Het bijltje

Laatst had ik zo'n moment.
Waarschijnlijk ken je zo'n moment.
Alles zat tegen.
Behalve vermoeidheid.
Die vierde feest.
Dan komt het moment.
Toch nog onverwachts.
Je vermoedde al dat het op een hoekje op je stond te wachten.
Daar is het.
De tijd om het bijltje er bij neer te gooien.
Je heft je hand.
Volledig gooi-bereid.
En dan het afschuwelijke moment.
Je beseft.
Er is geen bijltje.
Je hebt helemaal geen bijltje.
Je hebt zelfs nog nooit een bijltje gehad.
Zelf nog nooit een bijltje geleend.
Auw.
Hoe gooi je het bijltje er bij neer als er in geen velden of wegen een bijltje te vinden is?
Afschuwelijk.
Je kunt niet anders.
Het gaat buiten je om.
Je stopt er mee.
Gewoon.
Klaar.

Converseren

Converseren
is iets anders dan consumeren.
Daarom mijne heren,
Geen geklets tijdens het verteren!

Gezeur

De gevierde causeur.
Was dermate in mineur.
Dat tijdens dit gebeur.
Hij eindigde met dom gezeur.

Plastic

Ik moet plastic scheiden.
Doe dat met plezier.
Zou het plastic liever mijden.
Helaas, dat gaat niet hier.

Meiden mijden

Meiden mijden
doet lijden
Immers ze leiden
ons al tijden.

Hoed

Grijp moed.
Pak je hoed.
Dan kan je er weer tegen.
REGEN!

Zekerheid

Zeker weten.
Kan het niet vergeten.
Heb straks mijn eten.
Opgegeten.

Moord

Je kunt vóór of tegen militair ingrijpen, waar in de wereld dan ook, zijn. 
Keuze aan jezelf.

Moord is (gelukkig) verboden.
Behalve als het doden in opdracht van de regering gebeurt.
Dan zijn de slachtoffers even dood maar is het geen moord doch gewenst gedrag.

Rare wezens, die mensen.

Stilte

Er zijn mensen die niets te vertellen hebben en hun mond niet kunnen houden.

Ontbloot

Soms is ontbloten niet van belang ontbloot.

Vloeken

Zolang men niemand kwaad doet mag men zeggen en doen wat men wil.
Natuurlijk wil dat niet zeggen dat het om die reden ook leuk is.
Zo merk ik zelf een bijna fysieke pijn als ik hoor vloeken of een vloek lees.

Cabaretiers schelden en vloeken wat af.
Tot groot genoegen van hun snikkend van het lachen publiek.

Ik ben geen heilige hoor.
Als ik mijn kop stoot of met een hamer mijn vinger bewerk overkomt het mij ook.
Overkomt, ja.
Bewust kiezen, nee.
Het van mezelf oké vinden?
Nee.

Een krachtterm verliest bovendien zijn kracht bij gebruik in de normale spreektaak.

Olifant en totebel

Olifant en totebel.
Betekent niets,
maar rijmt wel.

Robotgedrag

Heb je geld genoeg om de boete te betalen, zonde van het geld, maar niks aan de hand.
Ben je slachtoffer van de omstandigheden en heb je het geld niet, dan start de genadeloze machine die zelfs tot zelfmoord kan drijven.
Geen punt.
De staat staat in zijn recht.
Recht is recht in Nederland.
En krom recht bestaat niet.
Wel robotten die uitvoeren wat wordt opgedragen.
En dát is vaker vertoond.
.

Hotemetoten

Ik kan me toch zo stoten.
Aan al die hotemetoten.
Die met hun mond van marsepein.
De narigheid van velen zijn.

Muziek

Slechte muziek bestaat niet.
Er is muziek die je prachtig vindt.
Er is muziek die je mooi vindt.
Er is muziek die je niet mooi vindt.
Er is muziek die je afschuwelijk vindt.
Er is muziek die voor jou zelfs geen muziek is.
Maar het is muziek, want een ander vindt het mooi.

Israël

Ben ik tegen het land Israël?
Nee.
Natuurlijk niet.
Het land bestaat.
Ben ik een antisemiet.
Nee.
Natuurlijk niet.
Als ik jood zou zijn zou ik daar trots op zijn.
Maar Israël kán zo niet blijven bestaan.
Het ondermijnt de eigen veiligheid.
De haat wordt sterker.
Buiten het land en binnen het land.
Israëlische soldaten worden ethisch gebroken mensen.
De gevolgen zijn voorspelbaar.
Hoe moet dat verder?
In ieder geval niet zoals het nu gaat.
Israël, prachtig land.
Je redt het niet met geweld en onderdrukking.
Het zal je uiteindelijk in de eigen gezicht slaan.
Zo werkt geweld.
Zo werkt onrecht.
Zo bewijst de geschiedenis.

Israël
Waarom blijf je zo doorgaan?
.

Kunstgebit

Een kunstgebit.
Is een gebit.
Dat alleen bijt.
Als het niet 's nachts.
In een kommetje water lijt.

Hotemetoot.

Kreupelgedicht.

De hotemetoot.
Was als de dood.
Voor het strelen.
Der andere notabelen.
Van de snaren
Hunner gitaren.
Dit geluid was fel.
Lijk geluiden uit de hel.
Het was niet aan te horen.
Dus dichtte hij zijn oren.

Sowieso kan dat geen kwaad.
Als een notabele zijn klanken laat.
.

Bezorgd

Als ik iemand niet begrijp probeer ik me vaak voor te stellen hoe ik zou zijn in in die situatie.
Soms lukt dat.
Soms lukt dat gedeeltelijk.
Soms lukt dat helemaal niet.

Nu in de huidige ingewikkelde en moeilijk te overziene situatie zie ik dat velen hetzelfde proberen.
Hoe zou jij je voelen als je huis, haard en familie moet verlaten?
Hoe zou jij je voelen?

Vaak tevergeefs.
Al heel lang geleden heb ik ontdekt dat vele mensen dit niet kunnen, willen of durven.
Nog een stap verder en zelfs elementaire fatsoensregels gelden niet meer.

Helaas moet ik toegeven dat de opeenvolgende regeringen geen voorbeeld zijn geweest.
Ik denk nog aan het CDA.
       - Fatsoen moet je doen -
Inderdaad, de ander!

De zorg.
Ach, ach.

Ik denk aan politieke partijen.
De PVV.
Fatsoen is ver te zoeken.
Toch sjouwt het volk er verblind achteraan.

Fatsoen?
Gelukkig bestaat het nog.
Eerlijk gezegd kom ik heel veel fatsoenlijke en vriendelijke mensen tegen.

Ik blijf bezorgd.
                                 ZEER!
.

In de wolken

Ik liep in de stad.
Kijkend naar beneden.
Met mijn hoofd in de wolken.

Beren

Hengelo heeft beren.
Zonder kleren.
Afschieten is verboden.
Want Gij zult niet doden.
De beren zijn inactief.
En afschieten is onsportief.

Eeuwig

In het licht van de eeuwigheid
Stelt een kwartier niets voor.
In het licht van onze sterfelijkheid.
Duurt een kwartier soms een eeuwigheid.

Zin

En toen kreeg ik zin om op zinnige wijze een zin te construeren waarin geen onzin te ontdekken zou zijn zodat deze zin zoveel zin zou bevatten dat iedereen zin zou krijgen om zich te bezinnen op de zin in de zinnige zin.
Die zin te ontmoeten, te ondergaan en de zin in het bezinnen in te zien zodat mijn gezin onder de zin van die zinnige zin niet zinloos ten onder zou moeten gaan want dat zou een compleet zinloos resultaat zijn van mijn zin om me op zinnige wijze op een zinnige zin te bezinnen.
Vandaar dus.
.

Haags gelul

Ze besparen.
Al jaren.
Op bejaarden.
En lappen alle waarden.
Aan hun laars.
Zó barbaars!
Door hun Haags gelul.
Al jaren onder nul.
Ja, ze gaan vooruit.
Iets.
Bijna niets.
Maar het minste van allen!
Dat mag ons niet bevallen.
Pas op uw saeck.
Stem raak!
Uw stem is 't waard
In maart.

Verleden

Voor sommigen zijn de kettingen naar het verleden van blinkend goud.
Voor anderen zijn het ketens van roestvrij staal die beter van gewoon ijzer zouden kunnen zijn.
Ijzer dat kan roesten.
Ijzer dat móet roesten.
Doorroesten!

Arrogant

Niets zo irritant.
Als een arrogant.
Met het gelijk aan zijn kant.

Bril verdwenen

Voor de ongeruste wereld deze mededeling.

De verdwenen bril blijkt niet verdwenen.
Niet vervaagd.
Niet opgelost.
Doch.....
Ontdekt in knusse innige verstrengeling met het bureausstoelpootjewieletje.
Vlak bij een schoen met voet die bijna op het punt stond deze liefdevolle samensmelting wreed te verstoren.

Geluk is met mij.
Geluk is met de bril.
Op tijd greep vrouwe Fortunia in.
Zij gaf mij vreugde
Zij zag en overwon.
Want....
De bril overleefde.
Al was het kantje boord.

Het bureaustoelpootjewieletjes in stille eenzaamheid achterlatend.
Zo sneu.
.

Vogelkenner

Ik ben geen goede vogelkenner.
Ik herken de struisvogel als hij overvliegt.
Een struis geluid.
Ik herken de duif, mits ie patat bij de patatboer van de grond graait.
Ik herken de meeuw, mits ie boven het strand vliegt.
Ik herken de ooievaar, mits ie een luier met baby in de snavels heeft.

Ik herken de spotvogel niet.
Wel rare vogels die spotten.

Het schermpje

Al tik je nog zo bewust en ferm.
Op des telefoontjes kleine scherm.
Je merkt als je het kleine schermpje raakt,
dat foutjes zeer snel zijn gemaakt.
En als je de tekst dan hebt bewerkt.
Worden pas ná de plaatsing,
die foutjes opgemerkt.

Prikkeldraad

Prikkeldraad.
Als er iets is dat vertelt hoe de mens in elkaar zit dan is dat wel prikkeldraad.
Gemeen spul dat broeken open haalt.
Evenals het vel dat daar in zit.
Scherpe ijzeren, vaak roestige, tanden die de ene mens scheidt van de ander.
Dat het eigen territorium afbakent en de ander buiten houdt.

We zijn volwassen geworden en hebben veel van de geschiedenis geleerd.
Daarom hadden we in 2015 nog slechts  vijfhonderdduizend ton prikkeldraad nodig.
Een draad van 8 miljoen kilometer.

Mensen.....
Prikkeldraad!
.

Baard

Een man scheert zich.
Natuurlijk kan hij zijn baard laten staan maar het meest gangbaar is toch scheren.
Hoewel ik heel vaak mijn baard heb laten staan was ook voor mij het meest logisch dat een man zich scheerde.
Zo logisch dat ik er niet over nadacht.
Zo logisch dat ook andere mensen er niet over nadachten.
Maar..
Logisch is niet hetzelfde als natuurlijk.

Hoe natuurlijk is het dat baarden worden afgeschoren?
Naar mijn mening van nu, helemaal niet zo logisch.
Een man krijgt nu eenmaal een baard.
En baard die verzorgd moet worden.
Net als nagels.

Op dit moment laat ik mijn baard staan.
De winter komt er aan en dan is een beetje warmte op het gezicht best prettig.
Scheren is trouwens ook geen feest.
Na de winter zal de baard er wel weer afgaan.
Ook ik ben niet ongevoelig voor de meest gangbare schoonheidsopvatting.
(Van anderen....)

Vreemd blijft het.

De Moldau

De Moldau, een rivier in Tjechië.
Smetana maakte er een z.g.n. programma
muziekstuk over.
Dat is muziek waarbij geprobeerd wordt het onderwerp in muziek te vatten.

Op de lagere school in Alkmaar werd het stuk in de klas via schoolradio gespeeld en uitgelegd.
Meer dan 60 jaar geleden.
Veel weet ik er niet meer van.
Wel de gevolgen voor mij.

We moesten er een opstel over schrijven.
In mijn opstel probeerde ik de beweging van de rivier te vatten.
Ik was uiterst tevreden over de in mijn ogen redelijk geslaagde poging.
Toen ik het opstel van de meester terug kreeg was het voorzien van een in rood weergeven zware onvoldoende.

Nog voel ik de pijn van het onbegrip.
Soms vraag ik me af of onderwijzers en opvoeders enig benul hebben wat ongenuanceerdheid en onbegrip voor gevolgen kan hebben.
Ik kan me herinneren dat ik weinig interesse meer had om enig gevoel in opstellen te leggen.
Waarom zou ik?
Het leverde rot cijfers op.
Maar nog erger, het deed pijn.
Op voorhand al.
En pas vele jaren later kon ik weer van klassieke muziek genieten.

Vreemd.
Of niet vreemd misschien.
Aan het voorval denk ik weinig.
Maar plotsklaps is het er weer.
Een onverwachtse associatie met het woord rivier en muziek.
.

Bed

Lady Kant, de uitvinder van het bed wordt zeer bedankt.
Net als de leider van de parochies, de Deken.
Zou ik bijna nog ma Tras vergeten.
En sorry la Ken ook nog bijna vergeten.
Merkwaardig want je bent om te Kussen.

Ik vergeet vast nog iemand maar ik ben nog niet zo lang uit bed.
Goedemorgen.

Mentaal in de kreukels

Vijfentwintig jaar geleden was ik er niet zo best aan toe.
Ik zat mentaal een beetje in de kreukels.
Via familie kwam ik in een klein dorpje 80 km zuidwest van Sevilla terecht.
Voor een week of drie.
De warmte van zon en mensen hebben me heel veel goed gedaan.

Eén man, een vertegenwoordiger en enkele jaren ouder dan ik, nam me op sleeptouw.
Dwars door het dorp en de omgeving van het dorp.
In het diepe, ongerepte, zuiden van Andalusië.
Het was een geweldige belevenis.
Deze omgeving was zo volstrekt anders en daardoor nieuw voor mij.
Mijn eigen besognes raakte een beetje op de achtergrond.
Het sluimerde maar ik had er geen tijd voor.
De herinnering aan deze dagen bezorgt me nog steeds kippenvel.

We trokken met elkaar op.
Hij liet me zoveel hij kon zien en meebeleven.
Een Andalusiër in hart en ziel.
Trots op zijn land.
Trots op zijn volk
Wij konden elkaar niet verstaan.
Was lastig maar maakte niets uit.
Versterkte slechts mijn belevenis.

Daarna heb ik hem nog vaak gezien.
Samen met een kameraad uit Enschede die ik drie keer op sleeptouw nam naar dat dorp.
Ook hij voelde de warmte van deze man.
Op één van deze reizen liet hij vol trots zijn nieuw gebouwde woning en winkel zien.
Filmen en fotograferen van en binnen deze woning was geen enkel punt.
Ook niet voor zijn vrouw en dochter.
Natuurlijk deed ik dat, zij het met een zekere schroom.
Tenslotte was het tamelijk privé.

Enige jaren ben ik niet in het dorp geweest.
De omstandigheden waren gewijzigd en het was moeilijker geworden om er te komen en een verblijf daar te organiseren.
Jammer genoeg is het voor mijn kameraad, die het daar in dat dorp eveneens zeer naar zijn zin had, niet meer mogelijk om met mij die kant op te gaan.
Ik hoop toch zo dat die mogelijkheid zich toch nog eens zal voor doen.
Samen.
Ook ik word een dagje ouder.

Geruime tijd geleden bereikte mij het schokkende bericht dat mijn oude vriend van 25 jaar geleden een hersenbloeding had gekregen.
Lichamelijk en geestelijk was zijn toestand er hard op achteruit gegaan.

Ondanks de lastige reis naar het dorp vanuit Hengelo ben ik er weer geweest.
Weer voelde ik mij omarmt door het dorp.
Weer voelde ik de warme deken van de hete zon.
Een graad of 37, 38 is wel erg warm.
Een paar dagen had ik daar behoorlijk last van.
Vooral omdat het 's nachts niet erg afkoelde.
Nu ik al enige dagen thuis ben, heb ik nog steeds last van slaapgebrek.

Velen in het dorp herkenden mij.
En ik hen.
Heerlijk om ons stamcafeetje weer te bezoeken.
- El Tablajero.
Ooit zette ik daar enkele videootjes van op Youtube.
We kwamen in gesprek met de eigenaar.
Ik vroeg hem of ik een t-shirt met El Tablajero er op gedrukt kon kopen.
"Nee" zei hij "dat kan niet.
Je krijgt het."
Daar heb ik later mijn Enschedese kameraad even de ogen mee uit kunnen steken.
Enfin, hij kan nog zien.

Natuurlijk heb ik de man uit het begin van mijn verhaal opgezocht.
Daar zat hij.
Een oud, schraal mannetje.
Niet de vrolijke en trotse man die ik zo goed kende.
Zwak en mager.
Een man wiens geheugen de oude kracht verloren had.
Ik kwam binnen.
Binnen in de kamer die hij ons jaren geleden vol trots had laten zien en filmen.
Hij keek op en riep uit met zwaar Andalusisch accent:
                                  J O H A N
.

Kruiden

Ik ben niet wat je noemt een keuken prins.
Meer een koninklijke eter.
Maar als je dan toch moet kokkerellen en je twijfelt aan de smaak qua krachtigheid dan bieden kruiden uitkomst.
De winkels verschaffen die voor redelijke prijzen.
De peperdure peper is geen dure peper meer.
Koop rustig zo'n busje kruid.
Verwar dit niet met buskruit.
Dat is iets anders.
Mocht je dit willen gebruiken omdat het nog wat krachtiger is dan moet ik je waarschuwen.
Het daarvoor benodigde ingrediënt Salpeter is wat lastig te verkrijgen.

Zinnige zaken ?

We kunnen schuilen voor de regen.
We kunnen schuilen voor de sneeuw.
We kunnen ons indekken tegen de kou.
We kunnen huizen bouwen die bestand zijn tegen de storm.
We kunnen dijken bouwen tegen onstuimig water.
We zijn slim.
We kunnen veel.

We kunnen geen:
Regen uit loodzware wolken laten plengen.
Onweer onze veiligheid laten bedreigen.
Gierende sneeuwbuien over het land laten jagen.
Ijskoude stormwind door de straten laten gieren.
Opgezweepte wateren de dijken laten beuken.

We kunnen wél met atoomkrachten soortgelijk geweld ontketenen en daarmee destructieve acties ontketenen met het excuus dat we met nuttige zaken bezig zijn.
Oh ja, dat kunnen wel.

Hengelo

HENGELO

Binnenkort maar weer eens naar Alkmaar en Enkhuizen, de plaatsen waar ik opgroeide.
Door de geschiedenis die van zoveel panden afdruipt hebben deze oude steden  vanuit zichzelf veel te bieden.

Hengelo, de plaats waar mijn kinderen en ik volwassen werden, mist de geschiedenis.
Hengelo is jong vergeleken bij Alkmaar en Enkhuizen.
Dan heeft het ook nog de pech dat de binnenstad in de oorlog is gebombardeerd.
En de ongelooflijke pech dat elkaar opvolgende gemeentebesturen nog een stevig partijtje meegeblazen hebben in het slopen van de overgebleven panden.
Hengelo moet het hebben van gezelligheid.
Niet van de ooit geplande chique.

De binnenstad is helaas niet echt kneuterig gezellig.
De pech is dat vanuit de markt alle straten binnen enkele honderden meters het centrum verlaten.
Dat lijkt me moeilijk te veranderen.

Ik woon bij het centrum.
Als ik even de stad in wil dan ben ik in 20 minuten uit en thuis en heb dan het hele centrum bezocht.

Nee, Hengelo moet het voor de gezelligheid hebben van de activiteiten.
En daarin geef ik Hengelo een groot compliment.
Dat doen de organisatoren van de evenementen goed.
Gefeliciteerd.
Ze geven daarmee les aan het gemeentebestuur.

En ach......
Over 300 jaar heeft Hengelo eveneens een oud centrum.
(Tenminste, oei, die gemeentebesturen, hé?)
.

Kindonvriendelijk

Koop je een contactdoos omdat je je weer eens iets hebt aangeschaft met een draadje en een stekker.
Merk je wederom de kindonvriendelijkecontacdoosstekkercontactbeveiligingseigenschappen.
Ze zijn niet alleen kindonvriendelijk.
Ze zijn tevens volwassenonvriendelijk.

Met zweet op mijn gelaat van inspanning poog ik vervolgens de stekker in de kindonv......enz te steken.
Resultaat blijft uit.
En ik wil die nieuwe aanschaf zo volgaarne in gebruik stellen.
Maar een schroevendraaier stevig en vooral geforceerd draaien in de contacten van de kindonv......enz. brengt uitkomst en droogt het zweet.

Kamerlichtjes

Vroeger, heel vroeger, toch zeker 5 tot 8 jaar geleden was mijn kamer donker als ik het licht uit deed alvorens mij naar mijn sponde te begeven.
Nog steeds begeef ik me naar mijn sponde (elke avond) en nog steeds hanteer ik het zelfde uit en aan knopje.
Nog steeds gaat hetzelfde licht uit. Maar.......
Donker is het niet meer.
Er blijven nu meerdere ledjes branden in meerdere kleurtjes vastgeklonken aan meerdere apparaten.
Een soort platgeslagen kerstboom zonder boom en kerst.

Noord Holland

Binnenkort samen maar weer eens een paar dagen naar Alkmaar en Enkhuizen.
Onze respectievelijke geboorteplaatsen.

Toen ik net 16 jaar was geworden sleepten mijn ouders mij mee naar Hengelo.
We woonden toen in Alkmaar.
Dat betekende vele moeilijke jaren voor mij.
Lag niet zozeer aan Hengelo als wel aan mijn langdurige verlangen naar Noord Holland.
En eerlijk gezegd, is dat nog steeds niet echt verdwenen.

Hoe ouder ik word hoe meer het verleden aan mij lijkt te sjorren.
Dus kom ik vaker in Noord Holland.

Ken je Enkhuizen?
Ken je het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen?
Het Binnenmuseum?
Het Openluchtmuseum?
Hou je van schilderachtige plaatsen?
Hou je van fotograferen?
Ga er heen en maak bijzondere foto's.
Maar maak ze niet slechts daar.
Vergeet ze niet ze ook in Enkhuizen zelf te maken.

Al vele, vele jaren ben ik lid van de
Vrienden van het Zuiderzeemuseum.
Kom er té weinig, helaas.
(Vers gerookte vis, ook lekker....)

Mijn geboortehuis in Enkhuizen bewoont door "anderen".
Was jong toen we vlak na de oorlog naar Alkmaar verhuisden.
Kende het huis slechts uit overlevering.
Maar toch...
En dan het huis van mijn opa en oma?
Daar kwamen we vaker.
Eigenlijk elke schoolvakantie.
Nu ook bewoont door vreemden.

Alkmaar.
Ken je Alkmaar?
Neem ook deze fraaie en gezellige stad mee in je trip naar Noord Holland.
En ook daar "vreemdelingen" in mijn huis.
Het huis waar ik opgroeide.

Maar.....
Twente is prachtig.
.

De doorgestoken kaart

Vanmiddag; de post.
Wat denk je?
Een doorgestoken kaart.

Ik was volledig van de kaart, in mijn wiek geschoten en de kluts kwijt.
Tegelijkertijd.
Allemaal.
Moest me bij mijn lurven grijpen want had sterk de neiging om bij de pakken neer te gaan zitten boven op het zwarte zaad dat lag naast de spijkers die ik uit het lage water had gehaald.
Uiteraard nodig om mijn draai te kunnen vinden....

Een doorgestoken kaart.
Daar hou je toch geen rekening mee.

Pfff
.

De maan

Ik zag hem weer vannacht.
De maan.
Niet verwacht.
Schijnend door de bomen.
Verbaast dacht ik er aan
Té vroeg om nu te komen.
Mijn makker zei verdwaasd.
We zijn nog lang niet uitgeraast.
Maar wees gerust mijn vrind
Jij bent nog zo'n onschuldig kind.
Ík ben het die de roe verwacht.

Apple

Hare Heiligheid Apple, sinds enige jaren de nieuwe godin, heeft haar gelovigen in spanning gehouden.
De openbaring van het nieuwe godsbewijs houdt haar religieuze dienaren in devote extase.
Binnenkort kunnen wij onze offerande storten om daarna onze aflaat te ontvangen en van het doosje ontdoen.
Heerlijk ontbloten om het in volle naaktheid te aanschouwen, liefdevol te strelen en het aan/uit knopje zachtjes en met steeds toenemende opwinding te beroeren.

Apple,  grote nieuwe Amerikaanse godheid, U zij dank.
Wij toegewijde dienaren zijn U deze dank immers ten volle verschuldigd.
U de eer.
Zalig zullen wij genieten van de nieuwe religie.
Zalig de aan ons beloofde hemel tot ons nemen.
Zalig genieten van de gespannen aanstormende rust.
(Tot er over enige tijd weer een nieuwe aflaat wordt verlangd.)

Ik zal er niet aan mee doen.

Oude foto

Ik zie een foto.
Een oude.
Ik kijk in het verleden.
Een kleine 75 jaar.
Het is voorbij.
Zoals alles voorbij gaat.
Mijn ouders.
Ze zijn er niet meer.
Mijn kinderen.
Groot en volwassen.
Kleinkinderen.
Toen in de verre toekomst.
Nu.
Ik pak een oude foto.
Ik kijk in het al zo verre verleden.
Zo dichtbij nog.

Ik veeg de tranen weg.

De derde

Als we het over een ander hebben, spreken we vaak over een derde.
Daarmee bedoelen we niet een in stukken gehakt personage maar een buitenstaander buíten dat moment.
Toch is dat merkwaardig.
We spreken cq schrijven zelfs vaak over een derde als we alleen zijn.
Soms, nog vreemder, zelfs als we reeds met z'n drieën zijn.
De 'derde' is een onzijdige persoonlijkheid.

Nieuwsgierig.
Hoe zou die/dat er uitzien?

Boeken

Ik houd van boeken.
Nog meer dan van lezen.
Dat lijkt wat met elkaar in tegenspraak maar is het niet.
Althans, niet voor mij.
Daarom is het ook niet verwonderlijk dat ik bij mijn vele honderden boeken, vele tientallen heb die ik nooit zal lezen.
Maar.........
Ik heb ze wel en voel me daar zeer wel bij.
Ze omringen mij, ze warmen mij en ik kan ze zo pakken.
Een boek is een volwassene zelfs als de inhoud dat niet is.

Het boek ontstaat in het hoofd van de schrijver die zich in een langdurige trance van creativiteit en onderzoek kan bevinden.
Na correctie en goedkeuring van de uitgever begint het proces van tekst tot boek.
Hierbij kan ook gebruik gemaakt worden van de creativiteit van een tekenaar.
Over de layout wordt nagedacht.
Zo wordt dat wat gekookt is op schrijftafel of computer omgevormd tot een product van vlijt en creativiteit.
Het boek is een mooie mevrouw waar ik een diepe buiging voor maak.

Ik voel me thuis tussen boeken.
Boeken geuren.
Nieuwe boeken bezitten een andere geur dan oude.
Beiden geuren.
Geuren zoals het hoort.
Naar boeken.
Ik kan me de geuren van mijn eerste boeken nog goed herinneren.
Sommige van die boeken heb ik nog.
Helaas, daar is de geur van af.
Zo'n boek is niet meer helemaal compleet.
Er ontbreekt iets wat er bij hoort.
Jammer.

Een e-reader is handig, vooral op vakanties.
Maar de geur die bij boeken hoort is er niet.
De geur is anders.
Electronisch.
De handelingen zijn ook anders.
Het omslaan van een bladzijde is een nep handeling.
Electronisch.

Het boek is een mevrouw in nood.
De boekhandel is een handel in nood.
Er verdwijnen boekhandels.
Al lijkt het tegenwoordig wat beter te gaan.
Wat is er fijner dan het snuffelen, letterlijk en figuurlijk, in de creative zee van boeken zowel oud als nieuw.

                   Leve het boek!

(Pff, valt niet mee om een lange tekst in zo'n lullig klein schermpje te stoppen.)

DQ

Overlijdensversje

Zij vermeden.
In het heden.
Hun fouten uit het verleden
Maar maakten in het heden.
Andere fouten dan in het verleden.
Waardoor ze moe gestreden
Afgleden.
En ondanks smeekbeden.
Overleden.

Politieke onrechtvaardigheid

Natuurlijk, we weten niet beter, we zijn er aan gewend, maar het is eigenlijk bijzonder merkwaardig dat we, het volk, mensen die een meer dan uitstekend salaris hebben de zeggenschap geven over de inkomsten van hen die weinig hebben en steeds minder te besteden krijgen .
Zo gezien betalen deze laatsten met hun steeds groter wordende armoede de salarissen van de eerstgenoemden.
Eerstgenoemden die bovendien nooit last zullen krijgen van de  maatregelen die ze voor de anderen nemen.

Zoenende non

Ooit door een non gezoend?
Mij is het overkomen.
Het was een oude non.
Een beetje merkwaardige non.
Ze kwam op bezoek bij mijn, in het geheel niet katholieke, dochter die toen nog in Italië woonde.
Bam.
Plots had ik het te pakken.
Die zoen.
Nog steeds schiet ik in de lach als ik er aan denk.
Die oude non.
Die enigszins vreemde non.

Helaas....
Waar vind je tegenwoordig nog jonge smakelijk zoenende nonnen?
.

Slapen

Ook al heb ik goed gepit.
Gebeurt het vaak dat als ik zit
Schaamteloos ga gapen.
Verlangend om te slapen.
Maar kom aan.
Er moet nog wat gedaan.
Als niet de deurbel gaat rinkelen.
Dan moet ik nog wel winkelen.
Ook zijn er vele zaken.
Waar ik me voor moet waken.
Moede sla ik dus de ogen op.
Geef mezelf mentaal een schop.
En besluit met slaap te wachten.
Er komen nog vele nachten.
.

Bibber

Ik hauw
Van jauw.
En blijf je trauw.
Maar 'k ga nu gouw.
Want donkerblouw,
Bibber ik van de kauw.

RPI

Uit mijn weblog.
October 2007

Merkwaardig, of misschien juist niet, maar in ieder geval opvallend.
Het lijkt wel of het verleden belangrijker gaat worden naarmate ik ouder word.
Ik merk dat aan mijn dromen.
Het verleden speelt daar een steeds sterkere rol in.
Dingen waar ik nooit aan dacht komen ineens terug.
Belangrijke maar ook onbelangrijke zaken.
Ook zoekmachines kunnen helpen om een stap terug in de geschiedenis te nemen.

Ooit in het grijze verleden heb ik dienstgeweigerd.
Mijn plaatsvervangende dienst heb ik uitgezeten in de Rijks Psychiatrisch Inrichting, de RPI in Eindhoven.
Nou klinkt dit zo geformuleerd een stuk erger dan het was.
Als broeder werkte ik in het paviljoen
Mannen B.
Eigenlijk was het een heel goeie tijd, al wilde ik dat toen nooit goed toegeven omdat ik er verplicht te werk was gesteld.

Merkwaardig idee dat de mensen die in het paviljoen verbleven inmiddels allemaal zijn overleden.
Het waren toen al bijna allemaal oude mensen.

Al nostalgisch bezig zijnde vond ik op Internet enkele oude foto's.
Dat het bepaald niet zo'n gezellige plek was is me toen eigenlijk volledig ontgaan.
Het is zo lang geleden.
De tijden waren anders.
En ik wist niet beter.
Duidelijk
Bij het zien van de foto komen er wel allemaal gevoelens terug.

Het verleden is pas dood als je zelf dood bent.

-

De dikke olifant

Een Enschedese olifant.
Kreeg steeds meer het land.
"Het is nu mooi geweest",
Dacht het lieve beest.
't Is afgelopen met dat bier!"
Ik ben een te dik dier.
Slechts sla en vis nog in mijn huis.
Wat dacht je?
Wat verwacht je?
Voelt hij zich nu in z'n lichaam thuis?

Er gebeurde niets...

Ooit, lang geleden, zei een kameraad tegen mij:

"Zo zou het altijd moeten blijven".
Hij had gelijk.
Niet zo vaak hebben mensen hetzelfde gevoel.

Een situatie waarin niets gebeurt.
Een situatie waarin alles klopt.
Soms ontstaat dat.
Onverwachts en ongezocht.

Nee, er gebeurde niets.
Wat gebeurde er ontzettend veel.

Toen.
.
.

Lezen

Ik lees.
Ik lees een boek.
Het grijpt me bij de strot.
Ik wil niet lezen.
Ik wil andere dingen doen.
Ik lees!

Alkmaar 700 jaar stad

Viering Alkmaar 700 jaar stad.
1954.
Ik kwam de film op YouTube tegen.
(Lang leve YouTube)
Zo lang geleden.
Ik kan het me nog zo goed herinneren.
Ter gelegenheid van het feest lieten vele mannen hun snor staan.
                          SNORRENDAM.

Kijkend naar het filmpje viel me nog eens op hoeveel er is veranderd.
Wat een schokkend slechte filmkwaliteit vergeleken met dat wat we nu zelfs met de goedkoopste telefoon kunnen produceren.
Maar vooral een beeld van een tijd die duidelijk voorbij is.
Een tijd die ook toen de moderne tijd
was.
Elke tijd is een moderne tijd.

Ik heb al heel wat moderne tijden meegemaakt.

Verhuizing

Herhaling:
========

Ik wilde niet.
Ik moest.

Ik groeide op in Alkmaar en bracht de vakanties door bij opa en oma in Enkhuizen.
Dat er een buitenland bestond was me bekend maar dat was zo oneindig ver weg dat het amper in mijn fantasieën een rol speelde.
Ja, Duitsland.
Nog zo vlak na de oorlog kon ik daar niet met grote hunkering aan denken.
Duitsers waren voor mij mensen die bijna met vuur en zwaard hun kuilen op het strand van Bergen- of Egmond aan Zee verdedigden.
Van de Grieken wist ik slechts iets via Homerus
en zijn ilias.
En dat slechts omdat ik een zeer frequent bibliotheek bezoekertje was en de verhalen me mateloos boeiden.
Dat er ook een modern Griekenland bestond leek me zeer waarschijnlijk maar erg ver, niet te overbruggen, ver weg.
Amerika.
Natuurlijk.
Frankrijk.
Natuurlijk.
Spanje.
Natuurlijk.
Japan.
Ach, ach, allemaal zo ver weg.
Onbereikbaar ver weg.
Tuurlijk, vliegtuigen.
Ha....
Onbetaalbaar, en dat zou altijd wel zo blijven.
Vandaar dus Enkhuizen.
Ook ver weg maar met een behapbare treinafstand.

In die tijd bestond een dagje vakantiekindervreugd uit een bezoek aan het Klimduin in Bergen of aan het strand van Bergen aan Zee.
Bereikbaar per fiets.
Ik denk ook aan schoolreisjes met Bello.
Met het bij de overwegen fluitende stoomuitblazende bellende locomotiefje dwars door de prachtige duinen.
(Dat is raar, nu ik het me voor de geest haal hoor ik het geluid.)
Wat eeuwig zonde dat het spoorlijntje er niet meer ligt.
Bello, jaren lang als standbeeld in Bergen gestaan, is door liefhebbers opgeknapt en is weer in bedrijf.
In Hoorn.
Museumspoorlijn.
Houten konten door keiharde houten banken.
Houten banken, ook in de trein naar Enkhuizen.
Met bijbehorende konten.
Mooie herinneringen.
Die nare....., daar denk ik maar niet aan.
Bovendien vallen ze bij nader inzien ook wel mee.
Rustig en overzichtelijk.

Totdat mijn vader zo nodig naar Hengelo moest en wij, uiteraard, mee moesten.
Verschrikkelijk.
Als ik de foto's van de verhuizing zie doet dat me nu nog pijn.
Diep in het verleden.
Dichtbij in mijn geheugen.
In die tijd was Hengelo ver weg.
Heel ver weg.
Dat wil zeggen, heel ver weg van Alkmaar en Enkhuizen.

In Alkmaar woonden we pal achter het station.
Best ver weg van het centrum.
Best ver weg van een carillon of ander soortig klokkenspel.
Maar in Enkhuizen was dat anders.
Daar was het klokkenspel niet ver weg.
Voornamelijk denk ik aan de klokken van de Drommedaris.
Een oude vestingtoren waar ik als kind wel  kwam.
Vlak bij de klokken.
Vlak bij het gordijn van spinrag.
Vlak bij oude vervlogen eeuwen.
Kennelijk heeft mijn onderbewuste, even Sigmund vragen, de klokkenklanken verbonden aan die simpele vakantievreugd in mijn geboortestad, Enkhuizen.

Hier in Hengelo bouwde men een nieuw gemeentehuis.
Waarna men gemakshalve het oude karakteristieke gemeentehuis maar met de grond gelijk maakte.
Iets waar Hengelo patent op had.
Heeft!
Er gebeurde iets met mij toen het nieuwe carillon zijn klanken over de stad en over mij uitstrooide.
Nee, ik was me daar eerst niet zo bewust van.
Later begreep ik dat het thuisgevoel enigszins terug kwam door dat gebeier van grote hoogte.

Kennelijk moet mijn thuisgevoel van boven komen.
.

Het slootje en de peuk

Vorig jaar op deze dag geschreven.

Zoemende insecten rond mijn hoofd.
Dommelende in de zwartafgetekende schaduw die dat slechts kan zijn omdat de zon doet wat hij behoort te doen.
Schijnen!
Dat alles brengt mij terug naar dat slootje links van de weg van Alkmaar naar Bergen.
Zo ontzettend lang geleden.
Vijftig jaar?
Nee, zeker zestig jaar.
Ruim.
Dat slootje met het groene kroost en net als nu, zomerszoemende insecten.
We zaten daar.
Mijn vriendjes en ik.
Beetje bang want we mochten daar vast niet komen.
Toch was de wereld, onze wereld, mooi en vredig.
Zo'n tien jaar na de oorlog.
Vredig maar spannend.
Eén van ons had een rol closetpapier achterover gedrukt.
Inderdaad.
Achterover gedrukt.
Niet iedereen had zo'n rol in huis.
Krantenpapier, dat wel.
Velen hadden zelfs geen w.c.
Een ton.
Een vies stinkende ton.
Een ton, slechts een keer per week geleegd door de tonnenman.
Terug naar de sloot.
Wat moesten we met w.c. papier?
Tja, je verbeeld je dat je al heel groot bent.
Een echte man.
Een echte kerel, en die rookt.
Roken?
Hoe kwam je aan tabak?
Thuis werd er bij meerderen niet gerookt.
Ook bij mij niet.
Vandaar dat w.c. papier.
Dat kon je roken.
Mits stijf opgerold.
Met de eveneens gesnaaide lucifers.
Van belang i.v.m. fikkie stoken.
Wouw, hoe stoer.
En hoe vies.
Zuig je te hard?
Vlam in de keel.
Als ik de geur weer zou ruiken zou ik weer daar zijn.
Links van de Bergerweg.
Tussen de bosjes.
Bij het groenuitgeslagen slootje.
Onder de zoemende insecten.
.

