Zo vlak na de oorlog was er weinig geld.
Al helemaal weinig voor zoiets als zakgeld.
Mijn wereld bestond uit Alkmaar waar ik opgroeide, Enhuizen waar mijn opa en oma woonde en een oude besmeurde atlas die ik ergens tussen stinkend afval had opgeduikeld.
De atlas maakte me samen met de aardrijkskunde lessen op school bewust van een verre wereld die bestond maar die ik niet kende en waar ik nieuwsgierig naar was.
Ik besloot postzegels te gaan sparen.
Kleurige kleine papierwerkjes rechtstreeks afkomstig uit die verre geheimzinnige buitenwereld.
Met veel moeite en nog meer geluk kreeg ik een kleine buitenlandse verzameling bij elkaar.
Aangevuld met Nederlandse zegels.
Daar was iets eenvoudiger aan te komen.
Mijn geluk kende geen grenzen toen ik, op nu vergeten wijze, in het bezit kwam van een oude catalogus.
Wouw, je zou toch eens eigenaar zijn van die hele oude zegels.
Kijk eens naar die prijzen....
Maar wacht eens.
Misdrukken waren ook waardevol vanwege de zeldzaamheid.
Hier lag mogelijk een kans.
Mijn hele verzameling werd minutieus vergeleken met de misdrukken uit de catalogus.
Je wist immers maar nooit.
Helaas.
Mis met de misdrukken.
Vlak bij de school was een donker winkeltje.
Daar verkochten ze postzegels.
De onafgeweekte zaten in een dikke enveloppe.
Soms lukte het me om voldoende geld bij elkaar te sprokkelen om zo'n schat te kunnen bemachtigen.
Weer werd alles nauwkeurige met de catalogus vergeleken.
Weer klopte mijn hart van spanning.
Je wist immer nooit......
Het oude winkeltje had een speciale geur.
Oud van zichzelf en met een speciaal aroma
door een geur van oude postzegels en oud papier.
Ach, het winkeltje is niet meer.
De herinnering aan die geur is er nog wel.
Diep weg gestopt in mijn geheugen.
In Hengelo is een postzegel winkel.
Een paar dagen geleden stond ik voor de etalage.
Het was mooi weer.
De deur stond open.
En naar buiten dwarrelde een geur.
Díe geur.
De omgeving verflauwde.
Ik stond weer voor dat oude winkeltje.
Met een kloppend hart van spanning.
Want je weet maar nooit....
.
