Commentaar, Gastenboek en/of Andere Zaken.

- Commentaar kan geleverd worden door via reacties (onder mijn berichten) te reageren.
- Mail kan via het envellopje dat onder mijn berichten staat.

- Het tekenen van het gastenboek kan met klikken op:

>>>>>>> G A S T E N B O E K <<<<<<<

--> In rechterkolom staat het Blogarchief.
--> In rechterkolom staat het Labelarchief.
--> Voor terug bladeren weblog zie onder de pagina:
Oudere Berichten

================================

================================



Klik op het beeld voor meer gegevens.

================================


================================
>>>> Mijn video's op YOUTUBE <<<<

(Kies video, plaats muis op
beeld en
klik daarna op pijl
of ga rechtstreeks naar mijn
video kanaal KLIK HIER)

Hoi allemaal

Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.

zondag 11 augustus 2019

Woestijn

Het beeld uit het vliegtuigraam liet zand zien.
Veel, heel veel zand.
Wat een verschil met de groen aangeharkte stukjes land die ik een kleine 6 uur geleden achter me had gelaten.
De Sinaïwoestijn.

Beelden die in mijn jeugd waren opgeroepen rolde zich voor mijn ogen uit.
De Bijbelse verhalen over Mozes die met het Joodse volk 40 jaar lang deze woestenij was doorgetrokken werden voelbare realiteit.

Ondanks het aangename klimaat in de vliegende tube waarin ik me bevond spatte de droogte en de hitte mijn vliegtuigraam binnen.
In de glooiende gloeiende verte leek mijn geestesoog Mozes te zien.
Mozes leider van een lastig volk.
Mozes lijder aan een lastig volk.
Lastig, natuurlijk, ik zou dat ook zijn als ik 40 jaar in zo'n zandbak zou moeten sjouwen.
Zonder supermarkt voor mijn water.
Water, grote porties water.

Er schijnen meer melkwegen te zijn dan er korrels zand op de aarde zijn.
Dat gaat mijn voorstellingsvermogen ver te boven.
In mijn huisje met mijn tuintje in Twente was dat al het geval, maar hier?

Een zandkorreltje, zo klein.
Ontelbare door de natuur samengevoegde zandkorreltjes, zo groot.
Woestijn!
Met miljarden samengebalde korrels die de bergen vormen.
En daarboven een wellustig zijn karakter tonende zon die het af en toe aanwezige water doel- en zinloos de lucht in brandt.

Hier is geen leven mogelijk.
Denk je.
Verwacht je.
Tot je die kleine bewegende stipjes ziet.
Die dankzij het dalende vliegtuig veranderen in mensen en drommedarissen.

Leven is overal.
Ook hier.
Hier waar zand de macht heeft, vindt men leven.
Plantaardig en dierlijk.
Ook hier lijkt de mens de baas.
Echter.
Uiteindelijk is de natuur de grote winnaar.
Overal.
Altijd.

Toen ik het koele vliegtuig uitstapte sloegen de ruim 40 graden me om de oren.

Johan Dammuller

Geen opmerkingen: