Eilandbewoner

Ik ben een eilandbewoner in de stad.

Brillenglas

Ik zie je achter glas.
Behalve als ik mijn bril afzet.
Dan zie ik je in natura.
Maar ben dan wel heel dicht bij je.

Zon en regen.

Kijk ik naar buiten.
Schijnt de zon.
Ga ik de stad in.
Regent het.
Ga ik naar huis.
Verwijder ik mijn vochtige kleding.
Kam ik mijn natte haar.
Ga ik zitten.
Behaaglijk.
Kijk ik naar buiten.
Schijnt de zon.
Stralend.
Ben ik wat opgedroogd.
Ga ik naar de stad......

Vermeende zaken

In vermeende zaken.
Kan ik mij vaak het best vermaken.

Dove familieleden en ik

Mijn opa van mijn vaders kant was doof.
Toeterdoof!
Het enige dat ik me van hem kan herinneren was een grote spreekhoorn waarin je luid, heel luid, je verhaal moest toeteren.
In de hoop dat de boodschap overkwam.
Mijn kinderstemmetje was er niet echt geschikt voor.
En dit ging allemaal zonder hulp van Volt, Ampère, radiolampen, microfoon of luidspreker.
Opa zal al ongeveer 65 jaar dood zijn.
Het lijkt me niet dat dit er iets mee te maken heeft.
De vermoeidheid lag bij de spreker.
Niet bij hem.
Trouwens, bedenk ik mij zojuist, ook die sprekers zijn bijna allemaal dood.
Kan je zien hoe intens gevaarlijk zo'n spreektoeter was.

De opa van mijn moeders kant was doof.
Radiolampjesdoof.
Het gehoorapparaat bevond zich in zijn  vestzakje in de buurt van het vestzak horloge.
Inhoud van dat ding o.a.batterij en radiobuisjes.
Ergens moet ik dat geval nog hebben.
Zal vast wel liggen bij al de andere zaken die ik nog ergens moet hebben liggen.
Vanuit het vestzakje liepen twee verschillende zaken weg.
De ene liep naar de oren om daar telefoontjes aan te sturen.
De andere hing aan het platte horloge en een knoopsgat zodat die zonder valgevaar te voorschijn gehaald kon worden.

Mijn vader was tamelijk onhandig.
Preken ging hem heel wat beter af.
Het gepriegel met de instellingen van zijn hoorapparaat was voor de aanschouwer een zenuwslopende en soms lachwekkende bezigheid.
Naarmate de doofheid toenam nam ook het gepiep en gefluit toe.
Waar hij overigens gelukzalig bij kon kijken.
Want de piep lag ver buiten het frequentie bereik van zijn oren.

De opa (ik) van mijn kleinkinderen is niet overdreven handig maar ook niet overdreven onhandig.
Wel met een steeds slechter wordend gehoor.
Een beter gehoor dan de voorgaande familieleden.
Maar toch.....
Doof maar niet stok.
Nog niet.
Hij had nog een paar stoute schoenen in de kast staat.
Die aangetrokken en de audicien opgezocht.
Nu heeft hij apparaten in zijn oren.
De bediening daarvan gaat via een app op de telefoon.
Die zich overigens niet in zijn vestzakje maar in tas of broekzak bevindt.

Van schreeuw hoorn via broekzak naar Android.
De vooruitgang.
Je houdt het niet tegen.
Net zomin als achteruitgaand gehoor.
.

Ijdelheid

Ik ben niet ijdel genoeg om naast mijn schoenen te lopen.
Daar ben ik dolgelukkig over.
Stel je voor.....
Ik heb geen flauw idee hoe dat zou moeten.

Strekking

De strekking van een artikel kan ik vaak beter hanteren dan de strekking van mijn wat stram geworden lichaam.

De eerste verjaardag

Ik merk dat ik wat ouder ben.
Mijn geheugen laat het soms, zoals nu, een beetje afweten.
Zo weet ik niet meer wie mij met mijn eerste verjaardag feliciteerden en kan ik me ook niet meer herinneren of ik deze mensen daarvoor ooit heb bedankt.
Wel weet ik zeker dat ik geen cadeautjes heb gekregen.
Barre tijd, hè.
Oorlog.
Toch heb ik de intens gevoelde behoefte om zij die mij toen feliciteerden hartelijk te bedanken.
               Hartelijk bedankt!
.

Het kluitje en het riet

Nou zit ik al geruime tijd opgescheept met een kluitje.
Oh, ik heb niets nou ja, bijna niets tegen dat kluitje.
In zijn soort is het best een aardig kluitje.
Niet te groot.
Niet te klein.
Best een handzaam kluitje.
Maar hoe lang blijft zo'n kluitje goed?
Gaat het schimmelen op de duur?
Ik ben geen kluitjes-kenner
Ken in mijn omgeving ook geen deskundigen.
Ah, wel deskundigen natuurlijk maar niet op het gebied van kluiten en uit de kluit gewassen kluiten.
Voor alle zekerheid de klomp kluit maar in de vriezer gezet.
Zo gauw het weer eens zomer is, volgend jaar ofzo, zal ik beginnen met graven.
Voor de aanmaak van een vijver.
Na het gereedkomen en het gevuld zijn met water zal ik beginnen met het planten van riet.
Ik weet niet hoelang het duurt voor het gewas de juiste hoogte bereikt heeft.
Ook in deze zaak ontbreken mij de deskundigen.
Hopelijk duurt het volwassen worden van dit oevergewas niet al te lang.
Het bevroren kluitje verlangt naar riet.
Het dient geworpen worden.
Nodig.
Zeer.

(En ik heb ruimte nodig voor mijn  ingevroren gehaktballen.)
.

Data begrip

Als je aan een kameraad van mij naar een periode in het verleden vraagt denkt hij na en schudt het bijbehorend jaar en periode zonder aarzelen uit zijn mouw.
Het verbijstert me elke keer weer.
Ik kan dat niet.
Natuurlijk heb ik me afgevraagd waarom ik dat niet kan.
Zeker weet ik het niet.
Vermoedelijk interesseert het me onvoldoende maar het gaat er ook om, denk ik, hoe tijd beleefd wordt.
Tijd blijkt voor mij een soort "tijdloos" glijdende schaal zonder veel punten die ik ergens aan vast koppel of heb gekoppeld.
Wel aan omstandigheden.
Niet aan data.
Dit uiteraard met uitzonderingen die wel met stevig vastgemaakte schroeven aan de kalender zijn vastgeklonken.
Nou ja.
Het is soms een beetje storend voor me maar erg zwaar kan ik er niet aan tillen.
En soms...
Soms is het verliezen van een beetje tijdsbegrip wel handig en/of prettig.
.

Boeken opdracht

Ik heb nog nooit een opdracht geschreven in de boeken die ik schreef.

Er was een meisje loos

Daar was laatst een meisje loos.
Ik vraag me echt af of ze ging varen.

Het vensterraam en buitengebeuren

Het vensterraam van mijn woonkamer grenst aan stoep, straat en wederom stoep.
In deze vrij logische volgorde.
Geregeld zet ik mij in mijn zetel, die zich aan deze kant van het eerder vermelde vensterraam bevindt, neder teneinde op mijn gemak het buitengebeuren gade te kunnen slaan.
Daarbij werp ik aandachtige blikken naar, of op, de lopende en fietsende mensheid.
Het op andere wijze zich voort bewegende publiek is nog voor er sprake kan zijn van enige herkenning mijn raam voorbij.
Mijn spiedende blikken hebben echter nog geen televisie-persoonlijkheden kunnen waarnemen.
Daar zijn enige redenen voor te bedenken.
- Ze werden aan mijn gezicht onttrekken omdat ik mij elders moest verpozen.
- Ik herkende ze niet omdat ik zelden of nooit tv kijk.
- Ze wilden mij niet in mijn groenachtigblauwe kijkers kijken.
- Ik schrijf dit stukkie tekst en kan niet naar buiten gluren.
- Ze zijn nooit mijn huis voorbij gelopen of gefietst.
- Enz.
Zelf denk ik dat het pure verlegenheid hunner kant betreft.
Iets anders kan ik er niet van maken.
Het zij zo.
Ik zet me weer neder teneinde.....
.

Kennedy en ik.

Op 22 november 1963 overleed
J.F. Kennedy.
Op 26 maart 1965 trouwde ik.
Twee zaken die niets met elkaar te maken hebben maar wel beiden historische feiten zijn.

Bijziend

Schrik maar niet.
Ik doe je niks.
Logisch dat ik heel dicht bij je kom.
Moet komen.
Ik ben bijziend.

Mee eens

Ik ben het altijd geweldig eens met iemand waar ik het geweldig
mee eens ben.

Executie

Een excursie naar een executie is een extreme exercitie.

De moedeloze zon

Als de zon een bril op had en naar het bolletje keek dat aarde heet zou hij dan blijven schijnen of daar moedeloos mee stoppen?

Klimaatdeskundige

De eigen voorkeur bepaalt voor een groot deel (helemaal?) naar welke klimaatdeskundige je het liefst  luistert.

Milieu loterij

Ik begrijp het niet.

Mensen doen mee met loterijen met een minimale kans op een hoofdprijs.
De kans op het krijgen van een dodelijk ongeluk is veel groter.
Er is een kans dat menselijk handelen de oorzaak van grote onomkeerbare catastrofes kan zijn.
Een kans.
Een loterij.
Waarom die loterij niet serieus nemen?
Al zou je het maar doen om de kans op een niet vergiftigd milieu voor je kleinkinderen en hun nakomelingen te verminderen of mogelijk te voorkomen.

Nee, ik snap er niets van.
Echt niet.
Wat ik wel begin te begrijpen hoe FvD zo'n grote aanhang kon krijgen.
.
.