mondkapjes

In de stille stad wordt de menselijke waardigheid uitgedrukt in de op de grond liggende mondkapjes.

Nachtmerrie

De wijk zag er verlopen en somber uit.

Mistig en donker.

Eeuwenoude huizen.

Dichtgetimmerde ramen.

Mijn wijk, de wijk waar ik in opgroeide.

De huizen die er hoorde te staan waren veel jonger dan de huizen die er stonden.

Het raakte me niet.

Het was gewoon mijn buurt.

Nergens een raam open.

Nergens een deur open.

O ja, toch.

Eén deur stond open.

Een zwak bibberend lichtje wierp zijn schijnsel naar buiten.

Ik stapte naar binnen.

Dat kon blijkbaar zomaar.

In de kamer zat een oud gekreukt vrouwtje.

Ze was verwonderd toen ze me zag.

Logisch natuurlijk.

Na enige tijd ontdooide ze en liet me het huis zien.

Het werd gezellig.

Hartelijk namen we afscheid van elkaar.

Ik zou nog wel eens langs komen.

De volgende dag was ik weer in de omgeving en besloot het mensje nog eens op te zoeken alvorens weer naar huis te gaan.

De buurt en de huizen waren hetzelfde als de dag er voor.

Hoogstens nog wat ouder en wat somberder.

Alleen de open deur van gister was nu een dichte deur.

Hing wat scheef in de scharnieren.

Moeilijk open te krijgen.

Er kriebelde wat aan mijn benen.

Er jankte wat.

Ach goh.

Het hondje van die oude vrouw.

Nu viel het me op.

Het vrouwtje had een hondje.

Ik pakte de riem op die over de grond sleepte.

"Laat maar" zei de buurvrouw "ik zorg er wel voor.

Het arme beest.

Zijn vrouwtje is al jaren dood".

"Dood?" zei ik verbaasd en ongerust.

"Ja" zei de buurvrouw "al jaren, kijk maar".

Ik keek angstig in de richting die ze me wees en ja hoor, daar lag ze.

Niet netjes in een kist maar in een gewone kartonnen doos.

Vreemd?

Kennelijk niet.

Erg prettig voelde ik me niet.

De laaghangende mist trok op.

Hoe duidelijker het oude gerimpelde gezichtje werd, hoe onrustiger ik werd.

Plots trok er een vette grijns over het gezicht.

Mijn bloed stolde in de aderen en werd ijs toen dat wat overgebleven was van de handjes een gebaar in mijn richting maakte.

Ik stoof achteruit.

Na enige tijd besefte ik angstig, en tegelijkertijd opgelucht, dat ik in een droom was beland.

Een merrie van een droom.

Een nachtmerrie.

Wat doe ik normaal in zo'n geval?

Licht aan.

Radio aan en wat lezen.

De ellende was echter nog niet voorbij.

Ik knipte het licht aan.

Het bleef donker.

Pikdonker.

Ik schommelde uit bed.

Aardedonker, geen hand voor ogen te zien.

Zelfs mijn eigen handen niet.

Diep onder indruk van de angstige ogenblikken die ik mee had gemaakt liep ik naar het raam.

Mijn buren gaan altijd laat naar bed, zou daar het licht nog branden?

Niets te zien.

Nergens in de stad brandde licht.

Mij overal stotende schommelde ik naar de wc en op dezelfde wijze weer terug naar bed.

Toen werd ik wakker.

De stadslichten schemerden door mijn gordijnen.

Drie nachten is het nu geleden en nog ben ik niet helemaal rustig.

.

Zinloosheid

Zoeken naar de zin van het leven lijkt me een tamelijk zinloze bezigheid.

Bretels

Als kind droeg ik bretels.

Velen van het mannelijk geslacht droegen bretels.

Bretels met knoopjes.

Enige tijd geleden zag ik die apparaten weer bengelen.

Zwaaiend in de wind en hangend in een marktkraam.

Dat maakte me draagnieuwsgierig.

Riemen zijn ook niet alles.

Vandaar dat ik zo'n zwiebelend zwaaiend elastieken vierarmig geval aanschafte.

En ik moet zeggen, het bevalt goed.

Prettiger dan zo'n aansnoerende riem.

Geen gezeur.

Gewoon over blouse of/en trui heen.

Prettig in de winter.

Maar nu.

Nu draag ik een loshangende blouse.

Gewoon over de broek heen.

Het elastieken geval op de blote huid.

Geen probleem.

Tot de wc roept.

Kijk dan, dan ontstaat er een probleem.

Uit die blouse.

Waar hang je dat ding zo gauw?

De situatie wordt dringend.

Uit dat elastiek.

En dan zit je.

Eindelijk.

Broek op de knieën.

Met een blote borst.

Maar...

Oppassen!

Het apparaat heeft de neiging om zijn elastieken armen in de pot te hangen.

Fijne dingen die bretels.

Maar met enige nadelen.

.

Definitief afgebroken kalverliefde

Alkmaar.

Oktober 1959

Verhuizing van het zo vertrouwde Alkmaar naar het zo onbekende Hengelo.

Een afgebroken prille verliefdheid.

Ach, ach.

Hoewel ik de naam van de uitverkorene nooit vergeten heb, ben ik na al die tientallen jaren het bijbehorende gezicht vergeten.

Heb ook zelden meer aan haar gedacht.

Laat staan haar gezien.

Zoals gezegd, het was zo pril allemaal.

Kalverliefde heet zoiets, geloof ik.

En de nieuwe liefde, de oma van mijn zes kleinkinderen, is dat nog steeds en stuurde alles naar het verre verre verleden.

En toch, toen ik enige tijd geleden vernam dat ze overleden was schokte me dat.

Alsof er met haar ook een stuk verleden afgebroken was.

Niet meer bestond.

.

Complotten

Ik vroeg me af waarom ik zo de pest heb aan complottheorieën.

Natuurlijk niet omdat ik niet geloof dat complotten niet bestaan.

Een niet al te diepe kijk in de geschiedenis bewijst dat ze er zijn.

Ik heb er zo de pest aan omdat de theorieën vaak bij elkaar geraapt en kundig verpakt maar niet eerlijk en met de nodige deskundigheid verzameld zijn.

Dat vertroebelt elke open discussie.

Ook begrijp ik niet de behoefte om er in te geloven.

Alleen al aan de feiten hebben we een enorme kluif.

Bestaan complotten?

Oh, absoluut.

Daarom nooit naïef zijn maar onderzoek ze en geloof ze niet zondermeer.

Ook dan loop je de kans om te maken te krijgen met complotten.

Ook dan heb je een vette kans er ooit in te lopen.

Maar kan je jezelf in iedergeval niet verwijten te goedgelovig geweest te zijn.

.

De zin van het bestaan

Als je ouder wordt.

Als je bewuster wordt van het einde.

Als je weet dat dit onherroepelijke einde niet alleen voor jou geldt maar voor iedereen.

Een ieder waar je van houdt.

Een ieder die je graag mag.

En voor een ieder waar je niets mee hebt.

Wordt de vraag naar de zin van alles belangrijker.

En als je niet in die zin gelooft dan nog kan jouw leven zin hebben voor een ander.

Als dat het geval is besta je niet voor niets.

Leef je niet voor niets.

Heeft jouw leven betekenis en zin gehad.

Bar in Valverde

Eén ruimte.

Eén vierkant.

Twee TV's

Twee radio's.

Onderling vechtend wie het luidste klinkt.

Onverstaanbare stemmen die er bovenuit moesten komen.

Bier.

Rook.

Pindadoppen.

Dominospel.

Hitte.

Mijn zevenentwintig jaar oude herinnering aan kleine barretjes in een verre zuidelijke uithoek van Spanje.

Andalusië!

Jeugdclub

Dit plaatste ik vandaag drie jaar geleden.

Ruim 60 jaar geleden bezocht ik in Alkmaar een christelijke jeugdclub.

Mijn vader had, tot ons vertrek naar Hengelo, de leiding.

Ik hoorde bij de jongsten.

We zijn nu meerdere reünies verder en de laatste bijeenkomst in Alkmaar is achter de rug.

Aangezien ik zelf al een enigszins gevorderde leeftijd bezit en beheer,  is het uit te rekenen dat de grote club van toen steeds kleiner wordt.

Toch werden de reünies nog steeds goed bezocht.

De leeftijden hebben inmiddels een dusdanige hoogte bereikt dat de laatste bijeenkomst echt de laatste was.

Op youtube staan twee toespraakjes die mijn vader op vorige reünies nog kon houden.

Zij het steeds moeizamer.

Zoek naar Dammulller

Tja.

Dat lukt niet meer.

Daar is hij inmiddels te overleden voor.

Van één van de organisatoren kwam de vraag of ik nog dia's uit die tijd heb..

Ja, die heb ik.

Maakte er velen zelf.

Of ik ze dan uit wilde zoeken.

Ja, dat wilde ik.

Heb dat voor deze laatste reünie gedaan.

Dat was veel werk.

En lastig werk.

Want er was geen gelegenheid om ze vergroot te zien en mijn ogen zijn van dezelfde leeftijd als ik.

De dia's zijn stiekem door elkaar gekropen.

Lekker door elkaar.

Vonden ze gezelliger, denk ik.

Zo saai steeds op dezelfde plaats.

Zou ik ook niet willen als ik een dia was.

Wel hoop ik met een grote hoop dat het uitzoeken een beetje gelukt is.

De uitverkoren plaatjes moeten het zonder datum of volgorde doen.

Dat zal geen probleem zijn want de kleine prentjes die ik zag gaven al herinneringen leven en brachten een lichte natte ontroering in mijn ogen.

Mede door andere dia's die ik lang niet had gezien.

Naast vele andere foto's, reeds lang overleden familieleden en oude bekenden.

Een foto van mijn vader met Johannes de Heer.

De samensteller van de, voor ingewijden bekende, Johannes de Heer zangbundel.

Een nog jonge Anne van der Bijl.

Wiens huwelijksinzegening, door mijn vader in de Baptistenkerk in Alkmaar, ik op de bandrecorder vastlegde.

Ons huis in Alkmaar.

Met enkele blikken in de huiskamer.

Wauw.

Openlucht bijeenkomsten 

Ziekenhuis bezoeken.

Jeugdkampen.

En.....

Verre herinneringen.

Lang geleden maar nog zo verschrikkelijk dicht bij.

.

Over 100 jaar...

Over 100 jaar leeft er van mijn familie niemand meer.

Ook mijn echte- en facebookvrienden hebben allen het loodje gelegd.

Hun pijp aan Maarten gegeven.

Magere Hein diep in de afwezige ogen gekeken.

Eveneens geldt dat voor alle meer of minder fanatieke druktemakers op deze aardkloot.

Onbegrijpelijk natuurlijk, maar  zelfs voor rijke bankiers en opgewonden politici gaat dit op.

Graaien om niks.

Drukte om niks.

Zinloos.

Over honderd jaar zijn we er niet meer.

Aan slechts enkelen zullen er nog gedachten worden gewijd.

Het is een rust gevende gedachte maar maakt me niet oprecht vrolijk.

.

Eet gezond

De stand van zaken:

Eet brood, gezond.

Eet nooit brood, zeer ongezond.

Drink elke dag een wijntje, gezond.

Drink nooit wijn, zeer ongezond.

Eet elke dag een ei, gezond.

Eet nooit een ei, zeer ongezond.

Gebruik margarine, vitamine D, gezond.

Gebruik nooit margarine, zeer ongezond.

Gebruik roomboter, gezond.

Gebruik nooit roomboter, zeer ongezond.

Gebruik pindakaas, gezond.

Gebruik nooit pindakaas, zeer ongezond.

Gebruik kaas, gezond.

Gebruik nooit kaas, zeer ongezond.

Eet af en toe vlees, gezond.

Eet nooit vlees, zeer ongezond.

Eet nooit......

Drink nooit......

Pas dan leef je het langst.

De huidige stand van zaken.

De huidige stand van de wetenschap.

.

Negativiteit en Facebook

Facebook, wat word ik moe van al die negativiteit, al die scheldpartijen en al die hufterigheid die via jou mijn telefoon binnen druipen.

Terechte en onterechte verontwaardiging.

Waarheid en leugen.

De waarheid?

Moeilijk tot onmogelijk te achterhalen.

Had je maar een afdeling waar slechts menselijkheid en liefde besproken kan worden.

Want ja.....

Die bestaan gelukkig ook nog.

Onder gesneeuwd door roetzwart besmette sneeuw.

Maar ja, zo saai hé?

Die goede dingen.

Bah.

Nee, dan liever wat geweld.

Smeuig gemaakt door smerig, harteloos gescheld.

In onze fatsoenlijke (!) maatschappij mag men beledigen.

Van mijn ouders kreeg ik iets anders mee.

Beledigen en mensen beschadigen mocht niet.

Kon niet.

Nooit.

Waarschijnlijk had ik erg onfatsoenlijke ouders die de fatsoenlijkheids codes niet begrepen.

Sorry, pa en ma dat ik jullie opvoedingsmethoden zo publiekelijk te grabbel gooi.

Ik kan niet anders.

Ik schaam me voor jullie.

Ik ben beschadigd door jullie blik op fatsoen.

Dat fatsoen.

Jullie fatsoen.

Moet ik doen.

En ik, slappeling, probeer dat nog steeds.

Stumper die ik ben.

Slechts geslaagd en geliefd bij mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden.

En geheel niet geslaagd, financieel geslaagd, in dit leven.

Logisch eigenlijk.

.

.

Loden kistje en moraal

Soms hé, soms stop ik mijn morele kompas in een zwaar loden kistje.

Dat zijn de momenten dat ik bang ben door de media de weg kwijt te raken.

Dat het noorden het zuiden aanwijst of beide windstreken tegelijkertijd.

Ik trek me dan in mezelf terug en wacht.

Geruime tijd.

Daarna grijp ik moed en hete koffie.

En doe heel voorzichtig de deksel open.

Klein stukkie.

Kiertje.

Je weet maar nooit.

Is Noord Noord en Zuid Zuid dan ga ik er vanuit dat de rest ook klopt.

Daarna pak ik het instrument weloverwogen op.

Stof het af.

Poets het op.

Of andersom.

En gebruik het.

Zo lang als dat mogelijk is.

Met zwaar loden kistje in de buurt.

.

Geluk

Geluk is niet het klavertje vier.

Geluk zit hier.

In die vriend.

Die ik misschien niet heb verdiend.

In die vrouw.

Die ik vertrouw.

In die man.

Waar ik op bouwen kan.

In dat kind.

Dat generaties verbindt.

Vandaar mijn wens.

Zoek geluk in een mens.

Nooit in geld dat ongestoord

Het zicht op echt geluk verstoort

Waardoor je niet ziet.

Wat het leven je werkelijk biedt.

Johan

.

Vertrouw op God?

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin.

Zoals elke opvoeding invloed heeft, is dat ook bij mij het geval.

Daardoor kijk ik met bijzondere aandacht naar christenen.

Behalve geweldig goede dingen die ik christenen ook in de huidige crisissituatie zie doen brengen anderen me in verwarring.

Waarom omhelzen sommigen de negatieve berichtgeving?

"Vertrouw op God" beweert men.

Waar is dan dat vertrouwen in hun God?

Als ze beleiden dat hun God LIEFDE is, hoeven zij dat dan niet te zijn?

Is het liefde om in allerlei acties en beslissingen die in deze crisis genomen moeten worden de negatieve kanten allereerst te benoemen?

Zou dat helpen om de liefde van en naar hun God te verspreiden?

Echt?

Enige tijd geleden sprak ik met een Facebook vriend af om minder op negativiteit te reageren.

Goed idee vind ik dat.

Teleurgesteld ben ik wel.

Doemdenken

Tussen Doemdenken

En Wensdenken bevindt zich, aangestuurd door wijsheid,

Verstandigdenken.

De onderbroken slaap der onschuldigen

Een bed is een ding om heerlijk in te liggen, in slaap te vallen en om daarna uitgerust wakker te worden.

Wanneer zo'n apparaat zich niet houdt aan de orde der dingen maar besluit om de onschuldige slaper met een klap kennis te laten maken met de vloer van de slaapkamer is er iets mis.

Hartgrondig en onstuitbaar mis.

Het apparaat deed de slaap van de schone slaper, ik dus, de das om en stuurde de inmiddels wakkere wakkere persoon mopperend naar beneden teneinde zaag, hout, hamer, schroeven, spijkers, tangen en schroevendraaiers (in diverse maten) op te halen.

Hem bleek dat een koude verwarming koud was en een bedlicht weinig licht gaf.

Doch ondanks dat ongerief toog hij rillend en foeterend aan het werk.

Noodgedwongen.

Na enig sloop- zaag- schroef en ander soortig arbeid kon de slaper de vertrouwde bevallige houding aannemen en de slaap de onschuldigen hervat worden.

Aldus geschiedde.

Tot een dringend bezoek aan het toilet noodzakelijk bleek en de aankomende slaap geen kans kreeg.

Die kreeg het pas na enige voetverzorging wegens gereedschap op de vloer.

Het begon licht te worden

.

Eibergen, het is voorbij.

Enige jaren geleden reed ik met iemand mee.

We reden o.a. langs ons oude huis in Eibergen en stopten daar.

Onverwachts greep het weerzien van dit huis me bij de strot.

Daar was ik niet op voorbereid.

Nu ik er jaren later aan terug denk voel ik de ontroering en verslagenheid nog.

Toen waren de kinderen klein.

Het gezin was compleet en bij elkaar.

Nu zijn de kinderen volwassen en hun kinderen ook.

Prima natuurlijk.

De normale gang van zaken.

Uiteraard.

Maar nooit heb ik het "voorbij" gevoel sterker ondergaan dan toen.

Voorbij!

.

Instantie

Ik heb er aan gedacht.

Om eerlijk te zijn, ik denk er al jaren aan.

Eerlijk overwogen.

Eerlijk me laten informeren.

Maar ja, je doet zo iets maar enkele keren in je leven.

Mogelijk slechts één keer.

En uiteindelijk weet je het nooit, natuurlijk.

Daarom heb ik toch maar besloten.

Dat wil zeggen, in eerste instantie.

Niet in tweede instantie.

Maar welke instantie dan wel?

Daar raak je de kern en tevens een gevoelige snaar.

Niet eenvoudig, die snaartheorie.

Dat is meer voor violisten en die kom je bij de instantie niet tegen.

Lijkt me vrij logisch.

Hoewel een strikt individuele beslissing, ben ik toch erg benieuwd hoe jouw buurman het doet.

Met een vergrootglas?

Lastig hoor.

Relatie

Hoe vaster je iemand aan je wilt binden, hoe losser het touw gaat zitten.