Noord-Holland, Twente Italië

Ik was net 16 toen ik met mijn ouders mee moest naar Hengelo.
Ik wilde niet maar had niets in te brengen.
Ik moest.
Van Alkmaar naar Twente.

Nog steeds heb ik een lichte heimwee.
Een heimwee dat sterker wordt naarmate ik ouder word.
Ik weet niet precies waar ik heimwee naar heb.
Is dat Noord-Holland.
Zeker.
Is dat Enkhuizen?
Natuurlijk.
Is dat Alkmaar?
Absoluut.
Mooie stad.
Of is het heimwee naar de vertrouwde omgeving van mijn huis, mijn thuis?
Naar mijn ouders?
Het zal een combinatie zijn.
Als ik in een nostalgische bui richting het huis in Alkmaar ga zie ik een huis.
Niet een thuis.
Niet meer mijn thuis.

Dat dáár, voorkwam dat ik Twente mooi vond.
Ik kon het niet mooi vinden.
Ik mocht het niet mooi vinden.
Het zou een verraad aan mijn "thuis" zijn.

Inmiddels is Hengelo mijn thuis, wonen kinderen en kleinkinderen hier en mag ik Twente mooi vinden.
Dat doe ik dan ook met volle teugen al mis ik in Hengelo vreselijk de oude huizen uit Alkmaar en die uit mijn geboorte plaats Enkhuizen.
En het water....
Een kanaal is toch iets anders dan een IJsselmeer of een Noordzee.
Dat gemis blijft.
En de heimwee ook.

Sinds enige jaren woont mijn dochter met man en kinderen in Hengelo.
Ze woonden in Italië en de kinderen zijn daar opgegroeid in een omgeving onvergelijkbaar met Twente en Hengelo.
Prachtig.
Iets omhoog het pad voor het huis op en je zag de zee.
De Adriatische Zee.
Het huis daar is groot.
Het huis hier is iets minder groot maar wel erg leuk.
Omdat ze daar op het (glooiende) platte land woonden waren daar zeer weinig kinderen.
Hier hebben ze inmiddels een rijk sociaal leven opgebouwd.
Ze vermaken zich uitstekend.
En willen niet meer terug.
.