Helaas heb ik in de loop van mijn leven noodgedwongen geleerd dat er verschil is tussen wat ik graag zou willen en wat er in werkelijkheid gebeurt.
Ik ben aanhanger van het
"gebroken geweertje" idee.
Helaas blijkt elke keer weer dat er gebroken mensen zijn die van het geweertje een meedogenloos wapen maken.
Zij zorgen er voor dat mijn ideaal een onbereikbaar ideaal is.
Dat maakt dat we zonder wapens, helaas, niet blijken te kunnen.
Dat zorgt er voor dat er voor oorlogstuig altijd geld is.
Dat zorgt er voor dat er nooit geld over is voor het oplossen van de noden van velen.
Mensen met hun grote ego.
Wat zijn ze klein.
In elk wapen zie ik het gestolde kwaad.
Logisch dus dat ik niet houd van militair vertoon.
-
-
Het schemerde op het oude plein.
Ik zat op het terras van het café en keek naar de zich vormende mensenmassa rond het plein.
Op mijn vraag wat er gaande was antwoordde men mij dat er een taptoe gepland was.
De ene Johan in mij zei, wegwezen.
De andere Johan vertelde mij dat ik behaaglijk zat en me niet weg liet jagen door een evenement waar ik een hekel aan had.
Het werd donkerder.
De gunstig opgestelde verlichting ging aan.
Er ging een zucht door de mensen toen er beweging op het plein ontstond.
Militairen in mooie uniformen hadden hun plaats ingenomen.
De trommels roffelden.
De taptoe was begonnen.
Ik merkte dat ik ondanks waarschuwingen van de ene Johan me tussen de menigte begon te begeven.
Militair vertoon.
Ik heb er een hekel aan.
Ennnn, raakte ontroerd door de hele show.
Een show waar ik een gruwelijke hekel aan heb.
En vond het prachtig.
Er streden meerdere Johannen in mijn ziel.
Voorlopig lijkt die strijd onbeslist.
En zo moet het maar blijven.
