Parel

Vergeet nooit dat een parel zich slechts kan ontwikkelen door een ongerechtigheid
in de kern!

Schijnen

Soms lijkt schijnen
op lijken
maar dat is slecht schijn,
lijkt me.

Mijn huizen

Mijmeringen.

Als ik geld over zou hebben, zou ik in Enkhuizen mijn geboortehuis kopen evenals het huis van mijn opa en oma aldaar wat tevens het geboortehuis van mijn moeder is.
In Alkmaar zou ik het huis kopen waar ik opgroeide.
Waarom?
Eigenlijk weet ik dat niet precies.
Nostalgie speelt mee maar is niet het complete antwoord.
Heb slechts drie jaar in mijn geboortehuis gewoond.
Kan me slechts een lange, wat aflopende, gang herinneren.
Uit de oorlogstijd kan ik me in het huis van opa en oma zwart papieren verdonkeringsgordijnen herinneren.
Beide herinneringen zijn niet absoluut en zouden me aangepraat kunnen zijn.
Ik was zo jong.
Andere herinneringen aan dat huis zijn zeker juist.
Vanuit Alkmaar kwamen we daar tijdens vakanties.
Ik herinner me de geur van een brouwerijtje tegenover het huis.
Geluid van trappelende paardenhoeven en rammelende karren.
Klinkende melkbussen.
Loeiende misthoorns over het onstuimige water van een brullend IJsselmeer.
Ik herinner me al die geluiden die ik waarnam vanuit mijn warme bed.
Ik herinner me de geur van drogende zoete appels die achter een schot onder het schuine dak lagen.
Ik herinner me "struinen".
Het spannend zoeken naar geheime dingen in krakende donkere kasten.
Ik herinner me het beeld van mijn opa die als schoenmaker spijkertjes tussen zijn lippen had.
Lippen als derde handje.
Ik herinner me zijn zware gietijzeren machines.
Ik zie ze nu zelfs voor me.
Ik herinner me een ijskoud hokje buiten in de tuin.
Daar waar behoeften in een houten tonnetje gedaan moesten worden.
Ik herinner me de geur......

Alkmaar, waar ik opgroeide.
Een huis in een bijzondere wijk pal achter het station.
Een bijzondere wijk, in eerste instantie gebouwd voor oorlogsvluchtelingen uit
Den Helder.
Ons huis, wit geverfd  om te verhullen dat het met verschillende soorten stenen was gebouwd.
Stenen die kwamen uit huizen die niet meer bestonden.
Dit in een gebied waar veel vroeger de Spanjaarden tijdens het beleg gelegen hadden.
80 jarige oorlog.
Alkmaar Ontzet.
Ach ja.
Ik herinner me het huis als een plek voor velen.
Een huis waar velen zich welkom voelden.
Een huis waar de jeugd zich prettig voelde.
Een huis waar ook bijzondere dingen gebeurden.
Een huis waar o.a. Anne van der Bijl een huisvriend was.
Hij, voor velen onbekend.
Voor velen wel bekend.
(Wikipedia)
Een huis waar ook anderen kwamen die later de zending in gingen.
Zowel naar het verre Oosten als naar het verre Westen.
Alkmaar, de stad waar ik mijn vrouw ontmoette.
De stad die er daardoor mede voor zorgde dat ik nu in het bezit ben van 6 fantastische kleinkinderen.
Toevallig de mooiste van de wereld.

Ja, ik zou deze huizen willen kopen.
Ik weet niet waarom.
.

Schreeuwers

Hoe kan het toch dat de grootste schreeuwers zoveel aandacht krijgen?
Je zou toch zeggen dat juist zij het niet verdienen.
Schreeuwen is geen discusseren.
Schreeuwen is overbluffen.
Op zijn minst een poging daartoe.
En omdat schreeuwen geen discusseren is schreeuwen we hard terug.
Dom.
Deze lui verdienen geen aandacht.
Maar ze krijgen het wel.
En de media speelt gewoon mee.
Hoe groter het geschreeuw.
Hoe meer camera's.
Hoe meer microfoons.
Privé doen we hetzelfde via de zogenaamde sociale media.
We geven aandacht.
Ach ach.

Twentse brave borst

Een brave borst uit Twente.
Huppelend in de lente.
Kreeg tot zijn grote schrik.
Plotseling de hik.

Benauwd sprak hij: "Ik stik".
Waarop een mooie assistente.
Hem de rug beklopte
En het hikken stopte.

Haar blik.
Bezorgde hem een kick.
Weg was hik.
"Verliefd ben ik.'
Dacht verschrikt.
Door dit gevoel verplicht.
Er totaal niet aan gewend.
De Twent.

Zo was.
Alras.
De hikkende verstikkende ergenis.
Start van een gelukkige verbintenis.

Schrik dus nooit van pech.
Naderend geluk ligt op je weg.
Beiden lopen dit pad nu samen.
                         Amen.
.

Een jongeman uit Delden.

Een jongeman uit Delden.
Befaamd onder rekenhelden.
Lurkte bedachtzaam aan zijn bier
En dacht, het is gezellig hier.
Laat ik het al mijn klanten melden.

Een middag met oude pupillen.

In een weekend in 2017 ben ik een middagje opgetrokken met twee pupillen uit de tijd dat ik groepsleider was.
Lang geleden, een jaar of 40.
Er zijn kennissen die mij vroegen of ik het moeilijk of vreemd vond om met oud-pupillen op te trekken.
Nee, dat vind ik niet vreemd en het ís niet vreemd.
Uiteraard begrijp ik de achtergrond van de vraag wel.
Oud-leider met oud-pupillen.
Toch twee verschillende achtergronden?
Tja, dat is waar.
De beide oude groepsgenoten hebben andere ervaringen dan ik.
Nou en?
Inmiddels hebben zij ook het nodige meegemaakt en ach die jaren verschil....
Die vallen weg.
Althans voor mij en ik denk voor beide heren ook.
In het bijzonder voor één van de twee die ik ook 40 jaar niet gezien heb
De andere woont in Enschede en al jaren trekken we samen op.

Mijn eigen herinneringen aan de tijd in het internaat zijn niet overwegend gunstig.
De tijd op het paviljoen waar beide heren vertoefden wel.
De latere jaren ben ik weinig op het terrein geweest.
Kennelijk hadden mijn wat minder prettige gevoelens de overhand.

Bij heel veel oude herinneringen heb ik nostalgische gevoelens.
Bij dit instituut ligt dat anders.
Nu het instituut als zodanig niet meer bestaat krijgt de hele omgeving voor mij een ander gezicht.

Het was goed om er weer eens te zijn.
Het was goed om er met die twee oudere kwajongens te zijn.
Het was goed om het paviljoen weer eens te zien.
Het was goed om te prachtige omgeving op me in te laten werken.

Tijd heelt niet alle wonden maar kan ze wel verzachten.
.

De wolf en de geitjes

=====================================

Nog even een verhaaltje voor het slapen gaan.

De wollef en de seve geitjes,

Der ware es seve geitjes en op een dag mos de ouwe geit naar de markt om de bonkaarte te ferpatse en toen see se tegen de geitjes: "Jongens, moe mot effe weg, geen rottigheidjes uithale en as de wollef komp, zeg dan as dat ie dood ken falle en niet ope doen."

"Das hartstikke krent," seeje de geitjes.

"Das dan voor ze ruige roodkopere," see de ouwe, "Nou, de mazzel hoor."

Toen de ouwe weg was, gonge de geitjes spelletjes doen en alles was kits tot er op de deur wies gerammeld.

"Daar heb ie het gedonder in de glase!" riepe de geitjes.

"Wat mot je?" vroeg er een.

"Maak de deur es effe ope, knapie," see de wollef, die buiten sting en de boel wou vernaggele.

"Je suster," seeje de geitjes, die hoorde dat het de wollef was. "We kijke wel uit hoor, laser maar op, hufter, neem je tante in de feiling."

Affijn, de wollef drukte se porem, want ie foelde wel, dat de geitjes in de smiese hadde dattet een fuil bakkie was. Effe later kwam ie terug en see ie met een vrouwestem dat ze de deur ope moste make, want de tent zat nog steeds op slot. De geitjes dachte dat alles jofel was, maar eentje was er toch zo link om de wollef te vrage se poot te late sien, dus drukte ie se snor. Nou mossie wat anders versinne en ie douwde se jatte in 't meel, om se wit te late schijne.

Toen de geitjes weer vroege om se grijpstuivers te late sien, doche se dat alles oke was en se seeje: "Goeje soep jongens, ope die tent."

De wollef kwam binne en see: "Nou heb ik jullie an je staart, vuile stinkers."

De geitjes schrokke sich 't laseres. De wollef sloeg se hallef lens en frat se op. Alleen 't sevende geitje was zo link om in de klok te duike en bleef daar sitte tot de wollef pleite was. 's Avonds kwam de ouwe geit in de lierum thuis en 't kleine geitje see dat die rottige wollef de andere ses in se muil hat gedouwd.

"Soon een stuk schorem," see de ouwe geit, die er meteen gloeiend de schurft in kreeg. "Die rottigheid sal ik die goser es effe aflere!"

De ouwe nam een end hout en gong met het geitje naar 't hol van de wollef, die met se folle pens voor pampus op se flooienbunker lei te snurken.

"Heb jij me kindere opgevrete, loeder?"

De wollef wier wakker en schrok se eige een rotje.

"Be je belaserd," see die gauw: "Ik heb geen poot buite de deur geset."

"Hij liegt dat ie barst," riep het geitje, "Ik heb het sellef gesien."

De ouwe sprong naar de wollef toe en sloeg um met een opdonder se harsens in. De wollef lag meteen kassie weine en was in een mum van tijd de laan uit. De ouwe nam een neifie en snee de pens van de wollef ope.

De ses geitjes spronge er meteen uit en songe: "Daar benne we weer!"

"Jullie kenne van geluk spreke," see de ouwe: "Daar wasse jullie sowat de pieneut geweest."

Om kort te gaan, se douwde de bast van de wollef vol met keie en se laserde um de majum in. De geitjes leefde nog lang en gelukkig.

*   *   *

Zielenknijper

Loop trap op
Struikel.
Lange tenen
Bi-polaire duikeling
Val.
In diep gat.
Wordt wakker.
Lig op vloer.

Ontmoet zieleknijper.
Gediplomeerd.
Zit op de grond.
Zit aan de grond.
Poenloos.

Drankprobleem.
Dankzij soos.
Gediplomeerde-zieleknijpers-soos .

Onmogelijk ziel te knijpen.
Bezit ziel.
Maar niet zielig
Ziel niet knijpbaar.
Onuitknijpbaar.
Dus!

Ben blut.
Knijp er tussen uit
Loop trap weer op.
Nu.
Tot later.

Duikel.

Leve het ziekenfonds.
!

Sterren

Nooit heb ik begrepen waarom "sterren" zo ontzettend belangrijk zijn.
Waarom hun privé leven zo geweldig interessant is.
Mij interesseert het geen bal.
Ik ben niet jaloers op hen of hun miljoenen.
Soms is hun leven een goudglanzend voorbeeld maar van de meesten heeft het leven slechts de glans van klatergoud.
Dat alles wil niet zeggen dat ik geen respect heb voor prestaties waar men wat aan heeft of waar ze velen een uitermate groot plezier mee doen.
Daar kan ik best jaloers op ziin.
Jaloers op het talent.
Maar nooit afgunstig.
De wereld staat in de fik.
En de media staat vol van de huwelijks perikelen van ster Jantje met Marietje.
Die bovendien net een kind hebben gekregen.
Spannend!

Mijn stralende sterren zijn mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden.
Goud.
Puur goud.
.

Boeken

Niet doen.
Ik heb het mezelf zo vaak voorgehouden.
Niet doen.
Mijdt het.
Ogen dicht.
Richt ze strak op iets anders.
Niet de drempel overstappen.
Het onbevangen, uitgestreken gezicht is immers toch maar schijn en biedt geen enkel houvast.
Strek die slappe knieën.
Wees sterk.

Oh, die boekenwinkels.
Oh, die boeken.
Al die intrigerende titels.

Ach één boek bij de honderden die ik al heb, wat maakt het eigenlijk uit?
Niets toch?
(Ach,  die ene sigaret wat maakt het eigenlijk uit?
Niets toch?)

Televisie uit.
Muziekje aan.
Kaarsje brandend.
Heerlijk zo'n interessant en boeiend boek op schoot.
(En dat alles zonder sigaret of drankje.)
.

Ontdekken

Als ik ontdek.
Wat nog niemand heeft ontdekt
Dek ik het onder.
Om te voorkomen dat het ontdekt wordt.
Door iemand.
Die mijn ontdekking ont-dekt.
En er deksels snel mee vandoor gaat.

De schrijver

Na 53 nog niet door mij geschreven boeken ben ik nu bezig met de 54e.
Nog even een kwartiertje historisch onderzoek doen en ik ben zover.
Kan dan de rest eindelijk níet schrijven.
Trots en bevrijd.
Enorme klus ligt achter mij.
Daar blijft het liggen.
In alle rust.

Diva

Met een diva
Op de divan
Daar komt hommeles
En misschien nog meer van.

Jongleren

Jongleren is echt iets anders dan jong leren hoewel je jong moet leren om het jongleren echt goed te kunnen leren.

Amen

Soms is het nodig om verhaal te halen omdat iemand een absoluut gelogen verhaal verhaalde.
Meestal heb ik er maling aan om in de maling te worden genomen maar soms, heel soms, blijft het malen.
'k Zie dan mijn andere kant.
En neem mijn recht in eigen hand.
Treed zonder stop.
Handig handelend op.
Vrienden kunnen dat be-
                             Amen

Panty

Nog nooit een panty gekocht.
Nu op app verzoek van kleindochter wel.
Zelf had ze geen tijd.
Brr, wat een soorten.
Ik kwam er niet uit en besloot een oudere dame figuurlijk in de kraag te grijpen voor hulp.
Ze vond het nogal vreemd.
Een ouwe man die op jacht was naar panty's.
Nam me wel mee naar afdeling panty's.
Helaas, leeg rek.
Een jongere dame vond mijn panty vraag wat minder vreemd.
En nadat ik de telefoon, waar mijn kleindochter net aan hing, aan haar had gegeven kwamen ze er beiden uit.
En, het belangrijkste, ik ook.
Mijn dank behulpzame dame.

Heb mijn kleindochter gemeld dit soort boodschappen niet meer te doen.
.

Dood

Hij werkte hard.
Ging over lijken.
Toen stopte zijn hart.
Een kist van keihard eiken.

Rekken

Ooit, 150 jaar geleden, heb ik dienst geweigerd.
Of ik dat nu zou doen?
Ik weet het niet.
Een groot probleem zal altijd zijn en blijven het feit dat anderen uitmaken wie mijn vijanden zijn.
Dat is een onvoorstelbaar gegeven voor me.
Enfin, als gevolg van die beslissing werd ik geruime tijd als "broeder" tewerkgesteld in de Rijks Psychiatrische Inrichting (R.P.I.) in Eindhoven.
Dat was, vooral achteraf gezien, een hele goede tijd.
Misschien had ik daar na mijn diensttijd moeten blijven.
Wat zou mijn leven er onvoorspelbaar anders uit zien.
Je kunt daar hoogstens over speculeren.

Ik was jong en naïef, keek met respect naar deskundigen die het allemaal zo zeker wisten...!
Dat was de instelling waarmee ik mijn werk met mensen voortzette in de Rekkense Inrichting, inderdaad in het Gelderse Rekken.

Dat ik met mensen zou gaan werken was min of meer vanzelfsprekend omdat ik uit een gezin kwam waar mensen centraal stonden.
Omdat dit een christelijk gezin was, was de keuze voor een christelijk internaat ook niet zo vreemd.
Christelijk?
De neutrale inrichting waar ik eerder werkte was christelijker dan de christelijke Rekkense Inrichting.
De verplichte zondagse kerkgang maakte het er niet christelijker op.

Al snel botste ik op een sfeer die de mijne niet was.
Maar gezien het feit dat ik in dit soort werk, het werk met de zogenaamde zeer moeilijk opvoedbare jongeren, een volkomen vreemde was vertrouwde ik meer op de deskundigheid van "wetenschappelijke" medewerkers en oudere collega's dan op mijn eigen intuïtie.
Bovendien was het "gezag" dat van hen uitging naar de jongeren best gemakkelijk.
Met zo'n soort gezag was een lastig te temmen groep veel gemakkelijker te hanteren.
Was ik macho-achtig genoeg voor deze benadering?

Steeds vaker kreeg ik het gevoel dat er met dit gezag iets grondig mis was.
Drillen, dreigen en groepsdruk.
Was dat gezag?
En meer nog, hielp je daar de jongeren echt mee?

Hoe meer ik er nu over nadenk, en soms spreek ik jongeren uit die tijd, hoe meer ik het idee krijg dat vele jongeren juist beschadigd werden in plaats van geholpen.
En ik was onderdeel van dat systeem.
Des te plezieriger om soms te horen dat ik niet bij die "schoften" hoorde.
Het woord "schoften" is niet van mij maar hoorde ik vaker als ik pupillen uit die tijd sprak.
Pupillen die het woord wraak in hun mond nemen.

"Waarom", kan je vragen, "ben je toen niet weggegaan"?
Daar waren verschillende reden voor.
Zoals ik reeds eerder zei kwam mijn begrip pas later.
In eerste instantie gaf ik mezelf de schuld.
Ten tweede veranderde de situatie geleidelijk ten goede.
Ten derde was ik net getrouwd en bouwde een gezin op.
De arbeidsmarkt was niet zo groot.

En ja, later sloeg mijn keuze  van toen op mezelf terug.
Dat werd een moeilijke tijd.
Verzacht door ex-pupillen die mij niet vereenzelfdigden met Rekken maar gewoon de Johan in de Dammuller zagen.

De muur

Eerder geplaatst

Er zijn muren en er zijn muren.
Er zijn muren die je buitensluiten.
En er zijn muren die het gevaarlijke buiten, buitensluiten.
De oude zeemuur in Enkhuizen is er zo een.
Voor dat het meer een meer was, was het meer een zee.
Een soms woeste binnenzee.
Een zee die hongerig zijn natte vingers uitstrekte naar het land.
Het land achter de muur.
Een zee waar men rijkdom uithaalde  en waarmee men rijkdom binnenhaalde.
Rijkdom uit verre, verre streken.
Toen ik jong was voelde ik romantiek als ik langs die muur liep.
Een romantisch gevoel bij oude praktijken die bepaald niet erg romantisch waren.
Maar ja, ik was klein en jong.
Zonder ervaring en met gebrekkige kennis.
De muur was hoog en oud.
Met veel historie aan zijn kant.
Als die kon spreken?
Hij zou spreken over afscheid, over verdriet, over pijn en verlies.
Over harde en gevaarlijke arbeid.
Maar ook over winst en blijdschap.
Ik was een beetje een boos jongetje.
Water aan de ene kant.
En land aan mijn kant.
Een boos jongetje want ik kon niet over de muur heen kijken.
Ja daar waar klimijzers waren aangebracht.
Daar wel.
Dat klimmen, brrr best eng.
Zo diep aan de andere kant.
Zo veel water.
Nu kijk ik over die muur heen.
Ouder, mogelijk iets wijzer, en met iets meer ervaring maar nog steeds gevoelig voor de historie van de muur.
Nu ik er met gemak overheen kan kijken zie ik land.
Land waar toen water was.
Een dijk waar toen water was.
Ach ja....
De vooruitgang nietwaar?
.