Hoi allemaal
Een groet van mij, Emanuele, uit het verre Italië. Veel plezier op de weblog van mijn opa.
woensdag 4 maart 2009
dinsdag 3 maart 2009
maandag 2 maart 2009
zondag 1 maart 2009
Onderzoek en conclusie
Ik stel mezelf wel eens de vraag waarom ik eigenlijk geregeld een artikeltje aflever op mijn weblog.
In de eerste plaats natuurlijk omdat ik schrijven een leuke en inspirerende bezigheid vind.
Het is leuk als ik gelezen word maar tevens niet erg belangrijk voor me.
Als dat wel het geval zou zijn, dan zou ik op diverse fora of sites mijn weblog bekend maken.
Dat is niet het geval.
Dan wat betreft de inhoud van die "stukkies".
Het is voor mezelf ook interessant om daar over na te denken.
Er zal namelijk uit blijken wat me zoal bezig houdt.
De "gewone" dingen als familie, vrienden en hobby's.
Maar daar doorheen blijkt vooral mijn gevoel van verontwaardiging voor de onrechtvaardigheden in deze wereld te zweven.
Geregeld komt dit ter sprake.
Niet zo vreemd want onrecht ligt als een deken over de mensheid.
Overal is het te zien, mits je de ogen er voor open houdt; durft te houden.
Christenen noemen dit het gevolg van de zondeval.
Nou, die heeft dan geducht toegeslagen maar is geen gegeven waardoor er niets gedaan kan worden.
Er wordt me wel eens verweten dat ik me tamelijk kritisch opstel tegenover christenen.
Dat is mogelijk waar, maar het gaat me zeker niet om de kritiek als zodanig.
Ik zie echter dat christenen (GENERALISEREND, dat weet ik) zo weinig doen aan de oplossing van de problemen.
Soms zijn ze er zelfs de oorzaak van.
Kijk naar het meest christelijke land van de wereld.
De Verenigde Staten van Amerika.
Wat komt daar een geweld en onrecht vandaan.
Daar waar er zoveel christenen zijn, daar kan ik het me haast niet voorstellen dat er geen graaiers zijn geweest die én de oorzaak zijn van de huidige crisis én naar de kerk gaan.
Iemand die zegt een wedergeboren christen te zijn, is er mede de oorzaak van dat Azië in brand staat.
Tienduizenden doden in Irak.
Een onwinbare strijd in Afghanistan.
Naast de vele, vele slachtoffers is de de onrust nu zo groot dat de Taliban de kans heeft gekregen om in Pakistan enkele honderden kilometers verwijderd te zijn van de rode knop die zulke geweldige paddenstoelen veroorzaakt.
Hoe kijkt men in die landen naar het "christelijke" westen?
Hoe kán men er naar kijken?
Ook christenen geloven in geweld als oplossing.
Maar juist zij zouden de spiraal van geweld moeten doorbreken.
Juist zij zouden de spiraal van armoede en onrechtvaardigheden moeten doorbreken.
Misschien is dat wel één van hun grootste opdrachten in deze geslagen wereld.
Geweld is altijd de oorzaak en het gevolg van ander geweld.
Blader maar eens in de geschiedenisboeken.
Het geweld spat er van alle kanten van af.
Geen reden om er fatalistisch mee om te gaan.
Zo van: "Nou en? Er is altijd geweld en er zal dus altijd geweld blijven".
Dat zal inderdaad wel het geval zijn.
Maar met niks doen schiet je in ieder geval niets op.
Weg die speelgoedwapens, weg die gewelddadige computerspelletjes.
Als ik zo rond om me heen kijk en een beetje van de geschiedenis proef dan zie ik hier in mijn kleine landje een behoorlijk sociaal vangnet.
Gelukkig.
Als je je dan vervolgens afvraagt hoe dat ontstaan is dan zie je dat de stoot in deze richting voornamelijk is gegeven door linkse politieke partijen en vakbonden.
Vaak hebben de christelijke partijen er achteraan gehobbeld.
Soms noodgedwongen.
De taak als beschermer van de zwakken is niet hun sterkste kant.
Daar snap ik niets van.
Toen ik er ooit eens een brief over schreef aan het CDA kreeg ik als antwoord dat het niet aan mij gegeven was om hun beleid naast de Christelijke meetlat te leggen.
Uitroepteken.
Christenen houden zich vaak bezig met commentaar leveren op zaken als bijv. prostitutie, samenwonen voor het huwelijk, homoseksualiteit, evolutietheorie, abortus, doodstraf, seksualiteit enz. enz.
Absoluut belangrijke zaken.
Geen misverstand daarover maar ik hoor ze te weinig over bestrijding van geweld.
Ik ben er van overtuigd dat zolang christenen blijven geloven in geweld en verdienen aan hun wapenfabricaties, zolang zal het onrecht blijven bestaan.
Al hun moralistische strijd tegen eerder vermelde zaken zal mislukken omdat er niet met naastenliefde, begrip en mededogen wordt gereageerd, maar met agressie en geweld.
Soms letterlijk geweld, vaak verbaal geweld.
Alsof zij even de zaken van God op zullen knappen.
Daarmee afbreuk doende aan Diens macht.
De macht waar ze in geloven.
Toch?
Een ieder die zoekt naar tegenstrijdigheden in mijn verhaal en mijn opstelling in maatschappelijke (menselijke) zaken en me daarmee om de oren wenst te slaan, wens ik veel succes.
Het zal ze lukken.
Ik ben geen heilige en maak me ook schuldig aan agressieve gedachten.
Toch blijft mijn opvatting ten aanzien van geweld overeind.
Geweld (in al zijn, soms verborgen, vormen) is niet de boodschap van het Nieuwe Testament.
Is niet de oplossing voor de geweldige problemen waar we voor staan.
Ik heb daar jarenlang over nagedacht, jarenlang over gediscussieerd.
Van weinig dingen ben ik absoluut zeker.
Hier ben ik zeker van.
Ga er dan ook met niemand meer over in discussie.
Niet omdat ik bang ben dat die overtuiging gaat wankelen maar omdat vaste overtuigingen, gebaseerd op eerlijk en jarenlang onderzoek, geen onderwerp van discussie meer zijn in de zin van de mogelijkheid tot verandering.
DQ
.
In de eerste plaats natuurlijk omdat ik schrijven een leuke en inspirerende bezigheid vind.
Het is leuk als ik gelezen word maar tevens niet erg belangrijk voor me.
Als dat wel het geval zou zijn, dan zou ik op diverse fora of sites mijn weblog bekend maken.
Dat is niet het geval.
Dan wat betreft de inhoud van die "stukkies".
Het is voor mezelf ook interessant om daar over na te denken.
Er zal namelijk uit blijken wat me zoal bezig houdt.
De "gewone" dingen als familie, vrienden en hobby's.
Maar daar doorheen blijkt vooral mijn gevoel van verontwaardiging voor de onrechtvaardigheden in deze wereld te zweven.
Geregeld komt dit ter sprake.
Niet zo vreemd want onrecht ligt als een deken over de mensheid.
Overal is het te zien, mits je de ogen er voor open houdt; durft te houden.
Christenen noemen dit het gevolg van de zondeval.
Nou, die heeft dan geducht toegeslagen maar is geen gegeven waardoor er niets gedaan kan worden.
Er wordt me wel eens verweten dat ik me tamelijk kritisch opstel tegenover christenen.
Dat is mogelijk waar, maar het gaat me zeker niet om de kritiek als zodanig.
Ik zie echter dat christenen (GENERALISEREND, dat weet ik) zo weinig doen aan de oplossing van de problemen.
Soms zijn ze er zelfs de oorzaak van.
Kijk naar het meest christelijke land van de wereld.
De Verenigde Staten van Amerika.
Wat komt daar een geweld en onrecht vandaan.
Daar waar er zoveel christenen zijn, daar kan ik het me haast niet voorstellen dat er geen graaiers zijn geweest die én de oorzaak zijn van de huidige crisis én naar de kerk gaan.
Iemand die zegt een wedergeboren christen te zijn, is er mede de oorzaak van dat Azië in brand staat.
Tienduizenden doden in Irak.
Een onwinbare strijd in Afghanistan.
Naast de vele, vele slachtoffers is de de onrust nu zo groot dat de Taliban de kans heeft gekregen om in Pakistan enkele honderden kilometers verwijderd te zijn van de rode knop die zulke geweldige paddenstoelen veroorzaakt.
Hoe kijkt men in die landen naar het "christelijke" westen?
Hoe kán men er naar kijken?
Ook christenen geloven in geweld als oplossing.
Maar juist zij zouden de spiraal van geweld moeten doorbreken.
Juist zij zouden de spiraal van armoede en onrechtvaardigheden moeten doorbreken.
Misschien is dat wel één van hun grootste opdrachten in deze geslagen wereld.
Geweld is altijd de oorzaak en het gevolg van ander geweld.
Blader maar eens in de geschiedenisboeken.
Het geweld spat er van alle kanten van af.
Geen reden om er fatalistisch mee om te gaan.
Zo van: "Nou en? Er is altijd geweld en er zal dus altijd geweld blijven".
Dat zal inderdaad wel het geval zijn.
Maar met niks doen schiet je in ieder geval niets op.
Weg die speelgoedwapens, weg die gewelddadige computerspelletjes.
Als ik zo rond om me heen kijk en een beetje van de geschiedenis proef dan zie ik hier in mijn kleine landje een behoorlijk sociaal vangnet.
Gelukkig.
Als je je dan vervolgens afvraagt hoe dat ontstaan is dan zie je dat de stoot in deze richting voornamelijk is gegeven door linkse politieke partijen en vakbonden.
Vaak hebben de christelijke partijen er achteraan gehobbeld.
Soms noodgedwongen.
De taak als beschermer van de zwakken is niet hun sterkste kant.
Daar snap ik niets van.
Toen ik er ooit eens een brief over schreef aan het CDA kreeg ik als antwoord dat het niet aan mij gegeven was om hun beleid naast de Christelijke meetlat te leggen.
Uitroepteken.
Christenen houden zich vaak bezig met commentaar leveren op zaken als bijv. prostitutie, samenwonen voor het huwelijk, homoseksualiteit, evolutietheorie, abortus, doodstraf, seksualiteit enz. enz.
Absoluut belangrijke zaken.
Geen misverstand daarover maar ik hoor ze te weinig over bestrijding van geweld.
Ik ben er van overtuigd dat zolang christenen blijven geloven in geweld en verdienen aan hun wapenfabricaties, zolang zal het onrecht blijven bestaan.
Al hun moralistische strijd tegen eerder vermelde zaken zal mislukken omdat er niet met naastenliefde, begrip en mededogen wordt gereageerd, maar met agressie en geweld.
Soms letterlijk geweld, vaak verbaal geweld.
Alsof zij even de zaken van God op zullen knappen.
Daarmee afbreuk doende aan Diens macht.
De macht waar ze in geloven.
Toch?
Een ieder die zoekt naar tegenstrijdigheden in mijn verhaal en mijn opstelling in maatschappelijke (menselijke) zaken en me daarmee om de oren wenst te slaan, wens ik veel succes.
Het zal ze lukken.
Ik ben geen heilige en maak me ook schuldig aan agressieve gedachten.
Toch blijft mijn opvatting ten aanzien van geweld overeind.
Geweld (in al zijn, soms verborgen, vormen) is niet de boodschap van het Nieuwe Testament.
Is niet de oplossing voor de geweldige problemen waar we voor staan.
Ik heb daar jarenlang over nagedacht, jarenlang over gediscussieerd.
Van weinig dingen ben ik absoluut zeker.
Hier ben ik zeker van.
Ga er dan ook met niemand meer over in discussie.
Niet omdat ik bang ben dat die overtuiging gaat wankelen maar omdat vaste overtuigingen, gebaseerd op eerlijk en jarenlang onderzoek, geen onderwerp van discussie meer zijn in de zin van de mogelijkheid tot verandering.
DQ
.
zaterdag 28 februari 2009
Zon & regen
Ongetwijfeld heeft het leven zonnige kanten.
Maar niet hier.
Druilerig!
Melody, dochterlief, wonend in Italië belde me, een beetje plagerig, met de mededeling dat het zeer zonnig en meer dan 19 graden is!
Oh wacht even.
Dat is waar ook.
Je wilt altijd het beste voor je kinderen.
Dus:
Zij blij; ik blij!
Toch nog een zonnig gevoel.
(Ergens......)
DQ
.
Maar niet hier.
Druilerig!
Melody, dochterlief, wonend in Italië belde me, een beetje plagerig, met de mededeling dat het zeer zonnig en meer dan 19 graden is!
Oh wacht even.
Dat is waar ook.
Je wilt altijd het beste voor je kinderen.
Dus:
Zij blij; ik blij!
