Handarbeiders

Zonder handarbeiders zouden onze regeringsarbeiders het verrekte koud hebben, buiten bibberend in hun nakie.
Rondom een vuurtje waar ze hun geld verbranden om het een beetje warm te hebben.
Smekend om binnen gelaten te worden bij de handarbeiders die hun eigen huizen bouwden.

TV verplaatsen

Een paar jaar geleden maar eigenlijk nog steeds geldig.

De tv verplaatsen.
Lijkt zo eenvoudig.
Tenminste als je niet denkt aan een dradenspaghetti van jaaaaren.
En als je niet denkt aan de aan de tv hangende electronica.
En als je niet denkt aan de ooit aan de tv gehangen hebbende  electronica waarvan de draden nog aanwezig zijn omdat je er nooit bij kon.
Als je daar wel aan denkt stel je alles maar even uit.
Tot je last begint te krijgen van de nieuwe tv kast die behoorlijk in de weg staat.

Bijna vier uur later is de zaak getest, in orde bevonden en op de plaats gezet.
Dan genietend kijken en luisteren waarbij het opvalt dat één van de luidsprekers niet werkt.

Moed grijpen.
(Waar vind je die?)
Zaak aan de kant.
Op de knieën.
Graaien in het duister.
Zaklantaarn.
Lastig want niet in het bezit van drie handen.
Wel een mopperende mond.
Nu?
Het werkt.

Alles.
Bijna!

De kladden

Waar een borst zit,
ja dat weet ik.
Maar waar zit de inborst?
Vlak bij de lurven of meer in de buurt van de kladden?

Nachtmerrie

De wijk zag er verlopen en somber uit.
Mistig en donker.
Eeuwenoude huizen.
Dichtgetimmerde ramen.
Mijn wijk, de wijk waar ik in opgroeide.
De huizen die er hoorde te staan waren veel jonger dan de huizen die er stonden.
Het raakte me niet.
Het was gewoon mijn buurt.

Nergens een raam open.
Nergens een deur open.
O ja, toch.
Eén deur stond open.
Een zwak bibberend lichtje wierp zijn schijnsel naar buiten.
Ik stapte naar binnen.
Dat kon blijkbaar zomaar.
In de kamer zat een oud gekreukt vrouwtje.
Ze was verwonderd toen ze me zag.
Logisch natuurlijk.
Na enige tijd ontdooide ze en liet me het huis zien.
Het werd gezellig.
Hartelijk namen we afscheid van elkaar.
Ik zou nog wel eens langs komen.

De volgende dag was ik weer in de omgeving en besloot het mensje nog eens op te zoeken alvorens weer naar huis te gaan.
De buurt en de huizen waren hetzelfde als de dag er voor.
Hoogstens nog wat ouder en wat somberder.
Alleen de open deur van gister was nu een dichte deur.
Hing wat scheef in de scharnieren.
Moeilijk open te krijgen.

Er kriebelde wat aan mijn benen.
Er jankte wat.
Ach goh.
Het hondje van die oude vrouw.
Nu viel het me op.
Het vrouwtje had een hondje.
Ik pakte de riem op die over de grond sleepte.

"Laat maar" zei de buurvrouw "ik zorg er wel voor.
Het arme beest.
Zijn vrouwtje is al jaren dood".

"Dood?" zei ik verbaasd en ongerust.
"Ja" zei de buurvrouw "al jaren, kijk maar".
Ik keek angstig in de richting die ze me wees en ja hoor, daar lag ze.
Niet netjes in een kist maar in een gewone kartonnen doos.
Vreemd?
Kennelijk niet.
Erg prettig voelde ik me niet.

De laaghangende mist trok op.
Hoe duidelijker het oude gerimpelde gezichtje werd, hoe onrustiger ik werd.
Plots trok er een vette grijns over het gezicht.
Mijn bloed stolde in de aderen en werd ijs toen dat wat overgebleven was van de handjes een gebaar in mijn richting maakte.
Ik stoof achteruit.

Na enige tijd besefte ik angstig, en tegelijkertijd opgelucht, dat ik in een droom was beland.
Een droom van een merrie.
Een nachtmerrie.

Wat doe ik normaal in zo'n geval?
Licht aan.
Radio aan en wat lezen.
De ellende was echter nog niet voorbij.
Ik knipte het licht aan.
Het bleef donker.
Pikdonker.
Ik schommelde uit bed.
Aardedonker, geen hand voor ogen te zien.
Zelfs mijn eigen handen niet.
Diep onder indruk van de angstige ogenblikken die ik mee had gemaakt liep ik naar het raam.
Mijn buren gaan altijd laat naar bed, zou daar het licht nog branden?
Niets te zien.
Nergens in de stad brandde licht.
Mij overal stotende schommelde ik naar de wc en op dezelfde wijze weer terug naar bed.

Toen werd ik wakker.
De stadslichten schemerden door mijn gordijnen.

Drie nachten is het nu geleden en nog ben ik niet helemaal rustig.
.

Ontmoeting

Zij ontmoette hem.
Hij ontmoette haar.
Maar tot zijn verdriet
Een ontmoeting werd het niet.

Gescheiden

Na het splitsen van hun wegen.
Kwamen ze elkaar na jaren tegen.
                 "Hoi" zei zij.
                 "Hoi" zei hij.
Dat was alles wat ze zeiden.
Ze waren niet voor niets gescheiden.
.

Korte ontmoeting

Hij zei: "Hoi, ik ben Piet".
Zij zei: "Hoi, ik ben Griet ".
Een korte ontmoeting.
Verder kwam het niet.

Robots en oudjes

Meisjes spelen met poppen.
Jongens maken mechanische dingetjes.
Wat een geluk dat bij ouderen, vrouwtjes en mannetjes, deze dingen samen gaan komen in zorgrobots met robotarmen die hen liefderijk robotterig gaan verzorgen.
Robots die zelf hun snoer in de wandcontactdozen stoppen.
Hoeft er niemand op bezoek te komen.
Net als bij een electiciteitscentrale zitten dan elders in het land of, zoals bij callcentra het geval kan zijn, elders op de wereld de deskundigen achter bedieningschermen om de oudjes in de gaten te houden.
Mooi toch?
Heel mooi en een stuk goedkoper.

Zwarte jurk met witte stippen

Zij was oud.
In mijn ogen.
Zij was ongenaakbaar in mijn ogen.
Mijn oma.

Zij droeg een lange jurk.
De enkels mochten niet gezien worden.
Dat was onfatsoenlijk, bijna zwoel.
De jurk was zwart met witte stippen.
Oude mode.

Eergister kwam ik een leuke jonge meid tegen.
Lange donkere kousen.
Geen enkel te zien.
Dat kwam door de temperatuur.
Die was niet zwoel.
Haar jurk was zwart met witte stippen.
Nieuwe mode.
.

Nepkaarsen

Ik kom nog uit de tijd van de brandende kaarsjes in de kerstboom en de emmer water er onder op de grond.
Veiligheid boven alles.
Toen kwamen de electrische kaarsen.
(Volgens mij toen net zo gevaarlijk.)
Ik vond het maar niks.

Kitsch.
Zuivere kitsch.
Nog steeds vind ik het kitsch.
Maar.....
Ik sta er boven.
Want....
Het idee echte kaarsjes in de boom...
Wauw, wat gevaarlijk.

Ik vind in deze donkere tijd kaarsjes leuk.
Gezellig, gemoedelijk, sfeervol.
Leuke bewegende vlammetjes.
Echte kaarsen.

Nep kaarsen met batterijen.
Brrr.
Het idee.....

In mijn kamer branden nu door batterijen gevoede kaarsen.
Met niet van echt te onderscheiden leuke bewegende vlammetjes.
Twee met timer.
Drie met afstandsbediening.
Twee met aan en uit draaiknop.
Daar moet ik voor opstaan. (Verdorie)
Twee keer.
De eerste maal voor AAN.
De tweede keer voor UIT.

Verder gaat het me goed.
Dank u.
.

Parel

Vergeet nooit dat een parel zich slechts kan ontwikkelen door een ongerechtigheid
in de kern!

Schijnen

Soms lijkt schijnen
op lijken
maar dat is slecht schijn,
lijkt me.

Mijn huizen

Mijmeringen.

Als ik geld over zou hebben, zou ik in Enkhuizen mijn geboortehuis kopen evenals het huis van mijn opa en oma aldaar wat tevens het geboortehuis van mijn moeder is.
In Alkmaar zou ik het huis kopen waar ik opgroeide.
Waarom?
Eigenlijk weet ik dat niet precies.
Nostalgie speelt mee maar is niet het complete antwoord.
Heb slechts drie jaar in mijn geboortehuis gewoond.
Kan me slechts een lange, wat aflopende, gang herinneren.
Uit de oorlogstijd kan ik me in het huis van opa en oma zwart papieren verdonkeringsgordijnen herinneren.
Beide herinneringen zijn niet absoluut en zouden me aangepraat kunnen zijn.
Ik was zo jong.
Andere herinneringen aan dat huis zijn zeker juist.
Vanuit Alkmaar kwamen we daar tijdens vakanties.
Ik herinner me de geur van een brouwerijtje tegenover het huis.
Geluid van trappelende paardenhoeven en rammelende karren.
Klinkende melkbussen.
Loeiende misthoorns over het onstuimige water van een brullend IJsselmeer.
Ik herinner me al die geluiden die ik waarnam vanuit mijn warme bed.
Ik herinner me de geur van drogende zoete appels die achter een schot onder het schuine dak lagen.
Ik herinner me "struinen".
Het spannend zoeken naar geheime dingen in krakende donkere kasten.
Ik herinner me het beeld van mijn opa die als schoenmaker spijkertjes tussen zijn lippen had.
Lippen als derde handje.
Ik herinner me zijn zware gietijzeren machines.
Ik zie ze nu zelfs voor me.
Ik herinner me een ijskoud hokje buiten in de tuin.
Daar waar behoeften in een houten tonnetje gedaan moesten worden.
Ik herinner me de geur......

Alkmaar, waar ik opgroeide.
Een huis in een bijzondere wijk pal achter het station.
Een bijzondere wijk, in eerste instantie gebouwd voor oorlogsvluchtelingen uit
Den Helder.
Ons huis, wit geverfd  om te verhullen dat het met verschillende soorten stenen was gebouwd.
Stenen die kwamen uit huizen die niet meer bestonden.
Dit in een gebied waar veel vroeger de Spanjaarden tijdens het beleg gelegen hadden.
80 jarige oorlog.
Alkmaar Ontzet.
Ach ja.
Ik herinner me het huis als een plek voor velen.
Een huis waar velen zich welkom voelden.
Een huis waar de jeugd zich prettig voelde.
Een huis waar ook bijzondere dingen gebeurden.
Een huis waar o.a. Anne van der Bijl een huisvriend was.
Hij, voor velen onbekend.
Voor velen wel bekend.
(Wikipedia)
Een huis waar ook anderen kwamen die later de zending in gingen.
Zowel naar het verre Oosten als naar het verre Westen.
Alkmaar, de stad waar ik mijn vrouw ontmoette.
De stad die er daardoor mede voor zorgde dat ik nu in het bezit ben van 6 fantastische kleinkinderen.
Toevallig de mooiste van de wereld.

Ja, ik zou deze huizen willen kopen.
Ik weet niet waarom.
.

Schreeuwers

Hoe kan het toch dat de grootste schreeuwers zoveel aandacht krijgen?
Je zou toch zeggen dat juist zij het niet verdienen.
Schreeuwen is geen discusseren.
Schreeuwen is overbluffen.
Op zijn minst een poging daartoe.
En omdat schreeuwen geen discusseren is schreeuwen we hard terug.
Dom.
Deze lui verdienen geen aandacht.
Maar ze krijgen het wel.
En de media speelt gewoon mee.
Hoe groter het geschreeuw.
Hoe meer camera's.
Hoe meer microfoons.
Privé doen we hetzelfde via de zogenaamde sociale media.
We geven aandacht.
Ach ach.

Twentse brave borst

Een brave borst uit Twente.
Huppelend in de lente.
Kreeg tot zijn grote schrik.
Plotseling de hik.

Benauwd sprak hij: "Ik stik".
Waarop een mooie assistente.
Hem de rug beklopte
En het hikken stopte.

Haar blik.
Bezorgde hem een kick.
Weg was hik.
"Verliefd ben ik.'
Dacht verschrikt.
Door dit gevoel verplicht.
Er totaal niet aan gewend.
De Twent.

Zo was.
Alras.
De hikkende verstikkende ergenis.
Start van een gelukkige verbintenis.

Schrik dus nooit van pech.
Naderend geluk ligt op je weg.
Beiden lopen dit pad nu samen.
                         Amen.
.

Een jongeman uit Delden.

Een jongeman uit Delden.
Befaamd onder rekenhelden.
Lurkte bedachtzaam aan zijn bier
En dacht, het is gezellig hier.
Laat ik het al mijn klanten melden.

Een middag met oude pupillen.

In een weekend in 2017 ben ik een middagje opgetrokken met twee pupillen uit de tijd dat ik groepsleider was.
Lang geleden, een jaar of 40.
Er zijn kennissen die mij vroegen of ik het moeilijk of vreemd vond om met oud-pupillen op te trekken.
Nee, dat vind ik niet vreemd en het ís niet vreemd.
Uiteraard begrijp ik de achtergrond van de vraag wel.
Oud-leider met oud-pupillen.
Toch twee verschillende achtergronden?
Tja, dat is waar.
De beide oude groepsgenoten hebben andere ervaringen dan ik.
Nou en?
Inmiddels hebben zij ook het nodige meegemaakt en ach die jaren verschil....
Die vallen weg.
Althans voor mij en ik denk voor beide heren ook.
In het bijzonder voor één van de twee die ik ook 40 jaar niet gezien heb
De andere woont in Enschede en al jaren trekken we samen op.

Mijn eigen herinneringen aan de tijd in het internaat zijn niet overwegend gunstig.
De tijd op het paviljoen waar beide heren vertoefden wel.
De latere jaren ben ik weinig op het terrein geweest.
Kennelijk hadden mijn wat minder prettige gevoelens de overhand.

Bij heel veel oude herinneringen heb ik nostalgische gevoelens.
Bij dit instituut ligt dat anders.
Nu het instituut als zodanig niet meer bestaat krijgt de hele omgeving voor mij een ander gezicht.

Het was goed om er weer eens te zijn.
Het was goed om er met die twee oudere kwajongens te zijn.
Het was goed om het paviljoen weer eens te zien.
Het was goed om te prachtige omgeving op me in te laten werken.

Tijd heelt niet alle wonden maar kan ze wel verzachten.
.

De wolf en de geitjes

=====================================

Nog even een verhaaltje voor het slapen gaan.

De wollef en de seve geitjes,

Der ware es seve geitjes en op een dag mos de ouwe geit naar de markt om de bonkaarte te ferpatse en toen see se tegen de geitjes: "Jongens, moe mot effe weg, geen rottigheidjes uithale en as de wollef komp, zeg dan as dat ie dood ken falle en niet ope doen."

"Das hartstikke krent," seeje de geitjes.

"Das dan voor ze ruige roodkopere," see de ouwe, "Nou, de mazzel hoor."

Toen de ouwe weg was, gonge de geitjes spelletjes doen en alles was kits tot er op de deur wies gerammeld.

"Daar heb ie het gedonder in de glase!" riepe de geitjes.

"Wat mot je?" vroeg er een.

"Maak de deur es effe ope, knapie," see de wollef, die buiten sting en de boel wou vernaggele.

"Je suster," seeje de geitjes, die hoorde dat het de wollef was. "We kijke wel uit hoor, laser maar op, hufter, neem je tante in de feiling."

Affijn, de wollef drukte se porem, want ie foelde wel, dat de geitjes in de smiese hadde dattet een fuil bakkie was. Effe later kwam ie terug en see ie met een vrouwestem dat ze de deur ope moste make, want de tent zat nog steeds op slot. De geitjes dachte dat alles jofel was, maar eentje was er toch zo link om de wollef te vrage se poot te late sien, dus drukte ie se snor. Nou mossie wat anders versinne en ie douwde se jatte in 't meel, om se wit te late schijne.

Toen de geitjes weer vroege om se grijpstuivers te late sien, doche se dat alles oke was en se seeje: "Goeje soep jongens, ope die tent."

De wollef kwam binne en see: "Nou heb ik jullie an je staart, vuile stinkers."

De geitjes schrokke sich 't laseres. De wollef sloeg se hallef lens en frat se op. Alleen 't sevende geitje was zo link om in de klok te duike en bleef daar sitte tot de wollef pleite was. 's Avonds kwam de ouwe geit in de lierum thuis en 't kleine geitje see dat die rottige wollef de andere ses in se muil hat gedouwd.

"Soon een stuk schorem," see de ouwe geit, die er meteen gloeiend de schurft in kreeg. "Die rottigheid sal ik die goser es effe aflere!"

De ouwe nam een end hout en gong met het geitje naar 't hol van de wollef, die met se folle pens voor pampus op se flooienbunker lei te snurken.

"Heb jij me kindere opgevrete, loeder?"

De wollef wier wakker en schrok se eige een rotje.

"Be je belaserd," see die gauw: "Ik heb geen poot buite de deur geset."

"Hij liegt dat ie barst," riep het geitje, "Ik heb het sellef gesien."

De ouwe sprong naar de wollef toe en sloeg um met een opdonder se harsens in. De wollef lag meteen kassie weine en was in een mum van tijd de laan uit. De ouwe nam een neifie en snee de pens van de wollef ope.

De ses geitjes spronge er meteen uit en songe: "Daar benne we weer!"

"Jullie kenne van geluk spreke," see de ouwe: "Daar wasse jullie sowat de pieneut geweest."

Om kort te gaan, se douwde de bast van de wollef vol met keie en se laserde um de majum in. De geitjes leefde nog lang en gelukkig.

*   *   *

Zielenknijper

Loop trap op
Struikel.
Lange tenen
Bi-polaire duikeling
Val.
In diep gat.
Wordt wakker.
Lig op vloer.

Ontmoet zieleknijper.
Gediplomeerd.
Zit op de grond.
Zit aan de grond.
Poenloos.

Drankprobleem.
Dankzij soos.
Gediplomeerde-zieleknijpers-soos .

Onmogelijk ziel te knijpen.
Bezit ziel.
Maar niet zielig
Ziel niet knijpbaar.
Onuitknijpbaar.
Dus!

Ben blut.
Knijp er tussen uit
Loop trap weer op.
Nu.
Tot later.

Duikel.

Leve het ziekenfonds.
!

Sterren

Nooit heb ik begrepen waarom "sterren" zo ontzettend belangrijk zijn.
Waarom hun privé leven zo geweldig interessant is.
Mij interesseert het geen bal.
Ik ben niet jaloers op hen of hun miljoenen.
Soms is hun leven een goudglanzend voorbeeld maar van de meesten heeft het leven slechts de glans van klatergoud.
Dat alles wil niet zeggen dat ik geen respect heb voor prestaties waar men wat aan heeft of waar ze velen een uitermate groot plezier mee doen.
Daar kan ik best jaloers op ziin.
Jaloers op het talent.
Maar nooit afgunstig.
De wereld staat in de fik.
En de media staat vol van de huwelijks perikelen van ster Jantje met Marietje.
Die bovendien net een kind hebben gekregen.
Spannend!

Mijn stralende sterren zijn mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden.
Goud.
Puur goud.
.