Over roken ga ik geen discussies aan.
Niet met rokers en niet met niet-rokers.
Zinloos.
De standpunt zijn gebeiteld in ruw en hard graniet.
Tegenover de opa van 95 die z'n hele leven een hartstochtelijke roker is geweest staat een kennis van mij, eveneens een hartstochtelijke roker.
Aan longkanker overleden, 39 jaar.
Een lot dat heel wat vaker voorkomt dan dat in het eerste voorbeeld.
Gaat het me niks aan als iemand rookt?
Mogelijk niet.
Maar ik ben begaan met de jonge kinderen die ik op straat aan een sigaret zie lurken.
Gaat dat me echt niet aan?
Natuurlijk kan ik niets aan hun gedrag veranderen.
Zie zien me aankomen, die oude bok.
Maar wat zou ik graag willen dat ik het kon.
Wel acht ik de rookindustrie, in het bijzonder de fabrikanten, moreel schuldig.
Heel schuldig.
Kapitalen worden er verdiend aan het afschuwelijke leed van anderen.
Maar: Eigen schuld, Dikke bult!
Ieder z'n eigen verslaving en mooi als we er aan kunnen verdienen.
Toch?
Deze fabrikanten zijn gewaardeerde leden van de maatschappij.
Ze wonen in huizen die staan op fundamenten gemaakt uit leed en verdriet.
Dat klinkt overtrokken en dramatisch.
Kan wel zijn, ik voel het zo.
Je vraagt je eigenlijk af in wat voor wereld we leven waar dit mogelijk is.
Ach nee, vraag het je maar niet af.
Je blijft dan bezig.
Geld stinkt niet en heel veel geld al helemaal niet.
Met dit smeermiddel van de maatschappij kunnen immers ook wapenfabrikanten hun handen in onschuld wassen?
Pilatus is hen allen voorgegaan.
DQ
.
Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
vrijdag 4 juli 2008
Sebo reageerde op mijn "Ontmoetingen" (KLIK HIER) aldus:
Met de regelmaat van de klok gaan Johan en ik er even op uit.
Camera mee, portemonnee mee (we belanden aan het eind altijd ergens op een terrasje) en hups: aan de wandel. Meestal eerst even een kaarsje opsteken voor m'n zus in de Lambertus in Hengelo en daarna verder.
Op één van onze zwerftochten kwamen we op een winterse vooravond in de Paul Krugerstraat terecht. Het begon al te schemeren en hier en daar ontstaken de mensen de lampen al.
Voor een oud huisje zat een man in een dikke jas in een rolstoel. Wij groetten hem en spontaan begon de man te vertellen over zijn jeugd en tienerjaren in diezelfde straat. Hij had er zijn hele leven gewoond. Hij woonde in het huis van z'n ouders en z'n broer woonde naast hem.
"Of hij goed verzorgd werd? Ja hoor, mijn zuster woont hier ook en die kookt altijd voor mij."
Hij vertelde over die ene donkere dag, toen in een oorlogse namiddag het centrum van Hengelo plat gebombardeerd werd. "Ziet u dát huis daarginds? Die met die erker ervoor? Nou, tot aan daar lag alles tegen de vlakte.." We hadden, geloof ik, wel een kwartier, twintig minuten met hem gepraat, voor we verder gingen.
Tijdens weer een andere wandeling kwamen we in gesprek met twee ouwe indonesische mannetjes, die al vrienden waren sinds hun jeugdjaren.
Het was een marktdag en de heertjes zaten op een bankje een visje te eten, terwijl ze ons groetten. Toen we wat later waren neergestreken op een of ander terrasje kwamen ze langsgelopen en besloten spontaan om erbij te komen zitten. Plek zat, maar nee..ze wilden bij ons zitten en begonnen te vertellen over kamp Westerbork, waar ze jaren gewoond hadden als vluchtelingen uit Indonesië. Ze waren beiden bijzonder opgewekt en vrolijk en genoten volop van het leven, ondanks hun hoge leeftijd...
Zo zou ik nóg enkele voorbeelden kunnen noemen.
Eigenlijk lopen de mensen elkaar in rap tempo voorbij, zonder zich iets van elkaar aan te trekken. Heel vaak niet uit gebrek aan belangstelling, maar veel meer omdat men tezeer met zichzelf bezig is om de ander te zien. Misschien stralen Johan en ik het uit dat we best openstaan voor dit soort leuke ontmoetingen, want op de één of andere manier overkomt het ons telkens weer. Misschien ligt het ook wel een beetje aan onze eigen houding.
Beiden zijn we altijd benieuwd naar de achtergrond van iemand. Elke volwassene is ooit een kind geweest. Hoe heeft hij/zij geleefd? Wat heeft hij/zij meegemaakt? Waar komt hij/zij vandaan? En bij een zwerver of dakloze: wat heeft dat kind voor ellende beleefd, dat het als volwassene zo is gaan leven? Zo onverzorgd, aan de zelfkant van de maatschappij, waar hij/zij door niets en niemand meer opgemerkt wordt...
Zelf blijf ik deze toevallige ontmoetingen heel bijzonder vinden. Wat maakt dat mensen ons spontaan hun achtergrond en levensverhaal vertellen? Zo horen we regelmatig de vreemdste verhalen en anekdotes. Soms leuk en grappig, soms erg triest. Verhalen over eenzaamheid, over gestorven partners en verdriet. Verhalen over lang vervlogen tijden, "toen alles nog beter of anders was"
Ik denk er wel eens aan om een goeie mp3 speler mee te nemen en die gewoon vanaf het begin van een wandeling tot aan het moment van naar huis gaan op te laten nemen, zodat ik dat thuis dan kan uitwerken voor de website. Vaak horen we zoveel leuke of bijzondere dingen dat het moeilijk wordt om alles te onthouden.
De weggedronken donderdagavond.
Donderdag, een dag die qua weer vrij goed begon.
Maar de voorspellers uit De Bilt kregen gelijk.
Langzamerhand betrok de lucht en daarmee ook mijn stemming.
Ben heel gevoelig voor het weer.
Toen er nog de nodige roering in mijn huis was had ik er geen last van.
Nu ik veel alleen ben heb ik er wel problemen mee.
Daarom kost het me ook zoveel moeite om de herfst en winter redelijk te doorstaan.
Ik kan uitstekend alleen zijn en kan daar best van genieten maar als ik een hele dag geen mensen zie of spreek kan ik erg onrustig worden.
De enige persoon die ik sprak was vannacht rond 1 uur.
Mijn bed was behaaglijk maar de omgeving niet.
Dat wil zeggen, de geluidsomgeving.
In het café naast me brulde de geluidsinstallatie.
Geheel tegen de afspraken in.
Het behaaglijke bed uit, broek en schoenen aan en naar het café.
Met inderdaad als resultaat dat de geluidskraan werd teruggeschroefd.
Toch zijn dat erg vervelende zaken.
Ik ben geen klager maar wil wel kunnen slapen.
Enfin, toch iemand gesproken maar niet op de manier die ik graag wil.
Terug naar de avond en de wat sombere stemming.
Normaal heb ik geen bier in huis, wel wijn maar ik ben niet een echte wijnliefhebber.
Plots bedacht ik me dat er in de badkamer in een kartonnen verpakking nog een paar flesjes bier stonden.
Het was overgebleven van het feestje en ik denk dat Marijke het had gekocht met het idee dat het donker bier was.
Als zodanig heb ik het tot mij genomen al vond ik wel dat het bier wat licht was voor een donker biertje.
Doet er niet toe.
Na een flesje begon ik wel opgewekter te worden.
Na het tweede flesje nog opgewekter.
Dat was wel een beetje verdacht dus het derde lege flesje ter hand genomen en bestudeerd.
Tsja, 11,6%.
Dat tikt aan.
Sombere stemmingen moet je niet verdrinken.
Dat wil zeggen, niet standaard.
Zo min of meer per ongeluk werkt het wel.
De PC weigerde vanmorgen.
Alles werkte behalve het toetsenbord en dat is toch wel belangrijk..........
Na een uur, verloren uur, had ik de zaak weer draaiend, zoals uit dit stukje blijkt.
En nu welgemoed de vrijdag tegemoet.
DQ
.
Maar de voorspellers uit De Bilt kregen gelijk.
Langzamerhand betrok de lucht en daarmee ook mijn stemming.
Ben heel gevoelig voor het weer.
Toen er nog de nodige roering in mijn huis was had ik er geen last van.
Nu ik veel alleen ben heb ik er wel problemen mee.
Daarom kost het me ook zoveel moeite om de herfst en winter redelijk te doorstaan.
Ik kan uitstekend alleen zijn en kan daar best van genieten maar als ik een hele dag geen mensen zie of spreek kan ik erg onrustig worden.
De enige persoon die ik sprak was vannacht rond 1 uur.
Mijn bed was behaaglijk maar de omgeving niet.
Dat wil zeggen, de geluidsomgeving.
In het café naast me brulde de geluidsinstallatie.
Geheel tegen de afspraken in.
Het behaaglijke bed uit, broek en schoenen aan en naar het café.
Met inderdaad als resultaat dat de geluidskraan werd teruggeschroefd.
Toch zijn dat erg vervelende zaken.
Ik ben geen klager maar wil wel kunnen slapen.
Enfin, toch iemand gesproken maar niet op de manier die ik graag wil.
Terug naar de avond en de wat sombere stemming.
Normaal heb ik geen bier in huis, wel wijn maar ik ben niet een echte wijnliefhebber.
Plots bedacht ik me dat er in de badkamer in een kartonnen verpakking nog een paar flesjes bier stonden.
Het was overgebleven van het feestje en ik denk dat Marijke het had gekocht met het idee dat het donker bier was.
Als zodanig heb ik het tot mij genomen al vond ik wel dat het bier wat licht was voor een donker biertje.
Doet er niet toe.
Na een flesje begon ik wel opgewekter te worden.
Na het tweede flesje nog opgewekter.
Dat was wel een beetje verdacht dus het derde lege flesje ter hand genomen en bestudeerd.
Tsja, 11,6%.
Dat tikt aan.
Sombere stemmingen moet je niet verdrinken.
Dat wil zeggen, niet standaard.
Zo min of meer per ongeluk werkt het wel.
De PC weigerde vanmorgen.
Alles werkte behalve het toetsenbord en dat is toch wel belangrijk..........
Na een uur, verloren uur, had ik de zaak weer draaiend, zoals uit dit stukje blijkt.
En nu welgemoed de vrijdag tegemoet.
DQ
.
donderdag 3 juli 2008
GeUpdate, geslaagd en gefeliciteerd!
Binnen enkele maanden tijd is Marijke in staat geweest om haar diploma diabetische-voet te "updaten" en zojuist ontving ze het bericht dat ze eveneens geslaagd is voor het diploma reumatische-voet.
Petje af en hoge hoed op voor iemand die zo druk is en zich van haar leeftijd weinig aantrekt.
Nu Van Woensel het op alle fronten heeft laten afweten kan ze zich volledig wijden aan haar pedicure praktijk.
Ik hoop echter dat ze een beetje kalm aan doet.
Nu ze niet meer zo gebonden is aan vaste werktijden kan ze zich meer bezig houden met leuke dingen waar ze nooit tijd voor had.
Zoals daar zijn: lezen, schilderen, uitgaan, vacantie(s) plegen e.a.
DQ
.
Petje af en hoge hoed op voor iemand die zo druk is en zich van haar leeftijd weinig aantrekt.
Nu Van Woensel het op alle fronten heeft laten afweten kan ze zich volledig wijden aan haar pedicure praktijk.
Ik hoop echter dat ze een beetje kalm aan doet.
Nu ze niet meer zo gebonden is aan vaste werktijden kan ze zich meer bezig houden met leuke dingen waar ze nooit tijd voor had.
Zoals daar zijn: lezen, schilderen, uitgaan, vacantie(s) plegen e.a.
DQ
.
Ontmoetingen.
Een door mijn kleinzoontje vergeten sleutel, die hier was achtergebleven na de verjaardag van Marijke, bracht me in beweging.
En dat nog met enige snelheid ook omdat ik beloofd had dit stukje gereedschap naar mijn dochter te brengen.
Die was op dat moment bij Marijke en had weinig tijd.
De zon brandde een bruine laag op mijn huid en om te voorkomen dat bruin over zou gaan in rood leek het me beter om de schaduw op te zoeken.
Nog voor ik dat kon doen werd ik onverwachts aangesproken door een oudere dame.
Ze had een zonnebril op en liep achter een wagentje
Ze vertelde me dat ze net wegens staar aan haar ogen was geopereerd.
De operatie van haar ene oog was beter geslaagd dan van het andere.
Daarna vertelde ze in het kort haar levensverhaal.
Ze was in de zending geweest en had haar leven voor een groot gedeelte aan anderen gewijd.
Nu woonde ze al weer een hele tijd in Nederland maar haar draai had ze nog niet echt gevonden.
Ze ging naar de kerk, werd gebracht en gehaald.
Iets wat ze zeer op prijs stelde.
Jammer genoeg voelde ze te weinig spontaniteit en warmte in de kennelijk nogal traditionele kerk.
Er zijn natuurlijk andere mogelijkheden, gemeenschappen en kerken....
Omdat ik weinig tijd had moest ik het gesprek afbreken.
Wel vroeg ik me af waarom iemand zo spontaan een ander aanhoudt en het levensverhaal begint te vertellen.
Na de sleutel afgegeven te hebben, ik bleek tijd genoeg te hebben, en koffie genuttigd te hebben aanvaarde ik de terugtocht.
Denk niet dat ik over grote afstanden spreek.
Marijke woont ongeveer net zover achter het station als ik er voor en ik ben in een minuut of 7 bij het station.
Nog steeds deed de zon z'n best.
Bijna was ik bij mijn huis toen achter mij een mannenstem riep.
Ik keek om en daar stond een lichtbruin gekleurde onbekende man.
Hij vertelde mij dat hij was geopereerd aan z'n hart en dat zijn geheugen nu wat minder werkte.
De ouderdom ging tellen....
Ach, 67 jaar.
Valt nog wel mee.
Bovendien merkte ik niets van geheugen klachten.
Spontaan vertelde hij dat hij een Turk was die inmiddels ruim 40 jaar in Nederland woonde.
Merkwaardig.
Twee mensen die me aanhouden en spontaan over zichzelf beginnen te praten.
Zou dat door het heerlijke weer komen?
DQ
.
En dat nog met enige snelheid ook omdat ik beloofd had dit stukje gereedschap naar mijn dochter te brengen.
Die was op dat moment bij Marijke en had weinig tijd.
De zon brandde een bruine laag op mijn huid en om te voorkomen dat bruin over zou gaan in rood leek het me beter om de schaduw op te zoeken.
Nog voor ik dat kon doen werd ik onverwachts aangesproken door een oudere dame.
Ze had een zonnebril op en liep achter een wagentje
Ze vertelde me dat ze net wegens staar aan haar ogen was geopereerd.
De operatie van haar ene oog was beter geslaagd dan van het andere.
Daarna vertelde ze in het kort haar levensverhaal.
Ze was in de zending geweest en had haar leven voor een groot gedeelte aan anderen gewijd.
Nu woonde ze al weer een hele tijd in Nederland maar haar draai had ze nog niet echt gevonden.
Ze ging naar de kerk, werd gebracht en gehaald.
Iets wat ze zeer op prijs stelde.
Jammer genoeg voelde ze te weinig spontaniteit en warmte in de kennelijk nogal traditionele kerk.
Er zijn natuurlijk andere mogelijkheden, gemeenschappen en kerken....
Omdat ik weinig tijd had moest ik het gesprek afbreken.
Wel vroeg ik me af waarom iemand zo spontaan een ander aanhoudt en het levensverhaal begint te vertellen.
Na de sleutel afgegeven te hebben, ik bleek tijd genoeg te hebben, en koffie genuttigd te hebben aanvaarde ik de terugtocht.
Denk niet dat ik over grote afstanden spreek.
Marijke woont ongeveer net zover achter het station als ik er voor en ik ben in een minuut of 7 bij het station.
Nog steeds deed de zon z'n best.
Bijna was ik bij mijn huis toen achter mij een mannenstem riep.
Ik keek om en daar stond een lichtbruin gekleurde onbekende man.
Hij vertelde mij dat hij was geopereerd aan z'n hart en dat zijn geheugen nu wat minder werkte.
De ouderdom ging tellen....
Ach, 67 jaar.
Valt nog wel mee.
Bovendien merkte ik niets van geheugen klachten.
Spontaan vertelde hij dat hij een Turk was die inmiddels ruim 40 jaar in Nederland woonde.
Merkwaardig.
Twee mensen die me aanhouden en spontaan over zichzelf beginnen te praten.
Zou dat door het heerlijke weer komen?
DQ
.
Weblog
Ooit dacht ik, ach een weblog is wel leuk maar wat moet ik er inzetten?
Inmiddels ligt het aantal items rond de 600.
't Valt dus mee en is minder moeilijk dan ik dacht.
DQ
.
Inmiddels ligt het aantal items rond de 600.
't Valt dus mee en is minder moeilijk dan ik dacht.
DQ
.
woensdag 2 juli 2008
Buikspieren
Er WAS een jarige in de familie en er ZIJN versnaperingen over.
Ik ben pal na de oorlog opgegroeid en mijn moeder zei me nooit etenswaren weg te gooien.
Ze had het niet over snoep, koek, hartigheden en drank.
Daar dacht ze zelfs niet aan.
Hoogstwaarschijnlijk ging ze er vanuit dat deze zaken nooit binnen het bereik van ons soort mensen zou vallen.
Ze vergiste zich.
Het niet weggooi principe van etenswaren zit er bij mij diep, erg diep in.
Inderdaad gooi ik pas iets weg als het echt en echt niet anders kan.
Dat is ook aan mijn gespierde omvang te zien.
Onmogelijk dus om dingen uit de koelkast weg te gooien.
Dat geldt ook voor verjaardagsoverblijfselen.
Eén voordeel, mijn buikspieren heb ik zelf betaald maar de huidige toevoegingen zijn gratis want door de jarige betaald.
DQ
.
Ik ben pal na de oorlog opgegroeid en mijn moeder zei me nooit etenswaren weg te gooien.
Ze had het niet over snoep, koek, hartigheden en drank.
Daar dacht ze zelfs niet aan.
Hoogstwaarschijnlijk ging ze er vanuit dat deze zaken nooit binnen het bereik van ons soort mensen zou vallen.
Ze vergiste zich.
Het niet weggooi principe van etenswaren zit er bij mij diep, erg diep in.
Inderdaad gooi ik pas iets weg als het echt en echt niet anders kan.
Dat is ook aan mijn gespierde omvang te zien.
Onmogelijk dus om dingen uit de koelkast weg te gooien.
Dat geldt ook voor verjaardagsoverblijfselen.
Eén voordeel, mijn buikspieren heb ik zelf betaald maar de huidige toevoegingen zijn gratis want door de jarige betaald.
DQ
.
Van Woensel Schoenen. Schande!
Zoals dat in elk bedrijf het geval is moet Van Woensel (Schoenwinkels) het hebben van haar personeel.
Loyaal personeel.
Het zijn de mensen met de kleine loontjes en kleine secundaire arbeidsvoorwaarden op de werkvloer die de dikke(re) salarissen met bijbehorende dikke(re) secundaire arbeidsvoorwaarden van kader en directie mogelijk maken.
Arrogantie voorkomt dat men daar aan denkt, wíl denken.
Voor hen een ander, nietwaar?
Toen mijn vader, nu 94, jaren geleden wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd afscheid nam van het bedrijf waar hij betrekkelijk kort werkte was er een, door het bedrijf (uiteraard) betaald, afscheid met toespraak.
Bijgewoond door familie, collega's en kennissen.
Als afscheidsgeschenk was daar een horloge, toentertijd best een groot kado.
Zijn collega's hoefden het bedrijf niet op de hoogte te stellen van het naderende afscheid.
Natuurlijk niet.
Hoe anders is dat bij Van Woensel.
Marijke is 65 jaar geworden.
Geheel tegen haar wil moet ze stoppen met werken.
Een verlenging, zelfs van een half jaar, zat er niet in.
Dan zou er weer een contract gemaakt moeten worden.
(Blijkbaar is dat niet nodig bij een nieuwe werknemer.)
Ruim 25 jaar in twee perioden met, een door haar collega's volkomen beaamde loyaliteit voor bedrijf en medewerkers is achter de rug.
Vijf en twintig jaar hart voor de zaak en voor de branche.
Een nog veel langere ervaring in de schoenen, met bezit van vak diploma's, zijn gestoken in Bervoets en het latere Van Woensel.
Vijf en twintig jaar gratis reclame bij haar pedicure-klanten, familie, vrienden en kennissen.
En dat allemaal voor een heel klein loontje.
Marijke zit thuis.
Een uitstekende verkoopster zit thuis.
Natuurlijk, ik ben bevooroordeeld maar dit is niet alleen mijn opvatting.
Het is de opvatting van medewerkers.
Een uitstekende en betrouwbare verkoopster.
Ze zit thuis met vele blijken van waardering en medeleven van collega's maar met het schrijnende gevoel niet meegeteld te hebben want.....
het bedrijf: Van Woensel, heeft niets, niets, niets van zich laten horen.
Ondanks waarschuwingen van collega's!
Loyaliteit en kwaliteit lonen en tellen kennelijk niet.
Zeker niet als je op de werkvloer staat en altijd bereid bent geweest om in te springen als dat nodig was.
Daarbij zoveel mogelijk eigen omstandigheden, ziekte en ellende negerend.
Ja.
Zó speel je je niet in de kijker.
Dat doe je pas bij handelingen die voor het bedrijf minder prettig zijn.
Kennelijk!
Hartelijk dank Van Woensel.
Hartelijk dank voor het signaal dat aan uw personeel en uw klanten wordt afgegeven.
Hartelijk dank.
Waarin een groot bedrijf klein kan zijn.
DQ
.
Loyaal personeel.
Het zijn de mensen met de kleine loontjes en kleine secundaire arbeidsvoorwaarden op de werkvloer die de dikke(re) salarissen met bijbehorende dikke(re) secundaire arbeidsvoorwaarden van kader en directie mogelijk maken.
Arrogantie voorkomt dat men daar aan denkt, wíl denken.
Voor hen een ander, nietwaar?
Toen mijn vader, nu 94, jaren geleden wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd afscheid nam van het bedrijf waar hij betrekkelijk kort werkte was er een, door het bedrijf (uiteraard) betaald, afscheid met toespraak.
Bijgewoond door familie, collega's en kennissen.
Als afscheidsgeschenk was daar een horloge, toentertijd best een groot kado.
Zijn collega's hoefden het bedrijf niet op de hoogte te stellen van het naderende afscheid.
Natuurlijk niet.
Hoe anders is dat bij Van Woensel.
Marijke is 65 jaar geworden.
Geheel tegen haar wil moet ze stoppen met werken.
Een verlenging, zelfs van een half jaar, zat er niet in.
Dan zou er weer een contract gemaakt moeten worden.
(Blijkbaar is dat niet nodig bij een nieuwe werknemer.)
Én 65 jaar IS 65 jaar!
Ruim 25 jaar in twee perioden met, een door haar collega's volkomen beaamde loyaliteit voor bedrijf en medewerkers is achter de rug.
Vijf en twintig jaar hart voor de zaak en voor de branche.
Een nog veel langere ervaring in de schoenen, met bezit van vak diploma's, zijn gestoken in Bervoets en het latere Van Woensel.
Vijf en twintig jaar gratis reclame bij haar pedicure-klanten, familie, vrienden en kennissen.
En dat allemaal voor een heel klein loontje.
Marijke zit thuis.
Een uitstekende verkoopster zit thuis.
Natuurlijk, ik ben bevooroordeeld maar dit is niet alleen mijn opvatting.
Het is de opvatting van medewerkers.
Een uitstekende en betrouwbare verkoopster.
Ze zit thuis met vele blijken van waardering en medeleven van collega's maar met het schrijnende gevoel niet meegeteld te hebben want.....
het bedrijf: Van Woensel, heeft niets, niets, niets van zich laten horen.
Ondanks waarschuwingen van collega's!
Loyaliteit en kwaliteit lonen en tellen kennelijk niet.
Zeker niet als je op de werkvloer staat en altijd bereid bent geweest om in te springen als dat nodig was.
Daarbij zoveel mogelijk eigen omstandigheden, ziekte en ellende negerend.
Ja.
Zó speel je je niet in de kijker.
Dat doe je pas bij handelingen die voor het bedrijf minder prettig zijn.
Kennelijk!
Hartelijk dank Van Woensel.
Hartelijk dank voor het signaal dat aan uw personeel en uw klanten wordt afgegeven.
Hartelijk dank.
Waarin een groot bedrijf klein kan zijn.
DQ
.
Wederom Viruly, piloot en schrijver.
In het boek "Verrassende Ontmoetingen" van Viruly dat ik aan het lezen ben staat een prachtig ontroerend en romantisch verhaal, zich afspelende in het Perzië van vóór de oorlog waar hij aan de kust een onverwachte landing maakte.
Het is een ontmoeting die hij, samen met de actrische Charlotte Köhler, had met een oude kameeldrijver.
Deze laat hen in het bleke maanlicht een theater zien, ooit gebouwd door Alexander de Grote.
Het is jammer dat ik niet het hele verhaal kan doorgeven.
Maar het afscheid van een onbekende blanke vrouw ging gepaard met de dichtregels uit Romeo en Julia:
En het ontroerde mij diep.
DQ
.
Het is een ontmoeting die hij, samen met de actrische Charlotte Köhler, had met een oude kameeldrijver.
Deze laat hen in het bleke maanlicht een theater zien, ooit gebouwd door Alexander de Grote.
Het is jammer dat ik niet het hele verhaal kan doorgeven.
Maar het afscheid van een onbekende blanke vrouw ging gepaard met de dichtregels uit Romeo en Julia:
"Good night, good night! parting
is such sweet sorrow
That I shall say good night till it be morrow."
is such sweet sorrow
That I shall say good night till it be morrow."
En het ontroerde mij diep.
DQ
.
Adriaan Viruly 1905-1986, Schrijverpiloot.
In mijn vorig artikeltje noemde ik de naam A. VirulyVoor de geïnteresseerde lezer kan ik, uiteraard, naar Internet verwijzen.
Voor één van de sites:
DQ
.
Viruly e.a.
Vreugde want...........
Ik heb weer een paar oude vliegtuig boeken gescoord (zo heet dat tegenwoordig toch?).
Als luchtvaart enthousiast ben ik al enige tijd bezig om boeken en films te bemachtigen die betrekking hebben op de luchtvaart.
Vooral oude boeken hebben mijn voorkeur.
Bij de Slegte heb ik 4 stuks gevonden die ik nog niet bezit.
Dat is leuk.
Ik ben niet van plan al teveel geld voor deze "hobby' uit te geven, maar zo af en toe de beurs trekken voor één (of meerdere) boek(en) is niet al te bezwaarlijk en de nieuwe aanschaf doet mij zeer veel deugd.
Bij mijn nieuwe aanwinsten zitten enkele boeken van de, toendertijd heel bekende, vlieger-schrijver A. Viruly.
Het boek van hem dat ik nu lees is vóór de oorlog (1940) geschreven.
Inmiddels bezit ik al diverse boeken van deze schrijver.
Tijd!
Vreemd.
In het boek spreekt Viruly over een passagier, een oude man van 83 jaar.
Hij zegt dan dat hij en z'n crew die leeftijd waarschijnlijk geen van allen zullen bereiken.
De lezer van nu weet hoe oud de schrijver geworden is.
( 1905 - 1986)
Vreemd.
Tijd!
Ook kwam ik het boek over 25 jaren K.L.M. tegen (1921-1946).
Voorin is een papiertje geplakt met de getypte boodschap:
Ter herinnering aan de prettige samenwerking op de post Winterswijk.
Gevolgd door 12 namen.
Het is gedateerd op 27 november 1947.
Midden in de oorlog.
Nog afgezien van het boek, waar ik erg blij mee ben, doet zo'n boodschap me wat.
Ik kan dat niet goed onder woorden brengen en ben er van overtuigd dat velen het niet mee zullen voelen maar voor mij is het of het net van de geschiedenis zich sluit.
DQ
.
Ik heb weer een paar oude vliegtuig boeken gescoord (zo heet dat tegenwoordig toch?).
Als luchtvaart enthousiast ben ik al enige tijd bezig om boeken en films te bemachtigen die betrekking hebben op de luchtvaart.
Vooral oude boeken hebben mijn voorkeur.
Bij de Slegte heb ik 4 stuks gevonden die ik nog niet bezit.
Dat is leuk.
Ik ben niet van plan al teveel geld voor deze "hobby' uit te geven, maar zo af en toe de beurs trekken voor één (of meerdere) boek(en) is niet al te bezwaarlijk en de nieuwe aanschaf doet mij zeer veel deugd.
Bij mijn nieuwe aanwinsten zitten enkele boeken van de, toendertijd heel bekende, vlieger-schrijver A. Viruly.
Het boek van hem dat ik nu lees is vóór de oorlog (1940) geschreven.
Inmiddels bezit ik al diverse boeken van deze schrijver.
Tijd!
Vreemd.
In het boek spreekt Viruly over een passagier, een oude man van 83 jaar.
Hij zegt dan dat hij en z'n crew die leeftijd waarschijnlijk geen van allen zullen bereiken.
De lezer van nu weet hoe oud de schrijver geworden is.
( 1905 - 1986)
Vreemd.
Tijd!
Ook kwam ik het boek over 25 jaren K.L.M. tegen (1921-1946).
Voorin is een papiertje geplakt met de getypte boodschap:
Ter herinnering aan de prettige samenwerking op de post Winterswijk.
Gevolgd door 12 namen.
Het is gedateerd op 27 november 1947.
Midden in de oorlog.
Nog afgezien van het boek, waar ik erg blij mee ben, doet zo'n boodschap me wat.
Ik kan dat niet goed onder woorden brengen en ben er van overtuigd dat velen het niet mee zullen voelen maar voor mij is het of het net van de geschiedenis zich sluit.
DQ
.
dinsdag 1 juli 2008
Rechtmatig
De slag bij Chora in Afghanistan was rechtmatig.
In deze slag werden zeker 80 burgers gedood.
Jammer mensen, pech gehad maar ja....
Volgens het Openbaar Ministerie vonden de beschietingen plaats binnen de grenzen van humanitair (!) oorlogsrecht en de geldende geweldsinstructies.
En dan is het rechtmatig.
Is rechtmatig gelijk aan rechtvaardig?
Zou men het ook rechtmatig vinden als die 80 slachtoffers Nederlanders waren geweest?
Politiek, wat laadt je een verantwoordelijkheid op je.
Sterkte met jullie geweten dat toch al gesust is omdat een politiek genomen besluit nou eenmaal "rechtmatig" is.
Sterkte Christenen die mede verantwoordelijk zijn voor het besluit.
Doe de ogen dicht en slaap zacht.
(O ja, in welk boek stond ook alweer: Gij zult niet doden?)
DQ
.
In deze slag werden zeker 80 burgers gedood.
Jammer mensen, pech gehad maar ja....
Volgens het Openbaar Ministerie vonden de beschietingen plaats binnen de grenzen van humanitair (!) oorlogsrecht en de geldende geweldsinstructies.
En dan is het rechtmatig.
Is rechtmatig gelijk aan rechtvaardig?
Zou men het ook rechtmatig vinden als die 80 slachtoffers Nederlanders waren geweest?
Politiek, wat laadt je een verantwoordelijkheid op je.
Sterkte met jullie geweten dat toch al gesust is omdat een politiek genomen besluit nou eenmaal "rechtmatig" is.
Sterkte Christenen die mede verantwoordelijk zijn voor het besluit.
Doe de ogen dicht en slaap zacht.
(O ja, in welk boek stond ook alweer: Gij zult niet doden?)
DQ
.
65 jaar
Ziel onder de arm?
Nee, dat niet helemaal, maar prettig is het niet.
Na een jaar of 45 werken ben je afgeschreven, voel je je afgeschreven.
De laatste werkdag.
De laatste klanten help je, maar het huilen staat je nader dan het lachen.
De collega's kennen je al heel lang, zijn aardig voor je en vinden het jammer dat je weggaat.
Werken mag niet meer ondanks het verzoek daar toe.
Het is gebeurd en je leven moet een andere invulling krijgen.
't Is klaar.
Vijf en zestig jaar!
DQ
.
Nee, dat niet helemaal, maar prettig is het niet.
Na een jaar of 45 werken ben je afgeschreven, voel je je afgeschreven.
De laatste werkdag.
De laatste klanten help je, maar het huilen staat je nader dan het lachen.
De collega's kennen je al heel lang, zijn aardig voor je en vinden het jammer dat je weggaat.
Werken mag niet meer ondanks het verzoek daar toe.
Het is gebeurd en je leven moet een andere invulling krijgen.
't Is klaar.
Vijf en zestig jaar!
Deze dag is het begin
van de rest van je leven.
van de rest van je leven.
DQ
.
Abonneren op:
Posts (Atom)
