Roken en verslaving

Lang geleden barste ik van de kiespijn. 

Iedereen vertelde mij dat ik naar de tandarts moest. 

Ik zag daar toen erg tegenop. 

Eigenlijk durfde ik niet. 

Ik schaamde me omdat ik mijn gebit had verwaarloosd. 

Daarom werd ik razend op mensen die dat tegen mij zeiden. 

Waarom? 

Omdat ik wist dat ze gelijk hadden. 

Ik denk dat iets dergelijks speelt bij vele rokers. 

Ze weten dat ze met een voor  hen en anderen levensgevaarlijke zaak bezig zijn en reageren daarom agressief op mensen die iets negatiefs over roken (niet over rokers) zeggen. 

Ze vinden (moeilijk om toe te geven) in hun hart dat deze mensen gelijk hebben, net als dat met mij het geval was. 

Agressie neemt de gezondheids risico's niet weg. 

Door overschreeuwen wordt roken niet gezonder. 

Geef dan gewoon toe dat het zo lekker is maar ook dat het een verslaving is waartegen vechten zo moeilijk en soms onmogelijk is. 

Dat begrijp ik. 

Dat zullen de meeste niet-rokers begrijpen.

Ik heb geluk gehad.

Roken is nooit aantrekkelijk voor me geweest.

Ooit dacht ik, och een pijp is wel leuk.

Straks als ik 70 ben....

Ik ken mezelf een beetje en besef dat als ik wel was begonnen te roken hoogst waarschijnlijk verloren had van de verslaving.

Zeg niet dat niet-rokers niet moeten zeuren als ze last van de rook hebben waar ze in moeten zitten. 

Zeur niet dat ze dan maar weg moeten gaan. 

En waarom zouden zij degenen moeten ziin die weg moeten?

.