Niets om het lijf.

Mensen worden geboren zonder dat ze iets om het lijf hebben.

Vaak blijft dat zo.

De groten dezer aarde

De groten dezer aarde zijn vaak hele kleine mensjes.

Euthanasie en moraal

Velen die fel tegen euthanasie zijn, omdat ze het moord vinden (en door God verboden), hebben geen enkel moreel bezwaar tegen het doden van een door de staat tot vijand verklaard medemens.

Autoriteit

Ik kwam zojuist een autoriteit tegen.

Hij was wat licht geraakt.

Ik dacht nog wat een zegen.

Hem zo te zien en niet naakt.

Zonder papieren

In deze maatschappij

Met meer ik dan wij.

Ben je zonder papier.

Een avonturier

Pas met papieren ben je iets.

Zonder dat ben je niets.

In zak en as

Hij was in zijn sas.

Zij in zak en as.

Hij was heel tevree.

Zij dacht, wat moet ik er mee?

80 kilo

Meten

Is weten.

Daarom was ik zo tevree. 

Met de weegschaal die het niet meer dee.

Hij ging niet hoger dan tachtig.

Dat was prachtig.

De advertentie was een lokker.

Ik bezweek voor Blokker.

De nieuwe doet het beter.

Heeft digitaal een meter.

Weet zeker en gewis.

Dat de oude prettiger is.

Ben je met iets tevree.

Hou het zo, geluk er mee.

.

Moeder

Soms voel ik me thuis

Niet thuis.

Is mijn huis.

Niet mijn huis.

Is mijn heden.

Het verleden.

Waarin ik leef.

Mijn "zijn" beleef.

Het is een vreemd verlangen.

Een gevoel dat niet te lang blijft hangen.

Maar even ben ik thuis.

In het huis.

Bij mijn eerste voeder.

                          MOEDER.

Johan

Aarde en mens

De mens gaat aan misbruik ten onder.

De aarde overleeft het wel.

Geliefd

Niets is zo aanwezig als een geliefde afwezige.

Roeping

Roeping bestaat.

De roep van het geld.

De roep van het grote geld.

De roep van het graai geld.

De roep van het bonus geld.

Kortom:

De roep van het egoïsme.

De roep van:

 "Na mij de zondvloed".

De roep van:

"Ik zorg verrekte goed voor mezelf, laat God de rest maar doen".

Inderdaad.

Roeping.

Het bestaat!

.

Kindje maken

"En denk daar maar eens aan als je zonodig een kindje wilt maken....."

Las ik.

Een kindje maken.

Wat een walgelijke uitdrukking.

Je maakt niks.

Het is een wonderbaarlijk proces.

Het enige dat we goed kunnen is dit proces voorkomen of weg snijden.

Een kindje maken......

Wat een harteloze opmerking voor hen die zo graag een kind zouden willen hebben maar waar het niet lukt.

Nee.

Je maakt geen kindje.

.

Jong en oud

De straat waarin ik woon.

Heeft vele muren.

En daarin, dat is gewoon.

Leven vele buren.

De jongeren van jaren.

Wonend in de oude panden

Zullen kinderen moeten baren.

Wil de wijk niet in mufheid verzanden.

Dus jonge mensen opgelet.

Op naar bed.

.

Pop zonder kop

Achter etalageruiten

zag ik een modepop

die zonder kop.

aanstaande kopers stond te verleiden

Later zag ik buiten.

Hele mooie meiden.

En dat is gewis

Iets dat veel aantrekkelijker is.

Geschiedenis maken

De grote jongens en meisjes die geschiedenis willen schrijven doen niet anders dan de geschiedenis herhalen.

V en F

Vreselijk

Vriendelijke

Vreemd

Vrolijke

Vrome

Fruitige

Frater

Frederik

Frituurde

Frisse

Fraaie 

Franse

Fricandellen

.

De bedelaar en de ambtenaar

Het is naar.

Maar waar.

Zei prikkelbaar,

de ambtenaar.

Tegen de bedelaar.

Je bent een sjoemelaar.

Dat is laakbaar.

Ik verklaar.

Vandaar.

Als wetsdienaar

De open deur is dáár!

Hoed en pet

Jan met de pet.

Heeft een hoed opgezet.

"Ik vind het maar pet

Het staat niet goed".

Zei de man met hoed.

Zonder pet.

Stelen en helen

Ik steel.

En deel.

Zei de steler.

Tegen de heler.

Niets doen

Soms is niets doen het beste wat je kunt doen.

Actuele geschiedenis

Sommige oude berichten zijn zo actueel dat ze vanmorgen geschreven zouden kunnen zijn.

Gehoorzaamheid

Hitler zou een vergeten dood gestorven zijn als hij geen gehoorzame volgelingen had gehad.

Mijn pa

Ik lig in bed.

Ik kan niet slapen.

Een kinderliedje speelt door mijn hoofd.

Mijn vader is 97 jaar geworden.

Ondanks zijn oorverdovende doofheid is hij altijd opgewekt gebleven.

Zelfs toen zijn lichaam het af liet weten.

De verzorging mocht hem graag.

Tot het laatste moment was hij helder.

Hij was een diep gelovig Christen en betekende ook in die hoedanigheid veel voor anderen.

Velen zijn mede door hem in het christelijk werk terecht gekomen en dienstbaar geweest.

In binnen en in buitenland.

Een van hen is Anne van der Bijl.

De latere stichter van het bekende Open Doors.

Hij leidde de begrafenisdienst.

Pa had een, soms wat naïeve, kijk op het leven en veel humor.

Zo vertrouwde hij ons toe:

- Ik hou heel veel van de Heer maar ik hoef er nog niet naar toe -

Tot het niet meer ging, vermoedelijk was hij toen al over de 90, zong hij elke morgen zodra hij moeizaam maar opgewekt uit bed klom het volgende kinderliedje.

- Dank U voor deze nieuwe morgen.

- Dank U voor deze nieuwe dag.

- Dank U dat ik met al mijn zorgen.

- Bij U komen mag.

Tja.

Mijn pa.

.

Lessen uit het verleden

Lessen trekken uit het verleden blijkt net zoiets al het trekken van een lot in een loterij met voormamelijk nieten.

Vroeger en nu....

Zojuist met een voldaan gevoel een geschiedenis boek uitgelezen en weggelegd.

Wat was men vroeger onbeschaafd.

Dat hebben we achter ons gelegd.

Nee, wij maken geen oorlogen meer.

Wij verdienen niet meer aan wanhoop.

Wij veroordelen tweedeling.

