn huisje met mijn tuintje in Twente was dat al het geval, maar hier?

Een zandkorreltje, zo klein.
Ontelbare door de natuur samengevoegde zandkorreltjes, zo groot.
Woestijn!
Met miljarden samengebalde korrels die de bergen vormen.
En daarboven een wellustig zijn karakter tonende zon die het af en toe aanwezige water doel- en zinloos de lucht in brandt.

Hier is geen leven mogelijk.
Denk je.
Verwacht je.
Tot je die kleine bewegende stipjes ziet.
Die dankzij het dalende vliegtuig veranderen in mensen en drommedarissen.

Leven is overal.
Ook hier.
Hier waar zand de macht heeft, vindt men leven.
Plantaardig en dierlijk.
Ook hier lijkt de mens de baas.
Echter.
Uiteindelijk is de natuur de grote winnaar.
Overal.
Altijd.

Toen ik het vliegtuig uitstapte sloegen de 40 graden me om de oren.

Johan Dammuller

Slaap

Ik heb gewacht.
Tot vannacht
En bedacht.
De dag is volbracht.
Het bed is zacht.
Mijn kussen lacht.
En buiten mijn macht.
Zat ik te gapen.
Dus ging ik ging slapen!

Schrijver

Een schrijver moet goed kunnen schrijven maar dat maakt een goede schrijver nog geen schrijver.

Woei

De wind die woei.
Vandaar het geloei
Van die koei.
In de woei.
Doei...

Liefdesbrief

Kwam dit tegen:

Hate-love letter...

Read this “Hate Letter”. It is so creative. This is a love letter from a boy to a girl…. However, the girl’s father does not like him and want them stop their relationship. …and so.. the boy wrote this letter to the girl..he knows that the girl’s father will definitely read this letter……
Read this letter and then the message after it :

“The great love that I have for you
is gone, and I find my dislike for you
grows every day. When I see you,
I do not even like your face;
the one thing that I want to do is to
look at other girls. I never wanted to
marry you. Our last conversation
was very boring and has not
made me look forward to seeing you again.
You think only of yourself.
If we were married, I know that I would find
life very difficult, and I would have no
pleasure in living with you. I have a heart
to give, but it is not something
that I want to give to you. No one is more
foolish and selfish than you, and you are not
able to care for me and help me.
I sincerely want you to understand that
I speak the truth. You will do me a favor
if you think this is the end. Do not try
to answer this. Your letters are full of
things that do not interest me. You have no
true love for me. Good-bye! Believe me,
I don’t care for you. Please don’t think that
I am still your boyfriend.”
So bad!!!!!!! is it???

However, Before handing over the letter to the girl, The boy told the girl to “READ BETWEEN THE LINES”…
Read the Alternate Lines.. [ 1,3,5 etc... ]
It’s so smart & sweet….

De Doedelzak

Een doedelzak.
Is een zak waar je mee dient te doedelen.
Heb je wel een zak maar kan je er niet mee doedelen.
Dan heb je geen doedelzak.
Slechts een zak.
Een doedelloze.
Mocht je echter een doedelzak bezitten waarvan je denkt dat de doedel defect is.
Omdat er geen doedel meer in zit.
Althans de doedel niet te horen is.
Zodat je zegt.
Verrek waar is mijn doedel?
Dan heb je in dit zelden voorkomende geval.
Wél een doedelzak.
Mogelijk zelfs met een goed bedoelende en welwillende doedel.
Maar met slecht functionerende zak.
Dus een lekke zak met goede doedel.
Maar geen fatsoenlijk doedelzakkende doedelzak die het al doedelend goed zou behoren te doen.
Want ook daar heb je een zak voor nodig.
Een goeie.

(Als je dat maar weet.....)
.

Een wezen

Een wezen.
Is een wezen.
Dat er moet wezen.
Anders zou het wezen
Er immers niet wezen.
.