Toch nog een zonnig gevoel.
(Ergens......)
DQ
.
Maatschappij
Een vrouw (37) uit Druten werd deze week toen ze een epileptische aanval kreeg beroofd van haar portemonnee.
Hoe is het mogelijk.
DQ
.
Hoe is het mogelijk.
DQ
.
vrijdag 27 februari 2009
Opvoeding
Misdaad moet worden bestreden.
Zoveel mogelijk voorkomen.
Hoe kunnen wij onze jonge mensen moraliteit leren als vele volwassenen de slechts mogelijke voorbeelden zijn?
Volwassenen die het "gemaakt" hebben in deze maatschappij.
Volwassenen die verantwoordelijk zijn voor het kapot maken van deze maatschappij.
Integriteit en fatsoen is zeer bruikbaar voor anderen.
DQ
.
Zoveel mogelijk voorkomen.
Hoe kunnen wij onze jonge mensen moraliteit leren als vele volwassenen de slechts mogelijke voorbeelden zijn?
Volwassenen die het "gemaakt" hebben in deze maatschappij.
Volwassenen die verantwoordelijk zijn voor het kapot maken van deze maatschappij.
Integriteit en fatsoen is zeer bruikbaar voor anderen.
DQ
.
Pensioen en bonnetjes
Sir Fred Goodwin (50) (bijnaam Fred the Shred) heeft recht op een pensioen van 650.000 pond per jaar.
Hij is de ex-baas van de Royal Bank of Scotland en moest verdwijnen op bevel van de Britse overheid.
De Britse staat heeft een belang van 60% (22,3 miljard) in de bank genomen, nodig om de bank overeind te houden.
Erg veel spijt heeft hij niet van de ellende die hij veroorzaakte.
Want bij zijn vertrek bedong hij een bedrag van € 18.000.000 voor z'n pensioenpotje.
Ernstig, maar nog ernstiger vind ik het feit dat zijn wens is gehonoreerd.
Dat tekent de sfeer in de hogere regionen van de bankwereld.
Maar.........
In Duitsland is een werknemer van een supermarkt, na jaren lang in het bedrijf gewerkt te hebben, op staande voet ontslagen.
Zij heeft voor minder dan twee euro (!) bonnetjes gebruikt waar ze geen recht op had.
De rechter heeft het ontslag besluit bekrachtigd.
Hoe is in vredesnaam deze mentaliteit te doorbreken?
Hoe gaan onze staatslieden met hun eigen pensioenpotjes om?
Ook daar zijn momenteel vragen over.
De kans dat er door de westerse wereld op steun aan de derde wereld wordt bezuinigd is levensgroot aanwezig.
Onze Wereld.
Mensheid.
Egoïsme.
DQ
.
Hij is de ex-baas van de Royal Bank of Scotland en moest verdwijnen op bevel van de Britse overheid.
De Britse staat heeft een belang van 60% (22,3 miljard) in de bank genomen, nodig om de bank overeind te houden.
Erg veel spijt heeft hij niet van de ellende die hij veroorzaakte.
Want bij zijn vertrek bedong hij een bedrag van € 18.000.000 voor z'n pensioenpotje.
Ernstig, maar nog ernstiger vind ik het feit dat zijn wens is gehonoreerd.
Dat tekent de sfeer in de hogere regionen van de bankwereld.
Maar.........
In Duitsland is een werknemer van een supermarkt, na jaren lang in het bedrijf gewerkt te hebben, op staande voet ontslagen.
Zij heeft voor minder dan twee euro (!) bonnetjes gebruikt waar ze geen recht op had.
De rechter heeft het ontslag besluit bekrachtigd.
Hoe is in vredesnaam deze mentaliteit te doorbreken?
Hoe gaan onze staatslieden met hun eigen pensioenpotjes om?
Ook daar zijn momenteel vragen over.
De kans dat er door de westerse wereld op steun aan de derde wereld wordt bezuinigd is levensgroot aanwezig.
Onze Wereld.
Mensheid.
Egoïsme.
DQ
.
donderdag 26 februari 2009
Stellingen en pantsers
In sommige van mijn stukjes ben ik tamelijk absoluut.
In de meesten spelen er echter vragen op de achtergrond.
Dat is te merken aan de hoeveelheid vraagtekens die ik gebruik.
Ook probeer ik te achterhalen waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen.
Zo goed als dat mogelijk is, poog ik me in de ander te verplaatsen.
Deze benadering heb ik nodig om het gedrag van mensen te begrijpen.
Om mezelf te begrijpen.
Iets dat natuurlijk lang niet altijd lukt.
Zo wordt het me steeds duidelijker dat ik niet tegen zwart/wit denken kan.
Dat wist ik wel maar ik merk dat het soms tot grote frustraties bij me leidt.
Ik kan best begrijpen dat men zijn stelling betrekt maar bedenk wel, of houd er op z'n minst rekening mee, dat de ander, net als jij, eveneens met oprechte bedoelingen een stelling heeft betrokken.
Soms voel je dat je eigen stelling niet van gewapend beton is en dat je van de ander staal nodig hebt om je eigen stelling te verstevigen.
Het kan helpen als die ander een rotsvaste overtuiging heeft.
Dat kan enorme steun geven.
Maar als die ander je aanvallend probeert te overtuigen werkt dat niet.
Brengt alleen maar pijn en verdriet.
De frustraties nemen toe als de ander ongevoelig blijkt voor jouw moeilijkheden.
Die de vraagtekens als uitroeptekens ziet.
Niet ziet dat de vraagtekens geen schietgaten zijn maar zwakke plekken in het beton.
Hoe kom je in Godsnaam (bewust gebruikt) tot een gedachtewisseling als het zwart/witte pantser van de ander zo dik is dat er zelfs geen klein gaatje in te smelten is?
Een gaatje dat je nodig hebt om de ander te bereiken, niet om hem/haar te beschadigen.
Als diegene zo overtuigd is van het eigen gelijk dat er voor de mening van de ander geen plaats is?
Is dat karakter?
Of is het angst dat de eigen overtuiging gaat wankelen?
En wat blijft er dan over?
Ik weet het niet.
Wel weet ik dat ik er niet mee om kan gaan.
Ik houd erg van een goed gesprek, vraag maar aan mijn vrienden, maar sla dicht als dit gesprek onmogelijk blijkt.
Mijn mening wil ik graag geven, ook over zaken waar ik onzeker over ben maar het is meestal niet mijn bedoeling de ander te overtuigen dat hij/zij fout zit.
Hoogstens te overtuigen van de manier waarop ik tot iets ben gekomen.
Wat die ander er mee doet is diens eigen verantwoordelijkheid.
Wat is fout?
In ieder geval dat ik gefrustreerd kan reageren op een wijze welke niet bij me past.
DQ
.
In de meesten spelen er echter vragen op de achtergrond.
Dat is te merken aan de hoeveelheid vraagtekens die ik gebruik.
Ook probeer ik te achterhalen waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen.
Zo goed als dat mogelijk is, poog ik me in de ander te verplaatsen.
Deze benadering heb ik nodig om het gedrag van mensen te begrijpen.
Om mezelf te begrijpen.
Iets dat natuurlijk lang niet altijd lukt.
Zo wordt het me steeds duidelijker dat ik niet tegen zwart/wit denken kan.
Dat wist ik wel maar ik merk dat het soms tot grote frustraties bij me leidt.
Ik kan best begrijpen dat men zijn stelling betrekt maar bedenk wel, of houd er op z'n minst rekening mee, dat de ander, net als jij, eveneens met oprechte bedoelingen een stelling heeft betrokken.
Soms voel je dat je eigen stelling niet van gewapend beton is en dat je van de ander staal nodig hebt om je eigen stelling te verstevigen.
Het kan helpen als die ander een rotsvaste overtuiging heeft.
Dat kan enorme steun geven.
Maar als die ander je aanvallend probeert te overtuigen werkt dat niet.
Brengt alleen maar pijn en verdriet.
De frustraties nemen toe als de ander ongevoelig blijkt voor jouw moeilijkheden.
Die de vraagtekens als uitroeptekens ziet.
Niet ziet dat de vraagtekens geen schietgaten zijn maar zwakke plekken in het beton.
Hoe kom je in Godsnaam (bewust gebruikt) tot een gedachtewisseling als het zwart/witte pantser van de ander zo dik is dat er zelfs geen klein gaatje in te smelten is?
Een gaatje dat je nodig hebt om de ander te bereiken, niet om hem/haar te beschadigen.
Als diegene zo overtuigd is van het eigen gelijk dat er voor de mening van de ander geen plaats is?
Is dat karakter?
Of is het angst dat de eigen overtuiging gaat wankelen?
En wat blijft er dan over?
Ik weet het niet.
Wel weet ik dat ik er niet mee om kan gaan.
Ik houd erg van een goed gesprek, vraag maar aan mijn vrienden, maar sla dicht als dit gesprek onmogelijk blijkt.
Mijn mening wil ik graag geven, ook over zaken waar ik onzeker over ben maar het is meestal niet mijn bedoeling de ander te overtuigen dat hij/zij fout zit.
Hoogstens te overtuigen van de manier waarop ik tot iets ben gekomen.
Wat die ander er mee doet is diens eigen verantwoordelijkheid.
Wat is fout?
In ieder geval dat ik gefrustreerd kan reageren op een wijze welke niet bij me past.
DQ
.
woensdag 25 februari 2009
News
Van Joelnews ontving ik onderstaande mail.
Ik neem aan dat ik het door mag geven en doe dat bij deze.
Doe er mee wat je wilt.
Voor de site van Joelnews KLIK HIER
Johan
==================================
Dear Johan,
Last year Nadine, a German missionary who works with the Coptic church in Egypt, reported about an uncommon miracle. She was part of a team that planned to distribute bags with meat among the poor in a certain district of Alexandria, but they had only half of the meat and bags they needed to provide for every family. Nevertheless they distributed the meat over the bags, one kilogram in every bag, and went on their way.
"When we arrived at the first family and presented the meat bag to them, we noticed that instead of one kilogram, there was 2 kilogram in the bag," Nadine said. "When we checked the other bags, there were some with 1.5 kilogram, others with 2 or 3 kilogram of meat." Something strange was going on, the meat seemed to be multiplying! When they started redistributing the meat over the bags, they realized there were now also more bags then they had brought with them. In the end every family received a full portion of meat, and by the end of the day they couldn't believe there were still 13 bags left in the trunk of their car. "We were so excited about this miracle," Nadine said. "God is so great!"
But the story didn't end here. The team decided to deliver the remaining 13 meat bags to the local Coptic priest. "We called him, and he invited us over for tea," Nadine said. "Afterwards he said we could put the meat in the trunk of his car. While my team mates were loading the meat in his car, I went to the toilet. When I returned, they were still busy carrying bags from one car to the other. I asked what they were doing, as after all there were only 13 bags. The trunk was now so full that they had difficulty closing it. My team members couldn't stop smiling. Later I heard they had loaded 40 meat bags in the priests' car!"
Be blessed and be a blessing!
Marc van der Woude
joelnews.org
.
Ik neem aan dat ik het door mag geven en doe dat bij deze.
Doe er mee wat je wilt.
Voor de site van Joelnews KLIK HIER
Johan
==================================
Dear Johan,
Last year Nadine, a German missionary who works with the Coptic church in Egypt, reported about an uncommon miracle. She was part of a team that planned to distribute bags with meat among the poor in a certain district of Alexandria, but they had only half of the meat and bags they needed to provide for every family. Nevertheless they distributed the meat over the bags, one kilogram in every bag, and went on their way.
"When we arrived at the first family and presented the meat bag to them, we noticed that instead of one kilogram, there was 2 kilogram in the bag," Nadine said. "When we checked the other bags, there were some with 1.5 kilogram, others with 2 or 3 kilogram of meat." Something strange was going on, the meat seemed to be multiplying! When they started redistributing the meat over the bags, they realized there were now also more bags then they had brought with them. In the end every family received a full portion of meat, and by the end of the day they couldn't believe there were still 13 bags left in the trunk of their car. "We were so excited about this miracle," Nadine said. "God is so great!"
But the story didn't end here. The team decided to deliver the remaining 13 meat bags to the local Coptic priest. "We called him, and he invited us over for tea," Nadine said. "Afterwards he said we could put the meat in the trunk of his car. While my team mates were loading the meat in his car, I went to the toilet. When I returned, they were still busy carrying bags from one car to the other. I asked what they were doing, as after all there were only 13 bags. The trunk was now so full that they had difficulty closing it. My team members couldn't stop smiling. Later I heard they had loaded 40 meat bags in the priests' car!"
Be blessed and be a blessing!
Marc van der Woude
joelnews.org
.
Abonneren op:
Posts (Atom)
