Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
dinsdag 6 juli 2021
Bevel en geweten
Als men de ogen open houdt en tevens gebruik maakt van de andere zintuigen, gescherpt door gevoel voor onrecht, wordt men er niet rustiger op.
Soms lijkt het er op dat mensen in dienst van de één of andere overheid hun geweten kunnen uitschakelen (of een slecht ontwikkeld geweten hebben).
En dat terwijl verleden en heden laat zien hoe bloedgevaarlijk het is om "bevel is bevel" te laten prevaleren boven eigen geweten.
Klikken
Klikken mag niet, is onfatsoenlijk,
zei ooit mijn moeder.
Klikken moet, is fatsoenlijk,
zegt de overheid.
De natte fietser
Een goede fiets behoort befietst te worden.
Dat vind ik al jaren.....
Dus na een familiefietsuitnodiging het apparaat uit de mottenballen gehaald en opgepoetst.
Banden pompende van bandenvoedsel voorzien, een paar stoute schoenen aangetrokken, jasje in tasje en er op uit.
Opa gaat op stap.
Opa kan het nog.
Opa is het niet verleerd.
Opa kan zelfs snelheid maken.
Opa is zeer tevreden over opa.
Opgewekt de paden op de lanen in, onder het genot van een stralende zonneschijn en luid gezang, in stilte.
De zon.
Toen wel.
Later niet meer.
Later in het geheel niet meer.
Stralende zonneschijn?
Goh, wat kan je nat worden op een fiets.
Gebroken glas
Door de fabrikant wordt glas zo geprogrammeerd dat dit tijdens het vallen zorgvuldig zachte landingsplekken omzeilt.
Heel knap.
Gekrompen overhemden
Er is iets heel spookachtigs aan de hand in mijn klerenkast.
Het is korte mouwen weer.
Maar......
Op werkelijk zeer geheimzinnige wijze blijken de overhemden geKrompen!!
Hekeldicht
Een hekeldicht
Is een gedicht.
Dat je dicht.
Omdat je niet zwicht.
Voor een klap op je gezicht.
Van dat nare wicht.
Dat roddels op je richt
Maar je voelt je verlicht.
Want ze weet niet wat ze aanricht
En hoort wellicht.
Verplicht.
In een gesticht.
Een mooi vergezicht?
Vandaar dit gedicht.
Een hekeldicht.
Abonneren op:
Posts (Atom)
