Verslaving

Over roken ga ik geen discussies aan.
Niet met rokers en niet met niet-rokers.
Zinloos.
De standpunt zijn gebeiteld in ruw en hard graniet.

Tegenover de opa van 95 die z'n hele leven een hartstochtelijke roker is geweest staat een kennis van mij, eveneens een hartstochtelijke roker.
Aan longkanker overleden, 39 jaar.
Een lot dat heel wat vaker voorkomt dan dat in het eerste voorbeeld.

Gaat het me niks aan als iemand rookt?
Mogelijk niet.
Maar ik ben begaan met de jonge kinderen die ik op straat aan een sigaret zie lurken.
Gaat dat me echt niet aan?
Natuurlijk kan ik niets aan hun gedrag veranderen.
Zie zien me aankomen, die oude bok.
Maar wat zou ik graag willen dat ik het kon.

Wel acht ik de rookindustrie, in het bijzonder de fabrikanten, moreel schuldig.
Heel schuldig.
Kapitalen worden er verdiend aan het afschuwelijke leed van anderen.
Maar: Eigen schuld, Dikke bult!
Ieder z'n eigen verslaving en mooi als we er aan kunnen verdienen.
Toch?

Deze fabrikanten zijn gewaardeerde leden van de maatschappij.
Ze wonen in huizen die staan op fundamenten gemaakt uit leed en verdriet.
Dat klinkt overtrokken en dramatisch.
Kan wel zijn, ik voel het zo.

Je vraagt je eigenlijk af in wat voor wereld we leven waar dit mogelijk is.
Ach nee, vraag het je maar niet af.
Je blijft dan bezig.

Geld stinkt niet en heel veel geld al helemaal niet.
Met dit smeermiddel van de maatschappij kunnen immers ook wapenfabrikanten hun handen in onschuld wassen?

Pilatus is hen allen voorgegaan.

DQ
.