Hondsgedrag

Ik zag een hond hondsgedrag vertonen.

Toen dacht ik aan verschillende hooggeplaatste kleine mensen en dacht, vertoonden ze maar zo'n hondsgedrag.

Beestachtig gedrag

Mensen die zich, zoals dat heet, beestachtig gedragen beledigen het dierenrijk.

Vriendelijkheid

Het is nooit nodig spijt te krijgen van oprecht bedoelde vriendelijkheid, zelf niet als het niet als zodanig wordt herkend, zelfs niet als het wordt afgewezen.

Grensoverschrijdend

Mijn paspoort geeft mij recht op  grensoverschrijdend gedrag.

Poen

Een zuinig mens uit Twente.
Zat stevig op haar cente.
Dat was nogal hard zo, daar benee.
"Maar ach", zei ze, "ik doe het er mee."

Positief en negatief

Opvallend dat de woorden -dierlijk- en -beestachtig- negatieve gevoelens oproept en -menselijk- positieve.

Hoe positief moet je zijn over menselijk gedrag en hoe negatief over het gedrag van dieren?

Cijfers

Cijfers zijn van zichzelf nietszeggend.
Slecht gebruikt kunnen ze diepe wonden slaan.

Op de lagere school kreeg ik een laag cijfer voor een opstel waar ik zelf erg tevreden over was, en nu nog ben.
De pijn en de laatdunkende opmerking van de meester was voldoende om niet meer te schrijven.
De pijn voel ik nog.
Pas enkele jaren geleden nam ik de pen, lees keyboard, weer op.

Leraren wees voorzichtig met cijfers.
Mensen wees voorzichtig met het beoordelen van anderen.
De aangerichte schade kan onherstelbaar zijn.

Bijltjesdag

Laatst had ik zo'n moment.
Waarschijnlijk ken je zo'n moment.
Alles zat tegen.
Behalve vermoeidheid.
Die vierde feest. 
Dan komt het moment.
Toch nog onverwachts.
Je vermoedde al dat het op een hoekje op je stond te wachten.
Daar is het.
De tijd om het bijltje er bij neer te gooien.
Je heft je hand.
Volledig gooi-bereid.
En dan het afschuwelijke moment.
Je beseft.
Er is geen bijltje.
Je hebt helemaal geen bijltje.
Je hebt zelfs nog nooit een bijltje gehad.
Zelf nog nooit een bijltje geleend.
Auw.
Hoe gooi je het bijltje er bij neer als er in geen velden of wegen een bijltje te vinden is?
Afschuwelijk.
Je kunt niet anders.
Het gaat buiten je om.
Je stopt er mee.
Gewoon.
Klaar.

Andries Knevel en ik.

Andries Knevel en ik.

Ja, ik besef het.
Een provocerende en arrogante titel.
Het staat in dit geval voor rechts en links.
In eerste instantie schreef ik politiek links en politiek rechts.
Dat is ook het gemakkelijkste en het duidelijkste.
Maar tevens wat te kort door de bocht.
Want hoe komt het dat ik me geregeld dood erger aan de tweets van Andries Knevel en hoe komt het dat hij zich waarschijnlijk geregeld dood zou ergeren aan mijn tweets, als ik die tenminste zou maken.
Iets wat ik niet of zeer weinig doe.
Ben druk genoeg met andere zaken.

Kortom, wat is de reden dat de ene weldenkende mens een rechtse inslag heeft en de andere een linkse.
Komt dat door opvoeding, ervaring of wat dan ook of is het gewoon simpelweg de aard van het beestje.
Geen idee.

Mogelijk hebben beide oogkleppen op.
Anders kan het toch niet zo zijn dat Andries Knevel, in het bezit van een prachtige opleiding, in het bezit van voldoende talenten, in het bezit van de bijbehorende pecunia's, oogkleppenderwijze een voorkeur heeft voor de rechtse samenleving.
Dat terwijl hij genoeg ellende heeft gezien.
Hoe kan hij met dezelfde oogkleppen op naar Israël en de Palestijnen kijken?
Ook al zou je zeggen dat beide volken tot de verschoppelingen behoren dan is het toch gewoon duidelijk dat de laatsten het meeste lijden.
En oh, wat gemakkelijk om bij hun leiders de grootste verantwoordelijkheid van het falen te leggen.

Natuurlijk heb ik ook mijn eigen oogkleppen.
Het is verrekte moeilijk om daar langs of overheen te kijken.
Het lukt me geregeld (meestal) niet maar ik weet dat ik wel stevig mijn best doe.

Onrecht is de kleur van mijn oogkleppen.
Zowel van de linker als van de rechter.
Mensen als Andries zouden naar mijn overtuiging volledig op moeten komen voor hen die het minder of moeilijk hebben.
Zij zouden vuur moeten spuwen als ze zien dat zij die het al zo goed hebben het in deze tijd van bezuiniging niet bepaald slechter krijgen en zij die het minder hebben het steeds moeilijker krijgen.
Terwijl de schuld van de narigheid zeker niet bij hen ligt.

Mensen als Andries hebben een achtergrond en levensovertuiging die hen zou moeten forceren om voor de zwakkeren te kiezen.
Hoort deze zienswijze bij mijn oogkleppen?
Zou kunnen.
Ik kan niet anders.
Waarschijnlijk lees en beleef ik de boodschap uit het dikke boek anders.

DQ
.

De smaak weer te pakken?

Wat is dat nou......
Heb ik de smaak weer te pakken?
Is schrijven nog even leuk als vroeger?
Dit ondanks een vervelende pijn in mijn arm (muisarm?)
We zullen zien.
We zullen afwachten.

De kleinkinderen zijn elders en de rust geeft me gelegenheid tot meerdere zaken waaronder schrijven.
Dat klinkt minder leuk, het is heerlijk om de Italiaantjes hier te hebben.
Misschien geeft juist hun tijdelijke afwezigheid me de push te gaan schrijven.
Wat moet je anders...........
Die stilte!

Prettig weer vandaag.
Morgen minder.
Heb met mezelf afgesproken enige tijd op dak door te brengen tijdens een regenbuitje.
Zou ik dan zien waar het water zijn weg door het dak vindt?
Ben bang van niet.

Het geknutsel aan een nieuwe regering baart me zorgen.
Ik begrijp wel dat een winnende partij de gelegenheid moet krijgen zijn stem te laten horen en zijn macht te tonen.
Ik begrijp niet dat partijen samen willen werken met hen die zich op het uiterste randje van rechtstaat en grondwet begeven.

Allemaal landsbelang?
Ik waag het te betwijfelen.
Macht is lekker.
Macht corrumpeert en naar de geschiedenis wordt niet gekeken.

Hoe zou het toch komen dat ik zo vaak hoor zeggen:
"Dit land is mijn land niet meer."
Triest.

DQ

De pijn van het onbegrip

Ken je dat machteloze, wanhopig makende gevoel dat tussen mensen kan ontstaan als er, ondanks geregelde pogingen daartoe, geen begrip ontstaat?
Het doet pijn.

Je wilt dat begrip zo graag maar het lukt niet.
Pogingen daartoe falen.
Wat je ook probeert.

Het is verleidelijk om de ander de schuld te geven.
Dat is niet alleen zinloos maar ook onjuist.
Ga er maar vanuit dat die ander ook z'n best doet.

Kennelijk kunnen mensen zo verschrikkelijk veel van elkaar verschillen dat het voldoende begrijpen van de ander gewoon niet mogelijk is.
Als er bijvoorbeeld zelfs aan een woordje als "fatsoen" een verschillende inhoud wordt gegeven..........
Nou, dan kan er toch wel van spraak- en begripsverwarring worden gesproken.
Als aan oprecht gemeende goede bedoelingen wordt getwijfeld dan kan er van mislukking gesproken worden.

Nogmaals, dat doet pijn.
En het laat me niet met rust.
Als de ene partij genuanceerder denkt en de andere zwart/witter is het waarschijnlijk nooit mogelijk om voldoende begrip voor elkaar te hebben.
Ook al doen beide partijen nog zo hun best.

Ik begon er dit stukje mee.
De onmogelijkheid van het begrijpen van elkaar maakt me wanhopig en verdrietig.
Misschien moet ik in zo'n geval mijn verlies maar gewoon dragen.
Toegeven dat iets niet lukt.
En, daar heb ik normaal niet zoveel moeite mee.
Het kan me geen bal schelen als ik een spel verlies.
Competitie?
Interesseert me niks.
Als de ander zo graag wil winnen, nou prima toch?
Maar dit soort mislukte pogingen doen wel zeer.
HEEL ERG ZEER!

DQ
.

Hoe kan het? - 2 -

Wiebe reageerde op mijn stukje: Hoe kan het?
Voor het gemak geef ik dat hieronder even weer mét zijn reactie.
Onder die reactie geef ik mijn commentaar.

DQ:
Hoe kan het dat er Christenen zijn die zich het meest betrokken voelen bij een wrekende God?
Hoe kan het dat er Christenen zijn die zich het meest betrokken voelen bij een liefhebbende God?
Hoe kan dat?
Verschil in karakter?

Het is niet zomaar een vraag of opmerking.
Ik denk n.l. dat het eigen karakter voor een groot gedeelte bepaalt hoe men zich als Christen voelt en, mogelijk nog belangrijker, hoe men naar andere Christenen, twijfelaars of ongelovigen kijkt.

Wees voorzichtig met het eigen gelijk.
Jouw gelijk is niet persé Gods gelijk.
Het idee dat dit wel het geval zou zijn is bovendien tamelijk arrogant en zéker betweterig.

DQ
==========================

Wiebe:

Zijn er eventueel ook nog meerdere smaken? Een rechtvaardige God? Een barmhartige God? Een trouwe God?(ik vergeet er een paar)
Kan er ook een combinatie mogelijk zijn? Ik bedoel, een liefhebbende God die zich tegelijkertijd wreekt op de onrechtvaardigen (zij die zich niet bekeren en hun vertrouwen in Jezus stellen) van deze wereld?

Is een God die zegt dat de wraak aan Hem is niet liefhebbend?
Is een God die rechtvaardig oordeelt over deze wereld niet liefhebbend?

Wat zegt het over ons karakter? Ik persoonlijk denk dat wij een zeer, maar dan ook zeer liefhebbend karakter hebben als wij de onbekeerde, ongelovige, twijfelende medemens wijzen op een liefhebbende God die zich zal wreken op het onrecht dat Hem is aangedaan. Als wij dat niet doen dan laten wij het grootste gebod links liggen; Heb uw naaste lief!

Of zou dat arrogant zijn?

Wiebe.
======================

DQ:

Eerder schreef ik over de vele christelijke bladen die me onder ogen komen.
Daarin lees ik zo vaak opmerkingen als:
God heeft me duidelijk gemaakt....
God heeft me gezegd...........
God laat me zien dat ik de juiste beslissing heb genomen........
Enz. enz.
Let op, ik zeg niet dat het niet het geval zou kunnen zijn maar ik weet ook hoe ontzettend gevaarlijk het kan zijn.
Voorbeelden zijn niet zo moeilijk te vinden.
Kerkscheuringen, geloofsvervolgingen en noem maar op.
Dat is de reden waarom ik benadruk dat we op moeten passen.
Als we zeker weten dat God op onze hand is dan heeft dat een zekere arrogantie in zich.
Het betekent n.l. dat de ander, die er oprecht anders over denkt, fout zit.
Ik vind dat eng en ben er echt bang voor.

Een God met verschillende smaken?
Ach, afgezien van het feit dat ik dit niet zo'n leuke opmerking vind (maar dat kan heel persoonlijk zijn) is het zo dat we op die manier allerlei menselijke eigenschappen aan God toekennen.
Omdat we mensen zijn kunnen we waarschijnlijk niet anders maar we grijpen er noodgedwongen naast.

Mijn verhaaltje ging niet over de eigenschappen van God.
Mijn verhaaltje ging over de eigenschappen van mensen.
Ik ben er steeds meer van overtuigd dat de wijze waarmee wij naar God kijken voor een groot gedeelte door ons eigen karakter wordt bepaald.

Soms lijkt het er op dat ik mijn stokpaardje weer aan het berijden ben want ik kom hier geregeld op terug.
Dat vind ik niet zo bezwaarlijk want iedereen berijdt haar/zijn eigen stokpaardje.
En dat paardje voeden we met ons karakter.

Het opvallende is dat ik Christenen zelden of nooit hoor praten over de oprechte twijfelaars.
Mensen die wel willen geloven maar die er kennelijk geen talent voor hebben.
Het is altijd de keuze tussen geloven en niet geloven.
Keuze tussen eeuwig leven en eeuwige straf.
Christenen die uit liefde, en dat wil ik best geloven, die arme twijfelaars op de eeuwige straf wijzen.
Begrijpen zij nou niet dat deze liefdevolle maar knetterharde en begriploze opstelling mensen doodongelukkig maakt?
Waar is in zo'n geval het Christelijk mededogen?

Natuurlijk voelen zij zich gesteund door de Bijbel.
Maar zou Christus alleen voor hen gestorven zijn of ook voor hen die wel willen maar niet volledig kunnen geloven?
Die altijd onzeker blijven.
Die altijd in een worsteling verkeren.
Kortom, mensen die het veel moeilijker hebben dan zij die wel kunnen geloven.

Want beste Christenen, die mensen zijn er.
Die mensen hebben zich niet zelf gemaakt.
Wees blij met de eigen zekerheid, gun het de ander maar heb respect en begrip voor hen die tussen geloven en niet geloven hangen.
Blijven hangen.
Zij hebben misschien wel het meeste liefde en begrip nodig.
Zou God die niet geven?
En jij?

De wijze waarop men over het bovenstaande zal denken wordt gestuurd door het eigen karakter.
Niet met het karakter van God, denk ik.
Hij is te groot.

DQ
.

Geld stinkt niet (?)

Gonnie reageerde op mijn opmerkingen in het log van Sebo.
Deed dat daar en schreef eveneens in mijn gastenboek.

Ik antwoordde haar ongeveer als volgt:

Ha Gonnie

Fijn om weer iets van je te horen.
Zelf ben ik in deze tijd tamelijk rustig, qua schrijfwerk.

Heb je commentaar op mijn commentaar gelezen.
Bedankt er voor.

De strijd tegen het roken ken ik niet uit eigen beleving.
Thuis rookten ze niet maar net als jij deed ik "stoer" met de anderen mee.
En dat met mijn weinige zakgeld.
Plotseling zei ik tegen mezelf: "waarom doe ik dit eigenlijk?".
Daar had ik geen goed antwoord op en dat was dus tevens het einde van mijn laatste sigaret.
Op tijd gestopt, nog voor de verslaving kon toeslaan.
Gelukkig.
Niet de strijd hoeven te strijden die anderen moeten strijden.

Wat een verantwoordelijkheid nemen de tabaksproducenten op zich.
Maar ja, net als dat voor wapenhandelaren en wapenfabrikanten geldt, geld stinkt niet.
Tenminste niet als je het zelf hebt.
Ook niet als dat levens van anderen kost.


Het ga jullie goed en tot de volgende keer.

Johan

Kennis.

Oh, wat denken wij veel te weten.
Oh, wat kloppen wij ons op de borst.

Maar...........
Zes en negentig (96) procent van het heelal bestaat uit onbekende, donkere materie.
Van de overige 4 procent weten we ook nog niet alles.

Oh, wat kloppen wij ons op de borst.
Oh, wat denken wij veel te weten.

DQ
.

Handje geven?

Volgens de VN zullen tengevolge van de creditcrisis 100 miljoen mensen extra door de honger omkomen.

Ook zo'n machteloos gevoel?
Deze mensen genieten van het leven en wonen in hun schitterende villa's.
Gewetenloos.

Zou je degenen die zichzelf vroeger en nu nog zoveel geld toestappen een handje durven geven en netjes meneer kunnen zeggen?

DQ
.

Online

Heb om 12.20 uur naar Online.nl gebeld.
Ondanks beloften was het modem NIET verstuurd.
Hoe kan dat toch?
Waarom werkt men zo slecht?
Toch gebrek aan interesse voor de ander?
Zit ik zonder Internet en heb dagenlang voor niets thuis zitten wachten.

Geregeld koop ik dingen via Internet.
Praktisch altijd heb ik die zaken binnen enkele dagen in huis.
De provider waar ik al lang bij ben aangesloten laat me in de kou zitten.

DQ
.

Integriteitsproblemen.

Als je actief bezig bent op Internet loop je snel tegen zaken als privacy aan.
Dan heb ik het niet over de eigen privacy, ook erg belangrijk, maar meer over dat van anderen.
Het feit dat je anderen kunt benadelen zonder het te weten en zonder de opzet daartoe.
Zelf ben ik daar erg bewust van geworden door het plaatsen van video's op mijn youtube kanaal. (www.youtube.com/donqueso)

Waar ben je vrij en waar begint het aantasten van de privacy van anderen?
Ik heb er veel over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat er geen sluitend antwoord op deze vraag is.

Als ik een video maak van een prachtig huis weet ik niet of degene die het huis schildert dit zwart doet.
Zo is er van alles te bedenken.

Vermoedelijk is het het beste om elke plaatsing van materiaal op Internet door je eigen integriteitszeef te halen.
Zou je het zelf erg vinden om in die situatie aan de openbaarheid prijs gegeven te worden?
Ook dan is er geen goed antwoord mogelijk.
Wat de één heel plezierig vind is voor de ander een drama.

Toestemming voor plaatsing is ook lang niet altijd mogelijk.
En filmpjes zonder mensen zijn vaak weinig interessant.

Ik heb veel filmpjes van Valverde del Camino op youtube gezet.
Voornamelijk omdat ik het daar zelf enorm naar mijn zin heb gehad maar ook om een beetje reclame te maken.
De opzet is positief.
Waarschijnlijk moet dat je uitgangspunt zijn.
Anders kom je er niet uit.
Ik niet tenminste.

DQ
.

Teleurstellende discussie.

Op het weblog van Sebo is een discussie gaande onder de kop:

Teleurstellende discussie.

De kop is terecht.
Ik heb er aan meegedaan in de oprechte behoefte er een goede bijdrage aan te leveren.
Het is een teleurstellende en voor mij ook wel verdrietige ervaring geworden.
Er is al zoveel verdeeldheid in de christelijke (en andere) wereld.
Heb daar ook wel eens over geschreven en nou heb ik het nare gevoel dat ik zelf in die val van verdeeldheid ben getuimeld.

Tevens zit de teleurstelling in het feit dat ik de val zag aankomen maar geen mogelijkheid heb gezien om die te vermijden.
Pogingen daartoe faalden, helaas.
Kon er geen brug over leggen.
Ben er daarom, overigens wel met blauwe plekken, uitgeklommen, er omheen gewandeld en hard weggelopen.

Soms is een afscheid welke je met pijn in het hart van iemand neemt een besluit dat niet alleen voor eigen gemoedsrust goed is maar dat waarschijnlijk ook voor de ander is.

Voor discussie KLIK HIER

DQ
.

Strijdbare liefde

Liefde.
Een woord dat vele beelden oproept.
Liefde tussen partners, liefde voor de kinderen, liefde voor de kleinkinderen, liefde voor de ouders.
Geen probleem.
Het wordt al anders als men spreekt over liefde tussen vrienden.
Dat wordt onmiddellijk gekoppeld aan seksualiteit.
Merkwaardig.
Waarom zou je niet van iemand kunnen houden zonder dat er erotische gevoelens een rol spelen?
Kameraadschap is ook een vorm van liefde.
Vaak zelfs onbaatzuchtiger dan naar de eigen relatie.

Liefde is echter ook strijd.
Strijd met jezelf tegen woede.
Woede die opkomt bij het horen en zien van bepaalde gebeurtenissen en het lezen van bepaalde artikelen.
Dan is liefde ineens niet zo leuk en slap meer.
Dan is liefde een gevecht.
Een gevecht dat ik zelf alleen maar, min of meer, kan winnen door me te verplaatsen in de betreffende situatie.
Proberen me te verplaatsen!
En proberen van verschillende kanten het onderwerp te bezien.
Moeilijk is dat.
Soms onmogelijk, hoe ik ook mijn best doe.

Van mijn vader krijg ik, na lezing, geregeld de Christelijke bladen waarop hij is geabonneerd.
En ik lees ze ook.
Gister kwam ik in OPWEKKING van deze maand een artikel tegen onder het hoofd:
"We leven in Bijbelse tijden".
Het eerste wat opvalt zijn de foto's van Israëlische soldaten met hun vuurwapens in de aanslag.
Nou houd ik sowieso niet van dit soort foto's maar al helemaal niet in een christelijk blad.
Het artikel gaat over de oorlog in de GAZA streek gezien vanuit bewoners van Israël.
Ik heb enkele stukjes gelezen maar kon even niet verder lezen.
Wat ik las was een zeer eenzijdige visie.
Omdat ik nog niet het hele artikel heb gelezen durf ik er nog niet veel over te zeggen.
Ik kan me dus vergissen en kom er om die reden later op terug.

Waarom ik het nog niet heb gelezen?
Ik durfde niet.
Door datgene wat ik heb gelezen voelde ik een woede in me opkomen.
Een woede die ik niet wilde.
Het innerlijke gevecht waar ik eerder over sprak.
Nee, liefde is niet soft.
Bepaald niet.

Ik hoop dat het artikel uiteindelijk genuanceerder blijkt te zijn dan ik in de gauwigheid zag.

DQ
.

Gelijk?

Op mijn vorig berichtje kwam een reactie.
Ik hoopte ook op reacties.
Onderwerpen als evolutie en schepping lenen zich daar voor.
Reacties lenen zich er wat mijzelf betreft ook voor omdat het helpt bij mijn eigen meningsvorming.
Daar bij helpen echter geen redenaties waarbij het eigen gelijk als absolute waarheid wordt gehanteerd.
Het onderwerp is daar te moeilijk voor.
De meeste onderwerpen zijn daar trouwens te moeilijk voor.

Ik geef toe dat ik tamelijk allergisch kan reageren op mensen die zo enorm overtuigd zijn van het eigen gelijk.
De geschiedenis, ook de christelijke, laat zien wat dat een ellende heeft opgeleverd.
Kerkscheuringen en onverdraagzaamheid.
Letterlijk moord en doodslag.
Leve de christelijke naastenliefde...........

Natuurlijk houd ik van overtuigingen van anderen.
Die zijn belangrijk maar het is geen wedstrijd in wie er gelijk heeft.
Ben bovendien geen speler.
Winnen of verliezen doet me niet zo veel.

Mijn hele leven heb ik van de nuance gehouden.
Ik vind het goed om te proberen me in de ander te verplaatsen.
Dat maakt het me voor een gedeelte mogelijk om die ander te begrijpen.
Omdat dit mijn overheersende manier van omgaan met mensen is krijg ik het moeilijk als iemand zo overtuigd is van het eigen gelijk dat dit als een firewall tussen mij en diegene in gaat staan.

Ik wil mensen niet overtuigen van mijn gelijk.
Ik wil ze wel overtuigen van de richting die mijn gedachten gaan over een bepaald onderwerp.
Dat is al moeilijk zat.
Mijn gesprekspartner moet bereid zijn om te luisteren.
Ik moet bereid zijn om te luisteren.
Dat verlangt openheid, eerlijkheid en bereidheid tot dialoog van beiden.
Pas dan kan er begrip ontstaan.
Als tenminste de wil daartoe aanwezig is.

Zomaar wat gedachtjes,

DQ
.