Prima natuurlijk zo'n nieuwe broek.
Prima natuurlijk dat kleine plastic zakje met reserve knoop.
Prima natuurlijk dat ik nog ergens een bakje heb voor reserve knopen.
Minder prima als het desbetreffende bakje wegens onvoorziene gladheid uit je handen valt, de grond opzoekt en de inhoud daar gulzig over verspreidt.
Knopen rollen.
Ze hebben de eigenschap een voorkeur te hebben voor zeer moeilijk bereikbare plekken.
Ze verstoppen zich.
De wulpse gemakkelijkheid waarmee ik me vroeger kon bukken is in het verleden verdwenen.
En zit ik eenmaal op de knieën dan voel ik elke bekende en nog onbekende spier.
Kom ik dan omhoog dan blijken er nog meer onbekende spieren te bestaan.
Voornamelijk spieren die voor het waggelen verantwoordelijk zijn.
De zogenaamde Grote Waggelspier en de daarmee samenwerkende Kleine Waggelspier.
Enige jaren geleden sloten zij een verbond zonder dat aan de eigenaar te vragen.
Wat toch op zijn minst eigenaardig is en getuigt van enige eigenzinnigheid en eigengereidheid.
Enfin de knopen bevonden zich eindelijk daar waar ze hoorden te zijn.
Voldaan keek ik om me heen.
Met de deurpost als steunende factor in mijn rug.
De knopen die me vanonder de tafel schalk toelachten.....
Die zag ik niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten