Een vriend van mij heet Chaos.
Dat wil zeggen, zo zou hij moeten heten.
De verstrooide professor is zijn grote voorbeeld.
Als het niet zijn bloedeigen natuur zou zijn dan zou je zweren dat hij bij deze man college had gelopen en Cum Laude was afgestudeerd.
Heerlijk zat ik in het zonnetje (die schijnt ook wel eens) toen ik gebeld werd.
De heer Chaos.
In paniek.
"Help me alsjeblieft, ik ben de sleutel van mijn fiets kwijt.
Ik denk dat hij in de fietstas van een vrouw is gevallen.
Haar fiets staat naast de mijne maar ik kan toch niet zomaar in die tas gaan zitten graaien?
Misschien heeft ze gezien dat de sleutel nou in haar tas zit.
Dan kan ze mijn fiets jatten.
Kom alsjeblieft om er op te passen dan kan ie in iedergeval niet gestolen worden.
Ik ga mijn reservesleuteltje halen".
Het leek me totaal overbodig om te komen.
Maar ja, als ik hem daar een plezier mee kon doen.
"Waar staat je fiets?"
"Bij de Hema".
"Oké, ik kom er aan".
Op naar de Hema.
En dus sta ik even later als een trouwe hond op wacht bij de fiets.
Fietswachter!
Onbesoldigd.
Na ruim een kwartier begon ik me ietwat ongemakkelijk te voelen.
Na een dik halfuur had ik het idee dat iedereen naar me keek.
Strategisch veranderde ik van positie.
Vanaf de overkant kon ik het vervoermiddel ook wel in de gaten houden.
Het volle wachtuur naderde.
Ik slenterde wat heen en weer.
Dhr. Chaos was telefonisch onbereikbaar.
Natuurlijk.
Zo hoorde het.
De onrust sloeg toe, maar ook de ongerustheid.
Zeker na dik anderhalf uur trouwe wachtersdienst.
Wat was er aan de hand?
Zou hij het reserve sleuteltje niet kunnen vinden?
Niet ondenkbaar natuurlijk.
Zelfs zeer waarschijnlijk.
Maar dan zou hij toch wel bellen?
Hoewel....?
Is er iets anders aan de hand?
Inmiddels draaide ik reeds bijna honderd minuten mijn fietswachtdienstrondjes.
Dat ging niet langer zo.
Ik nam een besluit.
Een kloek besluit.
Stak de weg over richting Hema, tilde de fiets op, nam het ding onder de arm en wandelde naar huis.
Niet geheel en al ontspannen.
Want....
Het verloop liet zich raden.
- "Hé, fiets gejat?"
- "Tevreden met zo'n oud beestje?"
- "Kon je geen nieuwere vinden?"
- "Politie bellen?"
Ik grijnsde wat terug.
Had lichtelijk de pest in en kon zo gauw geen passende antwoorden bedenken.
Was er ook niet zeker van of ik een afdoende verklaring kon bedenken als de politie me inderdaad in de kraag zou grijpen.
Van de eigenaar kon ik geen steun verwachten.
Althans niet op korte termijn.
Hij was immers onbereikbaar?
Mijn schouders zijn al jaren niet de meest bruikbare onderdelen van mijn, toch wel krachtig en athletisch gebouwde(?!), lichaam.
Thuis eerst maar even deze lichaamsdelen de broodnodige rust geven evenals mijn bruisend gemoed.
Ik zat net onderuit gezakt op de bank toen de telefoon rinkelde.
(Mijn telefoon is een rinkelende.)
Mijn vriend.
"Nou hebben ze mijn fiets nog gejat ook"
Johan Dammuller
(Uit mijn weblog)