Wij maken geen wapens meer.

Wij kennen geen discriminatie meer.

Wij koesteren de mensen die het moeilijk hebben.

Wij accepteren de anders sekueel georiënteerde medemens volledig.

Wij kennen geen armoede meer.

Wij hebben een zorgeloze oude dag omdat de pensioenen gelijke tred houden met de inflatie.

Wij laten onze huizen niet instorten uit louter winstbejag.

Nee wij......enz.

Vroeger....

Zon verschrikkelijk onbeschaafd.

Gelukkig leven we in deze tijd.

.

KRONKELS in strip formaat

Stripboeken las ik niet.

Op de lagere school mocht dat niet.

Want, zo slecht voor je Nederlands.

Tja....

De meesters en juffrouwen wisten het zo goed.

Zij waren immers de deskundigen.

Ouders vonden dat ook.

Al twijfelde mijn moeder daar wel eens aan.

Ik ben een liefhebber van 

Simon Carmiggelt en zijn KRONKELS.

Oud maar nog steeds zeer leesbaar.

Voor mijn verjaardag kreeg ik ooit KRONKELS in strip formaat.

En tjonge wat is dat lastig te lezen.

Perfect getekend maar waar moet ik met de beelden in mijn hoofd naar toe?

.

Nederlands-Indië

Enige dagen geleden overkwam me iets dat ik al eerder had meegemaakt.

De boekenwinkel had vele boeken met korting in de aanbieding.

Als boekenliefhebber ga ik dan kijken.

Logisch.

Onverwachts had ik een boek in handen gewijd aan Nederlands-Indië.

In het bijzonder aan de spoorwegen aldaar.

Er overviel me een groot gevoel van heimwee.

Tot licht vochtige ogen aan toe.

En daar begrijp ik niets van.

Ik ben er nooit geweest.

Ik heb geen familie uit die streken.

Ik heb geen vrienden die daar hun oorsprong hebben.

Wel leerde ik op de lagere school nog de namen van de eilanden.

Mogelijk las ik als kind boeken over Nederlands-Indië.

Herinneren kan ik me dat niet.

Ik liep weg.

Kocht het boek niet.

Spijt.

Vandaag vond ik het niet meer.

.

Schuld en oorzaak

Als je niet bereid of in staat bent om naar jezelf te kijken zal de oorzaak altijd bij de ander liggen.

Maagdelijke onschuld

Hoe ik ook mijn best doe.

Hoe vriendelijk ik ook kijk.

Hoe beleefd ik ook ben.

Hoe netjes ik me ook gedraag.

Hoe behulpzaam ik me ook voor doe.

Hoe goed ik me ook was.

Hoe goed ik mijn tanden ook poets.

Hoe net mijn kleren ook zijn.

Hoe goed mijn schoenen gepoetst ook zijn.

Hoe schoon mijn aanrecht ook is.

Hoe blinkend ik mijn auto ook poets.

Hoe klein mijn bankrekening ook is.

Hoe klein mijn inkomen ook is.

Hoe groot mijn belasting betaling ook is.

Hoeveel wenskaarten ik ook verstuur.

En hoe mijn goede voornemens ook zijn.

Ik constateer:

Mijn maagdelijke onschuld is me ontnomen.

Ik blijf zelf over.

Pracht, praal en bed

Pracht en praal 

Overleven hun eigenaars allemaal.

Het staart ons stralend aan.

Als hun scheppers lang reeds zijn vergaan.

Waarom maken wij ons druk?

Zit in eigendom het geluk?

Ons leven.

Duurt maar even.

Een rimpeling in de tijd.

Een spatje in de eeuwigheid.

Máák iets van de tijd die rest.

Blijf niet té lang in je nest!!!

.

.

.

Oudersbelasting

Als een ouder besluit om (nog) niet te werken omdat die er volledig voor de kinderen wil zijn, dan moet er meer belasting worden betaald.

Voor mij is dat de omgekeerde wereld.

Hoe belangrijk was het voor ons, kinderen, als moeder (toen) ons na schooltijd opving en klaar stond voor een praatje met een kopje thee of chocolademelk.

En ik denk dat het nog steeds belangrijk is.

Misschien in deze drukke en onoverzichtelijke tijd nog wel belangrijker dan toen.

Dit soort welzijn lijkt me zoveel belangrijker dan alle andere aan te dragen argumenten.

Heb ik teveel geschiedenis?

Ben ik te oud voor deze tijd?

.

Begrip of constateren

Soms houdt het begrijpen op.

Slechts constateren 

blijft over.

Waarom, daarom.

Niet bij elke waarom is er een daarom.

Ongelijkheid en agressie

Ongelijkheid is agressie.

Ongelijkheid veroorzaakt agressie.

Gladde praters

Als gladde praters  over eigen gladheid  uitglijden is dat geen ramp.

Het is erger als ze blijven staan.

Vuurwerk en kind

Wanneer je als een kind zo blij bent dat je weer vuurwerk mag afsteken dan ben je waarschijnlijk nog een kind.

Gladde praters

Als gladde praters  over eigen gladheid  uitglijden is dat geen ramp.

Het is erger als ze blijven staan.

Het verleden

Zo dichtbij.

Is het verleden.

Als je het bekijkt.

Via die oude foto's.

Zo dichtbij.

Je kunt het pakken.

Bijna!

Maar het is zo ver weg.

Onbereikbaar ver weg.

Wat dichtbij is.

Erg dichtbij.

Is de vreugde.

Is de ontroering.

Zijn de tranen

Over dat wat je ziet.

Dat wat je geheugen prikkelt.

Dat wat was.

Dat wat voorbij is.

Dat wat uit, en over is.

.

Milieu en aarde

Verdorie.

Hoorde zojuist dat we maar één planeet hebben waar we op wonen.

Is dat waar?

Echt?

Ik geloof er niks van.

Anders zouden we toch niet zo ons leefmilieu verpesten.

Zo dom zijn de mensen toch niet.

Eén planeet.

Nee, kan niet waar zijn.

Verdorie.

.

Macht

Macht is machtig gevaarlijk.

Kastelen op zwakke fundamenten

Rechtlijnigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen op gevaarlijk zwakke fundamenten.

Gebit

Overdag sta ik met een mond vol tanden.

Jammer maar helaas

Er is veel

 "jammer"

in de wereld.

Het fatalistische 

"helaas" 

is er één van.

Eens of oneens

Mensen zijn het zelden eens of oneens met elkaar op basis van feiten maar vooral op basis van karakters en gevoelens.

Zwart/Wit

Zwart/Wit denken levert slechts duisternis op.

Klimaat

Als de klimaat- verandering- ontkenners nog even geduld hebben is er zand in overvloed om de kop in te steken.

Feit

Een feit staat niet op zichzelf maar is een gevolg van het verleden.

BNers en de naaste

BN-ers....

Het zegt me niets.

Ik kan genieten van sommige prestaties.

Maar of Marietje of Jantje die leveren is me volstrekt om het even.

Dat je BN-er kunt worden door slechts te trouwen mét of te scheiden ván een BN-er vind ik al helemaal idioot.

Dat iemand barst van het geld maakt haar/hem geen beter mens.

Kan men puissant rijk zijn zonder dat het ten koste gaat van een ander?

Mijn antwoord is: Nee!

Iemand die zich belangeloos inzet voor zijn medemens, dat zegt me iets.

Dat maakt haar/hem tot een beter mens.

Een BN-er.

Bewust van de Naaste.

.

Trap

Mijn huis is oud.

Ik ben oud.

Hoewel niet zo oud als mijn huis.

Mijn trap is oud.

Net zo oud als mijn huis.

Mijn trap is smal.

Mijn trap is stijl

Met boven een kronkel naar links.

Van beneden naar boven zie ik treden.

Van boven naar beneden zie ik een gat.

Een gat waar ik in moet om beneden te kunnen komen.

Vroeger zag ik eerst het wenkende beneden.

Nu zie ik eerst het gat.

.

Mijn stoel en buiten.

Tussen mij in mijn gemakkelijke leesstoel en de op anderhalve meter voorbij lopende voetgangers zit slechts dubbelglas.

Een wereld van verschil én temperatuur.

Het musje

Er zijn soms van die momenten dat alles lijkt te kloppen.

Het leven is dan de moeite waard geleefd te worden.

Het zijn díe momenten die een geluksgevoel geven.

Daar blijven herinneringen aan kleven.

Vaak zijn het slechts hele kleine momenten, zonder grootse gebeurtenissen.

Vóór ons in de oude haven waren mensen bezig met hun boot.

Plezierboten en oude opgeknapte sleepboten lagen te dobberen in het groene water.

Van de oude beroepsvaart was niets meer te zien.

Hiervoor moet je naar een andere, nieuwe, haven.

Slechts enkele vissersboten zijn in deze haven nog te vinden.

Hoe anders was het in mijn jeugd.

De haven lag toen vol met botters.

Er werd volop gevist.

Manden met krioelende palingen.

De beroepsvaart wordt nu voornamelijk uitgeoefend door liefhebbers die met prachtig gerestaureerde oude meermasters vakanties aanbieden.

Wij zaten buiten op een terras in Enkhuizen.

Binnen rammelden borden onder een plafond waaraan oude scheepsmodellen en verweerde scheepsbenodigdheden hingen.

Bij elkaar gezochte nostalgie-opwekkers.

Maar dat gaf niets.

De sfeer klopte.

Vlak bij ons hipte een musje bij ons op de tafel.

Een brutaal beestje die zich waagde op enkele centimeters van ons en onze koffiekopjes.

Steeds dichter bij komend, naarmate we meer gebaksrestje naar hem toeschoven.

Het stelde allemaal niks voor maar wat was het prachtig.

Natuurlijk niet alleen dat heen en weer trippelende beestje maar alles wat zich rondom ons afspeelde.

En dat was eveneens weinig indrukwekkend.

Wij zijn sfeergevoelig.

Voor mij komen er dan nog allemaal herinneringen uit mijn jeugdjaren voorbij.

Zo bedacht ik dat ik slechts enkele meters verwijderd was van de plaats waar mijn opa en ik ooit op de koningin stonden te wachten.

Meer dan zestig jaar geleden.

Het stond er vol met mensen die allemaal niet in de gaten hadden dat 1 april een gevaarlijke dag is voor dit soort evenementen.

Ik geloof me te herinneren dat mijn opa niet erg te spreken was.

Waarschijnlijk bozer op zich zelf wegens zijn goedgelovigheid dan op de krant die de komst van Hare Majesteit had aangekondigd.

Enkele honderden meters verderop, links, de Sint Janstraat.

Een straat boordevol  herinneringen aan de schoenmakerij van mijn opa en het geboortehuis van mijn moeder.

Nog iets verderop lag, eveneens links, de Breedstraat.

In de Breedstraat staat, schuin tegenover het stadhuis, nog steeds mijn geboortehuis.

Een honderden jaren oud huis.

Overigens zonder een bordje met de mededeling :

 Hier is op 25 september 1942,

 Midden in de oorlogstijd, 

 De wereldburger

 Johan Dammuller

 Geboren.

Waarschijnlijk was er na de restauratie van het eeuwenoude pand geen geld meer beschikbaar voor zo'n plaquette.....

Enfin, op de achtergrond speelden al de herinneringen, met de daardoor opgeroepen gevoelens, een rol tijdens ons genoeglijk samenzijn daar op het terras.

Mijn kameraad zat daar zonder deze herinneringen maar begreep wel de gevoelens die ze bij me opriepen.

Bovendien is Enkhuizen een plaats die iets met je doet als je daar gevoel voor hebt en er open voor wilt staan.

En dat was bij mijn mede koffiedrinker zeker het geval.

We logeerden in Het Ankertje.

Althans in het huis dat aan dit café grenst en toentertijd voor bed en breakfast was ingericht.

Het Ankertje, een bijzonder sfeervol oud café.

Er tegenover staat de oude stadspoort "de Drommedaris".

Een massief gebouw maar met een zekere sierlijkheid wegens de ronde vormen.

(Lijkt wel iets op mij.)

De Drommedaris, de toegang tot de oude  havens en de rest van Enkhuizen is bereikbaar via een houten ophaalbrug.

Ooit dirigeerde mijn kameraad.een compleet terras met mensen vlak tegenover Het Ankertje met achter zich de kloeke vormen van de Drommedaris.

Tja, mooie tijden.

Oude tijden.

Vervlogen tijden.

Waan van de dag.

De waan van de dag duurt al eeuwen.

Geld

Laatst was ik in de winkel.

Een mens moet toch eten nietwaar?

En weer moest ik betalen.

Overal waar ik iets koop moet ik betalen.

Ik vind dat toch zo'n ongelofelijk vervelende gewoonte.

Ik weet dat het moeilijk is om van het roken af te komen.

Maar als je dit écht wilt lukt het om van die gewoonte af te komen.

Dan moet het toch ook mogelijk zijn om van die betalinggewoonte af te komen?

Ik ben immers niet eens verslaafd?

Noord Holland

Zomer 2014

Vanwaar de wieg heeft gestaan blijft bekoring uit gaan.

Ik kocht een voordeelkaart voor een hotelketen.

Door omstandigheden was ik bijna te laat om er gebruik van te kunnen maken.

De keuze voor Wijk aan Zee was daardoor een vrij willekeurige keuze.

Een willekeurige keuze met zee en N-Holland in het achterhoofd.

Voor mij is het al geruime tijd geleden dat ik de zee heb gezien.

Dat wil zeggen, de Noordzee.

De Adriatische zee heb ik de laatste jaren heel wat vaker gezien.

Als we de kleinkinderen in Italië naar school brachten bijvoorbeeld.

Wijk aan Zee.

Ik hoop niet dat ik de bewoners erg beledig als ik zeg dat ik er niet veel aan vond.

Met veel moeite vond ik er een supermarkt.

Maar ik moet zeggen, het eten was goed en de zee was nat en zout.

Net zo nat en net zo zout als ik me kon herinneren van de zee uit Bergen aan Zee of Egmond aan Zee.

De zee uit mijn kinderjaren.

En het hotel was prima.

Voor ik naar Wijk aan Zee ging besloot ik om eerst wat weemoed op te snuiven in de stad waar ik ben opgegroeid: 

Alkmaar.

Ooit in Alkmaar geweest?

Doen!

Alkmaar is een leuke, mooie en oude stad.

Wat wil je nog meer?

Ja, misschien Enkhuizen.

Maar dat komt later.

Het was al weer geruime tijd geleden dat ik in de stad waar de victorie begon ben geweest.

Ik woonde toen pal achter het station zodat mijn eerste Alkmaarse schreden me nu weer naar mijn oude omgeving brachten.

Via de spoortunnel.

Een tunnel die er in mijn kinderjaren nog niet was.

Een tunnel die mijn moeder daar zo graag wilde hebben en voorzag dat die er ooit zou komen.

De buurt zelf is niet erg veranderd, behalve dan de rommelige dakkapellen en tuintjes.

Maar de omgeving is enorm veranderd.

Als je echter voorzichtig filmde en fotografeerde lukte het redelijk om een beeld "als vroeger" te krijgen.

Nee......

Het verleden is niet dood.

Het heden is er door het verleden.

Staat er niet los van.

Om een uur of zes moest ik me inchecken in het hotel in Wijk aan Zee.

Dat beperkte de tijd van mijn verblijf in Alkmaar een beetje.

Maar het was een aangenaam en dus plezierig bezoek.

Als vanouds.

Nostalgia.

De trein bracht me de volgende dag, na mijn Wijk aan Zee ervaring, in Amsterdam.

Amsterdam een plaats om wederom nostalgie te snuiven.

Mooie en boeiende stad.

Stad om in te wonen (mits je het geluk hebt om een leuke woning op een leuke plaats te hebben).

Op een hoek van de Prins Hendrikkade is een leuk klein Spaans cafeetje.

Met Spaanse muziek op de achtergrond smaakt een Spaans pilsje (San Miquel) prima.

In Amsterdam bleek er nog tijd genoeg over te zijn om de trein naar Enkhuizen te pakken.

Ooit in Enhuizen geweest?

Doen!

Enkhuizen is een leuk, mooi en oud stadje.

Wat wil je nog meer?

De grandeur van de oude V.O.C tijd is nog overal te herkennen.

Hier liggen voor mij ook vele herinneringen.

Ik ben er geboren en we brachten als kinderen onze vakanties door bij opa en oma in Enkhuizen.

Elke keer als ik er ben loop ik langs hun oude huis.

Eigenlijk twee aan elkaar gebouwde huisjes.

In het linker huis had mijn opa zijn schoenmakerij en in het andere woonden ze.

Het huis van opa en oma.

Tevens het geboortehuis van mijn moeder.

Tot mijn geluk was men het huis aan het opknappen.

Daarom waren er geen gordijnen voor de ramen en kon ik naar binnen gluren.

Behalve dat het veel witter geschilderd was dan vroeger leek er weinig veranderd.

Zelfs de hoekkast was er nog.

Wederom aanstormende herinneringen.

Wauw.

Voor mij bestaat Enkhuizen voor een groot gedeelte uit herinneringen.

Ik ga niet alles van mijn verblijf vermelden.

Wel dat dit verblijf van de oorspronkelijk geplande paar uur uitgroeide tot een nacht.

Want er bleek het jaarlijkse JAZZ festival te zijn.

Dat had ik nog nooit meegemaakt.

Gelukkig bleek de "torenkamer" in het hotelletje waar ik vaker ben geweest beschikbaar.

Ik heb er weer gebruik van kunnen maken.

Al eerder logeerde ik er,

De kamer heet: het Hemeltje.

Daar valt over na te denken.

Helaas viel het festival min of meer in het water.

Daarom heb ik een groot gedeelte van de avond in de Drommedaris doorgebracht.

Een heel oud vestinggebouw.

Daar was een prima muziekgroep uit Denver, USA.

En wat een embiance.

De kwaliteit van de film die ik met mijn fotocamera maakte is niet geweldig maar ik zal zien of ik er iets van op youtube kan krijgen.

De volgende morgen weer het nodige gefilmd, nu met de echte videocamera.

Die goeie ouwe, zij het wat minder betrouwbare, NS bracht me 's middags keurig in Hengelo.

Zaterdag om ongeveer half vier weer thuis.

Al had ik sterk het gevoel "thuis" achter me gelaten te hebben.

Vals criterium

Er bestaat geen objectief criterium om vast te kunnen stellen wanneer sentiment vals is en een criterium objectief.

De Waarheid

Ik ben een mens.

Dus heb ik de Waarheid niet.

Bestaat die?

Helaas geloven mensen in leugens.

Zie bijvoorbeeld de Trump aanhangers 

Voor hen is zijn waarheid dé waarheid.

Net als dat het geval is bij de gelovers in het kalifaat.

Evenals de aanhangers ooit van Hitler.

Het communisme...

Enfin, noem maar op.

Vroeger dacht ik zeker van de waarheid te zijn.

Nu al lang niet meer.

Je positie in deze wereld bepaalt voor zo'n groot deel je waarheid.

Zo groot vaak dat je een andere mogelijkheid niet eens ziet, herkent laat staan erkent.

De enige manier voor mij om de waarheid te achterhalen is kijken door de bril van Liefde.

Zoals in het nieuwe gedeelte van de Bijbel zo duidelijk te zien is.

Maar wat gebeurt er?

Veel Christenen hebben geen idee wat liefde is.

Kunnen keihard zijn.

Zijn dat op basis van dat wat zij in de bijbel lezen, zijn zo overtuigd dat ze de Waarheid hebben zonder in de gaten te hebben dat die waarheid is gebaseerd op teksten geschreven in een totaal andere tijd en cultuur.

Mensen zijn van nature kortzichtig.

Ik dus ook.

Gelukkig is over moraal een zekere concensus

Alleen, daar heb je het weer, dat is verschillend in verschillende culturen.

Nee.

Zo eenvoudig is de waarheid niet.

.

Zonnevlek

Zonder zon.

Geen zonnevlekken.

Wij en de natuur

Nederland is de tweede exporteur van landbouwproducten.

Als ik me goed herinner is Nederland ooit nummer één geweest.

Het maakt me altijd trots.

Een trotse Hollander.

Maar vanaf het eerste moment dat ik het hoorde maakte het me ook onrustig.

Dit kan niet goed blijven gaan.

Zo'n beetje het kleinste en dichtstbevolkte land van de wereld de tweede exporteur van de wereld.

Ná het grote Amerika.

Er moet op de duur sprake zijn van roofbouw.

Roofbouw op grond en verdere natuur.

En uiteindelijk op de mens.

Dat kan niet anders.

We zijn nu jaren later en mijn ongerustheid is uitgekomen.

Er gaan slachtoffers vallen.

Slachtoffers die natuurlijk financieel gecompenseerd moeten worden.

Door ons, de Staat.

We hebben er immers allemaal van geprofiteerd.

(Net als van ons gas.)

Er zullen helaas ook onder ons, de gewone burger, slachtoffers gaan vallen.

Ziekte en dood.

Ze zijn al gevallen.

En onder onze (achter)kleinkinderen zullen er velen vallen als we door blijven gaan onze omgeving te verknallen.

Rondom me heen zie ik mensen die hun kop in het zand steken.

Na ons de zondvloed en alles wat ons niet goed uitkomt is Staatspropaganda.

Mensen kijk toch uit.

Waarom redeneren jullie zo?

Is de realiteit te lastig of te hard zodat die verdraait en aangepast moet worden.

Inderdaad alles klopt dan weer.

Lijkt te kloppen.

Ik ben ongerust.

Mijn arme kinderen.

.

Kerstherinnering

Gisteravond  keek ik naar een kerstprogramma op YouTube. 

Plotseling merkte ik dat mijn ogen  vochtig werden.

Ze waren nat voor ik besefte wat de oorzaak was.

Merkwaardige gewaarwording.

De muziek bleek me terug te brengen naar het gebouw met de naam

"Waakt en Bidt" in Alkmaar.

Een jaar of 65 geleden. 

Knalvast verscheen het kleurrijke en levende beeld voor me van  het kerstfeest in dat gebouw.

Ik zag mijn vader de kerstdienst leiden.

Ik hoorde het zingen.

Ik zag mijn moeder en mijn zusjes.

Wat ik niet zag was mijn toekomstige vrouw die er hoogstwaarschijnlijk ook was.

Ik rook de chocomel.

Een traktatie in die tijd.

Een tijd waarin één flesje priklimonade per jaar tijdens het schoolreisje het opperst genot betekende.

Ik zag de kerstboom met echte kaarsen en de emmer met water er naast.

Ik hervoelde de feestelijkheid weer.

Een gevoel met een zwart randje want een erg gelukkig ventje was ik niet.

Een van mijn zusters is er niet meer.

"Waakt en Bidt" nog wel.

Een KPN winkel!

Mijn gitaarspel

Nee, een geweldige gitaarspeler ben ik nooit geweest.

Eerder een goedbedoelende snarendrukker die er wel lol in had.

Toen.

Gister na lange, lange tijd het apparaat weer eens tevoorschijn gehaald.

Met behulp van een app gestemd, stof afgenomen (of andersom) en de speelhouding aan genomen.

Ach ja.

Die houding klopte maar de soepelheid in mijn armen en vingers klopte niet meer..

En wat doet het drukken op die snaren zeer.

Ja, die klopten wel.

De gitaar weg gezet.

Wel op een makkelijk bereikbare plaats.

Je weet immers maar nooit.

Daarna YouTube ontstoken en de flaminco gitaarspeler het werk laten doen.

Mooi.

.

De geur van boeken

Enige maanden geleden was ik in Enkhuizen.

Daar bezocht ik een boekenzaak.

Een heel oude boekenzaak.

Een modern ingerichte boekenzaak.

Maar toch.....

De geur!

Ik was onmiddellijk in Alkmaar.

In de boekenzaak uit mijn jeugd.

Weer voelde ik in mijn zak de zuur gespaarde centen branden.

De nieuwe "Kapitein Rob" lag in de hoek op mij te wachten.

Wat een heerlijkheid.

Enkele boekjes uit die serie heb ik nog.

Vele zijn er weg geraakt.

Inmiddels is de hele serie opnieuw uitgegeven.

Meerdere malen.

Die reuk is verdwenen.

De enige jaren geleden opnieuw uitgegeven serie heb ik gekocht (Uiteraard).

Ze ruiken anders.

Ze voelen anders.

Ze zien er anders uit.

Ze hebben niet dàt.

Als ik geld genoeg zou hebben zou ik er veel voor over hebben om de hele oude reeks weer te kopen.

Oh zeker, die oude vertrouwde geur is verdwenen maar het formaat is het formaat van vroeger.

Nu lees je boeken uit je jeugd anders.

Je ondergaat het anders.

Reden waarom jong gaan lezen zo belangrijk is.

De beleving van vroeger krijg je nooit meer terug.

Wel, met geld, de boeken van toen.

.

Stap op de plaats

Met pas op de plaats kom je soms vele stappen verder.

Wild geraas

Van wild geraas word je moe.

Ik doe er niet meer aan.

Het doet er niet meer toe.

En geef de ander ruime baan.

De put

De put.

In een overkapte ruimte.

Een ruimte behorend bij twee huizen.

Oude huizen.

Witgekalkt om de warmte van de zon terug te kaatsen.

Een put door de Moren gebouwd

Een put die de tijd verslagen heeft.

Eeuwenoud.

Gevuld met geheimen.

Geheimen van leven en dood.

Van liefde en haat.

Van vreugde en verdriet.

Stenen spreken niet.

Zij omvatten en beschermen.

Beschermen leven brengend water.

Toen.

Nu.

De put waar wij met weemoed en verlangen naar keken.

Sebo en ik.

Die put is er nog steeds.

Die put verzamelt nog geheimen.

Ik denk er aan en kijk naar buiten.

Het regent.

.

Iets in mijn schoentje

Vanavond ga ik mijn schoen(en) zetten.

Pal naast de verwarmingsketel.

Komt eigenlijk het meest in de buurt van de vroegere schoorsteen.

Mijn geloof in de Goed Heiligman brandt op een zeer laag pitje.

Daar ik onze koning laatst nog op de tv zag verschijnen zoek ik het meer in die richting.

Dus ga ik NIET "Sinterklaas kapoentje" zingen, wat ik sowieso een merkwaardige tekst vind, maar brul uit volle borst het Wilhelmus.

Zeker en vast maak ik dan meer kans op een "Gooi iets in mijn schoentje".

Toch?

Tweejarige flauwekul

Omdat ik het in deze zo hectische tijd belangrijk vind om eens het waargebeurde en leerzame verhaal van Phi de Griek neer te zetten (niet te sabelen) de volgende story.

Op zijn 8e werd hij geboren.

Op zijn 10e voltooide hij zijn basisopleiding.

Op zijn 12 voltooide hij zijn eerste universitaire studie.

Op zijn 14e kon hij Dr. voor zijn naam zetten.

Op zijn 16e had hij tijd om te trouwen.

Op zijn 18e  had hij vier kinderen.

Twee meisjes en twee jongens.

Op zijn 20e stond zijn eerste miljoen op de bank.

Op zijn 22e was hij gepensioneerd en 

werd ook zijn eerste AOW overgemaakt.

Op zijn 24e stierf hij.

Wat je noemt een welbesteed leven.

Ik besef het, een volkomen normaal leven.

Maar wat het zo bijzonder en waarschijnlijk uniek maakt is dat de hoogtepunten zich om de twee jaar voordeden.

Even getallen!

Zelfs met het aantal en de gender van zijn kinderen is dat het geval.

Kijk, en dat vind ik buitengewoon opvallend.

.

Couperus

Ik lees.

Ik lees Couperus.

Geschreven ongeveer 115 jaar geleden.

Niet zo eenvoudig te lezen.

Ouderwets.

Ouderwetse woorden.

Ouderwetse zinnen.

Oude tijden.

Zelfde soort mensen als nu.

Zelfde soort menselijke liefdes als nu.

Zelfde soort menselijke vriendschappen als nu.

Zelfde soort menselijke eigenschappen als nu.

Zelfde soort menselijke problemen als nu.

Ouderwets?

Zo modern!

Ik lees.

Ik lees verder.

.

Oud

Bejaard.

Verjaard?

Haat en egoïsme

Ik ben niet iemand die graag en veel scheld.

Echter, als ik de krant lees of andere media volg betrap ik me er op dat ik in mezelf mopper en, inderdaad, scheld.

Zoveel egoïsme, zoveel graaiwerk, zoveel achterdocht, zoveel misbruik, zoveel moorden, zoveel aangebracht leed.

Zoveel machteloosheid bij mij en anderen.

Zoveel.....

Dat is de wereld waarop ik leef zoals die door mensen werd, is en wordt gemaakt.

Gelukkig zijn er ook postieve zaken te ontdekken.

Gelukkig zijn er mensen die wel iets willen en kunnen betekenen voor anderen.

Valt hun aandeel in het niet bij de daden van andere mensen?

Ja, ik mopper.

Ja, ik scheld.

En ben verdrietig.

Alles is al gedacht

Alles is al gedacht.

Alles is al beschreven.

Bedacht ik deze nacht.

Daar kon ik best mee leven.

Het bed was warm, het kussen zacht.

Ik draaide me om.

Tevreden.

Huizen uit mijn jeugd

Mijmeringen.

Als ik geld over zou hebben, zou ik in Enkhuizen mijn geboortehuis kopen evenals het huis van mijn opa en oma aldaar wat tevens het geboortehuis van mijn moeder is.

In Alkmaar zou ik het huis kopen waar ik opgroeide.

Waarom?

Eigenlijk weet ik dat niet precies.

Nostalgie speelt mee maar is niet het complete antwoord.

Heb slechts drie jaar in mijn geboortehuis gewoond.

Kan me slechts een lange, wat aflopende, gang herinneren.

Uit de oorlogstijd kan ik me in het huis van opa en oma zwart papieren verdonkeringsgordijnen herinneren.

Beide herinneringen zijn niet absoluut en zouden me aangepraat kunnen zijn.

Ik was zo jong.

Andere herinneringen aan dat huis zijn zeker juist.

Vanuit Alkmaar kwamen we daar tijdens vakanties.

Ik herinner me de geur van een brouwerijtje tegenover het huis.

Geluid van trappelende paardenhoeven en rammelende karren.

Klinkende melkbussen.

Loeiende misthoorns over het onstuimige water van een brullend IJsselmeer.

Ik herinner me al die geluiden die ik waarnam vanuit mijn warme bed.

Ik herinner me de geur van drogende zoete appels die achter een schot onder het schuine dak lagen.

Ik herinner me "struinen".

Het spannend zoeken naar geheime dingen in krakende donkere kasten.

Ik herinner me het beeld van mijn opa die als schoenmaker spijkertjes tussen zijn lippen had.

Lippen als derde handje.

Ik herinner me zijn zware gietijzeren machines.

Ik zie ze nu zelfs voor me.

Ik herinner me een ijskoud hokje buiten in de tuin.

Daar waar behoeften in een houten tonnetje gedaan moesten worden.

Ik herinner me de geur......

Alkmaar, waar ik opgroeide.

Een huis in een bijzondere wijk pal achter het station.

Een bijzondere wijk, in eerste instantie gebouwd voor oorlogsvluchtelingen uit Den Helder.

Ons huis, wit geverfd  om te verhullen dat het met verschillende soorten stenen was gebouwd.

Stenen die kwamen uit huizen die niet meer bestonden.

Dit in een gebied waar veel vroeger de Spanjaarden tijdens het beleg gelegen hadden.

80 jarige oorlog.

Alkmaar Ontzet.

Ach ja.

Ik herinner me het huis als een plek voor velen.

Een huis waar velen zich welkom voelden.

Een huis waar de jeugd zich prettig voelde.

Een huis waar ook bijzondere dingen gebeurden.

Een huis waar o.a. Anne van der Bijl een huisvriend was.

Hij, voor velen onbekend.

Voor velen wel bekend.

(Wikipedia)

Een huis waar ook anderen kwamen die later de zending in gingen.

Zowel naar het verre Oosten als naar het verre Westen.

Alkmaar, de stad waar ik mijn vrouw ontmoette.

De stad die er daardoor mede voor zorgde dat ik nu in het bezit ben van 6 fantastische kleinkinderen.

Toevallig de mooiste van de wereld.

Ja, ik zou deze huizen willen kopen.

Ik weet niet waarom.

de Hik

Een brave borst uit Twente.

Huppelend in de lente.

Kreeg tot zijn grote schrik.

Plotseling de hik.

Benauwd sprak hij: "Ik stik".

Waarop een mooie assistente.

Hem de rug beklopte

En het hikken stopte.

Haar blik.

Bezorgde hem een kick.

Weg was hik.

"Verliefd ben ik.'

Dacht verschrikt.

Door dit gevoel verplicht.

Er totaal niet aan gewend.

De Twent.

Zo was.

Alras.

De hikkende verstikkende ergenis.

Start van een gelukkige verbintenis.

Schrik dus nooit van pech.

Naderend geluk ligt op je weg.

Beiden lopen dit pad nu samen.

                         Amen.

.

Bejaard

Bejaard maar niet verjaard

Bloed en doodslag

Als je geniet van bloed, moord en doodslag is het lezen van een krant een heerlijke tijdsbesteding.

Vlees

Ik ben een slappeling en tevens vleesliefhebber en vleeseter.
Als ik geen slappeling zou zijn dan zou ik vleesliefhebber zijn en géén vleeseter zijn.
Hoe kan je van een huisdier houden en gelijkertijd  acoord gaan met de manier waarop wij dat stukje vlees, kip of vis verkrijgen?
Waarom aai je hond of kat en heb je geen probleem met het vermoorden van varkens of koeien?
Het vermalen van kuikens?
Het mensonterend vervoer van slachtvee?
Ik gebruik dat woord met opzet.
Deze omgang met dieren onteert de mens.
Ik denk dat we ons over 100 (of meer) jaren verbijstert afvragen hoe onze voorouders in staat waren om beesten te fokken, ze te vermoorden en ze daarna naar binnen te werken.
Bah.

En ja, ik eet vlees.
Niet in grote hoeveelheden.
Maar toch..

Zoals gezegd.
Ik ben een slappeling.
.

Vraag en oplossing

Aan elke oplossing gaat een vraag vooraf.
Veel oplossingen roepen vragen op.

Kerkverlating

De kogel is door de kerk.
Wegens kerkverlating geen slachtoffers!

Mens, ruimte en tijd

Wij, mensen, speldeprikjes in ruimte en tijd.
Waarom gebruiken we de ons toegemeten tijd om elkaar uit te moorden?
Nee, we stellen geen moer voor.
Ook al barst men van het geld.
Ook al heeft men het idee veel macht te bezitten.

Macht?
Ach wat.
We zijn slechts ademzuchten in de tijd.
Lefgozertjes en lefmeisjes.
Lefmensjes!
Harteklop verwijderd van de eeuwigheid.
Gelijk in de dood.

Doe iets nuttigs.
Iets wat blijvende waarde heeft.
Wees bewust van onze rol als speldeprikjes in het onvoorstelbaar grote universum.
.

Gekheid op een stokje

Vanmorgen vond ik gelukkig net op tijd een stokje zodat ik er alle gekheid op kon prikken.

Het boek

Niet doen.
Ik heb het mezelf zo vaak voorgehouden.
Niet doen.
Mijdt het.
Ogen dicht.
Richt ze strak op iets anders.
Niet de drempel overstappen.
Het onbevangen, uitgestreken gezicht is immers toch maar schijn en biedt geen enkel houvast.
Strek die slappe knieën.
Wees sterk.

Oh, die boeken.
Al die intrigerende titels.

Ach één boek wat maakt het eigenlijk uit?
Niets toch?
(Ach,  die ene sigaret wat maakt het eigenlijk uit?
Niets toch?)

Televisie uit.
Muziekje aan.
Kaarsje brandend.
Heerlijk zo'n interessant en boeiend boek op schoot.
.

Diva op divan

Met een diva
Op de divan
Daar komt hommeles
En misschien nog meer van.

Winkelen

Als je mannen verveeld tegen de pui van een kledingzaak zien hangen weet je zeker dat ze gezellig met hun vrouw aan het winkelen zijn.

Geweld

Geloof in geweld als oplossing van problemen en de problemen zullen zich vermenigvuldigen.

Nieuwe videogame

Weer een onderwerp voor een nieuw en opwindende videogame:
      "Erdogan, Amerika, Syrië en de
       Koerden"
Een grote kaskraker.
Lang leve het geweld.
Game het best te spelen in genoegelijke omgeving met pils en chips bij de hand.

Abortus en moraal

Stelling:
- Iemand die abortus pleegt beslist over leven en dood.
Vraag:
- Heeft dit invloed op de moraal?

Beroerde tijd en geluk

Je hebt een beroerde tijd achter de rug.
Je zou het zo graag anders gehad willen hebben.
En dan kom je na vele jaren tot een ontdekking.
Die beroerde tijd van toen heeft bijgedragen aan je geluk van nu.

Mijn handschrift

Gisteren moest ik een overlijdenskaart schrijven.
Uiteraard handmatig.
Wat moeilijk was dat.
Het schrift was leesbaar maar daar was alles mee gezegd.
Dankzij het jarenlange betikken van een toetsenbord met als enig handschrift training het schrijven van boodschappenlijstjes is mijn handschrift verworden tot een codebericht, bijna alleen leesbaar voor mezelf.

De hangklok

De hangklok in mijn kamer kan ik niet aan de praat krijgen.
Een schrale troost is dat hij twee keer per dag wel de juiste tijd aangeeft.
Dat gaat hem beter af dan het horloge dat consequent achter loopt en dat ik om die reden verbannen heb naar de lade met overige rotzooi.
Maar om nou de hangklok aan mijn riem te hangen voor die twee keer....
Dan toch maar nieuw polsklokkie aanschaffen.
.

Vrouw met baard

Zo sneu dat de gemiddelde vrouw geen baard draagt.
Oneerlijk.
Per slot van rekening hebben wij ,heren, wel tepels.

Ornitholoog

Ik heb een vogeltje gezien.
Ik noemde hem maar vogel Pien.
Omdat het ras.
Mij zeer onduidelijk was.

Eilandbewoner

Ik ben een eilandbewoner in de stad.

Brillenglas

Ik zie je achter glas.
Behalve als ik mijn bril afzet.
Dan zie ik je in natura.
Maar ben dan wel heel dicht bij je.

Zon en regen.

Kijk ik naar buiten.
Schijnt de zon.
Ga ik de stad in.
Regent het.
Ga ik naar huis.
Verwijder ik mijn vochtige kleding.
Kam ik mijn natte haar.
Ga ik zitten.
Behaaglijk.
Kijk ik naar buiten.
Schijnt de zon.
Stralend.
Ben ik wat opgedroogd.
Ga ik naar de stad......

Vermeende zaken

In vermeende zaken.
Kan ik mij vaak het best vermaken.

Dove familieleden en ik

Mijn opa van mijn vaders kant was doof.
Toeterdoof!
Het enige dat ik me van hem kan herinneren was een grote spreekhoorn waarin je luid, heel luid, je verhaal moest toeteren.
In de hoop dat de boodschap overkwam.
Mijn kinderstemmetje was er niet echt geschikt voor.
En dit ging allemaal zonder hulp van Volt, Ampère, radiolampen, microfoon of luidspreker.
Opa zal al ongeveer 65 jaar dood zijn.
Het lijkt me niet dat dit er iets mee te maken heeft.
De vermoeidheid lag bij de spreker.
Niet bij hem.
Trouwens, bedenk ik mij zojuist, ook die sprekers zijn bijna allemaal dood.
Kan je zien hoe intens gevaarlijk zo'n spreektoeter was.

De opa van mijn moeders kant was doof.
Radiolampjesdoof.
Het gehoorapparaat bevond zich in zijn  vestzakje in de buurt van het vestzak horloge.
Inhoud van dat ding o.a.batterij en radiobuisjes.
Ergens moet ik dat geval nog hebben.
Zal vast wel liggen bij al de andere zaken die ik nog ergens moet hebben liggen.
Vanuit het vestzakje liepen twee verschillende zaken weg.
De ene liep naar de oren om daar telefoontjes aan te sturen.
De andere hing aan het platte horloge en een knoopsgat zodat die zonder valgevaar te voorschijn gehaald kon worden.

Mijn vader was tamelijk onhandig.
Preken ging hem heel wat beter af.
Het gepriegel met de instellingen van zijn hoorapparaat was voor de aanschouwer een zenuwslopende en soms lachwekkende bezigheid.
Naarmate de doofheid toenam nam ook het gepiep en gefluit toe.
Waar hij overigens gelukzalig bij kon kijken.
Want de piep lag ver buiten het frequentie bereik van zijn oren.

De opa (ik) van mijn kleinkinderen is niet overdreven handig maar ook niet overdreven onhandig.
Wel met een steeds slechter wordend gehoor.
Een beter gehoor dan de voorgaande familieleden.
Maar toch.....
Doof maar niet stok.
Nog niet.
Hij had nog een paar stoute schoenen in de kast staat.
Die aangetrokken en de audicien opgezocht.
Nu heeft hij apparaten in zijn oren.
De bediening daarvan gaat via een app op de telefoon.
Die zich overigens niet in zijn vestzakje maar in tas of broekzak bevindt.

Van schreeuw hoorn via broekzak naar Android.
De vooruitgang.
Je houdt het niet tegen.
Net zomin als achteruitgaand gehoor.
.

Ijdelheid

Ik ben niet ijdel genoeg om naast mijn schoenen te lopen.
Daar ben ik dolgelukkig over.
Stel je voor.....
Ik heb geen flauw idee hoe dat zou moeten.

Strekking

De strekking van een artikel kan ik vaak beter hanteren dan de strekking van mijn wat stram geworden lichaam.

De eerste verjaardag

Ik merk dat ik wat ouder ben.
Mijn geheugen laat het soms, zoals nu, een beetje afweten.
Zo weet ik niet meer wie mij met mijn eerste verjaardag feliciteerden en kan ik me ook niet meer herinneren of ik deze mensen daarvoor ooit heb bedankt.
Wel weet ik zeker dat ik geen cadeautjes heb gekregen.
Barre tijd, hè.
Oorlog.
Toch heb ik de intens gevoelde behoefte om zij die mij toen feliciteerden hartelijk te bedanken.
               Hartelijk bedankt!
.

Het kluitje en het riet

Nou zit ik al geruime tijd opgescheept met een kluitje.
Oh, ik heb niets nou ja, bijna niets tegen dat kluitje.
In zijn soort is het best een aardig kluitje.
Niet te groot.
Niet te klein.
Best een handzaam kluitje.
Maar hoe lang blijft zo'n kluitje goed?
Gaat het schimmelen op de duur?
Ik ben geen kluitjes-kenner
Ken in mijn omgeving ook geen deskundigen.
Ah, wel deskundigen natuurlijk maar niet op het gebied van kluiten en uit de kluit gewassen kluiten.
Voor alle zekerheid de klomp kluit maar in de vriezer gezet.
Zo gauw het weer eens zomer is, volgend jaar ofzo, zal ik beginnen met graven.
Voor de aanmaak van een vijver.
Na het gereedkomen en het gevuld zijn met water zal ik beginnen met het planten van riet.
Ik weet niet hoelang het duurt voor het gewas de juiste hoogte bereikt heeft.
Ook in deze zaak ontbreken mij de deskundigen.
Hopelijk duurt het volwassen worden van dit oevergewas niet al te lang.
Het bevroren kluitje verlangt naar riet.
Het dient geworpen worden.
Nodig.
Zeer.

(En ik heb ruimte nodig voor mijn  ingevroren gehaktballen.)
.

Data begrip

Als je aan een kameraad van mij naar een periode in het verleden vraagt denkt hij na en schudt het bijbehorend jaar en periode zonder aarzelen uit zijn mouw.
Het verbijstert me elke keer weer.
Ik kan dat niet.
Natuurlijk heb ik me afgevraagd waarom ik dat niet kan.
Zeker weet ik het niet.
Vermoedelijk interesseert het me onvoldoende maar het gaat er ook om, denk ik, hoe tijd beleefd wordt.
Tijd blijkt voor mij een soort "tijdloos" glijdende schaal zonder veel punten die ik ergens aan vast koppel of heb gekoppeld.
Wel aan omstandigheden.
Niet aan data.
Dit uiteraard met uitzonderingen die wel met stevig vastgemaakte schroeven aan de kalender zijn vastgeklonken.
Nou ja.
Het is soms een beetje storend voor me maar erg zwaar kan ik er niet aan tillen.
En soms...
Soms is het verliezen van een beetje tijdsbegrip wel handig en/of prettig.
.