Boekenmoed

Laatst was ik in een bui.

Dat heb je soms.

Zou ik er een label aan moeten hangen dan zou daar moedig of overmoedig op staan.

Waarschijnlijk het laatste.

Ik voelde het langzaam komen en groeien.

De bui.

Eerst zo 's morgens bij de koffie een wat onrustig en licht opgeblazen gevoel.

Dat naarmate de uren verstreken toe nam, samen met groeiende onrust.

Toilet bezoeken hielpen niet echt.

De spanning, mijn spanning, liep op.

Hoog op.

Tot mij volkomen onverwachts een licht opging.

Ik wist het.

Eindelijk zou ik het durven.

Had er jaren van en over gedroomd.

Nu was het zover.

Moedig liep ik naar de boekenkast.

Greep het boek, een waardeloos boek, bij haar lurven.

Deed de achterdeur open en gooide het boek met een gespeelde achteloosheid in de container.

Zo.

Voldaan keek ik in de spiegel, testte mijn bui en trok er de denkbeeldige label af.

Het was me gelukt.

Na al die jaren van hoog opgetaste boekbergen had ik het mes in eigen handen genomen.

Hallekiedee. 

Weg met die toch nooit te lezen boekenbrij.

Of ik zou 365 jaar moeten worden.

Ik ben de baas.

Verdorie.

Tijd voor een borrel.

Een feestborrel.

En dan opgelucht naar bed.

Gelukkig.

De container is nog niet geleegd.

Het boek ligt er nog.

En……

Binnen handbereik.