Flauwe kul

Mededeling.
En dat allemaal tijdens een drukke en volle verkoop met 7 mensen min 23 stuks onder de warme tropische zon in Alaska tijdens een optocht van verklede schapen op de Dam in Amsterdam bij het vliegveld in de Hengelose Wetstraat tegenover het Capitool in Washington luid zingende We gaan nog niet naar huis op de melodie van Sinterklaas heeft ook Kapoentjes in het rood op sandalen in een witachtig, doch klein, maar wegens overmacht houten sigarenkistje ondanks dat en vanwege een belastingverhoging van min 103 % per kilometer.
Zodoende.

De gevoelige snaar

Waarom trilt elke keer die gevoelige snaar weer?
Waarom doen die traanklieren elke weer hun vochtig werk?
Hoe is dat mogelijk?
Voor de zoveelste keer in even zoveel jaren herlees ik het boek waar de hoofdfiguur smartelijk sneeft.
Wat vele bladzijden verder niet waar blijkt te zijn.
Iets wat ik natuurlijk al jaren weet.
Toch trillen de snaren en klieren de klieren.
Gevoelig ventje?
Goeie schrijver?
Of beiden misschien?

Paterke Pieter

Ik zing nu 't lied van het Paterke Pieter
Een herdertje Gods uit het land van Paliter
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij zat in de zon, liet de bloemekes bloeien
Hij liet er de wijn 's avonds rijkelijk vloeien
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij was elke zondag te laat voor de missen
Dan zat 'ie op snoek en forellen te vissen
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij liet in de biechtstoel de mensen soms lachen
Hij liet in de preken de mensen veel lachen
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

"Die man is niet goed, die leeft niet naar de letter
Die gaat naar de hel", zei men "net als een ketter"
Die heeft over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Men liep op den duur met een boog om z'n huisje
En wie hem voorbij liep, sloeg haastig een kruisje
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij stierf met een glimlach; "Heer, zo moet het wezen
Die is naar de hel", zei men "God zei geprezen"
Die had over U, Heer, zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Nu is hij daarboven gelukkig, tevreden
En glimlacht met God om die dwazen beneden
Want ach, ons Lieve Heer heeft zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Henk Elsink

Computer

If a packet hits a pocket on a socket on a port,
And the bus is interrupted as a very last resort,
And the address of the memory makes your Hard Disk abort,
Then the socket packet pocket has an error to report.
.

De flauwe grap

Ik hou van een goed vertelde grap.
Een flauwekul grap kan ik waarderen.
Telkens weer, ook al is het dezelfde grap.
Mijn grapgeheugen is een zeer korte termijn geheugen.
Ik lach.
Ik lach een gulle lach.
Telkens weer en vergeet dan.
Handig want kan er de volgende keer wederom om lachen.
Behalve een wat flauw raadsel dat mij als kind verteld werd.
Ik begreep het niet maar werd daar zo door geïrriteerd dat ik het nooit ben vergeten.

"Het is warm, is geel, heeft een slurf, en het zit in een boom, wat is dat? "

Ik had nog nooit van een Oliekachelkanariefantje gehoord.
.

De Sinai

Het beeld uit het vliegtuigraam liet zand zien.
Veel, heel veel zand.
Wat een verschil met de groen aangeharkte stukjes land die ik een kleine 6 uur geleden achter me had gelaten.
De Sinaïwoestijn.

Beelden die in mijn jeugd waren opgeroepen rolde zich voor mijn ogen uit.
De Bijbelse verhalen over Mozes die met het Joodse volk 40 jaar lang deze woestenij was doorgetrokken werden voelbare realiteit.

Ondanks het aangename klimaat in de vliegende tube waarin ik me bevond spatte de droogte en de hitte mijn vliegtuigraam binnen.
In de glooiende gloeiende verte leek mijn geestesoog Mozes te zien.
Mozes leider van een lastig volk.
Mozes lijder aan een lastig volk.
Lastig, natuurlijk, ik zou dat ook zijn als ik 40 jaar in zo'n zandbak zou moeten sjouwen.
Zonder supermarkt voor mijn water.
Water, grote porties water.

Er schijnen meer melkwegen te zijn dan er korrels zand op de aarde zijn.
Dat gaat mijn voorstellingsvermogen ver te boven.
In mijn huisje met mijn tuintje in Twente was dat al het geval, maar hier?

Een zandkorreltje, zo klein.
Ontelbare door de natuur samengevoegde zandkorreltjes, zo groot.
Woestijn!
Met miljarden samengebalde korrels die de bergen vormen.
En daarboven een wellustig zijn karakter tonende zon die het af en toe aanwezige water doel- en zinloos de lucht in brandt.

Hier is geen leven mogelijk.
Denk je.
Verwacht je.
Tot je die kleine bewegende stipjes ziet.
Die dankzij het dalende vliegtuig veranderen in mensen en drommedarissen.

Leven is overal.
Ook hier.
Hier waar zand de macht heeft, vindt men leven.
Plantaardig en dierlijk.
Ook hier lijkt de mens de baas.
Echter.
Uiteindelijk is de natuur de grote winnaar.
Overal.
Altijd.

Toen ik het vliegtuig uitstapte sloegen de 40 graden me om de oren.

Johan Dammuller

Slaap

Ik heb gewacht.
Tot vannacht
En bedacht.
De dag is volbracht.
Het bed is zacht.
Mijn kussen lacht.
En buiten mijn macht.
Zat ik te gapen.
Dus ging ik ging slapen!

Schrijver

Een schrijver moet goed kunnen schrijven maar dat maakt een goede schrijver nog geen schrijver.

Woei

De wind die woei.
Vandaar het geloei
Van die koei.
In de woei.
Doei...

Liefdesbrief

Kwam dit tegen:

Hate-love letter...

Read this “Hate Letter”. It is so creative. This is a love letter from a boy to a girl…. However, the girl’s father does not like him and want them stop their relationship. …and so.. the boy wrote this letter to the girl..he knows that the girl’s father will definitely read this letter……
Read this letter and then the message after it :

“The great love that I have for you
is gone, and I find my dislike for you
grows every day. When I see you,
I do not even like your face;
the one thing that I want to do is to
look at other girls. I never wanted to
marry you. Our last conversation
was very boring and has not
made me look forward to seeing you again.
You think only of yourself.
If we were married, I know that I would find
life very difficult, and I would have no
pleasure in living with you. I have a heart
to give, but it is not something
that I want to give to you. No one is more
foolish and selfish than you, and you are not
able to care for me and help me.
I sincerely want you to understand that
I speak the truth. You will do me a favor
if you think this is the end. Do not try
to answer this. Your letters are full of
things that do not interest me. You have no
true love for me. Good-bye! Believe me,
I don’t care for you. Please don’t think that
I am still your boyfriend.”
So bad!!!!!!! is it???

However, Before handing over the letter to the girl, The boy told the girl to “READ BETWEEN THE LINES”…
Read the Alternate Lines.. [ 1,3,5 etc... ]
It’s so smart & sweet….

De Doedelzak

Een doedelzak.
Is een zak waar je mee dient te doedelen.
Heb je wel een zak maar kan je er niet mee doedelen.
Dan heb je geen doedelzak.
Slechts een zak.
Een doedelloze.
Mocht je echter een doedelzak bezitten waarvan je denkt dat de doedel defect is.
Omdat er geen doedel meer in zit.
Althans de doedel niet te horen is.
Zodat je zegt.
Verrek waar is mijn doedel?
Dan heb je in dit zelden voorkomende geval.
Wél een doedelzak.
Mogelijk zelfs met een goed bedoelende en welwillende doedel.
Maar met slecht functionerende zak.
Dus een lekke zak met goede doedel.
Maar geen fatsoenlijk doedelzakkende doedelzak die het al doedelend goed zou behoren te doen.
Want ook daar heb je een zak voor nodig.
Een goeie.

(Als je dat maar weet.....)
.

Een wezen

Een wezen.
Is een wezen.
Dat er moet wezen.
Anders zou het wezen
Er immers niet wezen.
.

De Smit

Hoe heter.
Hoe beter.
Zei de smid.
Verhit.
En hij blies.
Zwart en vies.
Met handen als hammen.
Zuurstof in de vlammen.
.

Horizon

Letters in de juiste volgorde leggen dat maakt woorden.
Woorden in de juiste volgorde leggen  dat maakt zinnen.
Zinnen in de juiste volgorde leggen dat maakt verhalen.
Verhalen in de juiste volgorde leggen  dat maakt boeken.
Boeken in de juiste volgorde leggen dat maakt bibliotheken.

En daar de juiste zin in ontdekken....
                             Dát is kunst.

Schuddebuiken

Nog geschuddebuikt vandaag?
Kan me voorstellen van niet.
Het is niet echt een tijd waarin men zegt; kom laat ik eens wat gaan schuddebuiken.
Dit ondanks het feit dat er buiken genoeg zijn waaraan geschud zou kunnen worden.
Ik zie ze geregeld als ik mij ter terras begeef.
Maar om er dan zomaar aan te schudden.
Ik doe dat toch niet zo snel.
Eigenlijk gewoon uit lafheid.
Ik durf niet.
Jij wel?
Vandaar mijn belangstellende vraag, hoewel iets anders gesteld:
"Nog buiken geschud vandaag?"
.

Tijd en leeftijd

En dan ben je vijf.
Een hele kerel.
Je gaat naar de lagere school.
Beetje bang maar ja, je bent al vijf.
En dan ben je groot want al twaalf.
Twaalf, de middelbare school wenkt.
Eerste klas, je bent niet groot meer.
Dat zijn zij, in die andere klassen.
Zestien.
Wauw, je mag brommer rijden.
Nu begint het leven pas echt.
En wat zijn die enge rok-wezens eigenlijk leuk.
Kom, achterop.....
Twee jaar later.
Achtien, en autorijlessen.
Negentien.
Hebbes, je rijbewijs.
Blij en trots.
Dienstplicht.
De keuring.
Goedgekeurd.
Bah, helemaal geen zin.
Maar het mót!
Hup, naar Eindhoven.
Zes en twintig maanden later.
Werk zoeken.
Werken.
Werken met beetje geld als financiële basis voor een huwelijk.
Want je bent al 23 jaar.
Tweede kerstdag.
Het eerste kind van de drie ziet schreeuwend het daglicht.
Veertig jaar.
Niet echt vrolijk, de helft zit er op.
Vijftig!
Wat een ouwe mensen waren dat, mensen van vijftig.
Kaal of grijs.
Nu ben jij het.
Tien jaar later.
Zestig.
Z E S T I G
Weer vijf jaartjes later.
Goh, wat gaat dat snel.
Erg en eng snel.
Vijf en zestig, en gepensioneerd.
Zeventig, zes kleinkinderen rijker en een keuring voor het rijbewijs achter de rug.
Drie en zeventig.
Verdriet om verlies van familieleden, vrienden en kennissen.
Blijdschap om de vele, vele goede dingen.
Vier en zeventig.
Rijbewijs keuring.
Naar gemeentehuis voor nieuw rijbewijs.
Vijf en zeventig....

Ik kijk naar de kinderen.
Ik kijk naar de kleinkinderen.
Het is weer opnieuw begonnen.

Tijd?
Flauwekul.
Tijd is niets.
Tijd stelt geen bal voor.
Over 100 jaar is er niets meer wat nog aan mij herinnert.
Ben ik vergeten.
Mijn partner is er niet meer.
Mijn kinderen zijn er niet meer.
Mijn kleinkinderen...., weg.
Vrienden..., pleite.
Voorgoed.
Zo hoort het maar een beetje triest word ik er wel van.

En in die kleine spanne tijd die ons mensen gegeven is.
Verminken we.
Moorden we.
Vreten we onze buiken vol ten koste van de ander.
Spekken we onze bankrekening, ten koste van...
Sjoemelen we bonussen bij elkaar, ten koste van...
Plukken we de zorg potten leeg ten koste van....
Enz, enz.

Heeft het allemaal zin?
Zin gehad?
Waarom?
.

Mens en wereld

Vorig jaar.
125.000.000 Euro voor een voetballer
Terwijl de wereld in brand staat.
Terwijl er een dictatuur ontstaat onder het mom van democratie
Terwijl de vluchtelingen verzuipen
Terwijl de armoede steeds groter wordt
Terwijl........

Hoe lang houdt de kleuter-mensen-wereld het nog vol?
Eén ding is zeker, die mooie ronde aarde is de lachende overwinnaar.
Tot?
Ja, tot een paar overlevende mensjes de zelfde geschiedenis wederom gaat schrijven.
Herschrijven.
Ach, ach.

Eau de Cologne flesje

Schoon Gedicht
+++++++++++++

Aan het leven komt een end.
Aan het leven komt een slot.
We zijn dat zo gewend.
Het is ons aller lot.

Ook een verhaal, zoals bekend.
Eindigt met een slot.
Soms met open end.
Droevig dan ons lot.

Steeds is er verband.
Met wat vooraf ging.
Dat maakt het interessant.
En lezen een goed ding.

Nu zal ik me echter anders uiten.
Want de laatste strofe raakt wal nog kant.
En ga dit schone gedicht besluiten.
Voor het in treurnis verzandt

Daarom nu als rijm-restje:

                EAU DE COLOGNE flesje !!!
.
.

Mijn oud geslacht

En als ik dan langs de dikke eiken planken loop.
Als ik daar de oude leren banden zie.
Waar ik ook kijk.
Bovenste planken, ik zou daar het trapje voor moeten gebruiken, middelste planken, de laagbijdegrondse planken overal oude leren banden.
Verzameld door mijn illuster voorgeslacht.
Maar nooit door hen ingekeken.
Natuurlijk niet.
Als James de stof- en spinnenwebresten heeft verwijderd.
Als het keukenpersoneel een voortreffelijke maaltijd in de eetkamer heeft gebracht.
Als ik dit heb genuttigd.
Als ik daarna uit de eeuwenoude en zwaar gekreukelde leren stoel op sta, na mijn middagdutje.
Als James mij een zeer oude whiskey brengt.
Als ik met dit kostelijke vocht naar het kille buiten kijk en het tuinpersoneel gade sla.
Terwijl de open haard achter mij knettert en door een beschaafd zwijgzame James brandende wordt gehouden.
Dan weet ik dat ons eeuwenoude geslacht niet voor niets op de aardkloot is verschenen.
Wij hebben een taak.
Een doel, zoals mijn rentmeester zo treffend zei.
Ik staar nogmaals naar buiten.
Kijk over het oneindig groot gladgeschoren gazon.
Kijk naar de knoestige oude bomen.
Bedenk dat eeuwen geleden de een of andere bet-bet-bet-overgrootvader ze liet planten en ben gelukkig.
Intens gelukkig.
Het leven is goed.

Rot mug.
.

Navy

Mijn neefie
Zit in de navy
Bij de genie
In zijn lingerie
Onder therapie
Voor zijn fobie
In diepe euforie
Met zijn MP3.
Te sabbelen aan zijn lollie.
.

Stierenvechten

Stierenvechter op de hoorns genomen.
Dood.

Filmpjes met waarschuwing voor heftige beelden.
Hoe zo heftig?
Wat te denken van een doorspietste stier die wild van de pijn en bloedend zijn laatste strijd moet leveren?
Tot vermaak van de bloeddorstige liefhebbers,
die later de afgesneden oren van de stier te zien krijgen.
Een trofee.
Dat is pas heftig.
Zowel het lijden van het beest als de uitzinnig gillende primitieve meute.
Heftig.
Heftig treurig!

En....
Waar blijven de oren van de verslagen matador?
.

Gedichtje

Een hekeldicht
Is een gedicht.
Dat je dicht.
Omdat je niet zwicht.
Voor een klap op je gezicht.
Van dat nare wicht.
Dat roddels op je richt
Maar je voelt je verlicht.
Ze weet niet wat ze aanricht
En hoort wellicht.
Verplicht.
In een gesticht.
Een mooi vergezicht.
Vandaar dit gedicht.
Een hekeldicht.

Het potlood

Het was even zoeken.
Ze hebben de neiging om zich te verstoppen.
Die dingen.
Meestal op plaatsen waar ik nooit geweest dacht te zijn.
Maar de aanhouder denkt niet aan verlies en wint.

Eindelijk had ik hem of haar.
Geen idee eigenlijk.
Is nogal puntig en geeft af.
Zoals gezegd geen idee over het geslacht.
Doet er even niet toe.
Ik maak er, om misverstanden te voorkomen, maar iets onzijdigs van.
Onzijdig, onzedig....
Ligt zo dicht bij elkaar, niet waar?

Dus ik had het.
Een pen.
Waar heb je in deze toetsenbordentijd nog een pen voor nodig?
Een ongetwijfeld opkomende vraag.
Een logische, zelfs niet te vermijden vraag.
Antwoord:

Klimmen.
Klimmen ?
Klimmen !

Na zo veel jaren van noest toetsenbordenwerk wil ik wel eens in de pen klimmen.
In mijn eigen pen, wel te verstaan.
Welnu, hier is de pen.
Welnu, hier ben ik.
Een persoon behebt met een ernstige vorm van hoogtevrees.
Maar tegelijkertijd niet gespeend van enige vorm van een beetje moed.
Heldenmoedje.
Zo ging ik de strijd met het potlood en mezelf aan.

Dat valt nog niet mee.
Om de dooie dood niet.
Ik was al geruime tijd klaar voor de strijd toen het potlood nog steeds bezig was om rechtop te gaan staan.
Pas na mijn opmerking dat het niet op de punt moest, lukte het (min of meer).

Na mij met touwen en klimijzers gewapend te hebben ben ik de strijd met potlood en mezelf aan gegaan.
Zwaar.

Ik heb verloren.
Sneefde na de vierde poging en stortte een centimeter naar beneden.
Een moedige poging die strandde op het vloerkleed.
Verloren.
Dood!

Vandaar dat ik niet verder kan schrijven.
Hoop dat me het niet al te kwalijk wordt genomen.

De steen in Enkhuizen

De steen in Enkhuizen

Stenen zijn neutraal.
Sommigen stenen zijn stenen des aanstoots.
Sommige stenen krijgen een betekenis.
Een betekenis die, hoewel op zichzelf neutraal, er door de beschouwer aan gegeven wordt.

Geschiedenis is vaak en bijna altijd een wreed en bloederig verhaal.
Dat komt natuurlijk omdat het anders de geschiedenisboekjes niet haalt.
De geschiedenis is echter ook een verhaal van gewone mensen.
Mensen die woonden in totaal andere omstandigheden dan de onze maar verder waren de mensen net zo menselijk als wij nu.

Mensen werden geboren.
Logisch, zonder dat geen geschiedenis.
Ze werden verliefd.
Ze gingen met elkaar naar bed.
Ze kregen kinderen.
Ze werkten.
Ze aten.
Ze dronken.
Ze hadden armoe.
Ze hadden ruzies.
Ze hadden vriendschappen.
Ze waren blij.
Ze hadden verdriet.
Ze werden ziek.
Ze gingen dood.
Een ononderbroken cyclus die zich tot nu voortzet en voort zal blijven zetten.
Totdat de mens er door eigen egoïsme een eind aan maakt en de natuur het heft in eigen hand neemt.

Nee.
Zo'n geschiedenis is niet uitzonderlijk interessant maar komt daardoor wel heel dichtbij.
Mensenlevens, niet veel anders dan die van jou en mij.

Jaren geleden nam ik een oude maar jongere kameraad mee naar Enkhuizen.
Trots om mijn geboortestad te laten zien.
We zetten de auto neer in de buurt van Albert Heijn.
Geen idee of die daar nog steeds is.
Tevens in de buurt van mijn ome Henk en tante Dien Kok die daar in een huis voor ouderen woonden.
Ik ging ze gedag zeggen en mijn kameraad wachtte op me.
Mijn bezoek duurde niet zo lang en we gingen op pad.
Lopend.
Al snel was hij onder de indruk van de sfeer van het oude stadje.

En dan.
Een oud huis met een oude verweerde en lichtelijk kromgetrokken muur.
Een afgezakte baksteen die uit de muur stak.
Dé steen.
Geen bijzondere steen.
Nee, maar wel een steen die een flinke schop onder onze romantische zielen gaf.
Ooit is die steen geplaatst.
Geplaatst door iemand die voldeed aan het eerder geschetste profiel.
Als je de steen aanraakt en dat alles tot je door laat dringen is het niet zomaar een steen meer.
Het is een verbinding van vandaag met het verleden.
Met een mens uit het verleden.
Een vergeten mens.
Een mens met mogelijk nazaten die misschien nog in Enkhuizen wonen.
Volledig onbewust van het feit dat ze hun bestaan danken aan hem die díe steen in die muur metselde.

Ik denk niet dat er over 400 jaar nog iets aanraakbaars van mij over is.

Postzegel spanning

Zo vlak na de oorlog was er weinig geld.
Al helemaal weinig voor zoiets als zakgeld.

Mijn wereld bestond uit Alkmaar waar ik opgroeide, Enhuizen waar mijn opa en oma woonde en een oude besmeurde atlas die ik ergens tussen stinkend afval had opgeduikeld.
De atlas maakte me samen met de aardrijkskunde lessen op school bewust van een verre wereld die bestond maar die ik niet kende en waar ik nieuwsgierig naar was.

Ik besloot postzegels te gaan sparen.
Kleurige kleine papierwerkjes rechtstreeks afkomstig uit die verre geheimzinnige buitenwereld.

Met veel moeite en nog meer geluk kreeg ik een kleine buitenlandse verzameling bij elkaar.
Aangevuld met Nederlandse zegels.
Daar was iets eenvoudiger aan te komen.

Mijn geluk kende geen grenzen toen ik, op nu vergeten wijze, in het bezit kwam van een oude catalogus.
Wouw, je zou toch eens eigenaar zijn van die hele oude zegels.
Kijk eens naar die prijzen....
Maar wacht eens.
Misdrukken waren ook waardevol vanwege de zeldzaamheid.
Hier lag mogelijk een kans.
Mijn hele verzameling werd minutieus vergeleken met de misdrukken uit de catalogus.
Je wist immers maar nooit.
Helaas.
Mis met de misdrukken.

Vlak bij de school was een donker winkeltje.
Daar verkochten ze postzegels.
De onafgeweekte zaten in een dikke enveloppe.
Soms lukte het me om voldoende geld bij elkaar te sprokkelen om zo'n schat te kunnen bemachtigen.
Weer werd alles nauwkeurige met de catalogus vergeleken.
Weer klopte mijn hart van spanning.
Je wist immer nooit......

Het oude winkeltje had een speciale geur.
Oud van zichzelf en met een speciaal aroma
door een geur van oude postzegels en oud papier.
Ach, het winkeltje is niet meer.
De herinnering aan die geur is er nog wel.
Diep weg gestopt in mijn geheugen.

In Hengelo is een postzegel winkel.
Een paar dagen geleden stond ik voor de etalage.
Het was mooi weer.
De deur stond open.
En naar buiten dwarrelde een geur.
Díe geur.

De omgeving verflauwde.
Ik stond weer voor dat oude winkeltje.
Met een kloppend hart van spanning.
Want je weet maar nooit....
.

Andalusië

Het was heet.
Zeer heet.
Veel heter dan de hier zo hevig hete Hollandse hitte kan zijn.

In het primitieve, maar gekoelde barretje, ontmoeten we twee puffende Nederlanders.
Een jonge vrouw en een man van ongeveer dezelfde leeftijd.
Ze zaten, hoe kan het anders, aan het bier dat in grote gekoelde glazen frequent werd aangeleverd.
We deden mee, al hadden we hun voorbeeld niet nodig.
Onze plannen gingen immers dezelfde richting uit.

Buiten stonden twee fietsen.
Degelijk fietsen.
Hollandse fietsen.
Een zeldzaamheid in het Spaanse dorp.
Onze conclusie behoefde weinig intellectuele inspanning.
Twee Nederlandse fietsen.
Twee Nederlanders.
Dat kon geen toeval zijn.

Ze bleken een trektocht te maken door het zo fraaie Analusische landschap.
Hadden ze de heuvels onderschat?
Hadden ze de hitte onderschat?
Reisboekenhitte is een andere hitte dan Andalusische hitte.
Nu waren ze hijgend en vermoeid op zoek naar een slaapplaats.

Nederlanders onder elkaar.
Hulp was onderweg.
Had mijn zwager niet juist een nieuw tweepersoonsmatras aangeschaft?
Een matras dat nog ingeslapen moest worden?.
De uitnodiging gepleegd.
De uitnodiging aangenomen.

Het was heet die nacht.
De warmte van dagen was als in een accu opgeslagen in muren en daken.
Had zich onzichtbaar genesteld in alles waar genesteld kon worden.
De hitte was echt.
Het matras was vers.
Welterusten.

De volgende dag waren ze vroeg op.
De fietsers.
Vroeger dan wij.
Hadden ze niet goed geslapen?
Wij wel, ondanks de van hitte zwangere atmosfeer.

Nee.
Dat hadden ze niet.
De slaap was hen niet goed gezind geweest.
En inderdaad.
Ze zagen er wat rood en opgezwollen uit.
Na het ontbijt vertrokken ze.

Toen we het nieuwe matras in de zon legden zagen we dat we vergeten waren de dikke plastic verpakkingszak van het matras te verwijderen......

Ondanks afspraken in die richting, ondanks dat ik een aan hen geleend woordenboekje opgestuurd terug zou krijgen, hebben mijn zwager en ik nooit meer iets van hen vernomen.
.

Enkhuizen plant

Ruim 30 jaar geleden liep ik in Enkhuizen langs het geboortehuis van mijn moeder.
Omdat ik prachtige herinnering heb aan dat huis bleef ik er vrij lang voor staan.
Vol van herinneringen.
Het viel op, de deur ging open en de bewoner van het pand vroeg argwanend wat er aan de hand was.
Nadat ik het hem had uitgelegd nodigde hij me uit om binnen te komen.
Het was een ontroerende ervaring.
Behalve de inrichting was er niets veranderd.
Tijd verwaaide en ik met haar.
Zelfs de tuin was bijna hetzelfde.
De man zag mijn emotie en vroeg of ik een stekje van een plant mee wilde nemen.
Nu, na al die jaren, verschijnen bij mij in Hengelo op de meest vreemde plaatsen, tussen tegels, onder bomen enz. nakomeling van dit stekje.
Dierbare planten.
Voor velen onkruid.
Voor mij nostalgieplantjes.
Herinneringen, op soms onmogelijke plekken.

Geweld

Geweld roept altijd geweld op.
Het is soms nodig (wie bepaalt het?)  maar het blijft altijd  gevaarlijk om geweld met geweld te bestrijden.

Hoe gelijk is jouw gelijk?

Jouw gelijk is vaak evenveel waard als het gelijk van de ander.
Jouw gelijk heeft veel te maken met de cultuur waarin je bent opgegroeid.
Dat geldt ook voor het gelijk van anderen.

En...
Politiek, gooi geen bommen in een kruidvat.
Ik begreep dat binnen een jaar na de gezamenlijke aanval van Amerika en het Verenigd Koninkrijk op Irak 1.000.000 burgers zijn gedood.
Gek dat er onvoorspelbare gevolgen zijn die  jaren lang voor diepe ellende zorgen?

Onschuldigen zijn vermoord.
De westerse schuldigen lopen vrij rond en praten hun geweten schoon.

Wapenfabrikanten en handelaren spekken verlekkerd hun bankrekening.

Geweten kost immers geld.

Breinpijn

Laatdunkend wordt er gedaan.
Over ziekten die niet bestaan.
Steeds moet men horen.
Ach, het zit tussen de oren.
Maar de hinder.
Wordt daardoor niet minder.
Geest en lichaam.
Werken saam.
Pijn.
Voel je met je brein.
.

Roltrap

Ze komt me tegemoet.
Ik ga van haar vandaan.
Korte blik, spontaan.
Een korte groet.
Een stap.
                      Roltrap!

Oud

De jaren.
Afleesbaar in je haren.
Of, grote strop,
in je kale kop.

Het ongeluk

Hij was een jaar of 13.
Ik was een jaar of 13.
Hij logeerde in het hoekhuis naast ons.
Bij familie.
Ik was buiten voor ons huis.
Ook een hoekhuis.
Hij woonde in Enkhuizen.
Ik kwam uit Enkhuizen maar woonde hier.
Hij kwam aangefietst op zijn nieuwe fiets.
Glunderend.
Trots.
Ik keek naar hem.
Ik keek naar zijn fiets.
Hij glunderde nog steeds.
Tot een vrachtauto daar een eind aan maakte.
En tevens een einde aan zijn leven.

Als ik in Alkmaar kom.
Als ik naar mijn oude buurt loop.
Dan kan ik binnen enkele meters de deadspot aanwijzen.
Nu, na al die lange jaren droom ik er soms nog van.
De klap.
Het bloed.
Een fiets waar niet veel aan mankeerde.

Het verklaart misschien mijn bezorgdheid voor mijn fietsende familieleden.
Het zou zelfs kunnen verklaren waarom ik geen liefhebber van fietsen ben.

Een deadspot.
Een hotspot.
Nog steeds.
.

Paterke Pieter

Het is 'maar' een liedje.
Maar wel een liedje dat mij elke keer ontroerd.
De mensen weten het allemaal zo goed.
Ach, ach.

++++++++++++++++++++++++++++++++++

Ik zing nu 't lied van het Paterke Pieter
Een herdertje Gods uit het land van Palliter
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij zat in de zon, liet de bloemekes bloeien
Hij liet er de wijn 's avonds rijkelijk vloeien
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij was elke zondag te laat voor de missen
Dan zat 'ie op snoek en forellen te vissen
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij liet in de biechtstoel de mensen soms wachten
Hij liet in de preken de mensen veel lachen
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee.

"Die man is niet goed, die leeft niet naar de letter
Die gaat naar de hel", zei men "net als een ketter"
Die heeft over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Men liep op den duur met een boog om z'n huisje
En wie hem voorbij liep, sloeg haastig een kruisje
Die had over de Heer zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee

Hij stierf met een glimlach; "Heer, zo moet het wezen
Die is naar de hel", zei men "God zei geprezen"
Die had over U, Heer, zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee.

Nu is hij daarboven gelukkig, tevreden
En glimlacht met God om die dwazen beneden
Want ach, ons Lieve Heer heeft zo z'n eigen gedachten
Van tiereliedom, zo z'n eigen idee.

Henk Elsink

Pa

Ik lig in bed.
Slapeloos
Een kinderliedje speelde door mijn hoofd.

Mijn vader is 97 jaar geworden.
Ondanks zijn oorverdovende doofheid is hij altijd opgewekt gebleven.
Zelfs toen zijn lichaam het af liet weten.
De verzorging mocht hem graag.
Tot het laatste moment was hij helder.

Hij was een diep gelovig Christen en betekende ook in die hoedanigheid veel voor anderen.
Velen zijn mede door hem in het christelijk werk terecht gekomen dienstbaar geweest.
In binnen en in buitenland.
Een van hen is Anne van der Bijl.
De latere stichter van het bekende Open Doors.
Hij leidde de begrafenisdienst.

Pa had een, soms wat naïeve, kijk op het leven en veel humor.
Zo vertrouwde hij ons toe:
- Ik hou heel veel van de Heer maar ik hoef er nog niet naar toe -

Tot het niet meer ging, vermoedelijk was hij toen al over de 90, zong hij elke morgen zodra hij moeizaam maar opgewekt uit bed klom het volgende kinderliedje.

- Dank U voor deze nieuwe morgen.
- Dank U voor deze nieuwe dag.
- Dank U dat ik met al mijn zorgen.
- Bij U komen mag.

Tja.
Mijn pa.
.

Verkouden

Januari 2017

03.15 uur

Het is de 2e golf die ik vrees.
Altijd.
Net als het beter gaat en je denkt, nou..... we hebben het ergste wel gehad.
Kom, en nu dan slapen.
Eindelijk!
Dan grijpt ie in én toe.
Met donder en brullend geweld.
Laaiend van jeugdig enthousiasme.
Maar intelligent wachtend tot het juiste moment aangebroken is.
Hét zalige moment dat die heerlijke slaap bezit van je neemt.
Dát moment.

Hoest.....!!
Hoest met de herrie die een jonge plaatwerker maakt.
Hoest met het geweld van een Romeinse legerofficier die op het punt staat Nijmegen te héroveren.

Hoest is een persoonlijkheid.
Een geduchte tegenstander.
Ik ken hem.
Ik zal hem verslaan.
Over een weekje of zo.
Even de volgende bui afwachten.
Maar eerst de tweede rol toiletpapier aanbreken.
De gewone zakdoeken periode ligt immers diep in het verleden van vorige week.

Dag slaap.
Dag zoete lieve slaap.
Fijn je ooit ontmoet te hebben.
Ooit treffen we elkaar weer.
Hoop doet leven.

Mijn stem klinkt een octaaf lager.
Best mooi eigenlijk.

Goh, wat ben ik moe.
.

Ik hou van jou

Rozengeur en maneschijn.
Kan in een zomernacht verrukkelijk zijn.
Onnodig om daar op te wachten.
Het kan in alle nachten.
Zelfs overdag bij winterkou.
Zeg gewoon: "ik hou van jou".
.

Wat is humor?

Humor.
Vele deskundige (?) verhandeling zijn er over geschreven.
Laatst werd mij gillend van plezier een mop vertelt.
Een mop die ik best begreep maar in de verste verte niet leuk vond.
Dat gebeurt, de ander had plezier.
In zo'n geval lach ik als de bekende boer met kiespijn.
Je moet toch wat.

Ik ben bij mezelf te rade gegaan.
Waar hou ik van?
Dat is o.a. zelfspot en op het verkeerde been gezet worden.
Enige weken geleden plaatste ik een filmpje van een sappig Twentssprekende conferancier.
Ik kreeg er geen commentaar op dus kennelijk hoor ik bij de andere lachenden.

In het kort:
- In het westen (daar kom ik vandaan) noemt men iemand die zes flessen bier per dag drinkt een alcoholist.
Bij ons in Twente (zelfspot) zijn dat gewoon buschauffeurs. (Op het verkeerde been gezet).

En ja, dat vind ik leuk.
Zeker als ik dit in het Twents hoor en merk dat de mensen in de zaal er de grootste schik om hebben.
Meerderen uit deze omgeving liet ik het filmpje zien maar geen lach toverde het te voorschijn.
Humor, zo verschillend.

Iets anders dat ik zelf leuk vind, bedacht en plaatste is:
- Er schijnen landen te zijn waar men rauwe dieren eet.
Nog erger ze eten zelfs levende dieren.
Nee, geef mij dan maar een nieuwe haring of een oester.

Mensen reageerden met:
Dat is toch hetzelfde.
Dan denk ik, maar juist omdat dit hetzelfde is moet ik er iets mee bedoelen.
En dat is onze arrogantie en dedain waarmee we de neiging hebben over anderen en andere landen te praten terwijl wij, mogelijk in andere vorm, exact hetzelfde doen.

Beschaafd

Het kan nog.
Het bestaat nog.
Ik heb het enige tijd geleden zelf aan den lijve ondervonden.
Zoals ik dat vroeger zelf aan den lijve ondervond.
Zij het aan de andere kant van mijn leeftijd.

Wat zult gij zeggen, uw begrijpelijke nieuwsgierigheid nauwelijks kunnende bedwingen?
Dat begrijp ik.
Immers mij in u verplaatsende zou ik eveneens pijnlijk rillen van een bulkende nieuwsgierigheid.
Zou ik dan uw honger laten voortduren?
Zou ik dat kunnen?
Zou ik zo in elkaar steken?
Nee ik steek niet.
En zeker niet in elkaar.
Het zoude mij niet goed bekomen.
En u, geacht mogelijk slachtoffer, eveneens niet.
Slechts de rechterlijke macht zou er beter van worden.
En die hebben het net als bankenbonsen verzekeringsmaatschappijenbonsen en bonzende overheden al goed genoeg.
Daarom, en bij deze, zal ik uw gierigheid naar nieuws bevredigen.
En wel nu meteen en direct bovendien.
Dat gij u vasthoude aan onwankelbare objecten.
Zoals daar zijn pilaren en bij ontstentenis daarvan huizen.
Mogelijk zelfs kerken.
Dan geven zij tenminste nog wat houvast.
Hier komt het.....

In de trein waren geen zitplaatsen meer beschikbaar.
Een beschaafde jongere bood mij de zijne aan.
.

Zak gegraai

"Meneer, mag ik u iets vragen?"
Ach ja, denk je, waarom niet.
Iedereen mag me iets vragen.
Zelfs Trump.
Ze keek me aan en zei:
"Wilt u iets voor me doen?"
Kijk, bij het beantwoorden van zo'n vraag ben ik altijd wat voorzichtig.
"Wilt u even in mijn rechterzak graaien?"
Tja, als zo'n vraag je gesteld wordt door een volstrekt vreemde en lieftallige jongedame dan aarzel je niet lang.
Je bent dan wel oud maar nog niet der dagen zat en gebouwd van eerlijk vuursteen.
"Daarin zit mijn sleutel, wilt u de klep van de auto openen dan kan ik mijn handen legen?"
Ik graaide.
Toch wel vreemd dat graaien in een onbekende zak van een onbekende dame.
Ik voelde.
Ik pakte.
En met een soepele jeugdige handbeweging opende ik de klep.
Met een wijdsgebaar smeet ze haar boodschappen in de bak.
Ik kon nog net zeggen dat ze voorzichtig moest zijn met de eieren.
Met mijn:
"Lang geleden dat ik in de zak van een dame heb gegraaid" namen we afscheid.
Lachend.

De markt was dichtbij.
Ik kocht een haring.
Hij glibberde.

Kinder- en volwassen leed

Jaren geleden werd ik geschokt door de volgende gebeurtenis waar ik de afloop niet meer van weet maar dat mijn houding naar mijn kleinkinderen en andere kinderen zeker beïnvloedde.

In een drukke wijk met veel kinderen speelde een klein meisje.
Zoals dat gaat met kinderen die spelen hielden ze zich niet bezig met zulke onbelangrijke zaken als kleding.
Die werd vies of zakte af.
Zo ook bij dit meisje.
De broek en luier hingen op half elf.
De buurman die voorbij liep vond dat maar niks liep op kind af zei: "Kom meid, zo kan dat niet." en trok de zaak omhoog.
Prompt werd er door een toeschouwer de politie gebeld en de man werd opgepakt.

"Opa, ik moet plassen" zei mijn kleindochtertje.
We liepen in de nieuwbouw wijk langs een grote vijver met veel huizen er omheen.
Kinderplasgelegenheden zat.
Het bovenstaande gebeuren schoot me te binnen.
Ik nam het kind bij de hand, dat durfde ik nog net, en deelde haar mee dat we naar huis gingen en als ze het niet meer op kon houden dat ze dan in haar broek mocht plassen.

Een jaar of 18 geleden.
Ben het nooit vergeten.
.

Lijmrijm

Op lijm kan je rijmen.
Maar hierop rijmt "auto" niet.
Met lijm kan je lijmen.
Maar met een auto niet.

Humor

Humor.
Wat is humor?

Humor is lastig, waarschijnlijk onmogelijk, te definiëren.
Je kunt slechts naar de schaterende ander kijken en je verbaasd afvragen wat er leuk is.
Sommigen lachen zich kapot bij pies en poep grappen.
Ik snap niet waarom.
Wel weet ik dat dit in sommige landen bijna de hoogste vorm van humor is.
Mij overkomt het wel een enkele keer dat ik bij een grap over een onderwerp waar ik vind dat er geen grappen over gemaakt mogen worden plotseling zo op het verkeerde been word gezet dat ik ondanks mezelf in de lach schiet.
Zo zie je maar.

Wat is het?
Humor.