Je hoort wel eens van emigranten die jong naar het buitenland zijn geëmigreerd.
Daar langer de landstaal spreken dan ze ooit Nederlands hebben gesproken.
Het Nederlands min of meer verleerd denken te hebben en dan als ze oud zijn en beginnen te dementeren plotseling hun moedertaal beginnen te spreken.
Tot frustratie van familie en verzorgenden die hen niet meer kunnen verstaan.
Nooit ben ik geëmigreerd.
Wel op mijn 16e verhuisd van Alkmaar naar Hengelo.
Tegen mijn zin.
Moest met mijn ouders mee.
Het voelde als emigratie.
Hengelo is eigenlijk een groot dorp liggend in een mooie omgeving.
Heb nooit Twents leren spreken.
Altijd gewoon Nederlands kunnen gebruiken.
Wel werd er in die tijd eigenlijk verwacht dat ik Twents sprak.
Dat lukte me nooit.
En nu na al die jaren hier gewoond te hebben horen Twentenaren nog steeds dat ik uit het westen kom.
Ik woon hier al veel langer dan ik in Enkhuizen en Alkmaar heb gewoond.
Ik woon hier prettig.
En toch……
Toch is er die stille heimwee naar het westen.
Ik zou er niet meer willen wonen.
Maar als ik daar kom en het Westfries hoor spreken krijg ik een gevoel.
Een thuis komen gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten