Inmiddels boven het maaiveld
Raadsels vervullen de aren, de vraag naar brood
groeit door. Kome er reden tot honger, stilt zich
de roep om verklaring. Kauwend op kunstdood
omhelzen de tragen de veel te snelle bedilzucht.
En wij drinken en drinken en weten wel zeker:
hoog boven het maaiveld wij zetelen stevig
in wind zij het wolken of temerig strijklicht
en kennen snelheid noch vorm of gewicht.
Wij eten adem en ademen aarde en blikken
van graan boren dwars door ons heen.
Het spel en de legioenkoppige ratel
niets dan een mier achter kogelvrij glas.
Alleen in het stillere nachtelijk duinhart
ontsist ons soms één dampende traan.
Pieter Boskma (1956)
Het violette uur (2008)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten