Woestijn

Het beeld uit het vliegtuigraam liet zand zien.
Veel, heel veel zand.
Wat een verschil met de groen aangeharkte stukjes land die ik een kleine 6 uur geleden achter me had gelaten.
De Sinaïwoestijn.

Beelden die in mijn jeugd waren opgeroepen rolde zich voor mijn ogen uit.
De Bijbelse verhalen over Mozes die met het Joodse volk 40 jaar lang deze woestenij was doorgetrokken werden voelbare realiteit.

Ondanks het aangename klimaat in de vliegende tube waarin ik me bevond spatte de droogte en de hitte mijn vliegtuigraam binnen.
In de glooiende gloeiende verte leek mijn geestesoog Mozes te zien.
Mozes leider van een lastig volk.
Mozes lijder aan een lastig volk.
Lastig, natuurlijk, ik zou dat ook zijn als ik 40 jaar in zo'n zandbak zou moeten sjouwen.
Zonder supermarkt voor mijn water.
Water, grote porties water.

Er schijnen meer melkwegen te zijn dan er korrels zand op de aarde zijn.
Dat gaat mijn voorstellingsvermogen ver te boven.
In mijn huisje met mijn tuintje in Twente was dat al het geval, maar hier?

Een zandkorreltje, zo klein.
Ontelbare door de natuur samengevoegde zandkorreltjes, zo groot.
Woestijn!
Met miljarden samengebalde korrels die de bergen vormen.
En daarboven een wellustig zijn karakter tonende zon die het af en toe aanwezige water doel- en zinloos de lucht in brandt.

Hier is geen leven mogelijk.
Denk je.
Verwacht je.
Tot je die kleine bewegende stipjes ziet.
Die dankzij het dalende vliegtuig veranderen in mensen en drommedarissen.

Leven is overal.
Ook hier.
Hier waar zand de macht heeft, vindt men leven.
Plantaardig en dierlijk.
Ook hier lijkt de mens de baas.
Echter.
Uiteindelijk is de natuur de grote winnaar.
Overal.
Altijd.

Toen ik het koele vliegtuig uitstapte sloegen de ruim 40 graden me om de oren.

Johan Dammuller

Natuur en gehoorapparaat

Toch ongelooflijk hoe knap en intelligent de natuur in elkaar zit.
Heb ik voor het eerst van mijn leven gehoorapparaten en wat gebeurt er......?
Alle vogels komen samen om dit heugelijke feit te vieren.
Fantastisch!

Het buitenmeisje

In de serie stadsgedichten:

Het buitenmeisje

Zij vroegen of ze tevreden was,
In de stad tevreden, en daar?
Het jonge meisje knikte ja,
Zij waren zo goed voor haar!

Zij knikte ja, zij zweeg en ging
In de kelderkeuken staan,
En zag omhoog, door 't vensterraam,
Op straat de voeten gaan.

Toen dacht zij aan het groene veld
En aan haar ouders hut:
Daarover waait hoog de populier,
En de vlierboom aan de put.

Het geitje op 't grasplein, ginds verre de kerk,
En de lucht oneindig blauw,-
Haar moeder haspelt aan 't open raam,
En haar vader zit op 't getouw.

De wiedsters in 't veld en de leeuwrik omhoog;
- o, Lag zij bij hen in het vlas! -
En zat ze te peinzen, toen vroegen zij haar,
Of ze tevreden was?

Zij waren zoo goed en zoo vriendlijk met haar,
Zij kon niet zeggen: neen, -
Maar 's avonds als zij slapen ging,
Toen weende zij alleen.

Virginie Loveling (1836-1923)

Bijzondere gedachte.

Wat ik laatst toch
gedacht heb.....
Tjonge, was echt heel bijzonder.
Helaas ben ik het vergeten.

Kleinkinderen

Groot, klein.
Jong, oud.
Maakt niks uit.
We zijn allemaal kleinkinderen.

Zinloos

Jij zult het niet meer merken.
Ik zal het niet meer merken.
Onze kleinkinderen zullen merken.
Dat er weer niets is geleerd.
En dat het er op lijkt.
Dat we zinloos hebben geleden.
Hebben gestreden.
En geleefd.

Marktwerking

Lang leve de heilige marktwerking.
Sint Markt, eigenlijk.

Knigge

Geen papierduiven aldaar?
Ook geen perkamentduiven?
Ik geef toe.
Zij het noodgedwongen.
Maar ze zijn zeldzaam.
Ze zijn tevens familie.
Het bekende papikamentenras.
Te herkennen aan de roep:
Kanigge, kanigge, kanigge.
(Klemtoon eerste lettergreep)
Drie keer achter elkaar en dat om de 26 en halve minuut.
Ongeveer.
Hangt van gezondheid en boomsoort af.
En seizoen natuurlijk.
Tijdens het broedseizoen Kanigge ze wat onregelmatiger.
Kwestie van logistiek.
En gebrek aan voeding.
Ze eten voornamelijk namelijk Reitzrijst.
Kanigge.
Kanigge.
Kanigge.

Moreel kompas

Soms hé, soms stop ik mijn morele kompas in een zwaar loden kistje.
Dat zijn de momenten dat ik bang ben door de media de weg kwijt te raken.
Dat het noorden het zuiden aanwijst of beide windstreken tegelijkertijd.
Ik trek me dan in mezelf terug en wacht.
Geruime tijd.
Daarna grijp ik moed en hete koffie.
En doe heel voorzichtig de deksel open.
Klein stukkie.
Kiertje.
Je weet maar nooit.
Is Noord Noord en Zuid Zuid dan ga ik er vanuit dat de rest ook klopt.
Daarna pak ik het instrument weloverwogen op.
Stof het af.
Poets het op.
Of andersom.
En gebruik het.
Zo lang als dat mogelijk is.

Met zwaar loden kistje in de buurt.
.

Keukentafel gesprek

Keukentafelgesprek:

"Ik ben ook maar gestuurd."

Mooi is dat.
Handig is dat.
Bloedgevaarlijk is dat.
Geen eigen verantwoordelijkheidsgevoel meer nodig.

Bevel is bevel.
Zo ontstaan oorlogen.
.

Fatsoen

Facebook, wat word ik moe van al die negativiteit, al die scheldpartijen en al die hufterigheid die via jou mijn telefoon binnen druipen.
Terechte en onterechte verontwaardiging.
Waarheid en leugen.
De waarheid?
Moeilijk tot onmogelijk te achterhalen.
Had je maar een afdeling waar slechts menselijkheid en liefde besproken kan worden.
Want ja.....
Die bestaan gelukkig ook nog.
Onder gesneeuwd door roetzwart besmette sneeuw.
Maar ja, zo saai hé?
Die goede dingen.
Bah.
Nee, dan liever wat geweld.
Smeuig gemaakt door smerig, harteloos gescheld.
In onze fatsoenlijke (!) maatschappij mag men beledigen.
Van mijn ouders kreeg ik iets anders mee.
Beledigen en mensen beschadigen mocht niet.
Kon niet.
Nooit.
Waarschijnlijk had ik erg onfatsoenlijke ouders die de fatsoenlijkheids codes niet begrepen.
Sorry, pa en ma dat ik jullie opvoedingsmethoden zo publiekelijk te grabbel gooi.
Ik kan niet anders.
Ik schaam me voor jullie.
Ik ben beschadigd door jullie blik op fatsoen.
Dat fatsoen.
Jullie fatsoen.
Moet ik doen.
En ik, slappeling, probeer dat nog steeds.
Stumper die ik ben.
Slechts geslaagd en geliefd bij mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden.
En geheel niet geslaagd, financieel geslaagd, in dit leven.
Logisch eigenlijk.
.

.

Boren

Ik boor.
Jij boort.
Zij boort.
Hij boort.
Wij boren.
Jullie boren.
Zij boren.
Wij zijn allemaal geboren.

Boven de wolken

Zekerheid in het leven is belangrijk
Heel belangrijk.
Toch maakt de zekerheid dat boven de wolken de zon schijnt me niet bijzonder vrolijk.

Gesjoemel met de waarheid

Die grillige, onbegrepen, vals gebruikte waarheid trekt een grillig spoor door de geschiedenis.

Verkouden

Hoesterig.
Proesterig.
Miezerig.
Niezerig.
Kwijlerig.
Slijmerig.
Tranerig.
Doch kranerig.
Ik!

Winst door verlies

Soms is het zuiver winst als je je verlies neemt.

Zon, schaduw en tuin

Ik zit in de tuin.
De zon schijnt stralend naast de schaduw waarin ik van plan was om, al lezende, UV straling te verzamelen.
Mijn kleine wereld is een goede wereld, nu.
Zo rustig.
Afgezien van de verre stadsgeluiden die de dubbele beglazing lang voor me verborgen hield.
En dan....
De kleine uit China persoonlijk geïmporteerde stappenteller trilt.
Drie keer.
Bescheiden werd me medegedeeld dat ik reeds een half uur bijna bewegenloos op een stoel zat.
Zo werd ik, terwijl ik bezig was de wereld met haar geneugten en narigheden te beschouwen van achter toegesloten oogleden, diezelfde wereld ruw weer ingetrild.
En besef ik, dankzij China, dat de stappen die ik zou moeten ondernemen vandaag slechts theoretische stappen zullen moeten blijven.
De theorie wint het van de praktijk.
Mooi is dat.

Ik schuif de stoel verse schaduw in.
De zon won het van de zo door mij gekoesterde oude schaduw.
Kom nou.
Ik laat me niet kisten.
Daar is nog alle gelegenheid voor.

.

In de wolken

Liep ik laatst in de stad.
Prachtig weer.
En toch,
met mijn hoofd in de wolken.

Hoorapparaat

Sommigen niet kunnen verstaan.
Is soms een zegen.
Sommigen niet kunnen verstaan...
Komt vaak slecht gelegen.
Vandaar mijn goede daad.
Een hoorapparaat!

Dinsdagmiddag

Fatsoen

Sommige mensen zijn zo fatsoenlijk dat ze in hun veroordeling onfatsoenlijk worden.