Door harde wind raakt de vleugel de grond.

Nogmaals: Onrechtvaardigheden.

Een uittrekseltje uit mijn gastenboek:

Sebo:
Is het boek zo spannend, dat je twee dagen niets geschreven hebt...?
Hup!! Boek aan de kant en schrijven, jij!
Je lezers zitten te wachten..!!

Ik:
Soms is mijn verontwaardiging over zaken die ik tegenkom zo groot dat ik er even geen woorden voor kan vinden.

=====

Geregelde lezers weten dat ik zeer opgewonden kan raken over onrechtvaardigheden die ik tegen kom.
Bijv. gelegaliseerde diefstal van de grote graaiers.
Miljoenen verdienen door duizenden te ontslaan.
O zeker, ik ken alle argumenten.
Ze lijken niet alleen steekhoudend maar zijn het, zelfs naar mijn gevoel, ook vaak.
Als bedrijven gezond gemaakt moeten worden of blijven kan dat vaak niet anders dan door rigoureus in te grijpen.
Er vallen dan slachtoffers maar........ waarom moeten de verantwoordelijken er zo rijk van worden?
Dat is onfatsoenlijk en asociaal.
Ze worden immers al goed voor hun werk betaald.

Nog onrustiger word ik als er christenen in het spel zijn.
Het grote thema van het Nieuwe Testament is liefde en barmhartigheid.
Christenen behoren op basis van hun christen-zijn hun verantwoordelijkheden te nemen.Vaak zie ik meer christelijk gedrag bij niet-christenen dan bij christenen.
Daarom voel ik me daar vaker bij op mijn gemak.

Oh, ik weet het.
Je zult vast wel denken, daar heb je hem weer.
Je hebt gelijk, daar heb je hem weer.
Ik zeg in zo'n geval ook tegen mezelf, daar heb je hem weer.
Zo werkt dat nou eenmaal bij mij.

Op de site van Sebo lees ik alles over de activiteiten van z'n kerk.
Dat vind ik prachtig.
Betrokken mensen.
Prima.
Wel heb ik tegen Sebo gezegd: "Pas op dat het geloof geen hobbyisme wordt".
Dat ben ik n.l. zo vaak tegengekomen.
In dat geval is het geloof een prettige prikkeling van jezelf.
Daar is niets op tegen maar het gaat om de ander.

DQ
.

Fred Spijkers. Politiek. Christelijk naastenliefde.

Gisteravond NOVA gezien?

Bedrijfsmaatschappelijk werker Fred Spijkers weigerde mee te werken aan de ontduiking van een schadeclaim daarop besloot het ministerie van Defensie zich van hem te ontdoen door hem gek te laten verklaren.

NOVA 5 maart 2008

Bewindslieden, ambtenaren en andere overheidsdienaren hebben hun bevoegdheden op grote schaal en in alle geledingen misbruikt.
Ze hebben de normen van de rechtsstaat en de rechten van een burger bewust geschonden en zijn leven verwoest om fouten van diezelfde overheid onder het tapijt te schuiven.

Voor de rest van de Nova uitzending KLIK HIER

Fred Spijker blijft vechten.

Hier liggen kansen voor de christelijke bewindslieden.
Laat nu eens zien wat een rechtstaat is, wat rechten van burgers betekenen, wat christelijke rechtvaardigheid betekent.
Ik ben erg bang dat er van Balkenende weinig tot niets is te verwachten.
Al jarenlang heeft hij de kans gehad in te grijpen.

- Balkenende, ministers president: christen.
- Rouvoet, vice-minister-president: christen.
- Middelkoop, minister van defensie: christen.

Worden deze christen-bewindslieden niet in de ziel aangesproken bij dit soort van onrechtvaardigheden?
Vinden zij het goed dat een individu vermalen kan/mag worden door de overheid?

Logisch dat het vertrouwen in de rechtsstaat afneemt.
Logisch dat men christenen steeds minder serieus neemt.
Een christen hoort te staan voor rechtvaardigheid.
Een ministerpresident die durft te praten over fatsoen.
Hoe is het mogelijk.

Voor Wikipedia over Fred Spijker KLIK HIER

DQ
.

Een paar maandjes wachten.

Beetje laat een beetje een klein berichtje slaan.
De laatste dagen is het er niet erg van gekomen.
Ik weet niet wat het is maar helemaal lekker in mijn vel zit ik momenteel niet.
Ik verveel me niet, ben best lekker bezig, maar toch is het niet helemaal je dát!
Mogelijk komt het door het weer.
Te weinig licht.
Dát zal het zijn.
Niet zozeer kou maar licht.
Merkwaardig overigens want 's avonds heb ik vaak voldoende aan één klein schemerlampje.
Dan maak ik mijn eigen sfeertje.
Maar overdag lukt dat niet helemaal.

Zomer, waar ben je?
Wat duurt het toch lang voor je deze kant op komt.

Ach, ik ga maar naar bed.

DQ
.

Triest

Het uitverkoren volk is in het beloofde land een moordvolk geworden.

.

---------------- Rechtvaardige beloning ----------------

De 193 topbestuurders van Nederlandse bedrijven
haalden in 2007
samen
317 miljoen euro aan "beloningen" op.

Ik hoop toch zo dat zij rustig en mooi kunnen wonen en genieten van het eerlijk verdiende geld. Per slot van rekening zijn dit betere mensen en daarom is dat een rechtvaardige wens van mij.

DQ
.

Dom

Nooit chocolade eten als je weet dat je er eigenlijk niet tegen kunt.
Kost je een nacht en een dag.

DQ
.

Vlammende zaken.

Vanaf het kanaal gezien lag er aan het begin van de
Kruseman van Eltenweg en tegenover het slachthuis, waar nu het gerechtsgebouw is, een braakliggend veldje.
Het was een merkwaardig en een beetje een griezelig veldje.
Er waren vreemde kuilen en, zo redelijk snel na de oorlog, bespraken we de mogelijkheden van wapenopslagkelders en andere verstopte zaken.
Ook ontdekte ik er op een keer de contouren van iets dat er uitzag als een waterput.
Waarschijnlijk had er vroeger een kasteel gestaan.........?!?
Spannend.

Het Prikkelandje.
Raadsel hoe het aan de naam was gekomen.
Mogelijk door de welig tierende brandnetels of het prikkeldraad dat hier en daar lag weg te roesten.

Het Prikkelandje werd begrensd door een hek aan de straatkant, volkstuintjes aan de rechterkant en de rest werd omspoeld door het kikkerslootje dat ik in een eerder berichtje vermeldde.
Het was verboden er te spelen.
We speelden er veel.

Wat ook niet mocht en dus veel werd gedaan was: fikkie stoken.
Dat was altijd weer spannend.
"Grote" jongens verzorgden het vuur, de kleinere moesten opletten of er iemand aan kwam, zo niet dan mochten ze zich bij het vuur scharen.
De z.g.n. "Uitkijken".
Rangen en standen.

Groot aanzien verkreeg hij, die op een gegeven moment benzine o.i.d had weten te bemachtigen, lees: van vader gestolen.
De spanning steeg.
Ook de uitkijken mochten het grote moment meemaken.
Mits ze gehoorzaam waren.

Elk jaar lees je in de krant van stoere vaders die met het zelfde bravoure als deze knaapjes met vuur omgaan.
Elk jaar lees je weer hoe fout het kan gaan.
Dat was ook hier het geval.
De kleding van de "uitkijk" vatte vlam.
Met een onwaarschijnlijke tegenwoordigheid van geest werd hij opgepakt en in het slootje gedompeld.
Op tijd om de vlammen te doven, maar niet op tijd genoeg om ernstige brandwonden te voorkomen.

Het eerste dat ik van hem hoorde toen hij uit het ziekenhuis kwam en zich wat beter voelde waren de overgetelijke woorden:

"Eerst woue ze me in de fik steeke
en toen woue ze me nog verzuipuh ook".

DQ
.

Poen

Er is berekend dat de oorlog in Irak inmiddels 3 triljoen dollar heeft gekost.
Nog een geluk voor Bush dat mensenlevens niets kosten.

.

Werkelijk Gruwelijke Onrechtvaardigheden

Tussen ons huis lag in volgorde van beschrijving: een tuintje, een stoep, een straat, een stoep, een soort van struikgewas, een kikkerslootje, terrein van de spoorwegen en het station.

Interessant voor alle jongens was het slootje.
Daarin gonsde het van leven en van viezigheid.
Stekelbaarsjes, kevertjes, torretjes, vliegjes, kikkers en het mooist van al...... salamanders.
Prachtige beestjes waarvan het mannetje een soort kam had en een rood borstje.
Veel heb ik er gevangen.
Dat ging niet zo gemakkelijk zodat elke vangst een overwinnaarsgevoel teweeg bracht.

Kees was mijn buurjongen.
Hij was niet direct een vriendje maar soms trokken we met elkaar op.
Zonder overdrijving was ik de betere salamandervanger.
Maar dit keer was Keessie in vorm.
Dat kan natuurlijk.
En ik gunde het hem van harte maar toch........
Toen hij zo voorover gebukt boven het slootje hing..............
Plons!
Aangezien ik van nature een aardig, vriendelijk en vredelievend mens ben...., kan ik het me de feiten niet meer herinneren.

Gillend en poedelnaakt werd hij door z'n scheldende moeder voor z'n huis afgeborseld en gerost.

Aan het begin van de fabrieksweg, er stond o.a een conservenfabriek, was de kolenhandel van Wokke.
Aan millieuvervuiling deed men niet zodat er een dikke laag kolenstof over de omgeving lag.
Het eerder vermelde slootje eindigde bij dit bedrijf.
Aangezien men meer werkruimte nodig had was het einde van het slootje ingekort, gedempt en met een laagje kolenstof er bovenop.
Dat kwam mooi uit want daardoor kon je makkelijker en sneller aan de overkant van het slootje komen.
"Ga jij maar voor" zei Kees.
Kolenstof drijft.
Ik niet.
Plons.

"Nou, kijk daar nou Gré" zei mijn oom, hoofdonderwijzer op een lagere school in Haarlem die samen met tante op bezoek was,tegen mijn moeder: "Dat lijkt Johan wel".
Zo bleek ik ondanks de vieze, vuile smerigheid toch nog enigszins herkenbaar.

De wereld was toen al erg onrechtvaardig.

DQ
.

Nostalgie

Klik op foto voor Wikipedia artikel over Enkhuizen.

Schuin tegenover het huis van mijn opa en oma in Enkhuizen lag een steegje.
Het ligt er nog, evenals het huis.
Wegens smalheid had de zon geen enkele kans de bodem te bereiken.
Daardoor lag er over het hele steegje een groene waas.
In het midden bevond zich de werkplaats van een ijsselmeervisser.
Ik zag hem alleen als hij aan het netten boeten was.
Elke keer als ik een teer-lucht ruik denk ik aan dat steegje.
De man kan ik me niet meer bewust voor de geest halen.
Wel zie ik een door de zon gebruind en verweerd gezicht voor me.

Het kan spoken op het Ijsselmeer.
Als ik in mijn warme bed lag zag in mijn verbeelding de worsteling van de vissers tegen de elementen.
Nog behaaglijk enger was het als de mist als een dik gordijn over het water lag.
Nog hoor ik de sombere misthoorn zijn naargeestig geluid geven.
Als ik dan de volgende dag de reddingsboot de haven binnen zag varen was de huivering compleet.
Ik kan me één keer een lijkkist herinneren..........
Brrrrrr.

Aan het eind van het steegje was links de muur van een kerkje.
Soms kon je de orgelmuziek bij mijn opa thuis horen.
Ook toen werden er kerkdiensten uitgezonden via de radio.
Ik spreek van c.a. 55 jaar geleden.
De verbazing van mijn opa zie ik nog toen hij via de radio de orgel eerder hoorde dan het echte apparaat.

Achter het huis van opa en oma was de kerktoren van de Zuider- of Pancraskerk uitstekend te zien.
Toen was ik al onder de indruk van de schilderachtigheid van mijn omgeving.
Merkwaardig dat sommige zaken al vroeg in een mens ingebakken zijn.
Het viel me toen al op, al begreep ik daar niets van, dat vele mensen wat dat betreft niet het zelfde voelen dan ik.
Het was prachtig om in de zonnige tuin, zittend in een krakkemikkige stoel, de toren na te tekenen.
Eigenlijk jammer dat ik al jaren niet meer teken.
Film en fotografie heeft het tekenen vervangen.
Ook leuk.

Een 50 meter rechts van het huis lag de werkplaats van de smit.
Zoals ik me de teergeur nog perfect voor de geest kan halen, zo is dat ook het geval met de geur die ontstond als de smit de hoefijzers onder de paardenhoeven bevestigde.
In de buurt van het aambeeld veroorzaakte de loeiende vlammen roodachtige, spookachtige schaduwen die mijn herinneringen versterken.
Tegenover de smit woonde een oude man waarvan ik me niets meer weet te herinneren dan z'n lange witte baard.

In die tijd waren er vele kleine bierbrouwerijen.
Zo'n brouwerij stond er ook tegenover het huis.
Grappig dat bij het schrijven van dit stukje ook díe geur in mijn herinnering terug komt.
Alle geuren werden niet verpest door de dampen van ronkende vervoersmiddelen.
Hoogstens een lichte tabaksgeur van sigaar en pijp.
Toen was roken nog niet ongezond.................(?)
De geluiden die ik 's morgens heel vroeg hoorde waren van handkarren en paardenwagens.

Naast het huis woonde en werkte de melkboer.
Daar was niets van te ruiken maar de geluiden van de melkbussen vermengde zich met alle andere geluiden.

Zo gruwelijk oud ben ik niet.
Wat is er in die korte tijd veel veranderd.
Verbeterd?

DQ
.

23 maart 94 jaar.

Mijn vader hoopt op 23 maart zijn 94e verjaardag te vieren.
Vanochtend ontving hij een briefje, met een onleesbare krabbel als afzender, met de mededeling dat hij op zijn verjaardag tussen 8.30 en 9.15 uur naar Radio 5 moet luisteren.
Ben benieuwd.
Waarschijnlijk is er muziek voor hem aangevraagd maar door wie?

DQ
.

Herinneringen

Er zijn soms van die momenten dat alles lijkt te kloppen.
Het leven is dan de moeite waard geleefd te worden.
Het zijn díe momenten die een geluksgevoel geven.
Daar blijven herinneringen aan kleven.
Heel vaak zijn het hele kleine momenten.

Vóór ons waren mensen bezig met hun boot.
Plezierboten en oude opgeknapte sleepboten lagen te dobberen in het groene water.
Van de oude beroepsvaart was niets te zien.
Hiervoor moet je naar een andere haven.
Slechts enkele vissersboten zijn er nog te vinden.
Hoe anders was het in mijn jeugd.
De haven lag toen vol met botters.
De beroepsvaart wordt nu voornamelijk uitgeoefend door liefhebbers die met prachtig gerestaureerde meermasters vacanties aanbieden.

Wij zaten buiten op een terras in Enkhuizen.
Binnen rammelden borden onder een plafond waaraan oude scheepsmodellen en verweerde scheepsbenodigdheden hingen.
Bij elkaar gezochte nostalgie-opwekkers.
Maar dat gaf niets.
Sfeer was er zeker.

Vlak bij ons hipte een musje.
Het was een brutaal beestje en hij waagde zich op enkele centimeters van ons op de tafel.
Steeds dichter bijkomend, naarmate we meer gebaksrestje naar hem toeschoven.
Het stelde allemaal niks voor maar wat was het prachtig.
Natuurlijk niet alleen dat heen en weer trippelende beestje maar alles wat zich rondom ons afspeelde.

Zowel Sebo als ik zijn sfeergevoelig.
Voor mij komen er dan nog allemaal herinneringen uit mijn jeugdjaren bij.
Zo bedacht ik dat ik slechts enkele meters verwijderd was van de plaats waar mijn opa en ik ooit op de koningin stonden te wachten.
Het stond er vol met mensen die allemaal niet in de gaten hadden dat 1 april een gevaarlijke dag is voor dit soort evenementen.
Ik geloof me te herinneren dat mijn opa niet erg te spreken was.
Waarschijnlijk bozer op zich zelf wegens zijn goedgelovigheid dan op de krant die de komst van Hare Majesteit had aangekondigd.

Enkele honderden meters verderop links begon de
St. Jansstraat.
Een straat boordevol met herinneringen aan de schoenmakerij van mijn opa en het geboortehuis van mijn moeder.
Nog iets verderop lag, eveneens links, de Breedstraat.
In de Breedstraat staat, schuin tegenover het stadshuis, nog steeds mijn geboortehuis.
Overigens zonder een bordje met de mededeling:

Hier is op 25 september 1942,
midden in de oorlogstijd, de wereldburger
P. Johan Dammuller
geboren.

Waarschijnlijk was er na de restauratie van het eeuwenoude pand geen geld meer beschikbaar voor zo'n plaquette.

Enfin, op de achtergrond speelden al de herinneringen, met de daardoor opgeroepen gevoelens, een rol tijdens ons genoegelijk samenzijn daar op het terras.
Sebo zat daar zonder deze herinneringen maar begreep wel de gevoelens die ze bij me opriepen.
Bovendien is Enhuizen een plaats die iets met je doet als je daar open voor staat.
En dat was bij mijn medekoffiedrinker zeker het geval.

We logeerden in Het Ankertje.
Althans in het huis dat aan dit café grenst en toendertijd voor bed en breakfast was ingericht.
Het Ankertje is een bijzonder sfeervol oud café.
Er tegenover staat de oude stadspoort "de Drommedaris".
Een massief gebouw maar met een zekere sierlijkheid wegens de ronde vormen.
De Drommedaris, de toegang tot de havens en de rest van Enkhuizen is bereikbaar via een houten ophaalbrug.

Ooit dirigeerde Sebo een compleet terras met mensen vlak tegenover Het Ankertje met achter zich de kloeke vormen van de Drommedaris.
Tsja, mooie tijden.

DQ
.

J.P. in HoP

Het kost mij altijd moeite om J.P. Balkenende echt serieus te nemen.
Dat ligt niet alleen aan hem en het CDA maar ook aan de man zelf.
Hij heeft, althans voor mij, geen uitstraling maar kan daar natuurlijk niets aan doen.
Bovendien heb ik het gevoel dat hij mischien wel wéét maar niet voelt wat er binnen het minderbevoorrechte deel van het volk leeft.
Iets wat hij trouwens gemeen heeft met vele collega's.
Bovendien kan je je afvragen of het de juiste man op de juiste plaats in de juiste tijd is.
Ik heb zo mijn twijfels.
Die twijfels heb ik niet in zijn oprechtheid tijdens het interview in het programma Hour of Power.
Het is wel weer helemaal J.P.
Hier het interview.

Twente

In de NRC staat een interessant artikel:

De gemeente Enschede wil het wonen in boerenschuren mogelijk maken.

Dat lijkt me een creatieve manier om het mooie Twentse platteland fraai en bewoonbaar te houden.

Voor artikel: KLIK HIER

DQ
.

Achterwerk

Als je nooit het voorste paard bent zie je altijd een zelfde soort kont!

.

Moordtuigonrechtvaardigheden, lectuur en reünie

Het is lastig, mijn schouders werken weer niet mee.
Ze werken zelfs tegen zodat ik een beetje "dunnetjes" schrijfwerk kan doen.
Vandaar hier wat onderwerpen die overigens los van elkaar staan.

Bommenwerper VS crasht.
Op de Amerikaanse luchtmachtbasis Andersen op het eiland Guam, is B-2 bommenwerper van de Amerikaanse luchtmacht gecrasht.
Het ongeluk is een aanslag op de Amerikaanse schatkist. Het kost een slordige 1,2 miljard dollar om een B-2 te bouwen.

Eén komma twee miljard dollar per stuk!
Het blijft voor mij een verbazend iets dat regeringen steeds maar weer zoveel geld uitgeven aan moordtuig.
Nu is het natuurlijk wel zo dat de politici die over deze uitgaven beslissen zelf geen last hebben van platte portomonees.
Als dit wel het geval zou zijn, zouden de prioriteiten waarschijnlijk anders liggen.
Zij zouden denken aan verbetering van de sociale omstandigheden in eigen land en elders.

Waarom zijn de leiders daar niet goed toe in staat?
Zelfs als ze christen zijn?
Kennelijk mag hun persoonlijke veiligheid veel kosten en mag het rustig ten koste gaan van anderen.
Het zijn n.l. de zwakkeren in eigen en andere landen die de kosten moeten opbrengen want het had aan hen besteed kunnen worden.
Er zou aan alle kanten veel leed worden bespaard en opgelost wanneer meer geld wordt uitgegeven aan oplossing van de problemen die gepaard gaan aan sociale ongelijkheden en onrechtvaardigheden.

De geschiedenis bewijst dat geweld zelden iets oplost.
In tegendeel: Geweld baart geweld.
Je zou toch van weldenkende, goed gestudeerde mensen mogen verwachten dat ze in de gaten hebben dat geweld de geweldspiraal niet afvlakt maar versterkt.

Gisteren bij mijn vader geweest.
Ik krijg dan altijd lectuur mee.
Christelijke lectuur.
Hij vroeg wel bezorgd of ik de bladen wel las.
Daarin kon ik hem geruststellen.
Elke avond voor het slapen gaan neem ik een leesdosis.

Ook nam ik een boek mee.
"De Roeping"
Het is geschreven door Anne van der Bijl.
Al eerder las ik het maar het is boeiend genoeg om het nogmaals te lezen.
Anne gaat er van uit dat je niet moet wachten totdat je weet een roeping van God te hebben ontvangen maar dat je gewoon aan de gang moet gaan.
Interessante gedachte van iemand die zijn sporen op het gebied van wereldevangelisatie heeft verdiend.

Zojuist ontving ik een brief van Corrie, Anne's vrouw, met een uitnodiging voor een reünie in oktober.
Het gaat om een ontmoeting van clubleden van de jeugdclub in Alkmaar.
Mijn vader was daar de leider van.
Aangezien we 50 jaar geleden uit Alkmaar zijn vertrokken is het duidelijk dat de "club" steeds verder wordt uitgedund.
De leider, mijn pa, is er nog steeds.

De laatste reünie was drie jaar geleden.
(Opvallend dat iedereen, behalve ik, behoorlijk oud is geworden.............)
Er waren mensen aanwezig die al jaren elders op de wereld woonden.

Toen mijn vader een korte preek hield hoorde ik fluisteren: "Net als vroeger".
Bijzonder.

Zo, mijn schouders even rust gunnen.

DQ
.

Sebo met begeleiding

Klik op foto voor vergroting

Sebo met begeleider op de achtergrond.

.

Bladvulling

Eén van die dagen.
Je kent ze waarschijnlijk wel.
's Avonds zit je achter de computer en vraag je je af wat er die dag allemaal is gebeurd.
Hoe je het ook wendt of keert, de dag is weer voorbij.
Wat heb je gedaan, wie heb je gesproken?
Als je dan de dag aan je geestesoog voorbij laat gaan, zijn er weinig belangrijke dingen aan te wijzen.
Uiteraard hoeft dat ook niet maar soms heb je het gevoel dat alles zomaar zinloos voorbij gaat.
Zeker als je al enkele dagen niemand buiten de familie spreekt.
En dat is best vervelend als je ontmoetingen met mensen belangrijk vindt.

Een voordeel van een pensionering vind ik dat je alle vrijheid hebt en dat je niet vast gebonden bent aan tijden en steeds weerkerende afspraken.
Maar het is van belang om toch de sociale kontakten te onderhouden en versterken.
Soms is dat lastig.
Neem een hond, wordt er gezegd.
Daar moet je op vaste tijden mee uit en zo ontmoet je anderen.
Maar aan Marijke zie ik hoe lastig het kan zijn om de hond onder te brengen als je weg wilt.

Over de hond gesproken.
In een vorig bericht vertelde ik over de aanval van een grote hond op Boris.
Het gaat nu vrij goed met het hondje.
Afgelopen dinsdag zijn de hechtingen verwijderd.
Wel is de aanslag niet vergeten en hij houdt alle grotere honden behoorlijk in de gaten.

Al weken ben ik bezig om video's die ik ooit maakte op DVD te zetten.
Eerder maakte ik daar melding van.
Het is veel werk als er niets tussen komt maar nog veel meer werk en het kost nog veel meer tijd als er wel iets tussen komt.
De PC-bespeler onder ons weet dat dingen vaak niet zo lopen als gewenst is.
Dat is dus bij mij ook geregeld het geval.
Hoewel er nog weken werk in zit heb ik toch al een uur of 15 op DVD staan.
De kwaliteit is goed.

De afgelopen dagen heb ik geen boek in mijn handen gehad.
En dat voor iemand die graag leest en de leesstapel alleen maar groter ziet worden.
Toch betekent dit dat ik druk met andere zaken ben geweest, zelfs als ik me achteraf afvraag wat dat dan allemaal geweest zou kunnen zijn.

De warmteaanwijzer buiten staat op 9,4 graden.
Vrij hoge temperatuur maar het ziet er niet zo aantrekkelijk uit.
Bewolkt, wind en lichte regenbedreiging.
Maar ik ga zeker zo een stuk lopen.
Een hele dag binnen blijven maakt me erg onrustig.

Met belangstelling volg ik de weblog van Sebo.
Hij houdt daar zijn christelijke avonturen en ontdekkingen bij.
De moeite waard om te lezen.
Ik begrijp zelf de geloofszekerheid en het Godsvertrouwen van hem en anderen niet.
Ben er wel jaloers op want het maakt het leven makkelijker te leven, lijkt me.

Als ik dit stukje overlees dan lijkt de inhoud voornamelijk bladvulling.
Nou ja, dat geeft niets.
In ieder geval laat ik er mee zien dat ik er nog ben en iets minder last van mijn schouders heb zodat er af en toe weer wat durf is om te typen.

Ik ga de was ophangen.

DQ
.

De verjaardag van de koningin

De verjaardag van de koningin zat er aan te komen.
Dat betekende verhoogde aktiviteiten op zang- en feestgebied.
Vooral de ongeschoolde stemmetjes van de schoolkinderen moesten worden bijgeschaafd.
Er zou immers een grootse aubade worden gebracht bij het stadhuis?
Niet alleen dat de ongeschoolde stemmetjes geschoold moesten worden, nee, ook samenzang moest worden getraind.
Training van honderden kinderen van vele lagere scholen van Alkmaar.
De stemmen moesten tot een unieke samenwerking worden gedwongen.
Dat kon alleen maar onder leiding van een echte dirigent.

Zo vulde de Aula van het Gymnasium zich langzaam met vrolijk kindergeluid.
We spreken over de tijd dat kinderen nog gevoelig waren voor het gezag van ouderen.
Er werd dus goed geluisterd naar de dirigent.
Het zingen ging prachtig en zonder problemen totdat er tweede stem gezongen moest worden.
Toen werd het lastig, heel erg lastig voor sommigen.
Maar....., één van hen liet zich letterlijk en figuurlijk niet van de wijs brengen.
Onder alle groepen mensen vind je dit soort slimme figuren.
Want wat was er eenvoudiger dan je gewoon af te sluiten van de zangmeute?
Simpel toch?
Gewoon goed met de vingers de oren dichtstoppen en de ogen sluiten.
Dan, alsof je volmaakt alleen bent, je partijtje zingen.
Perfect geregeld.
Geen probleem totdat hij zijn ogen open deed en ontdekte dat hij de enige was die luidkeels aan het brullen was.
De dirigent had afgeklopt en dat was hem dus volledig ontgaan.
De anderen niet.

Ik krijg nog een kleur als ik er aan denk.................

DQ
.