De Hengelose binnenstad wordt overhoop gehaald.
Oude bestrating gaat er uit.
Nieuwe komt er in.
Hengelo, dat niet bekend staat om het behoud van het oude en die in de zucht naar vernieuwing grote fouten heeft gemaakt, zet nu zijn beste beentje voor.
Beter dan ik ooit van de gemeentepolitiek heb gekend.
En, dat is belangrijk, ik merk dat ik niet de enige ben die er positief tegenover staat.
Mooie verlichting is aangebracht en overal zijn grote bloembakken geplaatst.
Helaas zijn leuke oude panden onherstelbaar verdwenen.
Niet alleen door de bombardementen in de oorlog.
Opgaan in de vaart der volkeren.
Au!
Mijn huis van rond 1900 heeft samen met de buurt de sloopwoede overleefd.
Gelukkig.
Maar eigenlijk wilde ik schrijven over de mensen die de stad mooi maken.
Even niet over de plannenmakers.
Waar ik bijzonder aan denk zijn de mensen die hun rug en knieën verknallen.
Ondanks moderne hulpmiddelen is het zwaar vakwerk wat ze leveren.
Met intense bewondering heb ik staan kijken.
Bewondering en diep respect.
Zonder deze mensen geen wegen.
En geen huizen voor de politici en andere goed betaalde makkers.
Zij die op tijd en niet lichamelijk kapot gewerkt van hun pensioen gaan of kunnen gaan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten